Mascini

Hij had hem meteen zien staan toen Maria binnenkwam. En het idee was ook meteen in zijn hoofd geschoten. Lichtelijk geïnspireerd door zijn goede vriend José Mourinho. De Portugees was als manager van Chelsea tijdens een Champions League-wedstrijd tegen Bayern München geschorst. Toch wilde hij zijn mannen toespreken. Hij besloot in een wasmand te kruipen en liet zich de kleedkamer in smokkelen. Zo’n mooie metalen als waar Mourinho in zat, zag Oscar niet staan. Dit was zo’n hotelding. Twee zakken, een voor witte en een voor gekleurde was, in een stalen frame met wieltjes. Oscar kon alleen maar hopen dat het frame hem zou houden. Maar hoeveel keus had hij? Hij was er zeker van dat wanneer hij zich rustig zou houden op zijn kamer, het ook niet heel goed zou aflopen. Zachtjes sloop hij de kamer uit. Hij stopte wat van de witte was in de gekleurde zak en ging zelf op die plek zitten. Om het af te maken legde hij een vieze laken – hij moest maar niet denken van wie die was en wat er mee gebeurd was – over zich heen. Nu maar hopen dat niemand aan de vorm van de zak zou zien dat hij erin zat. Toen hij net een beetje zijn ademhaling onder controle had, hoorde hij iemand de trap op komen. Lichte tred, snel. Dat moest Maria zijn. Maar daarachter hoorde hij een zwaardere stap. Radovan. Oscar nam een flinke teug adem en deed zijn ogen dicht. ---- Sorry dat de update even op zich heeft laten wachten. Maar ik ben er weer! Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski

Oscar zijn oren klapperden bijna toen hij hoorde hoe het hier ging. En de manier waarop Maria dat aan hem vertelde, deed hem vermoeden dat het voor haar wel een normale zaak was. De Baas had ze dus nog nooit gezien, alles liep via Radovan. Die had haar aangenomen, en betaalde haar. Ze wist echt niet wie de grote leider was, het enige dat ze mee had gekregen is dat er af en toe mensen kwamen waarmee hij op de een of andere manier sprak. Hoe precies, dat wist ze dan ook weer niet. Het zou kunnen dat hij even langskwam, maar dus niet om koffie te drinken. De gesprekken liepen volgens haar snel en duidelijk. Bijna zonder tegenspraak. Wat hij hier dan precies deed, dat wist Maria dus ook niet. Ze moest zorgen dat het hem aan niets ontbrak. Ze maakte zijn bed op, waste zijn kleren en haalde keer op keer eten en drinken voor hem. Als hij televisie wilde kijken, zorgde zij ervoor dat dat kon. Ze logde in op Netflix, of liep naar wat zij ‘het grote archief’ noemde. Een kamer vol met dvd’s. Volgens Maria stonden daar niet alleen speelfilms, maar lagen er ook opnames van legendarische voetbalwedstrijden. Dat was iets dat De Baas volgens haar erg kon waarderen. Ondanks dat er zo goed voor hem werd gezorgd, bleef dat nare gevoel bij Oscar hangen. Niet in de laatste plaats omdat de deurklink aan de binnenkant van de kamer ontbrak. Hij kon dus nooit zelf naar buiten. Hij zat vast, opgesloten. Net toen hij zich eraan wilde toegeven, hoorde hij een rijdend geluid op de gang. “Maria”, riep hij. En binnen een paar seconden stak de jonge vrouw haar hoofd langs de deur. “Kan ik iets voor je doen?” Een glaasje water graag, vroeg hij. En hij keek hoe de deur dichtviel. Althans, dat was de bedoeling van Maria. Maar ze had niet gezien dat Oscar een gevonden kladblokje snel tussen de deur en het kozijn had gestoken. ---- Dank voor alle reacties! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski

Maria heette ze. Ze was 23 jaar en kwam uit Medellin. Had een jong dochtertje van bijna een jaar oud. De vader van het meisje was niet meer in beeld. Met de noorderzon vertrokken, zoals dat soms gaat. Dus nu voedde ze het kindje in haar eentje op, wonend bij haar ouders. Oma paste nu op, zodat zij kon werken. Ze was erg blij met deze baan, het verdiende namelijk ontzettend goed. En zoveel had ze nog niet hoeven doen, als er geen gasten waren voor De Baas, moest ze wel aanwezig zijn. Een beetje schoonmaken, dat is alles wat op die dagen gedaan moest worden. “Weet jij waarvoor ik hier ben?”, vroeg Oscar haar na de uitgebreide voorstelronde. “Het ontvangst is goed en het ziet er hier allemaal prachtig uit”, vervolgde hij ietwat slijmend. “Maar ik weet eigenlijk niet eens met wie ik straks ga praten. Ik heb echt geen flauw idee.” Maria begon te lachen. “Eerlijk gezegd heb ik ook geen idee wie De Baas precies is. Alle contact die ik heb gaat via Radovan. Hij geeft mij ook mijn salaris aan het eind van iedere week. De Baas zelf heb ik nog nooit gesproken, jammer hoor. Ik wil hem graag bedanken dat hij mij heeft aangenomen. Ik had geen ervaring, en moest veel leren, maar toch mocht ik hier zijn. En ik verdien echt een stuk meer dan wanneer ik in de fabriek zou gaan werken.” Oscar knikte. Maria was zo lovend en zo blij met haar baan, dat hij begon te twijfelen aan zijn plan. Moest hij een jonge moeder wel zo veel risico laten lopen? Want wat zou er met haar gebeuren als ze door zouden hebben dat hij hem gesmeerd was en dat Maria hem geholpen had? Dat was toch wel echt een serieus risico. En de vraag was of hij dat wel bereid was te nemen. “Je hebt hem dus nog nooit gesproken De Baas?”, vroeg hij tenslotte. Hij besloot dat hij meer informatie nodig had om een gedegen beslissing te kunnen nemen. “Maar weet je wel precies hoe hij eruit ziet? Ik wil wel graag weten met wie ik straks om de tafel zit.” Maria begon te lachen. “Je hebt echt geen idee he? Het is niet zo dat hij straks met je koffie komt drinken hoor.” ---- Dank voor alle reacties! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski

Het gaf Oscar een vreemd gevoel. Wat unheimisch zelfs. Want waarom mocht niemand weten waarom hij daar zat? Hij wist dat het stellen van vragen niet zou helpen. Radovan zou niets zeggen wat De Baas in de problemen zou kunnen brengen. Maar Oscar wist ook dat hij geen keus had. Hij kon alleen maar zijn telefoon inleveren en hopen dat er niets met hem zou gebeuren. Hij troostte zich met het feit dat als ze hem hadden willen vermoorden, ze dat vast al gedaan hadden. Want waarom zou je dan zoveel moeite voor iemand doen? Dat sloeg nergens op. Zelfs de douche kon Oscar zijn brein niet op pauze zetten. Terwijl hij de warme stralen over zijn lichaam voelde glijden, besefte hij ineens wat hij moest doen. Hij moest er achter zien te komen wat ze precies van hem nodig hadden. Want dat was de sleutel van dit hele bezoek. Ze hadden hem nodig. Hem. Niet iemand anders, want ook dat bleek weer uit alle moeite die gedaan werd. Nadat hij een tijdje geslapen had, of beter: geprobeerd had om weg te dommelen, werd er geklopt op de deur. “Meneer Boaron?”, klonk een vrouwenstem. “Kan ik even binnenkomen?” Oscar hees zichzelf uit bed en deed open. Voor de deur stond een jonge Colombiaanse vrouw. “Mij is gevraagd om het u aan niets te laten ontbreken. Kan ik iets halen? Wilt u iets drinken? Wat fruit misschien? Heeft u genoeg en de juiste kleding mee? Ik kan zo iets voor u halen hoor?” “Ho, stop”, onderbrak Oscar de woordenstroom. “Ik wil eerst weten hoe je heet.” Hij had een plan. ---- Dank voor alle reacties! Ben een paar dagen ziek geweest, dus de update heeft even op zich laten wachten. Excuus. @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski Dankjewel! Doe mijn best. Oscar blijkt het nu dus ook niet helemaal te kunnen waarderen. Maar ja.. hij zit een beetje in de penarie. Want waar kan hij heen?

Lekker bezig! En tof die beelden.

