mattihamstra

Vasthouden aan wat christos wilt zien. Dat is heel mooi maar hoe groot is het geduld van de critici

December – Stilte voor de storm De lucht werd scherper. De dagen korter. En de tegenstanders? Haaien. Elk foutje rook naar bloed. Maar in mij werd het juist kalmer. Alsof er een vuur in mij brandde dat alleen maar helderder ging gloeien. December was geen maand van wachten meer. Het werd een weten. Dit is het. Nu. Niet straks. Geen speling, geen uitstel. Alleen maar nu. Costa Orientale Sarda – Uit – 1-1 Je kent ze wel. Die wedstrijden waarin alles klopt – behalve het scorebord. We waren de baas. We deden alles goed, behalve het afmaken. En zij? Eén kans. Eén strafschop. Eén doelpunt. Zelf kreeg ik een enorme kans. Maar ik was te snel, te gretig. Alsof ik het doel wilde grijpen voordat het mij toelachte. En het lachte niet. In blessuretijd dacht ik alsnog de held te zijn. Eén tikje, via de paal in het net. Ik voelde al hoe ik zou juichen. Maar toen ging die arm omhoog. De vlag. Buitenspel. Ik bleef staan. Even. Alles in mij protesteerde, maar van buiten bleef ik stil. Eén knik. Eén slik. Teruglopen. Nocerina – Thuis – 2-2 We begonnen furieus. Ik trapte ons al vroeg naar 1-0, vanaf de stip. Maar toen kwam de klap. Binnen enkele minuten: 1-2. De controle weg, het ritme zoek. De tweede helft was beuken. Sliden. Rammen. Blijven staan. Toen we een tweede penalty kregen, keek ik naar de bal… en gaf hem weg. Het voelde niet als mijn moment. Hij ging erin. 2-2. Niet mooi, wel verdiend. Soms zegt een stand niet wat er écht gespeeld is. Maar karakter? Dat zie je. En dat hadden we. Ischia – Thuis – 4-0 Eindelijk weer ademhalen. Mijn eerste was instinct – nét voor mijn man kruipen, binnen tikken. De tweede? Techniek. Rug naar de goal, draaien, uithalen: 2-0. Het voelde alsof alles even weer vanzelf ging. De rust in met een voorsprong van 3-0, na rust volgde de 4-0. Geen stress. Geen strijd. Alleen voetbal. En ik. Cavese – Uit – 2-4 De clash. Wij tegen hen. Alles of niets. De eerste helft was aftasten. Wij misten een penalty. Zij niet. 1-0. In de kleedkamer zei ik bijna niets. Maar ik keek om me heen. En zag vuur. Dat was genoeg. Na rust veranderden we in roofdieren. Ricci, Crescenzo. 1-2 voor. En toen viel het open. Oliveira gaf hem precies op tijd. Ik liep door het gat, zag de keeper uitkomen – stiftte. Koud. Wreed. Puur. 1-3. Maar dan valt onze keeper uit. Wissels op. Mousslih moest het doel in. En ja, het werd billenknijpen. 2-3. En toen die ene kans. Randje buitenspel, maar ik bleef gaan. Alleen op de keeper af. Schuiven. 2-4. Ik liep naar het uitvak. Vinger op mijn lippen. Niet uit arrogantie. Maar uit stilte. Stilte is soms het luidste antwoord. Boreale – Thuis – 6-2 Een wedstrijd als een rollercoaster. Tien minuten gespeeld, 0-1 achter. Maar we raakten niet in paniek. Ik maakte snel de 1-1. En toen nog één – harde uithaal, 2-1. Alles viel op z’n plek. Rust: 4-2. Daarna snel de vijfde. Penalty. Kans op mijn hattrick. Maar Di Domenicantonio pakte de bal. Zijn moment, blijkbaar. Hij scoorde. Maar iets in mij trok samen. Niet uit jaloezie. Maar… het had iets onzuivers. Toch: 6-2. Drie punten. En daarmee sloten we het sportieve jaar af. Kerst – De zegen van boven De dagen tussen kerst en oudjaar zijn vreemd. Alsof de wereld even ademt, maar niemand het doorheeft. Ik zat thuis, in Vaticaanstad. Het plein vol mensen, de lucht koud en stil. En daar zat ik, naast mijn vader, met de paus op het scherm. Hij begon te spreken. Over vrede. Over hoop. En toen – ineens – over voetbal. “Moge de jonge man die aan het begin staat van iets groots, gezegend worden met moed… met trouw… met een hart dat blijft kloppen voor het spel dat vreugde brengt.” Mijn vader kneep zacht in mijn schouder. Geen woorden. Alleen die hand. Zacht, maar stevig. Ik keek niet naar hem. Ik keek naar het plein. Naar de lucht. Naar iets wat groter was dan ik. En diep vanbinnen dacht ik: bedoelt hij mij? Misschien niet. Maar het voelde zo. Misschien moet je wel geloven dat de wereld af en toe even stilvalt, alleen voor jou. Zo sloot ik het jaar af. Als basisspeler van Trastevere. Als motor in een ploeg die iets wil bouwen. Als zoon van ouders die me vasthouden, maar ook loslaten. De droom leeft. En de werkelijkheid ook. Hard. Puur. Echt. Maar ik heb mijn voeten. Mijn hoofd. Mijn hart. En een vinger op mijn lippen, als het nodig is. --------- @FSc1997 Wiskunde is totaal niet belangrijk als je de formule weet te vinden tot succes in de voetballerij @Djurovski moeders is de levende beschermengel van luciano. de voetbalwereld en ook de wereld daaromheen kan soms hard zijn dan is het fijn als er thuis iemand is die het relativeert @timke1609 @Marius @MNie thanks voor de like @Nom de Guerre

