Mascini

Nog geen uur later zat Oscar opnieuw in een auto, maar ditmaal een taxi. Zonder Radovan, zonder andere waakhond. De Stem had hem laten gaan. Dat wil zeggen: Oscar had aangehoord wat de opdracht was en had besloten om hem uit te voeren. Stiekem vond hij het namelijk helemaal niet zo’n vervelend voorstel. “Het is heel simpel”, had er vanuit de andere kant van de lijn geklonken. “Er schijnt echt een ontzettend groot talent te zijn in een favela, net buiten Rio. Iedereen heeft Sven Mislintat natuurlijk altijd geroemd om zijn ‘diamantogen’ helemaal toen hij Ajax naar een hoger plan bracht. Maar jij en ik weten dat jij net zo veel verstand hebt van talent. Ook jij kijkt door een speler heen. Ziet of hij nu op zijn ultieme niveau is, en of en hoever hij nog kan groeien. Nou, Oscar. Ik wil je dat je dat nu voor mij doet.” Waarom De Stem hem helemaal naar Colombia had laten komen. En waarom dit allemaal zo vreemd ging, dat werd niet duidelijk. Maar Oscar wist dat wanneer hij lekker voetbal zou gaan kijken en het jongetje dat ‘Rogerio’ zou heten zou bekijken, er later vast meer duidelijk zou worden. En zo niet: dan had hij lekker ouderwets gescout. Hij besloot er maar het beste van te maken. De vliegtickets waren inmiddels naar hem toegestuurd en stonden in zijn telefoon. De Stem had wat geld overgemaakt – al had Oscar dat in eerste instantie geweigerd – om wat te eten en drinken op het vliegveld. En na een paar uur zat hij al op een lijnvlucht naar Brazilië. Oscar probeerde wat te slapen, maar dat lukte niet helemaal. De man die naast hem zat, zat op net iets te hard volume videofilmpjes op zijn telefoon te kijken. Instagram-reels van mensen die hard op hun bek gingen. De man kon soms met moeite een schaterlach onderdrukken. Na een half uur kreeg Oscar er toch wat genoeg van. “Wil je misschien een koptelefoon op doen? Wil je anders mijn oortje lenen?”, probeerde hij zo vriendelijk mogelijk. “Ik probeer te slapen, moet straks meteen aan het werk.” De man keek hem aan, deed zijn telefoon uit en stopte hem in zijn broekzak. “Sorry Oscar.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Even was Oscar met stomheid geslagen. Het was dat Radovan hem in zijn rug porde. “Pak hem maar.” Nog twijfelde Oscar even. Want ja. Wat was dit nu weer? En wat hem nog meer bezig hield was van wie de stem ook al weer was. Hij herkende hem. Had hem heel vaak gehoord. Maar hij kwam er gewoon even niet op. Als een klank uit het verleden die je alleen nog hoort als je thuis alleen in bed ligt. Een herinnering aan vervlogen tijden. De man met de telefoon in zijn hand begon te knikken. “Kom op Oscar, pak mij op”, lachte de stem aan de andere kant van de lijn. “Ik bijt niet. Tenminste: niet via de telefoon. Hahaha.” Oscar stak zijn hand uit en pakte de telefoon van het kussentje. Hij was warm geworden. “H-hallo”, stamelde Oscar. “Ik heb hem hier.” Hij hoorde wat gerommel aan de andere kant van de lijn. De stem uit het verleden klonk een stuk minder opgewekt dan eerst. “Oke, haal hem eerst maar van de speaker af”, zei hij serieus. Oscar drukte op het knopje op het scherm en hield de telefoon tegen zijn hoofd. “Ik vertrouw die gasten daar voor geen meter. Het is dat ik ze nodig heb”, zei de stem. “Maar goed, daarvoor heb ik je nu niet gebeld. Je bent vast nieuwsgierig wat ik precies met je van plan ben. Nou, dat is nog even een raadsel voor je. Maar laat ik zeggen dat ik grote plannen met je heb. Ik weet wat je kan en ook dat je daar wat mee moet doen. Maar voordat we daar aan toe komen, moet je eerst iets voor mij doen…” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Haha dank heren. Had het even druk thuis. Maar ik zal weer regelmatig updaten. Maria lag te veel voor de hand, dus ik moest even wat anders verzinnen.. ;-)