Dat ‘bijna’ was een breed begrip, kreeg Oscar al snel door. Pas na een half uur zag hij in de verte waar Radovan naar toe reed: een groot zandkleurig huis. Oscar had genoeg documentaires over de maffia en over Escobar gezien, dat een gelijkenis hem niet kon ontgaan. Het was een vrijstaande villa, al was vrijstaand ook een breed begrip, de weg waar ze een half uur geleden afsloegen, was de enige route naar het huis en in de verre omtrek waren geen buren of ook maar andersoortige gebouwen te zien. Het huis was er dus een die je normaal in films zag. Met een grote muur en een smeedijzeren poort die bewaakt werd door twee mannen met Kalasjnikovs. Radovan toeterde toen hij er bijna was. De mannen maakten snel de poort open en ze konden zo doorrijden. Op de binnenplaats was eigenlijk weinig te zien. Ja, er stonden nog een paar van die zwarte geblindeerde auto’s waarin Oscar was gestapt toen hij de vliegtuigtrap afkwam. Ook stonden er wat mensen te posten, al leek het meer op hangen in het zonnetje. Opgewacht werd Oscar echter niet. Iets dat hij wel had verwacht. Of beter gezegd: had gehoopt. Hij wilde nu toch wel eens zien wie hem helemaal naar Colombia had laten komen. En dat niet alleen, wie er zo geheimzinnig had gedaan over dit bezoek. Radovan stapte als eerst de auto uit. De andere man Milo, die op de bijrijdersstoel zat maar de hele reis geen woord gezegd had, volgde het voorbeeld en maakte de deur van Oscar open. “Eruit”, waren zijn eerste woorden sinds Oscar ‘kennis’ met hem had gemaakt. Radovan liep snel naar Oscar toe. “Het spijt mij, hij heeft geen manieren. Volg ons, we hebben een kamer voor je klaar gemaakt.” Hij liep naar de achterbak en haalde de koffer van Oscar eruit en liep hem voor de woning in. In de hal was het koel. Een voordeel van zo’n groot stenen huis, wist Oscar uit het verleden. Hoe warm het buiten ook was, hier was het altijd aangenaam. “Je kan je boven even opfrissen”, meldde Radovan toen hij voor hem de trap op liep. “Ik kom je wel halen als de baas er klaar voor is om je te spreken. Ik weet niet precies hoe lang dat duurt. En ik zeg het maar even voor de duidelijkheid: je kan hier nergens heen. De poort blijft dicht. Dus pak vooral wat rust.” De Serviër hield zijn hand op. Even was Oscar in de war. Vroeg hij nou om een fooi? Het moest niet gekker worden. Radovan zag zijn vragende blik. “Je telefoon. Niemand mag weten dat je hier bent.” ---- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski

Oscar had een vooroordeel gehad over de Oost-Europese man, die zich later voorstelde als Radovan. Hij dacht dat het echt het type hitman was. Stil, maar dodelijk. Maar niets was minder waar. De bestuurder had zijn zonnebril afgezet in de auto en er kon zelfs een lachje vanaf. Al begreep Oscar ook wel dat dat vooral een teken van macht was. Het was niet de krachtpatser vrienden met hem wilde worden, hij wist dat hij Oscar in zijn macht had en voelde zich dus niet bedreigd. Sterker nog, de bestuurdersstoel in de auto bleek ook meteen een praatstoel te zijn. De man kwam uit Servië. Daar was hij uitsmijter in de grootste discotheek van Belgrado. Toen een persoon – steevast door hem aangeduid met ‘De Baas’ – op een nacht daar uitging en in een ruzie belandde, sprong Radovan ertussen. Hij had de ruziezoeker met harde hand de tent uitgejaagd. Als dank kreeg hij niet alleen een fooi ter waarde van een maandsalaris, maar kon hij de volgende ochtend ook meteen voor De Baas komen werken. Zijn vrouw en zoontje woonden nog altijd in de Servische hoofdstad, hij zag ze niet heel veel. Maar Radovan liet er geen misverstand over bestaan dat de financiële vergoeding die hij voor zijn werk kreeg, dat ruimschoots compenseerde. Hij kon niet alleen zijn gezin, maar ook zijn eigen familie en zijn schoonfamilie onderhouden. “Waar gaan wij eigenlijk naartoe?”, probeerde Oscar toen hij het levensverhaal van de Serviër aangehoord had. Het was een poging, waarvan hij stiekem al een beetje verwacht had dat het weinig zin had. En dat was ook zo. “Dat zul je vanzelf zien”, was het duidelijk antwoord van Radovan. Die toen misschien wel door had dat Oscar hem probeerde te paaien. Want het half uur daarna zei hij geen woord meer. Pas toen de auto van de doorgaande weg een zanderig pad opdraaide, keek hij weer in de achteruitkijkspiegel. “We zijn er bijna.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123 @Djurovski