Daar komt de eerste journalist die een broodkruimel heeft gevonden richting een schandaal

Als je wint heb je vrienden. Maar bij het minste of geringste lijkt het foute boel te zijn met dit soort fratsen

Heel benieuwd of christos de opinie kan doen veranderen

Dit zijn vaak de lekkerste overwinningen. Toont maar weer eens aan dat dit team over genoeg karakter beschikt

Ik gok zomaar eens dat ties in de toekomst nog eens aan dit gesprek denkt en iets voor Vlad gaat betekenen

November – Zwijgende Overwinningen en Luid Onbegrip De regen bleef hangen in Rome deze maand. De dagen werden korter, de lucht grijzer. Alles voelde zwaarder – behalve het aantal punten dat we bleven verzamelen. Maar onder die cijfers begon het ook te rommelen. Buiten het veld. Budoni – Thuis – 2-0 Er zijn van die wedstrijden die je later nauwelijks herinnert. Geen vuurwerk, geen stormloop. Alleen de score. Tegen Budoni was dat zo’n dag. Het waren twee flitsen van Cacheiro die het verschil maakten. Twee momenten waarop hij zijn man eruit liep en precies wist waar hij moest zijn. 1-0, 2-0 – einde verhaal. Ikzelf speelde een matige wedstrijd. Ballen sprongen van mijn voet, keuzes kwamen te laat. Ik stond op het veld, maar voelde me ernaast staan. Gelukkig was het resultaat goed. Maar deze overwinning voelde... hol. Alsof ik er niet écht aan had bijgedragen. Anzio – Uit – 0-3 Gelukkig liet de week daarna een ander beeld zien. Uit bij Anzio liepen we als een geoliede machine. Voor rust de klus al bijna geklaard, en na rust speelden we het netjes uit. Ik kreeg de bal net na de 0-2 vanaf links. Draai – kort contact – schot met rechts in de korte hoek vanaf de rand zestien. 0-3. Daarna werd ik na 72 minuten naar de kant gehaald. Een zeldzaam moment van rust. Even kijken naar mijn team vanaf de zijlijn. En denken: dit werkt. Romana FC – Uit – 2-4 Een gekkenhuis van een wedstrijd. Ik mocht de score openen vanaf de stip. 0-1. Kort daarna kregen we de 1-1 om de oren. En toen – opnieuw een strafschop. Zelfvertrouwen was er, maar het schot was slecht. Gestopt. Ik had mezelf iets te bewijzen en dat voelde iedereen. Gelukkig werd het geen verhaal over falen. Want vijf minuten later mocht ik juichen. Een perfecte aanval over rechts, bal laag terug, en ik stond op de juiste plek: 1-2. Vlak voor rust. Na rust breidden we de score uit via een kopbal uit een corner, al maakten zij de 2-3 nog. Vlak voor tijd weer een penalty. Niet voor mij dit keer. Massimo nam ‘m – en maakte ‘m. 2-4. Einde verhaal. Twee goals. Eén gemiste penalty. Een verhaal van imperfecte dominantie. Atletico Uri – Thuis – 2-0 De lucht was grijs, het veld nat, de wind gemeen. Een wedstrijd waar niemand voor kwam en niemand voor zou blijven. We deden wat moest. Zakelijk. Efficiënt. Weinig fouten, geen risico. Een 2-0 zonder opsmuk. Maar het was niet de wedstrijd die me bijbleef. De Sfeer op School Wat me bijbleef, was de blik van professor Morelli. Wiskunde. Een man van schema’s en discipline. “Luciano,” zei hij die week, voor de hele klas. “Misschien kun je je energie beter steken in iets nuttigs. Zoals je toekomst. Voetbal verdwijnt, kennis blijft.” De klas werd stil. Ik voelde ogen prikken. Alsof ze keken: ‘gaat hij iets terugzeggen?’ Ik zei niets. Maar ik voelde mijn kaakspieren spannen. Niet vanwege het voetbal – maar vanwege het onbegrip. Alsof wat ik deed niet écht was. Niet waardig. Alsof de droom waar ik elke dag voor werkte, minder was dan een formule op het bord. Thuis vertelde ik het aan mijn moeder Donna. Ze keek me aan, verdrietig en trots tegelijk. “Sommige mensen kunnen niet begrijpen wat ze zelf nooit durfden te doen,” fluisterde ze. “Laat ze maar praten. Jij laat je voeten spreken.” En zo eindigde november. Met twaalf punten uit vier wedstrijden. Met een stijgende lijn, én een dreigende schaduw. Maar ik wist één ding: hoe harder de buitenwereld wordt, hoe stiller je soms moet zijn. Tot het fluitsignaal weer klinkt. ------------ @Djurovski Het is krankzinnig eigenlijk om zo'n stap al te maken. kan Luciano met deze druk om gaan om stijgt het toch naar zijn hoofd? @FSc1997 moeders lijkt haar zoon met beide benen op de grond te houden en lijkt alles wat haar zoon mee maakt aardig te kunnen relativeren @timke1609 Grote clubs en misschien wel het grote geld kunnen gekke dingen met een mens doen. is Luciano daar tegen bestand? @Marius thanks voor de like @MNie @Nom de Guerre

