Mascini

Blijft leuk om te volgen!

Langzaam stonden ze op en liepen ze naar buiten. Best zonde, dacht Oscar. Het eten zou zo koud worden. Maar nadat ze de kamer uit waren gelopen, hoorde hij hoe het personeel het eten afdekte. Van die stalen cloches. Ietwat ouderwets, maar goed passend. Daarnaast was het hier in Rio nog altijd aardig aan de temperatuur. Dus of het eten écht zou afkoelen, dat was nog maar de vraag. Buiten op het grindpad voor de fontein stond de auto die ze achternagezeten had. Vol deuken, butsen en kogelgaten. Van de schoten van de Gorilla’s, maar ook van eerdere schietpartijen. Dat kon niet anders. Een vergiet liet minder water door dan dit barrel, bedacht Oscar. De banden van de auto waren lekgestoken, de ruiten ingeslagen. Er was weinig eer meer te behalen. Op een teken van Romelu kwam een van zijn mannen met een jerrycan aanlopen. Hij besproeide de wagen rijkelijk. Van binnen en van buiten. Benzine, rook Oscar. Dat kon niet missen. “Deze mannen zullen niet meer achter jullie aanzitten”, bezwoer Romelu. “Tenminste, niet meer met deze auto”, grinnikte hij. “En ook niet de komende tijd. Ze zullen het eventjes rustig aan moeten doen.” Oscar keek hem vragend aan. “Geloof mij, je wil het niet weten”, beantwoordde de gastheer zijn blik. “Het is echt beter van niet. Maar zo werkt het hier. Het is eten of gegeten worden. En over eten gesproken: zullen we maar weer naar binnen gaan? Straks zijn de kippenpootjes koud, en geloof mij. Die pootjes van Lena zijn echt heerlijk, maar warm nog een stuk beter. Kom aan tafel even naast mij zitten, als je wil. Ik heb een verzoekje.”

Oscar begon te lachen. Hadden ze zich hier zo druk over gemaakt? Hij wist nu dat het wel goed zat. Hier kon ze niets gebeuren. “Romelu! Zeker lang niet gezien. Hoe gaat het met je?” Hij liep de trap op en omhelsde de Braziliaan. “We hebben een nogal wild ritje achter de rug gehad om hier te komen, we lusten wel wat drinken” Nu begon ook Romelu te lachen. “Kom binnen vrienden, de ijsthee staat koud.” Romelu was een van de gouden tipgevers van Oscar uit de eerdere gouden tijden. De Braziliaan wordt gezien als de koning van de favela. Een rijke Joe Carioca. Geliefd bij velen, altijd een woordje klaar. De verhalen over Romelu kende Oscar natuurlijk ook. Laten we het erop houden dat Quincy Promes een kleine vis is vergeleken met deze man met diamantenaugen. Toch had Oscar altijd goed contact met hem gehad, nadat hij een keer op een stoffig veldje een linksback stond te bekijken. Ze waren aan de praat geraakt, en hielden sindsdien contact. In ruil voor wat voetbalkaartjes kreeg Oscar de beste namen door. Nadat Romelu het verhaal had gehoord, had hij alleen geknikt en naar de kleur auto gevraagd, Meer niet. Daarna had hij Oscar, John en de Gorilla’s nog een drankje gegeven. “Eten jullie ook mee?”, vroeg zijn vrouw Lena. En een uurtje later zaten ze al een feestelijk gedekte tafel. Net nadat ze geproost hadden, kwam een van de bewakers van het huis de eetkamer in. Hij snelde naar de huisbaas en fluisterde iets in zijn oor. Romelu stond op: “Ik moet jullie iets laten zien.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Het verschil tussen de oprijlaan en de straatjes waar ze net doorheen waren gecrosst was bijna buitenaards te noemen. Er stonden grote stenen beelden van leeuwen, adelaars, krokodillen en draken. Aan de linkerkant was iets dat op een dierentuin leek. Een grote kooi met daarin drie ijsberende tijgers. Klaar om iedereen te verscheuren die net iets te dicht in de buurt kwam. Oscar slikte. Dit kon echt zomaar verkeerd aflopen. Aan de rechterkant was een groot park. Met fonteinen, bankjes, veel groen en een grote vijver met vissteiger. Wat ze buiten de poorten tekort kwamen – alles van luxe – was hierbinnen in overvloed. Het begon Oscar langzamerhand wel te dagen wat dit was en waarom de criminelen hier echt niet naartoe wilden. Ook hij had films als Scarface en de series over Pablo Escobar gezien. Dat ademde dit sfeertje, de overdaad en de gedrukte agressie die ook voelbaar in de lucht hing. Zijn vermoedens werden ondersteund toen hij bij de villa aankwam. De oprijlaan van grind eindigde voor een trap van een paar treden naar de voordeur. Aan weerskanten van die deur stond een bewaker, met automatisch geweer. John draaide zich om, voordat hij uitstapte. “Ik vraag mij af of we niet alleen maar meer in de shit zitten”, verzuchtte hij. Ook hij had door wat dit was. Ook Oscar stapte de wagen uit, net als de twee kleerkasten. Ze hadden alle vier de schietpartij en de achtervolging overleefd, maar de Hummer was er zwaar aan toe, zag Oscar nu. De kolossale wagen zat vol met deuken, butsen en krassen. In de wagen lagen scherven van uit elkaar gespat glas. Langzaam liepen ze naar de trap. De schemer begon in te dalen en de lampen in de indrukwekkende tuin schoten aan. Nog even en het was pikkedonker. Ook dat kon er nog wel bij, dacht Oscar. Toen schoot de voordeur open. “Oscar! Lang niet gezien. Kom hier, dan kijk ik even naar je oor.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