De landing ging eigenlijk net zo soepeltjes als de rest van de reis. Oscar twijfelde of hij moest klappen toen het toestel veilig aan de grond stond. Dat zag hij altijd om zich heen gebeuren in een lijnvlucht. Hij klapte nooit mee, vond het een beetje onzin, maar wist ook dat de andere reizigers hun handen ook een beetje op elkaar zouden slaan voor hem. Nu was hij de enige échte passagier en was er dus niemand om achter weg te kruipen. Niemand die dit klusje voor hem uit zou voeren. Hij besloot uiteindelijk om toch maar niet te klappen, maar de piloot bij het uitstappen dan maar extra te bedanken voor zijn of haar goede werk. Tijdens het taxiën naar een van de uitstappunten, keek hij uit het raam. Het was een Zuid-Amerikaans land, daar was weinig twijfel over. Hij herkende het meteen. De hitte, het tropische. Onmiskenbaar. Toen het vliegtuig vlakbij de luchthaven was, wist hij ook zeker dat het Medellin was. Hij had toch maar even op Google gezocht waar hij nou eigenlijk zou landen. En hij herkende de halfronde luchthaven in de hoofdstad van Colombia. Met het vele glas had het wat weg van een combinatie van een kas en een groots warenhuis zoals je vaak in Zuid-Europese landen ziet. “We zijn er meneer Boaron, de deuren gaan zo open, vergeet uw bagage niet”, meldde de stewardess hem. Hij bedankte haar, ook voor de service tijdens de reis. En nadat Oscar ook de piloot de nodige complimenten had overgebracht, liep hij de trap af. Hij viste zijn zonnebril uit zijn zak, om geen treden te missen. Nu hij recht tegen de zon in kon kijken, viel hem nog wat anders op. Onderaan de vliegtuigtrap stond een grote zwarte auto. Zo een die je in maffiafilms ziet. Inclusief de verduisterde ramen en glimmende velgen. Door de donkere ramen kon Oscar niet zien wie er in de wagen zaten, maar zodra hij de laatste trede verliet en zijn voeten weer op vaste grond zette, werd dat duidelijk. Er stapten aan weerskanten van de auto twee kleerkasten van kerels uit de auto. Zeker twee meter lang, en bijna net zo breed. Hoekige kaaklijnen, gemillimeterd haar, spieren die door hun te nauwe maatpak heen kwamen en Oscar merkte ook de silhouet van een wapenschouderriem op. Deze mannen zouden niet met zich laten sollen. Dat was duidelijk. ”Jij komt met ons mee”, zei de man die van de bestuurdersstoel kwam onomwonden. Een Oost-Europees accent klonk uit zijn Engels door. “De baas wil je graag ontmoeten.” --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco@Thomassje123

Goede update weer! Wel jammer dat de media altijd de schuld krijgen.

Leuke update weer. Toch wel tof dat je met Burak nu nog de Pele challenge aangaat.

Zijn vermoeden dat het om een grote speler in de voetbalwereld ging, werd bevestigd in het vliegtuig. Toen het toestel eenmaal van de grond was en ‘veilig’ in de lucht hing, kon het Oscar nergens aan ontbreken. Zodra hij zijn glas water op had, stond er al een nieuwe op zijn tafeltje. En dat was niet zo’n uitgeklapt ding, waar hij net met zijn knieën onder paste. Nee, in dit vliegtuig hadden ze gewoon van die vierzitjes, die je ook in bijvoorbeeld een trein ziet. Dus: Oscar kon zijn benen strekken. Hij had een boek meegenomen om de lange reis te overbruggen. Maar hij kon zijn aandacht er niet echt bijhouden. Zelfs zijn iPad, waarop hij aan het begin van de vlucht een voetbalmanager had geïnstalleerd, kon zijn gedachten niet vasthouden. Hij bleef maar malen en denken aan wat hem te wachten stond. Hij had al een beetje gepolst bij het vliegtuigpersoneel. Maar die bleven volhouden dat ze alleen gezegd was dat ze naar Medellin moesten vliegen, maar niet voor wie. Dat leek Oscar een vreemd verhaal. Het vliegtuig was toch immers van iemand? Ze wisten toch wel voor wie ze werkten? Maar de stewardess verklaarde dat het nu om een speciale ingeboekte privévlucht ging. Een soort Uber van de luchtvaart. Ze moesten zorgen dat Oscar het naar zijn zin had. En dat was alles wat ze verder kon vertellen. Hij besloot uiteindelijk maar om een dubbele whisky te bestellen en te vragen of hij een dekentje mocht om te kunnen slapen. Dat bleek niet in zijn stoel te hoeven. De stewardess ging hem voor naar een ruimte achterin het toestel. Daar stonden heuse bedden, met dekbed, hoofdkussen en zelfs een televisie in het plafond, zodat je al platliggend naar een televisieshow kon kijken. Daar hij had nu niet zo’n behoefte aan. Na een hele tijd piekeren en denken viel hij in slaap. Voor zijn gevoel was hij net weg, toen de stewardess hem wakker maakte. “Meneer Boaron, u moet wakker worden. Over een half uur staan we aan de grond.” ---- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77 @Djurovski @Skyrr_Remco

Leuk! Al weet ik de uitkomst al.