Nina de journalist. Is ze daar uit interesse voor het voetbal of is er een omkoop schandaal op komst? Met al die duistere zaken zal dat me niet verbazen. je mag me trouwens een vaste vermelding geven als je wilt. Ik mis soms nog een update

Mooie cliffhanger! Staat de politie toevallig ook buiten?

Het gaat er om wat Ties en zijn jongens op het veld laten zien. Het andere is bijzaak. Dit soort wedstrijden zal ook zijn zorgen wegnemen

Tomas zou zeggen. Doe jij vooral waar je goed in bent. Dan doe ik dat ook. En voor de rest niet te veel vragen. It’s just how it works here

Goals die vallen als rijpe appelen. Weer een prima resultaat waardoor de club er prima op lijkt te staan voor de schimmige connecties

Elke ochtend loop ik hetzelfde pad. Tas op m’n rug, oortjes in, de eerste zonnestralen glijden langs de koepel van de Sint-Pieter. En daar ben ik dan weer, op het plein. Het Sint-Pietersplein. Geen gewone route naar een bushalte, maar een route die elke keer weer iets magisch heeft. Het voelt alsof ik door het hart van de wereld wandel, alsof geschiedenis en heiligheid met me meewandelen, stap voor stap. Soms stel ik me voor dat hij daarboven staat. De paus. Niet dat hij me echt ziet, maar ik beeld me in dat hij net dan uit z’n raam kijkt. Precies op het moment dat ik over het plein loop. En heel even, in mijn hoofd, kruisen onze blikken elkaar. Alsof hij weet wat ik van plan ben. Alsof hij stilletjes knikt, alsof hij denkt: die jongen heeft een missie. Want ik kom uit het Vaticaan. En de voetbalwereld zal het weten ook. Bij Cavalleggeri/S. Pietro wacht ik op lijn 982. Bus richting Trastevere. Richting het stadion. En zodra ik zit, begint het. Mijn fantasie neemt het over. Ik zie het helemaal voor me: witte rook boven het plein. Niet omdat er een nieuwe paus is, maar omdat ik een transfer heb gemaakt. Groot nieuws. Een video gaat viraal. Beelden van het plein, van mij lopend onder de zuilen. Dan die legendarische woorden: Annuntio vobis gaudium magnum… Habemus Luciano. Elke keer als ik daaraan denk, krijg ik een glimlach van oor tot oor. Het is gek, misschien zelfs overdreven, maar het voelt als iets dat zou kunnen. Iets dat moet gebeuren. Vooral sinds de trainer me laatst apart nam na de training. Hij keek me aan met die blik die zegt dat hij het meent, dat het serieus is. “Luci,” zei hij, “AS Roma is de moederclub van Trastevere. Alles wat we hier doen, wordt daarboven bekeken. En geloof me, ze kijken naar jou. Niet alleen Roma trouwens — ook scouts van andere Serie A-clubs hebben naar je gevraagd.” Hij pauzeerde even, alsof hij me de kans gaf om het te laten bezinken. Maar ik voelde het al. Mijn hartslag, mijn ademhaling — alles versnelde. “Jij bent een flitsende Ferrari tussen oude barrels,” ging hij verder. “Je komt net kijken, ja, maar ik maak me geen illusies. Jij blijft hier niet lang. Dit seizoen is er een om te koesteren, want volgend jaar ben je weg. En ooit, op een dag, ga jij schitteren in het mooiste stadion van Italië. Misschien wel van Europa.” Sindsdien zit die zin in m’n hoofd gegrift. Hij geloofde het. Echt. En als hij het gelooft, dan moet ik dat ook doen. Maar geloven is niet genoeg. Ik moet het waarmaken. De bus stopt. Ik stap uit. Stadion in zicht. Mijn hartslag gaat wat sneller, niet van zenuwen, maar van honger. Honger naar de bal, naar het spel, naar het moment dat ik weer iets kan laten zien. Elke wedstrijd is een kans om te bouwen aan dat verhaal. Aan die droom. Om de trainer gelijk te geven. Om de scouts nog eens extra te laten knikken. Om de paus — in mijn hoofd dan — trots te maken. Ik trek m’n veters strak aan. Vandaag is weer een nieuwe bladzijde. En ik weet het zeker: ooit, op een dag, gaat de wereld zeggen: Habemus Luciano -------- @Djurovski moeders bedoeld het zeker goed. beschermend over haar kind @MNie @timke1609 @Marius bedankt voor de like @FSc1997 @Nom de Guerre

Soms zit het even niet mee. Maar het is duidelijk Ties heeft het team voor zich gewonnen en er lijkt een soort vastberadenheid

Foute boel!! Maar ach zolang Ties zorgt voor de goede resultaten is er niemand die ook maar iets geeft om de herkomst van het sponsorgeld

Er lijkt een overname te komen. Of dat is om de club te laten groeien of om zwart geld wit te wassen is nog even de vraag