John minderde wat vaart. Ook hij had door dat ze niet zomaar een weg waren ingeschoten. Het zag er een stuk beter uit, alsof ze uit de favela reden, weer de ‘normale’ wereld in. Maar iedereen wist dat dat niet het geval was. Er was wel een schil in de bebouwing waar de criminelen uit de sloppenwijken liever niet kwamen, vooral vanwege de draaiende camera’s. Maar duidelijk was dat dat hier nog niet het geval was. De woningen aan de asfaltweg waren iets beter dan de golfplaatdakhuisjes waar ze eerder voorbij raasden, maar in Nederland zou zelfs een dakloze hier nog voor bedanken, dacht Oscar. Aan het eind van de weg doemde een groot hek op. John bleef rijden, hij had geen keus. Dat wist hij ook. Wanneer ze de Hummer om zouden draaien, zou er vast een fuik klaarstaan om ze alsnog te pakken. Ze zaten muurvast. De huisjes aan de kant van de weg hielden op en werden vervangen door platanen. Een grote groene oase, zo vlak na een krottenwijk. Er begon Oscar iets te dagen. John stopte de Hummer voor het hek. Door de spijlen was een villa te zien. Bijna kreeg Oscar een dejavu van het begin van deze reis. Toen hij werd opgesloten in een bovenkamer, om hem uiteindelijk hier in Brazilië een jongetje te laten scouten. Lekker avontuur zo, dacht hij cynisch. In de auto keken ze verwoed om zich heen. Ze stonden voor een dicht hek, maar voor de rest was de weg verlaten. Een van de camera’s aan het hek draaide hun kant op, wees John. En na een paar seconden klonk er een klik. Het hek draaide naar binnen toe open. De eigenaar van de villa wilde blijkbaar dat ze naar binnenkwamen. “Ik weet niet of dit een goed idee is”, merkte John op. “Hebben we een keus?”, reageerde Oscar. John haalde zijn schouders op. Ook hij wist dat ze nu overgeleverd waren aan de goden. En dus liet hij het koppelingspedaal opkomen en reden ze langzaam de oprijlaan op. --- We gaan weer verder: @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Ah, dan zal ik morgen weer even updaten.

Dan kun je het verhaal zelf afschrijven.

Deze is speciaal voor jou, dat snap je zeker wel.