Als het een spelprogramma zou zijn, zoiets als Wie is de Mol of De Verraders, dan zou dit nog best wel eens tof kunnen zijn. Dat was wat door Oscar zijn hoofd schoot toen hij de sms opende. Willekeurig dwaalden zijn gedachten weer af. Want wie stuurde in vredesnaam nog een smsje tegenwoordig? Ja, Piet de Visser deed dat, toen de geniale scout nog wel eens een watervlugge buitenspeler opduikelde in een favela. Maar het laatste smsje van Piet was ook al weer jaren geleden. De jongere generatie – die in zijn ogen inmiddels ook al weer aardig oud was geworden, incluis hemzelf – gebruikten Whatsapp of Signal. Zou hij te maken hebben met een ouder iemand? Iemand van een eerdere generatie? En wie moest dat dan zijn? Een voorzitter? Hij kende wat ietwat onfrisse clubpresidenten, vooruit uit het zuiden van Europa, die wel toe in staat waren. Of wat dat te makkelijk? Oscar was zo ver in gedachte, dat pas bij het derde keer lezen echt doordrong wat er in het smsje stond. ‘Vergeet die rij, je gaat met een eigen vlucht. Meld je bij incheckbalie 23.’ Het was nog best een eindje lopen. De balie was namelijk in een aparte vleugel van de luchthaven. Eerst dacht Oscar dat het om een smoezelig deel ging, maar niets bleek minder waar. Het was het gedeelte voor de rijkelui. Dat was onder meer te zien aan de wat luxere eettentjes en winkeltjes, maar ook toen hij aarzelend naar de balie liep. “Meneer Boaron! Wij verwachtten u al. Kom maar door, de motoren draaien al.” Niets geen instapkaart, legitimatie laten zien of koffercontrole. Oscar kon zo door. Een minuut of vijf later, voelde hij hoe het vliegtuig loskwam van de grond. ---- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77

De moed zakte een beetje in zijn schoenen. Hij besloot eerst maar even een kop koffie te halen. Die paar minuutjes maakten toch niet uit. En daarnaast: als hij zijn vlucht zou missen, ja dan was dat zo. Hij had toch geen idee waar hij naartoe ging en voor wie. Wat zou het hem ook eigenlijk. Het stemmetje in zijn hoofd dat zei dat het een stom idee was, dat hij hier helemaal niet in mee moest gaan. Want wat stond hem te wachten? Was het wel veilig? Het was niet voor niets Colombia. Ook hij had de serie Narcos gezien.. Toen hij bij de Starbucks kwam, merkte hij een voordeel van die drukte op de luchthaven. Je zou denken dat het ontzettend druk zou zijn, dat iedereen nog even een cafeïneshot wilde halen. Maar niets was minder waar, reizigers zien de rijen en besluiten zo snel mogelijk aan te sluiten. Doodsbang om hun vlucht naar een of ander resort in een bloedheet land te missen. Iets waar Oscar in zijn hoofd niet bij kan. Dat lamlendige filehangen langs het zwembad en jezelf de hele dag misselijk eten. Daar kon hij echt helemaal niets mee. Geef hem maar een hutje op de hei, of op een hoge alp. Waar hij lekker de natuur in kan en dagenlang niemand tegen kan komen. “Doe maar een extra grote”, vertelde hij de medewerker als hij aan de beurt is. “En ook maar extra sterk.” De jongen lacht: “Het wordt een zware dag, als ik het zo zie”, knikt hij in de richting van de rij. Oscar zuchtte instemmend. Toen voelde hij zijn telefoon trillen. Een smsje van een onbekend nummer. Er ontsnapte nog een zucht over zijn lippen. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill @KayDeManaager@keano77