Oktober – Diepe Adem, Harde Wereld De herfst viel over Rome met zachte regen en gouden bladeren. De lucht werd frisser, de duels harder. Oktober begon thuis tegen NF Ardea. We kwamen goed uit de startblokken. Massimo, altijd gretig aan de bal, haalde de achterlijn en trok laag terug. De bal kwam perfect in mijn loop. Ik hoefde niet na te denken – rechtervoet, laag in de verre hoek. 1-0, al vroeg. De enige treffer van de wedstrijd, maar meer was er niet nodig. We controleerden, hielden vast, en bleven overeind. Drie punten. De week erna moest ik verstek laten gaan. Ischia-uit, en ik zat op de tribune met een ingetapete enkel en frustratie in mijn borst. Licht geraakt op training. Niets ernstigs, maar genoeg om te moeten toekijken. De ploeg speelde 1-1. We eindigden zelfs met tien man. Ik voelde me machteloos. Dit is het rotste deel van voetbal: de rol van toeschouwer spelen terwijl je hart op het veld ligt. Gelukkig was ik op tijd fit voor de clash met de nummer twee: Cavese. Een wedstrijd die op papier spannend moest zijn, maar waarin wij vanaf minuut één de baas waren. Al vroeg kwam de bal laag van rechts. Ik zag hem net achter me komen, maar met een snelle beweging tilde ik hem over mijn linkerbeen, nam hem met rechts en joeg hem onhoudbaar binnen. De keeper stond aan de grond genageld. Daarna werd het een middag om te genieten. We speelden hen van het veld: 4-0. Cavese keek verdwaasd om zich heen. Wij liepen uit naar zes punten. Dan: Gladiator-uit. Een naam die klinkt als strijd, en dat werd het ook. We speelden sterk. Domineerden het middenveld, dwongen kansen af. Maar weer waren we slordig in de afronding. Pas vlak voor rust viel de 0-1, uit een directe vrije trap. Na rust, minuut 71, werd ik de diepte ingestuurd. Eén op één met de keeper, en ik bleef kalm. 0-2. Klaar, dacht ik. Maar dan gebeurt het: verslapping. In de 82e minuut maken zij de aansluitingstreffer. En plots ruikt het stadion bloed. De laatste minuten zijn een belegering. Ballen worden weggewerkt, tijd wordt gerekt. De scheids fluit – 1-2 winst. Opluchting. Maar ook een waarschuwing. Hier win je niets op routine. Een Gesprek met Mama Donna Thuis, na Gladiator, zat ik aan de keukentafel. Mijn moeder Donna was stil terwijl ze thee inschonk. Ze keek me aan zoals alleen een moeder dat kan – doordringend en liefdevol tegelijk. "Je vader is trots," zei ze. "Dat ben ik ook. Elke wedstrijd kijk ik, elke samenvatting lees ik. Maar ik maak me ook zorgen, Luci." Ik fronste. "Waarom?" Ze zuchtte, pakte mijn hand. "De voetbalwereld is mooi, maar ook hard. Je bent goed, ja. Maar goed zijn is niet altijd genoeg. Er wordt gelogen, gespeeld, gebroken. En jij... jij hebt een goed hart. Een zacht hart." Ik slikte. Ze had gelijk. Ik voelde het ook. Hoe scherp de woorden van buiten konden zijn. Hoe snel fans je ophemelen én afschrijven. Hoe elke fout op internet bleef hangen. "Blijf wie je bent," zei ze, zacht. "Laat het spel je niet vormen. Vorm jij het spel." Ik knikte. De thee was inmiddels koud, maar haar woorden brandden nog na. ---------- @Djurovski luciano doet het goed. is jong en nog gevoelig voor de mening van zijn ouders die heel beschermend lijken te zijn. @Copywriter @FSc1997 @timke1609 @Marius thanks voor de like @MNie @Nom de Guerre

Ik zou dat ticket heel snel gaan boeken op het moment dat er een andere kans komt. Hoe graag je iets wilt maken van je 1e klus. Je moet je wel gesteund voelen