“Kunnen we hem…”, begon Oscar. Hij stopte even toen ze over een stel keien reden waardoor hij helemaal door elkaar geslingerd werd. “…echt vertrouwen daar in die Jeep.” Opnieuw besefte hij zich dat het antwoord zich wel liet raden. Ze hadden echt geen andere keus. Ze hadden geen idee waar ze waren. Ze scheurden over de zanderige paadjes, maar waar naar toe? De mannen in de Jeep keerden zich nu via de achterruit naar de Hummer. Ze zwaaiden met hun handen. ‘Naar rechts, naar rechts’, leek het. “Zullen we dat maar doen dan?”, merkte John op. Ook nu hing het antwoord in het midden van de auto. Ze waren verloren, konden alleen maar vertrouwen op de mensen in de Jeep. Een vreemde gewaarwording voor Oscar. Die normaal gesproken zijn eigen plan trok en eigenlijk juist allesbehalve afhankelijk wilde zijn van anderen. Sterker nog: hij maakte veel keuzes in zijn leven op die manier. Dat verklaarde ook waarom hij nog altijd alleen was. Oké, oké. Op zijn hond na. De Hummer stoof naar rechts. En ineens hield het zandpad op. De vier wielen stonden weer op asfalt. Ze horen een hard remgeluid. De achtervolgers stopten en zetten hun auto vol in de achteruit. Oscar keek met verbazing achteruit. Wat nu? Waren ze ergens bang voor? Een paar meter verder lichtten ook de achterlampen van de Jeep felrood op. De mannen in de auto zwaaiden en schoten een zijstraatje in, de anonimiteit in. En de Hummer? Die reed rechtdoor, naar iets waar iedereen bang voor was, maar voorlopig hun laatste uitweg leek. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Wat. Een. Wedstrijd.

“Wat zullen we doen?”, John vroeg dan het wel. Maar ook hij begreep dat het eigenlijk iets retorisch was. Hadden ze een keus? Konden ze nog uit deze nachtmerrie komen? Zoals het er nu voorstond zouden ze deze dag niet overleven. Want wat zouden de achtervolgers anders willen dan ze beroven en te vermoorden? Want dat was wat hier gebeurde: als je op de verkeerde plek kwam, dan hing je. Misschien wel letterlijk. Nog voordat ook maar iemand antwoord kon geven, zwaaide John al naar de auto. Het was een afgeragde zwarte Jeep. En gezien de moddervlekken op de zij- en achterkant van de wagen werd hij geregeld gebruikt om offroad te karren. Misschien was dat nu ook wel hun uitweg. Hoe dan ook: de Jeep gaf gas en John moest zijn pedaal helemaal indrukken om een beetje in het spoor te blijven. Nog altijd reden ze over zandweggetjes en langs de krotten. Eerst lang rechtdoor. Met de achtervolgers nog altijd op korte afstand. Ze gaven niet op. En Oscar besefte dat de Hummer hier echt een statussymbool was. En dat het dus misschien toch wel helemaal geen veilige keuze was om in dat bakbeest een favela in te rijden. Toen sloeg de Jeep rechtsaf. Ineens. John trok aan het stuur en even leek het erop alsof de Hummer zou omvallen. Maar op de rand van twee wielen ging de wagen toch de bocht door. Oscar zag John een zucht van verlichting slaken toen de Hummer weer op vier wielen terechtkwam en hij plankgas weer achter de Jeep aanspoot. Aangezien er al even geen kogel meer was ingeslagen in de achterkant van de auto, durfde Oscar iets overeind te komen, waardoor hij over de bank door de achterruit kon kijken. De achtervolgers waren er nog. Sterker: er was versterking. Er reden nu twee wagens achter de Hummer. En aan de inzittenden te zien, hadden ze weinig goeds in de zin. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Nog voordat Oscar zich ook maar kon beseffen wat er aan de hand was, werd hij al in de stoel gedrukt. John had het gaspedaal ingedrukt. Volledig. Ondanks dat de Hummer een vrij zwaar en log ding was, bleek de motor toch aardig wat kracht te hebben. De wagen spoot namelijk vooruit. Nog altijd regende het kogels. Het was bijna alsof Oscar terug was in zijn jonge jaren op de camping. In een klein muf tentje op een verregend grasveld. Het was toen altijd al wachten tot het druppende geluid stopte, zodat hij weer naar het voetbalveldje kon rennen. Nu hoopte hij ook dat het geluid snel zou stoppen, al was het nu vooral van levensbelang. Hij had geen idee hoe lang het pantser van de Hummer de kogels nog kon weerstaan. Opnieuw scheurden ze over stoffige zandpaadjes rakelings langs woningen. Oscar wist niet dat de favela zo groot was. Maar: uiteindelijk zouden ze er toch uit moeten komen? Het zou toch een keer moeten stoppen? John had blijkbaar hetzelfde idee, want hij bleef maar zo lang mogelijk rechtdoor rijden. Een beetje als het volgen van een kompas in een donker bos. Je loopt naar het noord, en hoopt uiteindelijk bij iets dat bewoond wordt uit te komen. Bij het derde kruispunt dat ze overschieten, kwam er vanaf een zijstraat een auto langszij. Ze keken allemaal naar links. Zouden dit ook de overvallers zijn? De man in de auto gebaarde dat ze het raampje naar beneden moesten doen. Hij liet zijn handen zien: hij was ongewapend. John twijfelde, dat zag Oscar. Toch deed hij zijn raam een klein stukje naar beneden. “Follow, follow”, riep de man. Hij gaf gas en ging voor de Hummer rijden. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