Zeker! Zet hem maar bij FM23

Hij had ’s ochtends maar even naar het weer in Colombia gegoogeld. Hij had namelijk echt geen idee of dat een beetje overeenkwam met hier in het Westen. Hij wist natuurlijk wel dat het een warm land was. Of in ieder geval: warmer dan hier in Nederland. Maar waar hij dan precies rekening mee moest houden – vooral rond het inpakken van zijn koffer – daarvan had hij geen idee. Hij had er wel eens gevoetbald, in een ver verleden. Maar dat was een tijd dat hij zelf eigenlijk nergens rekening mee moest houden. Alhoewel: zorgen dat hij genoeg geld had om naar huis te bellen en later ervoor te zorgen dat zijn laptop genoeg stroom had om de urenlange vliegreizen door te komen met een voetbalspelletje. Tijdens de vlucht zaten ze meestal met bijna het hele team te ‘lannen’ zoals ze dat noemden. Ze startten één spel, en dan kon iedereen een eigen team kiezen. Dat leverde vaak leuke taferelen op, zoals die keer dat een van zijn teamgenoten even naar het toilet moest en diegene die naast hem zat ondertussen zijn beste spelers naar hem transfereerde. Of die keer dat een ander in slaap was gevallen, omdat een teamgenoot urenlang zat te scouten naar koopjes in obscure landen. Toen hij eenmaal weer wakker was, bleek zijn hele team woedend op hem te zijn omdat hij iedereen een boete van een maandsalaris had gegeven. Hij glimlachte bij die herinneringen. Hij miste het. Niet alleen zijn teamgenoten, maar ook het spelletje waar hij vrij gek op was. Maar meer tijd om te mijmeren had hij niet. Op internet las hij over urenlange wachtrijen op de luchthaven. Wilde hij zijn vlucht halen, dan moest hij toch echt vaart maken. Gelukkig had hij Raúl een dag eerder al bij een nicht gebracht. Daar had zijn labradoodle het goed, zij had er ook een en de twee waren beste maatjes. Hij gooide zijn tas in de auto. Hij had voor zowel zomerse kleding, als ook wat regenkleding gekozen. Het was immers regenseizoen aan die kant van de wereld. Hij checkte nog één keer of hij alles had: paspoort, creditcard en zijn ticket en startte de auto. Op naar de lange rijen. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87@Kyrill

Deze paste precies bij iemand die schaduwt.

Snel griste Oscar de enveloppe van de paal. Ondertussen keek hij om zich heen, maar niemand hield hem in de gaten. Even dacht hij in een uitzending van Bananasplit te zitten. Het televisieprogramma van Ralph Inbar en later Frans Bauer, waarbij BN’ers gigantisch in de zeik worden genomen met verstopte camera’s. Was dat nu ook? Dan zou de presentator nu uit een van de gangen moeten komen, hard lachend. Maar niets gebeurde. Oscar liep het station uit, richting het park. Opnieuw hield hij via de winkelruiten op straat in de gaten of er echt niet iemand achter hem aan kwam. In de enveloppe zat een vliegtuigticket. Medellin, Colombia stond er met dikke letters op. Hij keerde de enveloppe open, om te kijken of hij wellicht de brief die erbij zat niet had gezien. Maar nee, die zat er gewoonweg niet in. Alleen een vliegtuigticket, naar een van de steden op de wereld waarbij criminaliteit in één adem genoemd wordt. En het vreemde was misschien wel: wat moest hij daar? Hij was nog nooit in Colombia geweest. Hij kende wel wat mensen die daar vandaan kwamen, maar die had hij ook al jaren niet gesproken. Een groot raadsel dus. De ticket was voor de volgende ochtend. Oscar kon natuurlijk beslissen om niet te gaan. Om het vliegtuigkaartje hier in het park in een afvalbak te gooien en weg naar huis te lopen. Maar stiekem was hij nu wel nieuwsgierig geworden. Hij was benieuwd wie er zo veel moeite deed om zijn aandacht te trekken. En ook waarom. Daarnaast wist Oscar dat er eigenlijk geen ontkomen aan was. Wanneer hij het spoor niet zou volgen, zou diegene hem vanzelf komen halen. Dus besloot hij naar huis te lopen, zijn koffer in te pakken en een oppas voor Raúl te bellen. Het was tijd om een kijkje te nemen in Medellin. Al had hij dus geen flauw idee wat hij daar zou aantreffen. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87

Wel jammer dat je de verwijzing naar jezelf over het hoofd hebt gezien, een paar updates terug.

De man keek om zich heen, de hele stationshal door. Hij zag Oscar niet, daar was Oscar zeer zeker van. Maar hij wist ook dat de kerel hem niet zou laten gaan. Hij zag hoe hij langzaam richting de rood-witte paal liep. Onderweg keek hij om zich heen. Opvallend genoeg hield hij een hand de hele tijd achter zijn rug. Alsof hij iets vasthad. Even kreeg Oscar een rilling. Het zou toch geen pistool zijn? Dat hij hier werd neergeknald. Maar dat idee kon hij snel weer van zich afzetten. Want welke sukkel zou dat in een bomvol stations doen? En ook nog eens op een plek dat volhangt met camera’s. Nee, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Maar wat had de man dan achter zijn rug? En waarom stond hij de hele tijd precies zo dat Oscar dat niet kon zien? Hij twijfelde om zijn kop koffie te laten staan en voorzichtig naar de andere kan van de ruimte te lopen. In de hoop dat hij dan zou zien wat hem te wachten zou staan. Maar net toen Oscar zijn route verzonnen had en wilde opstaan, zag hij de man zwaaien. Zijn kant op, maar niet naar hem. Een blonde vrouw zwaaide verlegen terug. Een Tinderdate, kon niet missen, dacht Oscar. Die ook meteen doorkreeg wat de man achter zijn rug had: een bosje bloemen. Romantisch, maar vooralsnog niet dodelijk. Minuten daarna gebeurde er niets, en dat terwijl het inmiddels zelfs minuten over acht was. Hij besloot zijn inmiddels koude koffie te laten staan en liep voorzichtig naar het afspreekpunt. Er stond nog steeds niemand, ook zag Oscar geen blikken vanuit winkels of gangen zijn richting op gaan. Toen hij de rood-witte paal naderde, zag hij waarom. Er hing een enveloppe. ‘Voor Oscar’, was de inmiddels bekende manier van adresseren. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87 En weet iemand hoe ik deze in FM23 krijg?