September – Van Dieptepunt tot Opmars De maand begon met de thuiswedstrijd tegen Cynthiabalonga. We waren beter, absoluut, maar dat telt niet als je na 66 minuten met 0-2 achterstaat. Alles voelde verloren. Zelfs het publiek was stil geworden. Maar dan: één wissel. Mastropietro. Acht minuten. Twee goals. 2-2. Alsof de lucht werd opengebroken en er weer adem mogelijk was. De energie keerde terug in het stadion, en in ons team. In de 80e minuut volgde een aanval zoals je ze alleen ziet als alles klopt. Balletje over de verdediging heen op Malfetta, die hem schitterend meeneemt. Ik sprint mee, ruik het moment. Bij de tweede paal komt de voorzet. Ik hoef alleen nog maar binnen te tikken. 3-2. De winnende. Wat een comeback. Wat een avond. Een week later zat ik ziek thuis toen we bij Flaminia speelden. Het voelde raar, machteloos. Maar de jongens deden het – 0-2 winst. Zonder mij. En ik was... trots. Want dit is ook míjn team. Tegen Ostiamare, de nummer drie, was het overleven. Spannend, rommelig, tactisch. Geen ruimte voor schoonheid. Ricci maakte de enige goal. Ik speelde negentig minuten, werkte me kapot, maar het voelde als vechten in het donker. 1-0, op karakter. Dan: Latte Dolce uit. Ik kreeg de kans vanaf de stip net voor rust – 0-1. Kort daarna maakten we ook nog de 0-2. We zaten goed. Te goed, misschien. Na rust veranderde alles. Zij drukten, wij wankelden. 2-2. In blessuretijd dacht ik nog de winnende te maken – een vlijmscherpe loopactie, koel afgemaakt. Maar de vlag ging omhoog. Afgekeurd. Twee verloren punten. San Marzano uit was er eentje uit een boekje – of eigenlijk, uit een modderveld. Het veld was van klei, zwaar, onbespeelbaar bijna. Maar we speelden alsof het Stadio Olimpico was. Giordani opende de score vanuit een hoekschop. Na rust kreeg ik een penalty mee na een kapbeweging in de zestien. Zelf genomen, zelf raak: 0-2. Daarna kopte Massimo de 0-3 binnen – wéér uit een hoekschop. En Giordani maakte het af: 0-4. Een complete overwinning uit standaardsituaties. Thuis – Een Moment met Vader Na San Marzano zaten we thuis aan tafel. Mijn moeder Donna serveerde pasta, zoals altijd. Mijn vader Pietro, met zijn vaste espresso in de hand, keek me lang aan. "Je speelt als een man," zei hij. "Sterker, slimmer. Je rent minder doelloos, denkt meer vooruit. Maar weet je wat me nog trotser maakt?" Ik schudde mijn hoofd. "Je blijft jezelf. Geen drift, geen sterallures. Jij bent Luciano. Onze zoon uit Vaticaanstad. En nu een spits in Serie D." Hij keek even opzij, glimlachte. "Maar die rugnummer 24... dat blijft voor altijd van jou. Het rugnummer van de jongen die het niet kreeg, maar het pakte." Ik zei niets, maar mijn hart was vol. September had me getest. Had me omhoog en omlaag gegooid door wegens ziekte een wedstrijd te missen. Maar aan het eind stond ik er nog steeds. Sterker dan ooit. --------- @FSc1997 Het gaat voorlopig perfect voor de club en Luciano ondanks een gemiste wedstrijd. de druk blijft maar de waardering is er ook @Copywriter om een beter begin had Luciano niet kunnen vragen. veel minuten en scoort voorlopig makkelijk @Djurovski je gooit helaas ook niet altijd 6 maar Luciano lijkt nu al niet meer weg te denken uit het team @MNie @timke1609 @Marius thanks voor de like weer @Nom de Guerre