De eerste titel voor een club die niet uit Porto of Lissabon komt, komt zo wel heel dichtbij.

Ineens begon de Hummer te piepen. Het was een beetje alsof iemand zijn riem niet vast had. Maar Oscar wist dat dat het geval niet was. Dan was de afgelopen minuten wel iemand door de ruit geschoten. John bleef namelijk maar racen door de nauwe straatjes. Hij ontweek zoveel mogelijk mensen en hun spullen. Maar ook omdat de weg allesbehalve goed was, ontkwamen ze niet aan een kleine aanrijding af en toe. Gelukkig hadden ze echter nog geen levend wezen tegen de grill gehad. “Wat is dat?”, vroeg Oscar uiteindelijk. “Geen idee, dit geluidje ken ik ook niet”, was het onheilspellende antwoord van John. Oscar zag hoe zijn ogen over het dashboard schoten. Op zoek naar een bijbehorend knipperend lampje. En dan maar hopen dat het om een oranje variant gaat, en niet om een rode ‘meteen stoppen’. Na wat zenuwslopende seconden wees John op het middenconsole. “Ik zie het al. De auto heft geen gps-verbinding meer. We zitten echt te diep in de wijk. De telefoonmasten kunnen hier geen signaal leveren.” Even voelde Oscar zich opgelucht. Met de auto zelf was gelukkig niets mis. Maar: het onbereikbaar zijn in dit gebied was wellicht ook niet heel voordelig. Want wat als ze hulp nodig hadden omdat het toch volledig misging? Hij haalde zijn iPhone uit zijn broek en keek naar de rechterbovenhoek. Geen streepjes. Shit. Net toen Oscar wilde opmerken dat ze wellicht maar om moesten draaien naar een deel van de favela waar ze wel hulpdiensten zouden kunnen bellen, hoorde hij kogels tegen de achterkant van de auto regenen. “Ze zijn weer terug”, merkte John droogjes op. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Ziet er ook weer top uit!

Goed bezig!