Die stem, die stem. Oscar kende hem. Hij wist het zeker. Maar wie was het? Zijn hersenen draaiden overuren. De raderen draaiden. Maar hij kwam er niet op. Even was hij met stomheid geslagen, tot het besef indaalde dat hij zich gewoon om kon draaien. Dan zag hij natuurlijk meteen wie het was. Wie hem helemaal naar Medellin had laten komen. Wie hem had vastgehouden hem al die dagen in spanning had laten zitten, om hem daarna opnieuw op het vliegveld te zetten, naar wie weet waar naar toe. Eindelijk zou aan dit hele spelletje een einde komen. Eindelijk zou duidelijk worden wie dit was. En eindelijk zou Oscar weten waar dit overal voor bedoeld was. Hij draaide zich om. Langzaam, want Radovan had nog altijd stevig zijn arm vast. Hij wilde niet een te onverwachte beweging maakte waarbij de Serviër op instinct zijn arm uit de kom zou draaien, of wellicht wel erger. Na de langzame draai stond Oscar oog in oog met een kleine man. Donker haar, een baard van een paar dagen en een bril met een dik zwart montuur. Een beetje zoals de professor uit Casa de Papel, een van de favoriete series van Oscar op Netflix. Maar dit was niet de man die Oscar moest hebben. Dat was hem snel duidelijk. De man hield namelijk een roodfluweel kussentje in zijn handen. Met daarop een telefoon. “Hallo Oscar. Ik wil graag met je praten”, klonk het uit de speaker. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Hoelang hij precies geslapen had, wist Oscar niet, maar hij werd wakker toen de wagen een soort grindpad opreed. Alweer, hij kreeg bijna een flashback. Ook omdat er opnieuw een grote villa stond met daaromheen een grote hoge muur. Hier zou De Baas dus zitten. Oscar was erg benieuwd. Hij wilde nu toch wel heel graag weten wie het was. Dat niet alleen, ook vooral wat hij van hem moest en waarom. Want dit spelletje had wat hem betreft nu wel lang genoeg geduurd. Hij kon het dan ook niet helpen dat hij bijna ontplofte toen Radovan hem weer naar een kamer wil de sturen. Hij was keurig de auto uit gestapt. Had zelf zijn koffer uit de achterbak gepakt en liep rustig naar de woning. Oscar had alles in zich opgenomen. Waar de deuren zaten, welke ramen een stukje openstonden. Hij was er klaar voor. Óf een gesprek, of hij nam de benen. Verstandig of niet. “Ga jij je even opfrissen”, probeerde Radovan. En dat schoot Oscar dus in het verkeerde keelgat. “Nee. Ik ben er klaar mee. We gaan nu praten. Die zogenaamde baas en ik. Of anders ga ik er vandoor. Dit heeft lang genoeg geduurd.” Hij zag Radovan een paar seconden schrikken. En toen herpakte hij zich, maakte zich breed, keek boos en wilde hem hardhandig meenemen. Maar net toen de Serviër zijn arm wilde vastpakken, hoorde Oscar achter hem iemand aankomen. “Doe maar niet. Ik ben er klaar voor”, zei een bekende stem. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Het was alsof het vliegtuig op een trampoline landde, zo vaak stuiterde het toestel op de landingsbaan. Maar na wat hard remmen stonden ze veilig aan de grond. Oscar tuurde uit het raampje, probeerde te zien waar ze waren geland. Maar heel veel wijzer werd hij niet. Het was niet dat zoals bij Schiphol de naam van het vliegveld groot op de gevel prijkte. Ook stonden er geen andere vliegtuigen. Dus Oscar kon ook niet aan de maatschappijen zien in welk land ze waren. Sterker nog: het leek wel een verlaten vliegveld, want het toestel waar hij in zat, was de enige. Zijn stoelriem mocht los, en hij liep rustig achter Radovan aan naar de deur aan de voorkant van het toestel. Er was een grote trap onderaan het vliegtuig gezet. Daaronder stond een grote zwarte wagen, met geblindeerde ramen. Zo een die je in films ziet, of bij hoogwaardigheidsbekleders zoals presidenten. Oscar schuifelde voorzichtig de trap af en ging in de auto zitten. Radovan schoof niet achter het stuur, maar kwam naast hem zitten. Oscar wist niet helemaal waarom. Was het om er voor te zorgen dat hij onderweg niet naar buiten springen? “Het is nog wel eventjes”, meldde Radovan hem. Hij reikte naar de achterbak en haalde er twee nekkussens uit. “Wellicht kunnen we het best eventjes rusten nu. Het gesprek met De Baas zal intens zijn. Geloof mij, je hebt dan alle energie nodig.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Zeg maar wat je voorkeur heeft ;-)

Aangekomen op zijn kamer waren al zijn spullen al gepakt. Maria stond naast zijn bed. “Tot ziens Oscar. Het ga je goed”, mompelde ze. “Weet jij wat dit allemaal is?”, vroeg Oscar haar. Ze schudde haar hoofd. “Ik weet alleen dat De Baas je wil zien. In het echt. En niet via het scherm. Daarom moes ik je spullen inpakken. Je gaat nu naar hem toe.” Voordat ze elkaar gedag konden zeggen, kwam Radovan binnen. “Pak je spullen, we gaan”, zei hij zonder naar de twee te kijken. “Bedankt voor alles”, zei Oscar zacht toen hij zijn tas pakte. Een droevige glimlach kreeg hij als reactie. Terwijl hij de trap afliep, hoorde hij een klapperend geluid. Een helikopter. En voordat hij het doorhad was hij afgezet op een vliegveld in Medellin. Een privéjet stond klaar en nog voordat Oscar kon vragen waar ze eigenlijk heengingen, zaten ze alweer op grote hoogte. Toen pas kwam Radovan naast hem zitten. “Luister, we gaan naar De Baas. Hij wil je zien, want de nood is hoog. Je moet hem helpen, dus luister goed naar wat hij wil.” Oscar knikte, waarna Radovan weer op zijn eigen plek ging zitten. Niet veel later ging het vliegtuig dalen. Vanuit het raampje zag Oscar een voetbalstadion. Geen amateurdingetje, maar een grote. Overdekte ringen, een grote parkeerplaats eromheen. Hij herkende het niet, maar hij kon wel indenken dat het een club was met grote doelen. En blijkbaar speelde hij daar een rol in. --- @Kyrill @Copywriter Voetbal of FM? Dan kan ik er rekening mee houden. Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

*Tringgg, Tringgg* *Tringgg, Tringgg* Het programma bleef maar bellen. Maar er werd niet opgenomen. Het ging maar door. *Tringgg, Tringgg* *Tringgg, Tringgg* Uiteindelijk stond Radovan zuchtend op. Drukte het gesprek weg. Pakte zijn telefoon uit zijn broekzak en liep naar de gang. Naar een paar minuten kwam hij weer binnen. Zonder iets te zeggen drukte hij hard op enter op de laptop. Het apparaat begon weer te bellen. *Tringgg, Tringgg* *Tringgg, Tringgg* En toen verscheen er iemand in beeld. Een man van een jaar of dertig. Ook had hij een Servische uiterlijk. Zijn afkomst werd bevestigd toen hij met Radovan begon te praten. Oscar verstond er helemaal niets van. Maar aan het gesprek te horen, dat dus in onvervalst Servisch was, was het een verhitte discussie. Op een gegeven moment was Radovan er klaar mee, merkte Oscar. Zijn bewaker ging voor het scherm staan en vroeg drie keer hetzelfde. Het antwoord van de man aan de andere kant was ook drie keer hetzelfde. Woedend sloeg Radovan op het toetsenbord. De tot nu toe zo kalme Serviër liet zich nu van een hele andere kant zien. Met vuur in zijn ogen keek Radovan Oscar aan. “Ga maar staan en naar je kamer”, beet hij heem toe. Oscar kon zich niet voorstellen dat de man aan de andere kant van het scherm De Baas was. Want dan had Radovan toch niet zo gedaan? --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Dit is echt geFMd worden 2.0

Ze keek bijna verontschuldigend toen ze het hoekje omkwam. Want ja: het was Maria. Hij was gewoon om de tuin geleid. Had uren in de auto gezeten om weer terug te komen bij de plek van vertrek. In zijn ooghoek zag Oscar dat Radovan een grijns niet helemaal kon onderdrukken. De Serviër had hem een loer gedraaid en had daar de grootste lol om. Maria liep naar hem toe en zette een glas water op tafel. Verder stond daar een laptop, net als Oscar dacht gehoord te hebben. Er was inderdaad ingelogd. Het apparaat stond snorrend op tafel met een of ander vreemd programma open. Oscar had het nog nooit gezien, maar kon wel raden waar het voor bedoeld was. Het leek een beetje op Teams en Skype. Met een soort adresboekje, een mogelijkheid om een nummer in te toetsen en een groene en rode hoorn om een gesprek aan te nemen, dan wel af te breken. Het adresboek aan de rechterkant van het scherm, bevatte maar één naam. De Baas. Meer niet. Er stond geen nummer of emailadres bij het contact. En er stond ook niets bij de eerdere oproepen, er was helemaal niets waaraan Oscar later iets zou kunnen hebben. Ze hadden hun zaakjes goed voor elkaar. Oscar schrok even toen Radovan ineens achter hem stond en een hand op zijn schouder legde. “Luister, we gaan zo bellen. Ik neem aan dat je weet hoe dit werkt. Ook jij hebt in de coronalockdown gezeten.” Oscar knikte licht. “Luister goed naar wat De Baas te zeggen heeft. Val hem niet steeds in de reden, want daar houdt hij niet van. Je merk meteen wel wanneer hij wat van je wil horen. Begrepen?” Opnieuw een knik. “Oké, daar gaan we dan.” Radovan liep naar de laptop, klikte op ‘De Baas’ en liet de computer bellen. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Hij hoorde voetstappen, van meerdere kanten. Deuren gingen open en dicht. En na een paar minuten werd er iets op de tafel voor hem gezet. Het klonk als een laptop. En toen iemand langs hem boog en met het apparaat aan de slag ging, wist hij het zeker. Het scherm werd opengeklapt. Er werd wat op het toetsenbord ingevoerd en Oscar voelde hoe de zak over zijn hoofd werd vastgepakt. “Luister Oscar”, zei Radovan. Ik haal zo de zak weg. We hebben je niet vastgemaakt aan de stoel. Je kan je gewoon bewegen, maar ik moet je er wel op kunnen vertrouwen dat je geen gekke dingen doet.” Oscar schudde zijn hoofd ter bevestiging. Na zijn afgekapte ontsnappingspoging had hij toch weinig illusie meer dat hij er op eigen kracht vandaan zou komen. Het licht prikte in zijn ogen toen de zak werd weggetrokken. Oscar keek om zich heen, en toen hij gewend was aan het licht, besefte hij pas waar hij was. Hij kende deze ruimte. Had hem eerder gezien. Herkende dingen. Toen hoorde hij de deur links van hem open gaan. Krakend ging de klink naar beneden. En hij was met stomheid geslagen toen hij zag wie er binnenkwam. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter@Keeza

Hij besloot eerst om te gaan tellen. Om bij te houden hoeveel minuten hij in de auto zou zitten. Niet dat hij daar wat aan had. Hij had geen idee waar in Colombia hij zich nu eigenlijk bevond. Maar wellicht dat het later van pas zou kunnen kopen. Misschien moest hij wel aangifte doen en kon hij zo de opsporingsinstanties net wat meer informatie geven. Maar nadat hij drie keer zijn handen langs was gegaan, en hij dus zo’n half uur in de auto zat, gaf hij op. Niet alleen omdat hij de tel was kwijtgeraakt, maar ook omdat de auto alle kanten op schudde. Hij had zijn handen eigenlijk vooral nodig om niet de hele achterbank over te stuiteren. De eerste paar hobbeltjes had Radovan nog aangekondigd, maar daar was hij inmiddels ook mee gestopt. Wel had hij keiharde Balkanbeats aangezet. Niet echt een genre die Oscar kon waarderen. Na iets van twee uur stuiteren, minderde de auto vaart. “We zijn er bijna”, meldde Radovan. En jawel, na wat bochtjes hoorde hij het raam aan de bestuurderskant opengaan. Radovan sprak iemand toe, maar niet in het Spaans. Het klonk Slavisch. Dit moest dus een andere handlanger zijn van De Baas. Er ging een grote stalen poort open, Oscar hoorde de onderdelen over elkaar schuiven. De auto reed verder en parkeerde. Zijn deur ging open, Oscar voelde hoe de hitte als een muur over hem heen kwam. Hij had zich helemaal niet gerealiseerd hoe lekker het was om in een auto met airco te zitten. Radovan legde zijn hand op zijn hoofd en begeleidde hem naar buiten. “Die kap laat je op”, beval hij. De Serviër nam hem mee, over het grindpad naar een woning. Daar werd hij op een stoel gezet. “Even rustig blijven zitten. En niets doen, tot wij het zeggen.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

Het was meer voor de vorm dat Oscar een schoon overhemd aantrok. Want eigenlijk had hij zoiets van: stik er maar lekker in met je gesprek. Want nog altijd wist hij precies niets. Of nou ja: alleen dat hij zou praten met de vader van het kind van Maria. En dat was dat dus. Hij nam plaats op de achterbank van een grote zwarte BMW. De ramen waren geblindeerd, zelfs de voorruit. Hij vroeg zich af of dat in Nederland was toegestaan, al kon hij het antwoord eigenlijk wel raden. Voorin zaten Radovan, hij reed. Naast hem zat een kleerkast die Oscar nog niet eerder gezien had. Hij had zich niet voorgesteld, maar vanaf de achterbank zag Oscar hoe hoe de dikke gespierde nek van de man overliep in nog beter getrainde schouders. Hij wist dat hij daar dus geen probleem van moest maken. Terwijl Radovan de motor startte, hoorde hij de deuren op slot schieten. Hij kon geen kant op. “Er gaat niets gebeuren hoor”, glimlachte Radovan terwijl hij zich vanaf de voorstoel omdraaide naar achter. “We gaan gewoon even een stukje rijden.” Hij wees de man naast hem op het handschoenenkastje. De man greep een zwarte stoffen zak uit het vak. “Deze moet je even opdoen”, zei Radovan, terwijl zijn hulpje de zak naar Oscar smeet. “Gewoon, voor de veiligheid.” De zak was op zich prima ademend, maar van enig zicht was geen sprake. Oscar zag echt geen hand voor ogen. Hij voelde hoe de wagen optrok en ze over het erf reden. Hij hoorde het grind onder de banden knarsen en hoorde hoe de hekken open werden gedaan. Hij zat opnieuw in de val. En dus zat er weer niets anders op dan zich eraan overgeven en hopen dat het snel over was. “Heb je er zin in?”, vroeg Radovan met iets te veel geniepigheid in zijn stem. Oscar antwoordde niet, maar voelde een rilling over zijn rug lopen. --- Sorry jongens, het is een beetje druk allemaal. Maar hier volgt weer een update. Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

Hmmm wie weet.. Of zal Maria een dubbelrol spelen? Ik hoop het wel. Thanks! Ik ook voor Oscar. Dat die man nog kan slapen 's nachts.

Na een uurtje wat op bed te hebben gelegen, werd er geklopt. “Oscar, kan ik binnenkomen?” Het was Maria. “Tuurlijk”, zei hij haar, waarna ze aangaf of hij wellicht de deur open kon trekken, als zij haar pasje voor de lezer hield. Nadat het piepje klonk, trok Oscar de deur open en stond hij oog in oog met het kamermeisje en zijn lunch. “Ik heb wat te eten gemaakt, want ik hoorde ze net zeggen dat ze een auto klaar gaan maken om je weg te brengen”, vertelde ze hem. Hij wist niet zeker of Maria dat wel had mogen vertellen aan hem. Helemaal omdat ze op fluistertoon tegen hem sprak. Was het een waarschuwing? Of gewoon ter voorbereiding? Gelukkig gaf ze zelf het antwoord. “Vanavond ben je weer hier hoor. Maar het is even rijden, daar waar ze je heen gaan brengen. Dus daarom heb ik iets voor je gemaakt dat goed vult.” Hij overwoog even om aan haar te vragen waar hij heen ging. En wat hij kon verwachten. Moest hij ergens op voorbereid zijn? Maar net toen hij dat wilde vragen, verscheen een glimlachende Radovan in de deuropening. “Stop het maar in een zakje Maria. We gaan over een kwartier weg. Laat Oscar zich maar even opfrissen.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

Er klonk gestommel op de gang. Maria schoot overeind. “Ik moet echt gaan nu. Ze mogen ons ook niet te veel samen zien. Wie weet wat ze dan gaan denken”, zei ze. “Ze stond van het bed, streek haar schort schoon en liep naar de deur. “Maar beloof mij alsjeblieft om gewoon even rustig af te wachten wat ze precies met je willen. Volgens mij haal jij je zo veel in je hoofd, dat het alleen maar mee kan vallen. Echt waar. Vertrouw mij”, zei ze terwijl ze zich snel naar Oscar omdraaide. Daarna draaide ze zich weer naar de deur en liep de gang op. Terwijl de deur in slot viel, kwam Oscar weer een beetje tot rust. Want wat had hij net allemaal gehoord? Wat was dit voor een soap? En welke rol zou Maria nu echt spelen? Had ze het beste met hem voor, zoals ze probeerde uit te stralen? Of was ze wellicht een soort spion? Hij was blij geweest om die gluurders van Life of Yvonne thuis te laten, maar nu leek hij verzeild te zijn geraakt in een 2.0 versie van dat juicegedoe. Oscar liet zich achterovervallen op bed. Hij sloot zijn ogen. Misschien was het een stomme keuze, om hier heen te komen. Maar eigenlijk had Maria ook wel een punt. Want hoe erg zou het eigenlijk kunnen zijn? Hij had eerder al de conclusie getrokken dat als ze hem dood wilden, ze dat allang gedaan hadden. Met zijn rechterhand reikte hij naar de telefoon op het nachtkastje. Hij hoorde hoe de telefoon meteen overging, zodra hij de hoorn van de haak pakte. “Receptie”, hoorde hij aan de andere kant. Het was niet Maria, jammer. “Radovan, alsjeblieft.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

Haha het begint op te vallen he, die cliffhangers

Eigenlijk kon Oscar niets anders doen dan haar gelijk te geven. En hij vertelde haar hoe hij de deur had geforceerd en in een onbewaakt ogenblik in de waszak was gesprongen. Maria kon haar lachen bijna niet inhouden. Hoe geschokt ze eerder was geweest, hoe grappig ze het nu vond. “Ik vind het wel ontzettend lief dat je dat voor mij gedaan hebt”, vertelde ze. “Maar dat had niet echt gehoeven hoor. Ja, Radovan heeft mij een duw gegeven, waardoor ik wat ongelukkig terecht kwam. Maar ze gaan mij echt niets doen. Dat is uitgesloten.” “Maar waarom dan?”, vroeg Oscar haar. “Je hebt gezegd dat je niet precies wist wie De Baas was, en dat je erg blij was dat je dit baantje had en dat je hem niet kon verliezen voor je dochtertje. Dan moet ook jij bang geweest zijn dat je in de problemen zat. Ik heb je gezicht gezien toen ik binnen bleek te zitten, daar zat ook opluchting bij.” Maria werd wat rood. En begon toen ietwat stamelend: “J-j-ja.. Misschien ben ik niet zo eerlijk tegen je geweest.” Ze keek nog altijd naar de grond toen ze haar uitleg vervolgde. “Dat dochtertje.. en de vader. Tsja. Laten we zeggen dat ik De Baas op een andere manier heel goed gekend hebt. Hij wilde echter niet met ons samenwonen, maar wel voor haar zorgen op financieel gebied. Om dat niet te veel op te laten vallen, vooral voor zijn vrouw, nam hij mij in dienst. Zoals ik al eerder zei: normaal hoef ik weinig te doen. En dan is het dus vooral incasseren.” Oscar zijn oren klapperden. Ze wist dus wie de baas was. Zij wist met wie hij straks een gesprek had. “Maar moet je mij dan nu ook volgen? Hoor je mij uit?”, vroeg hij vijandiger dan dat hij eigenlijk bedoelde. Hij was gewoon benieuwd of hij niet te veel had gezegd tegen haar. En of hij nu wellicht nog meer in het nadeel was bij een ontmoeting. “Eigenlijk wel”, zei ze, terwijl ze hem in de ogen keek. “Maar ik mocht je eigenlijk meteen. Daarom besloot ik te zeggen dat jij niet zo veel zei. Dat was ook de reden dat ik zo bang was toen je er vandoor leek te zijn gegaan. Ik wist wat ze misschien wel met je zouden doen als ze je zouden vinden. Want geloof mij: er is echt geen ontsnappen aan deze gasten.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

“Jullie kunnen niet echt goed zoeken he?”, Oscar besloot vol in de aanval te gaan toen Radovan de kamer weer binnen kwam stormen. De chauffeur stond met zijn bek vol tanden, toen hij Oscar zo op het bed zag zitten. “Ontsnappen kan niet, dat had je mij allang duidelijk gemaakt. En dat kamermeisje – Oscar noemde expres haar naam niet – doet zo voorzichtig. Hoe moet ik dan in vredesnaam buiten deze kamer komen? Maar dat wil niet zeggen dat ik niet stiekem nieuwsgierig was wat jullie zouden doen als jullie zouden denken dat ik weg zou zijn”, lachte hij. Sterker nog: hij vond zichzelf zo overtuigend dat hij het bijna zelf ging geloven. Terwijl Radovan nog altijd naar woorden zocht, kwam Maria de kamer binnen. Ze had gehuild, zag Oscar aan haar rode ogen. “Huh, maar..”, reageerde ze. Ze deed haar hand voor haar mond. Duidelijk was dat ook zij dit niet verwacht had. “Maar, waar zat..”, stamelde ze verder. Oscar begon nog harder te lachen. “Luister, ik zat gewoon onder het bed. Maar denk maar niet dat jullie daar gekeken hebben. Meteen paniek. Meteen actie. Wel bij de les blijven he jongens?”, besloot hij zijn powerplay. Hij zag hoe Radovan zijn woede even moest wegslikken. Hij vond dat de Serviër zich tot nu toe goed hield. Hij was in zijn hemd gezet, had meteen bevolen om de honden los te laten. En nu zat Oscar gewoon hier. Rustig op het bed. Hij was niet door de tuin gerend, had niet over het hek geklommen en was dus niet van plan geweest om de benen te nemen. Ook niet toen zij in hun blinde paniek de deur van de kamer open hadden laten staan om hem met man en macht te zoeken. Uiteindelijk klapte Radovan in zijn handen. “Bravo, bravo. Ga je nu maar opfrissen. De baas wacht.” Boos beende hij de kamer uit. Maria stond nog altijd met haar hand voor haar mond. “Maar.. maar.. ik heb wél onder het bed gekeken.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

Hij kon het gewoon niet. Dacht aan Maria en haar dochter, aan het feit dat ze straks geen geld meer hadden om te eten. En waarom zou hij ook eigenlijk weg gaan, want dan zou hij er ook nooit achter komen wat dit precies was. Waarom ze nou juist Oscar nodig hadden, en bovenal: wie. Want dat was nog altijd het grote raadsel. De identiteit van de De Baas. De man die alle orders gaf, maar waarvan Oscar nog altijd geen naam had gehoord. Hij hoorde Radovan naar beneden stampen. Schreeuwde naar de mannen buiten dat ze op moesten letten. Dat ze de uitgang in de gaten moesten houden. Ook riep hij naar een ander dat de honden gehaald moesten worden. Binnen een paar seconden hoorde Oscar gegrom en geblaf. Hij miste zijn Raúl, die vast en zeker bij de deur op hem zou wachten. Maar hij wist ook dat deze honden niet zo blij zouden zijn hem te zien. Ze zouden hem opsporen en opjagen. Niet vermoorden, want anders had Radovan dat al eerder laten zien. Maar ontsnappen aan zulke mannen, dat ging vaak niet zonder slag of stoot. Zonder consequenties. Oscar wipte uit de zak met vieze lakens. Gelukkig zat hij zelf niet onder de smoezeligheid. Even overwoog hij toch de gang door te rennen. Aan het eind stond een raam op een kier. Hij kon er zo uit, en via het dak de muur over. Binnen een paar minuten zou hij niet meer te vinden zijn en had hij zijn vrijheid terug. Maar goed. Dan kreeg hij toch weer Maria en haar dochter op zijn netvlies. Het was gewoon niet het beste om te doen. Vluchten kon altijd nog, hield hij zich maar voor. En dus sloop hij weer naar de kamer en ging op het bed zitten. Wachtend tot iemand terug zou komen. En hij de boel weer tot bedaren kon brengen. Nu maar hopen dat genoeg zou zijn om Maria in dienst te houden. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter

Bellingham terug naar Birmingham gehaald. Kan hem alleen geen nummer 22 geven... want die is voor altijd van... Bellingham.

Scherp.

“Dom wicht”, hoorde hij Radovan schreeuwen. Gevolgd door een luide knal. Hoe lieflijk ze samen naar boven kwamen lopen, al pratend over het lekkere voorjaarszonnetje, zo gespannen was het nu. Oscar voelde het door de katoenen zak heen: de chauffeur was laaiend. “Godverdomme. Hoe heeft dit nu kunnen gebeuren? Kun je dan ook niets?”, schreeuwde hij. Maria kreeg de volle laag. Zij had immers niet goed opgelet, waardoor hij nu verstopt zat. Maar wat zo’n uitstekend plan leek, voelde nu toch een beetje als een steen op zijn maag. Oscar begon te twijfelen of het wel zo’n goed idee was. Kijk dat hij zo, wanneer de bak buiten was gezet, moest sprinten was geen probleem. Hij kende niemand die hem ook maar een beetje bij kon houden. Daar stond hij immers ook om bekend. Dat hij daarna door Medellin zou zwerven, op zoek naar wat dan ook. Zonder spullen, zonder paspoort en zonder telefoon. Ook dat zou hij vast wel overleven. De vraag was echter of Maria zijn houdini-act zou kunnen lijden. Diep in zijn hart wist Oscar het antwoord al: dat kon ze niet. Als ze niet al in elkaar geslagen zou worden – of misschien wel erger – zou ze zeker ontslagen worden. Weg baan. Weg inkomen. En dat geld had Maria hard nodig. Ze had verteld over haar jonge dochter en het ontbreken van haar vader. Ze had Oscar uitgelegd hoe afhankelijk ze was van het geld. Het salaris dat hij nu op de tocht had gezet. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski@Copywriter