Klaar voor het echte werk? Daar lijkt het wel op. Het onderbuik gevoel van Ties heeft nog wat twijfels maar met wat vallen en opstaan gaat er vast wat moois uit rollen

Met kleine stapjes gaat het de goede kant op. En dat is de winst die Ties nu behaald.

Augustus – Begin van een Nieuw Tijdperk De competitie begon thuis tegen Cassino. Alles voelde anders. De opkomst, het stadion dat met de vriendschappelijke wedstrijden leeg was maar waar nu zo´n 300 man zat, de manier waarop mensen naar me keken. Ik voelde het in mijn maag – zenuwen, echte zenuwen. Niet zoals voor een training of oefenwedstrijd. Dit telde. Dit was écht. Ik speelde negentig minuten, maar eerlijk? Ik was niet goed. Mijn voeten wilden sneller dan mijn hoofd kon volgen. Passes kwamen niet aan, mijn loopacties waren vaak te vroeg of te laat. Het was alsof ik tegen mezelf speelde. Maar het team sleepte het eruit: 3-2 winst, met treffers vlak voor en vlak na rust die het verschil maakten. Na afloop hoorde ik het in de kleedkamer: ik was de jongste debutant ooit voor Trastevere Calcio. Een titel die mooi klinkt, maar die ook knaagt. Want ik weet: vanaf nu kijkt iedereen. Tussen twee competitiewedstrijden door speelden we een vriendschappelijke pot tegen Casertana uit de Serie C. Geen standaardplanning, maar blijkbaar al lang vastgelegd. Ik begon op de bank, wat ik begreep – anderen moesten ook minuten maken. In de 67e minuut kwam ik erin. Twaalf minuten later veroverden we de bal op het middenveld, en meteen ging mijn blik naar voren. De steekpass kwam perfect, en ik twijfelde geen seconde. Vanuit een lastige hoek haalde ik uit – diagonaal, laag, hard. Binnen. 0-1. Uiteindelijk werd het nog 1-1 in de slotfase. Jammer, maar dit soort duels leer je van. Serie C is een ander niveau – sneller, slimmer. Maar ik voelde: ik kan mee. Dan: Boreale, uit. Alles klopte. Vanaf de eerste minuut zaten we goed in de wedstrijd. Cacheiro zette aan op links en slingerde de bal voor. Ik stond precies waar ik moest zijn, helemaal vrij. Een simpele kopbal – 0-1. Daarna duurde het lang. We waren beter, maar verzuimden om het af te maken. Tot de slotfase. Massimo schoot de 0-2 binnen. Daarna gaf Ricci een voorzet die zo scherp was dat ik alleen maar hoefde te lopen. Mijn timing was perfect, mijn contact zuiver. 0-3. Twee goals, negentig minuten, en een overtuigende zege. Augustus was de maand waarin alles begon. Waarin ik voelde hoe het is om het gewicht van een team, een club, verwachtingen op je schouders te dragen. Maar ook waarin ik ontdekte dat ik dat gewicht aankan. Nummer 24 is nog maar net van mij. Maar hij begint al als thuis te voelen. ------------- @Copywriter ook in de competitie is Luciano los @FSc1997 de start is er. 1 op 1 maar dat zegt nog niet veel na 2 wedstrijden @Djurovski op de keuze van het rugnummer kom ik later nog terug want echte spitsen spelen natuurlijk graag met nummer 9. echter zijn daar al zoveel verhalen mee geschreven. @timke1609 @Marius @MNie thanks voor de like @Nom de Guerre

Fijn dat er toch 2 gasten in het team zitten die dezelfde voetbaltaal als de trainer spreken. Ook goed om ze op deze manier voor je te winnen

De Laatste Stappen naar het Echte Werk Na de galavoorstelling tegen Città di Isernia bleef de voorbereiding in volle vaart doorgaan. De volgende tegenstander was Castiglionese, en hoewel we met 1-4 wonnen, voelde het voor mij anders. Mijn spel was slordig, mijn aannames niet scherp, mijn keuzes vaak net verkeerd. In de kleedkamer na afloop keek ik naar mijn schoenen terwijl de trainer sprak. Niet iedere dag kon je de held zijn. Dat moest ik leren. Een week later, thuis tegen Avezzano, herpakte ik me. We wonnen met 5-3 en ik leverde een assist af die me nog lang zal bijblijven. Met mijn rug naar het doel werd ik ingespeeld. In een vloeiende beweging legde ik de bal panklaar voor Crescenzo, die hem ongenadig hard binnen schoot. De aanwezige supporters klapten; de trainer knikte goedkeurend. Ik voelde mezelf weer groeien. De laatste oefenwedstrijd voor de competitie bracht ons naar Victor San Marino. We wonnen overtuigend met 1-5, en deze keer stond ik écht op. Vlak voor rust onderschepten we een slechte pass van de tegenstander. Ik twijfelde geen seconde, ging ervandoor, en met een krul langs de uitstormende doelman, via de binnenkant van de paal, maakte ik de 0-2. Na rust was het Baldari die vanaf rechts een strakke voorzet gaf. Ik hoefde alleen nog maar het laatste tikje te geven: 1-3. Twee goals. Een perfecte afsluiting van de voorbereiding. Na het eindsignaal riep trainer Bernardini me apart. "Luciano," zei hij, met een grijns, "je hoort erbij. Vaste plek in het eerste. De nummer 9 ligt voor je klaar." Nummer 9. Het nummer van spitsen, van legendes. Mijn hart maakte een sprongetje, maar thuis, die avond, zat ik aan tafel tegenover mijn vader. Pietro keek me serieus aan. "Zoon," zei hij, "de 9 is een rugnummer dat verwachtingen wekt. Iedereen zal iets van je willen. Denk goed na of je die druk nu al wilt dragen." Ik dacht aan zijn woorden, voelde hun gewicht. En ik wist wat me te doen stond. De volgende dag koos ik voor nummer 24. Mijn eigen pad, mijn eigen verhaal. De voorbereiding was voorbij. En nu begon het echte werk. --------- @FSc1997 Een voorbereiding zegt vaak niet zo veel behalve voor een jonge jongen die daarin zijn kansen grijpt @Djurovski voor een jonge jongen die zich moete bewijzen maakt het denk ik niet uit of het een nietszeggende oefenwedstrijd is. die grijpt elke kans aan. @Marius @timke1609 @MNie thanks voor de like @Nom de Guerre @Copywriter