Voor ze op de weg lagen drie spijkermatten. Niet die je ziet in Hollywood-films, maar zelfgemaakte. Roetige spijkers en schroeven in houten latten. Stel je zou erin vallen, dan moest je zeker een tetanusprik. Niet te denken wat er zou gebeuren als de Hummer er met volle vaart overheen zou rausen. Kogelwerend of niet, hiertegen was niets bestand. Terwijl John de wagen met moeite op vier wielen wist te houden, kwamen er vanuit de twee zijstraten gewapende mannen gelopen. Petten ver over de ogen getrokken en omdat ze allemaal ook een zakdoek om hun mond hadden geknoopt, was er van hun gezicht weinig te zien. Maar ja, die wapens spraken boekdelen. John zette de wagen in zijn achteruit en gaf hard gas. De wagen met overvallers reed achter ze, maar was niet bestand tegen de kracht van de Hummer. Met een harde klap – Oscar en de Gorilla’s stuiterden door de auto’s – ramden ze hun achterligger. Dat niet alleen. Omdat John maar gas bleef geven, zwiepten ze de andere auto van de weg af. Met wat korte armbewegingen wist John ze snel te keren. Met een extra dot gas schoten ze dieper de favela in. Hun achtervolgers leken ze nu even kwijt, maar de vraag was voor hoelang. De tamtam zou rond gaan in dit speciale dorp. En ja.. zoals eerder opgemerkt: die Hummer was niet echt een onopvallende wagen die je ergens kon verstoppen. “Het is maar goed dat ik een rijcursus heb gevolgd”, grapte John van achter het stuur. Oscar merkte dat hij een beetje de goede moed erin probeerde te houden, maar hoorde aan zijn stem dat John het zelf amper kon geloven. Hij zweette hevig en zijn handen trilden. Oscars shirt zat vol bloedvlekken. Ondanks dat het een schampschot was, bleef het stromen. Ze scheurden door de straten. Ontweken waar mogelijk kippen, buitenzitjes en olievaten met vlammen. Ze werden gek aangekeken door de bewoners, en Oscar hoopte maar dat het daar bij bleef. Het begon immers te schemeren, en zo diep in de favela kenden ze de weg niet. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Tegelijkertijd knalde de rechterzijspiegel aan gort. Ze schoten gemikt. Dat was duidelijk. “We moeten die jongens helpen”, gilde Oscar. “Kom op zeg.” Hij wilde de deur weer opendoen en naar buiten rennen, maar een van de Gorilla’s hield hem tegen. “Dat hoeft niet Oscar, ze laten elkaar met rust. Ze zijn op ons uit. Wij hebben waarde, die jongetjes niet”, schreeuwde John vanuit de bestuurdersstoel. Hij trok op. Hard en ongecontroleerd. Het werd Oscar ook duidelijk dat het een benarde situatie was. Ze waren in de auto op zich veilig, maar ze moesten een wijk uit die ze niet kenden en waarvan ze wisten dat de vijand dat wel deed. Met slippende banden kwam de Hummer van zijn plek. John scheurde naar de hoofdweg van de favela. Geen lange laan van glad asfalt met een keurig onderhouden middenberm, maar een zanderig pad dat net breed genoeg was voor twee Golfjes. Laat staat voor een Hummer. Al was dat in dit geval in het voordeel. Inhalen leek schier onmogelijk. Nog altijd werd er geschoten vanuit de auto achter hen. Oscar hoorde de kogels van de wagen afwenden. De vraag was echter hoe lang dat nou zou duren? Kogelwerend glas is op een gegeven moment ook op. De kringen stonden er al in. Bij ieder gelost schot dacht Oscar dat het de laatste zou zijn. Dat dat hét moment zou zijn dat de autoruit in miljoenen stukjes zou breken. Opeens werd Oscar naar voren geworpen. Ondanks dat hij zijn riem omheen, beukte hij tegen een van de voorstoelen. John had op de rem getrapt. Ineens. Vol. “Verdomme”, schreeuwde hij. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Oscar hoorde iets fluiten. En daarna voelde hij een scherpe pijn aan zijn oor. Toen hij zijn hand ertegenaan legde, voel hij iets nats en warms. Bloed. Ze waren aan het schieten. Hij schoot achter John aan, dook de auto in. Hij hoorde de knallen van kogels tegen de Hummer. Ineens was hij dankbaar dat ze gekozen hadden voor deze opvallende auto, en niet voor een afgeragde Opel om maar niet op te vallen. Door de geblinde achterruit zag hij vooral schimmen. Maar duidelijk werd dat vanuit de andere kant van het voetbalveld er een paar gasten kwamen aanlopen die duidelijk gewapend waren. Waar ze op uit waren? Oscar kon maar één ding bedenken: hun waardevolle spullen. Ze waren immers in de favela en dan ook nog eens in een van de meest slechte delen daarvan. Hij zag hoe John en de Gorilla’s terugschoten. En na een paar minuten ontstond er een impasse. De overvallers trokken zich terug achter een muurtje, zo leek het. John stak zijn hoofd naar binnen. “Gaat het Oscar?”, informeerde hij. Oscar knikte. Hij was in shock en bloedde hevig, maar had niet het idee dat hij dodelijk gewond was. Vanuit de auto zag hij hoe John verdekt richting de voetballertjes liep. Ook zij waren ongedeerd gebleven. Sterker nog: ze leken er weinig van te hebben. Oscar’s hart brak. Het was hier aan de orde van de dag. Terwijl John met de jongetjes stond te praten, riep een van de Gorilla’s hem terug. Met na een bijna olympische sprint plofte hij neer op de bestuurdersstoel. Hijgend: “Doe je riem om Oscar. Dit wordt een wilde rit.