Hij vroeg zich bijna of hij niet zielig was, zo voorzichtig was hij. Die spion – hij had inmiddels uitgevonden dat de man Guido heette -had toch diepe indruk gemaakt op hem. Terwijl hij naar het station liep, keek hij meerdere malen over zijn schouder. Hij nam zelfs niet eens de snelste weg, maar nam wat vreemde tussendoorweggetjes. Want: als iemand hem daarin zou volgen, dan zou meteen overduidelijk zijn dat ze hem gewoonweg volgden. Maar aangekomen op het stationsplein was duidelijk dat hij niet werd geschaduwd. Zelfs niet door schaduw Guido. Aan de gevel van het stationsgebouw zag hij camera’s hangen. Dat gaf hem een geruststellend gevoel. De vraag was echter waarom. Juicekanalen deden veel geks, maar ze zouden niemand fysiek aanvallen. Het voelde een beetje zoals vroeger, toen Oscar ook vaak op zijn hoede moest zijn. Gelukkig had hem dat nog nooit verlamd, maar juist scherper gemaakt. Alsof zijn zintuigen dan op tweehonderd procent gingen werken. In de hal was het een komen en gaan van mensen. Met rolkoffertjes, grote rugzakken van op het oog backpackers, maar ook een enkele dakloze en wat mensen van de spoordienst, die alles een beetje in banen probeerden te leiden. Het meetingpoint was een megagrote wit met rood gestreepte paal centraal in de hal. Dat kon niet missen. Er stond nog niemand. Oscar keek op zijn horloge. Het was half acht. Hij was ruim op tijd. Natuurlijk was dat de bedoeling, Langzaam liep hij naar de Starbucks, via de etalageruiten van de AKO hield hij de mensen achter zich in de gaten. Werd hij nog altijd niet gevolgd? Het leek erop van niet. Bij de koffieketen kocht hij een flatwhite. Prima te doen, onder het observeren. Hij ging in de zaak zitten, in het hoekje bij het raam. Met uitzicht op de schuifdieren van het station, maar ook op de metershoge paal. En na een minuut of acht leek dat een goed idee te zijn. Er kwam iemand het station binnen die net als hij wat minuten eerder, vooral bezig was met om zich heen kijken. Zou dat de afspraak zijn? --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87

Het was een licht pakket, in de zin van niet zwaar. Oscar pakte een scherp mes uit de keukenlade en sneed voorzichtig het plakband waarmee de doos dicht zat geplakt kapot. Hij wilde immers niet de inhoud beschadigen. Hij trok zijn shirt over zijn mond en neus toen hij de flappen van karton uit elkaar vouwde. Niet dat het zou helpen tegen een giftig goedje, maar het gaf toch een soort van schijnveiligheidsgevoel. In de doos lag een shirt. Het maagdelijk witte. Het shirt dat hij kende. Gedragen had. Maar dan wel het tricot van het huidige seizoen. Met de shirtsponsor waar hij altijd wat tegen had gehad, een vliegmaatschappij uit een federatie waar mensen niet daadwerkelijk écht vrij zijn. Maar goed. Ook Oscar wist dat het grote geld inmiddels de voetbalwereld geregeerde. Dat was wellicht ook wel een van de redenen dat hij zijn rug er naar toe keerde. De sfeer was anders. Het gevoel van échte liefde voor de bal leek te zijn verdwenen. Maar goed, dat was vast niet de reden waarom ze hem dit pakket hadden gestuurd. Dat zou vast te vinden zijn in de enveloppe die bovenop het shirt lag. Een langwerpige witte. Zo een die je vroeger vaak zag en kreeg voor bijvoorbeeld je bankafschrift, toen alles nog niet digitaal was. Ook zoiets.. ‘Oscar’, stond op de enveloppe. Met zwarte pen. Simpel en doeltreffend. Oscar scheurde de enveloppe open. Eigenlijk iets te ruw, waardoor de brief ook licht ingescheurd was. De boodschap in de brief was echter net zo simpel en duidelijk als de manier waarop zijn naam op de enveloppe stond. ‘Dinsdag. 20.00 uur. Meetingpoint Centraal Station.’ Dat was het. Oscar zuchtte hardop. Hij had er misschien beter aan gedaan om het pakket linea recta in de kliko te gooien. Want dit bericht gaf hem alleen maar meer kopzorgen. Hij had namelijk geen idee van wie het kwam. De spionnen? Om hem opnieuw in de zeik te nemen? Een bekende van vroeger? Of zou dit een of andere slappe grap zijn. Hij had geen idee. En dus zat er maar één ding op. Over twee dagen te kijken bij het station en hopen dat dat voor verduidelijking zal opleveren. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV

Hahaha ja. Irritante vent he!

Daar stond het dan op de eettafel. Een pakket. Met zijn naam erop. Maar wat er in zat? Geen idee, hij verwachtte helemaal niets. Hij had geen nieuwe stofzuigerzakken of hondensnoepjes gekocht. En dat er geen adres of frankering op de doos zat, maakte het nog vreemder. Hij hoopte niet dat ook dit te maken had met de klote spionnen. Dat er in de doos opnameapparatuur zat. Of dat de verzender misschien nog wel stap verder ging. In het verleden had hij alles behalve vrienden gemaakt. Hij pakte het pakket voorzichtig op. Schudde een klein beetje, maar dat maakte niets uit. Hij voelde niets verschuiven. Oscar zette de televisie uit, en luisterde goed. Hoorde hij nou wat tikken? Het zweet brak hem uit. Maar het bleek de wandklok boven de eettafel te zijn. Niets aan de hand. Het was gewoon een bruine doos met zijn naam erop. En dus was er maar één vervolgstap: de doos openmaken. Hij was ontzettend nieuwsgierig, maar had ook wat reserve. Hij twijfelde. Vroeg zich af of hij wel écht wilde weten wat er in de doos zat. Zijn gepeins werd onderbroken door Raúl. Hij had zo lang gewacht, dat hij toch echt moest plassen. Oscar pakte de riem van de kapstok, stiekem was hij er best wel blij mee. Want dit gaf hem wat tijd om na te denken. Om te beslissen of hij wel écht wilde weten wat er in het geheimzinnige pakket zat. Omdat hij nog altijd bang was voor paparazzi, besloot hij via een gat in de heg van de achtertuin van zijn eigen erf te sluipen. Hij glimlachte bij de gedachte om de spionnen in hun rug te betrappen. ‘Zocht je mij?’ Maar toen hij het rondje voltooid had, bleek er in de hele straat niemand die zijn voordeur in de gaten hield. En dus zat er nog maar één ding op: dat verdomde pakket openen. --- Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV

Nog altijd luid vloekend liep hij naar deur. Wie zou dit nu weer zijn? Een of andere debiele paparazzi? De buurvrouw die hij sinds hij hier woonde nog nooit gesproken had en die nu even kwam vertellen dat hij zo zielig was? Een of andere schrijver die hem wil strikken voor een biografie? Om maar even op zijn dramatische inzinking mee te liften? Toen hij de deur openmaakte wist hij het eigenlijk nog niet. Er stond namelijk niemand. Even dacht hij dat het een grap was. Maar goed, de meeste belletje lellende jongetjes gingen nu al richting bed. Toen begreep hij het, en schoot terug achter de deur. Dat was natuurlijk weer die spion. Die wilde hem nu pakken als hij woedend voor de deur stond te schreeuwen. Vanaf de achterkant deed hij de klep van de brievenbus open. Tussen de antitocht-haren door gluurde hij de straat door. Zag hij daar wat achter die auto? Nee, het bleek een kat. De schaduw achter de grote eik aan de overkant van de straat, bleek te komen door de wind. Verder waren er vrij weinig verstopplekken in de wijk. Hij was bijna blij in een vinexbuurt te wonen. Ineens zag hij het. Hij sloeg zichzelf voor zijn kop. Er waren geen giechelende jongetjes die stonden te lachen dat hij de deur open had gedaan en er was ook geen spion die met een telelens in de bosjes lag. Wat er wel was: een pakje. Gewoon, voor hem op de deurmat. Maar vanwege zijn opgefoktheid en daarbij behorende hoge hartslag had hij dat helemaal niet gezien. ‘Voor Oscar’, stond er op het bruine karton geschreven. Geen etiket of PostNL verzendsticker, maar een paar zwarte letters. Zo te zien snel op het pakket gekalkt met een permanentmarker. Oscar tilde de doos op, opvallend licht voor zijn formaat, en deed de deur weer dicht. Wat was dit nu weer? --- Dank weer voor het volgen @Marius @ElMarcos @Nom de Guerre @delichris @LouisPSV