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Opstuivend zand. De aanwezige geur van ham op barbecues. Geschreeuw in de verte. Het geluid van de bal die niet op gras maar op een verdwaalde kei stuitert. Juichende jongens bij een doelpunt. Langs de kant van het stukje land dat dienstdeed als voetbalveld was Oscar de afgelopen dagen allang weer vergeten. Hij deed weer wat hij het liefste deed: kijken naar voetbal. De weg naar het veld toe was eigenlijk best meegevallen. Al was Oscar van mening dat een Hummer misschien niet de beste keuze was geweest. Ja, de wagen was oersterk, indien nodig. En ze zaten er lekker veilig. Maar heel praktisch was het niet. In eerste instantie reden ze over de gewone wegen, maar zodra ze wat dieper in de favela’s kwamen, werd de weg een stuk minder. Niet alleen qua wegdek, de vering van de Hummer werd op sommige plekken flink uitgedaagd. Maar in sommige straten moesten bewoners eerst hun huisraad aan de kant zetten voordat ze erdoor konden. Daar kreeg Oscar niet echt een fijn gevoel bij. Niet alleen waren ze de mensen dus tot last, maar ze vielen ook nog eens ontzettend op. Hoe dan ook: rond het veld was daar weinig meer van te merken. Al moet het de buurt vast opgevallen zijn dat er een Westerling stond te kijken. Eentje die bewaakt werd door kleerkasten. Maar goed, het leek er rustig. Oscar stond te genieten van de jonge jongen. Het was inderdaad een groot talent. Technisch en snel, maar ook met wat body. Hij liet zich niet van de bal zetten. Wat ook belangrijk was: er zat een goede kop op. Hij was namelijk niet alleen met zichzelf bezig, maar ook hoe hij zijn teamgenoten beter kon laten spelen. Echt, Oscar zag het wel zitten. De jongen deed hem denken aan Ronaldo. En die gedachte had hij al heel lang niet gehad. Na afloop van de wedstrijd, stonden de jongens wat uit te puffen. Oscar vond het dan altijd fijn om nog eventjes de talenten aan te schieten. Om te kijken of ze een beetje sociaal waren en niet meteen dichtklapten. Maar net toen hij naar de jongens wilde lopen, greep John hem in zijn kraag. “Meekomen. Nu.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Hij dacht namelijk dat John alleen in de auto zou zitten. Maar in plaats daarvan zaten er nog twee kleerkasten in de Hummer. En misschien nog wel opmerkelijker: Oscar zag dat ze allebei een pistool tussen hun broeksband geklemd hadden zitten. “Ehh. Wat is dit?”, stamelde hij. “Ik weet niet of ik hier wel helemaal zin in heb”, beet hij John toe met een groot gevoel voor eufemisme. “We gingen toch gewoon een speler bekijken? Dit lijkt meer op een overval.” John zag de schrik in Oscars ogen en stapte snel achter het stuur vandaan. “Geloof mij Os, het is meer voor de zekerheid. De Baas wil niet dat je wat overkomt. Hij stond hierop. Ik kan het ook niet helpen.” Oscar schudde zijn hoofd. “Luister, ik heb hier gewoon helemaal geen zin in. Wat is dit voor zooitje? Ik dacht dat ik even langs het veld zou staan, wat aantekeningen zou maken en vanavond zou doorbellen of het wel of niet een toekomstige topper is. Maar wat dit is.. ik heb geen idee?” John nam Oscar even mee naar het park dat zo goed als aan het hotel lag. Daar gingen ze op een bankje zitten. “Ik snap dat het rauw op je dak valt. Misschien is dat mijn fout”, gaf John eerlijk toe. “Ik had je moeten vertellen wat ik ging doen. Maar laat het mij even uitleggen: we gaan dus die jongen bekijken. En het is een groot talent. Het probleem is: het is midden in de favela. Als wij daar als westerlingen zomaar aan komen rijden in een huurauto, hebben we een probleem. Of ze beroven ons, of ze kidnappen ons, of weet ik veel wat ze van plan zijn. Zoals gezegd: het is als voorzorgsmaatregel. Het is gewoon geen beste buurt waar hij voetbalt. Maar met een positieve recensie van jou, is dat snel over”, probeerde hij al grappend. Oscar zuchtte diep. “Heb ik een keus?” John haalde zijn schouders op. “Dat je weet je net zo goed als ik.” Hij keek op zijn horloge. “We moeten gaan, anders missen we de aftrap. En dat schijnt nou juist een van zijn kwaliteiten te zijn.” Oscar grinnikte, toch stapte hij even later met een zwaar gevoel in de Hummer. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

GTST is er niets bij..

Het was een aardige kerel die John. Maar wel van het type: gooi er een muntje in en het blijft ratelen. Oscar was dan ook helemaal niet zo rouwig dat ze in het hotel allebei een eigen kamer hadden. En wat ook fijn was: hij had een eigen keycard, kon naar binnen en naar buiten wanneer hij zelf wilde. Sterker nog: John had hem zelfs aangeraden om lekker een rondje te gaan hardlopen in het park, terwijl hij zelf voor wat souvenirs ging shoppen voor zijn vrouw en kinderen. Na een nacht goed slapen, kwam bij het ontbijt voor het eerst ter sprake waarvoor ze hier eigenlijk waren: het ontdekken van talent. “Luister Oscar”, begon John. “Vanavond speelt onze jonge vriend een wedstrijdje. Ik heb contact met zijn buurman, dus ik weet ongeveer hoe laat ze gaan spelen. Dus we kunnen er heen om te kijken of het wat is, goed?” Oscar knikte. “Lijkt mij een goed plan. Beter zo snel mogelijk, als we hem dan nog een keer moeten bekijken, dan hebben we daar alle tijd voor.” “Is goed. Dan ga ik alles regelen”, sprak John. Oscar wist niet precies wat hij daarmee bedoelde. Maar hij ging ervan uit dat er iets van een auto moest komen. Ze spraken om half zes af bij de receptie, John dacht dat hij wel even wat tijd nodig zou hebben voor de voorbereidingen en dus besloot Oscar Rio in te gaan. Na een dag sightseeing – deze reis had ook zo zijn voordelen – en een verfrissende douche, stond Oscar om stipt half zes bij de balie. Een notitieboekje in zijn hand, zoals hij het jarenlang gedaan had. “Oscar hier”, hij zag John zwaaien vanaf de weg voor het hotel. “We gaan met deze wagen.” Pal voor het hotel stond een zwarte, gepantserde Hummer. Niet echt duurzaam, maar een veilige keuze, moet John gedacht hebben. Toen Oscar naar buiten kwam, sloeg de achterdeur open. En was Oscar met stomheid geslagen. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Oei thanks. Net even te snel tussendoor getikt.

Nog voordat Oscar ook maar besefte wat er zojuist gebeurd was, of ook maar zijn verbazing kon inspreken moest de man lachen. Het was een boom van een kerel. Donker kort haar, met wat kortgeschoren zijkanten. Een beetje als het kapsel dat een van de hoofdpersonen uit Peaky Blinders gekozen zou hebben als hij naar een kapper zou gaan. Een donkere volle baard maakte het beeld compleet. Toch had de man geen vervelende uitstraling. Hij droeg een gewone spijkerbroek, met Nikes en een donkerblauwe polo. Een beetje als iemand die aan het werk ging bij een willekeurig marketingbureau, maar daarvoor even een stukje moet vliegen. “Haha, ja daar sta je wel even van te kijken he, dat ik je naam weet. Luister, ik bedoel het niet verkeerd. Maar je weet toch hoe dat gaat met van die mensen wat hoger in de boom?”, begon de man. Oscar had geen idee waar dit verhaal naar toe ging, dus hij knikte maar van ja. “Ik ben John. En ik ga met je mee. Nee, ik heb geen verstand van voetbal. Al vind ik het wel leuk om te kijken. Maar je weet ook hoe dat gaat he. Als ik net even te veel Champions League zit te kijken, wordt moeders de vrouw boos.” Opnieuw lachte John heel hard. “Weet jij waar wij naartoe gaan dan?”, vroeg Oscar hem. “Zeker, ik ga met je mee. Voor je veiligheid. Je gaat een gebied in waar wij eigenlijk beter niet moeten komen. Maar je weet he: als de baas eenmaal iets in zijn hoofd heeft…” Oscar keek hem verbaast aan. Beter niet komen? Hij was wel eens eerder in de favela geweest. En ja: hij wist dat hij een beetje moest oppassen. Maar hij had wel gemerkt dat als je respect betuigd en niet met dure horloges over straat liep, je best naar een speler kon gaan kijken. Helemaal als je vertelde dat je dat kwam doen. Het was bijna weer het oude liedje: waar was hij nu weer in beland? Net nu Oscar dacht dat het allemaal leuk en duidelijk zou worden. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza