Bonjour, mon nom est Claude Anglé.

Je suis né à le 31 juillet 1975 et depuis j'ai été jeune ma grande rêve est toujours étée être un joueur de football professionnelle. Mais parce que je n'ai pas le talent pour cela, j’ai décidé cela je a du être l’ entraîneur…

 

Morgen is het zover, morgen, denk ik bij mezelf. Morgen is de dag, dat ik eindelijk mijn droom waar kan maken. Voor me ligt een blaadje, er staat wat opgekrabbeld…

En maar dromen, en maar dromen. Of er ooit iets waargemaakt werd? Zelden….zelden.

 

Daaronder stond geschreven:

Moge dit nooit op mij van toepassing zijn.

 

Dit is één van mijn vele oneliners die ik opgeschreven heb, maar ik zal je de rest besparen. Nou ja, eentje dan:

Depuis aujourd'hui, je suis l'entraîneur de club de football Olympique Lyon.

 

Was het maar waar. Dat was, na profvoetballer worden, altijd mijn grootste droom geweest, een profclub trainen. Als speler was ik een laatste man, de man met de techniek, de pass en de sprint. Tackelen deed ik amper, want sprintend won ik het toch wel. Zoals gezegd zou ik nooit profvoetballer worden, dus deed ik er alles aan om trainer te worden. Ik behaalde mijn diploma’s, en nu maar wachten. Ik begon als trainer van de jeugd, en werkte me langzaam op.

Jij gaat het nog maken als trainer jongen. Zij een man een keer tegen, maar tot nu toe is er nooit wat van gekomen. Clubs halen nou eenmaal liever een trainer met naam, want dan hebben ze iemand om de schuld te geven als het fout gaat. Met een onbekende trainer moet je zelf de schuld op je nemen als club als het fout gaat.

Maar ik ging me dus inschrijven voor de auditie, als je het zo mag noemen, voor het trainerschap van Olympique Lyon…

 

Maar nu even terug in de tijd, want er is blijkbaar iets aan de hand daar in Frankrijk.

Het begon met een revolutie door heel Frankrijk, Power to the People was een veelgehoorde slogan. Van het ene op andere moment werden alle hoge bazen van alle ondernemingen in Frankrijk van hun troon gegooid. De burgers moesten en zouden aan de macht komen.

In de media werden veel discussie gevoerd over wie de nieuwe topmannen bij alle bedrijven zouden worden.

Enkele weken later was de rust teruggekeerd en voor het eerst in een maand kon je weer rustig over straat lopen zonder midden in demonstratie terecht te komen.

En daar zit je dan, in je stamkroeg in hartje Lyon aan je Franse bier, vol spanning te wachten wat voor nut het eigenlijk allemaal heeft gehad die hele revolutie.

Het begon allemaal met een grootschalig onderzoek van de krant Le Monde naar fraude bij de top van Frankrijk dat wil zeggen de regering en multinationals zoals oliebedrijf Elf, autoproducenten Renault, Citroën, Peugeot e.a.

De hele zaak kwam aan het licht toen de grote baas van het noodleidende Elf op een 3 weken lange zon vakantie ging naar de altijd mooie Caribische eilanden. In een interview met de plaatselijke krant praatte meneer zijn mond voorbij over de financiering van de hele reis. Hij zou hem cadeau gekregen hebben van de regering. Le Monde begon hiernaar een onderzoek en beetje voor beetje kwam er een heel netwerk aan het licht. Ronselpraktijken, afpersingen, gelddoorsluippraktijken etc. En alles werd uiteraard breed uitgemeten in de media.

Na deze beschuldigingen riepen de oppositie partijen in Frankrijk het volk op tot een massale demonstratie op de Champs Elysees. Het hele gebeuren liep nogal uit de hand want alles in een straal van 1 kilometer werd gesloopt. De regering riep hierop de noodsituatie uit in het land, waarop het alleen maar erger werd.

Kort samengevat stapte de regering af, en wilde de oppositie partijen zonder verkiezingen de taken overnemen. Dit pikte wij als het volk natuurlijk niet waarop er weer een revolutie uitbrak. Uiteindelijk waren alle politieke partijen gestopt en was er een week lang geen leiding over het land.

Toen besloot te socialistische beweging Faire une fois fou, fonde ton propre état (vert: Doe es gek, sticht je eigen staat) een staatsgreep te doen, en dat lukte. Dit kwam er op neer dat Frankrijk nu onder leiding was van een stel debielen die de BBC serie How to start your own country iets te serieus hebben genomen. Deze serie is overigens wekelijks op Ned. 3 te zien onder de naam Kroon jezelf tot koning – en begin je eigen land.

Om hun belangrijkste standpunt, Het volk aan de macht, over te dragen aan de medelandgenoten, moest het juiste medium gekozen worden. U raadt het al, voetbal werd het magische wordt bij de nieuwe leiders. Er werd besloten dat alle voetbalclubs in de Ligue 1 hun trainers moesten ontslaan, en ‘gewone’ mensen van het volk als trainer moesten aannemen. Dit plan haalde de clubs echter nooit, het plan werd vroegtijdig ingetrokken door bedreigingen van het adres van ene Bonaventure K. en ook Kim K. werd verdacht. De maffia bleek het land nog aardig in zijn greep te hebben.

Uiteindelijk werd na enkele bedreigingen over en weer besloot dat alleen de trots van de natie, Olympique Lyon, zijn trainer moest ontslaan. Het protest van voorzitter Jean-Michel Aulas (werd enkele dagen later dood in een steegje gevonden) en sterspelers Juninho Parananamananmananaco en Silvian Wiltord hielp niet, Gerard Houllier werd ontslagen en er werd een Idols-achtige actie opgestart om de club aan een nieuwe trainer te helpen.

 

Bonjour, mon nom est Claude Anglé.

Je suis né à le 31 juillet 1975 et depuis j'ai été jeune ma grande rêve est toujours étée être un joueur de football professionnelle. Mais parce que je n'ai pas le talent pour cela, j’ai décidé cela je a du être l’ entraîneur…

 

Morgen is het zover, morgen, denk ik bij mezelf. Morgen is de dag, dat ik eindelijk mijn droom waar kan maken. Voor me ligt een blaadje, er staat wat opgekrabbeld…

En maar dromen, en maar dromen. Of er ooit iets waargemaakt werd? Zelden….zelden.

 

Daaronder stond geschreven:

Moge dit nooit op mij van toepassing zijn.

 

Dit is één van mijn vele oneliners die ik opgeschreven heb, maar ik zal je de rest besparen. Nou ja, eentje dan:

Depuis aujourd'hui, je suis l'entraîneur de club de football Olympique Lyon.

 

Was het maar waar. Dat was, na profvoetballer worden, altijd mijn grootste droom geweest, een profclub trainen. Als speler was ik een laatste man, de man met de techniek, de pass en de sprint. Tackelen deed ik amper, want sprintend won ik het toch wel. Zoals gezegd zou ik nooit profvoetballer worden, dus deed ik er alles aan om trainer te worden. Ik behaalde mijn diploma’s, en nu maar wachten. Ik begon als trainer van de jeugd, en werkte me langzaam op.

Jij gaat het nog maken als trainer jongen. Zij een man een keer tegen, maar tot nu toe is er nooit wat van gekomen. Clubs halen nou eenmaal liever een trainer met naam, want dan hebben ze iemand om de schuld te geven als het fout gaat. Met een onbekende trainer moet je zelf de schuld op je nemen als club als het fout gaat.

Maar ik ging me dus inschrijven voor de auditie, als je het zo mag noemen, voor het trainerschap van Olympique Lyon…

 

Maar nu even terug in de tijd, want er is blijkbaar iets aan de hand daar in Frankrijk.

Het begon met een revolutie door heel Frankrijk, Power to the People was een veelgehoorde slogan. Van het ene op andere moment werden alle hoge bazen van alle ondernemingen in Frankrijk van hun troon gegooid. De burgers moesten en zouden aan de macht komen.

In de media werden veel discussie gevoerd over wie de nieuwe topmannen bij alle bedrijven zouden worden.

Enkele weken later was de rust teruggekeerd en voor het eerst in een maand kon je weer rustig over straat lopen zonder midden in demonstratie terecht te komen.

En daar zit je dan, in je stamkroeg in hartje Lyon aan je Franse bier, vol spanning te wachten wat voor nut het eigenlijk allemaal heeft gehad die hele revolutie.

Het begon allemaal met een grootschalig onderzoek van de krant Le Monde naar fraude bij de top van Frankrijk dat wil zeggen de regering en multinationals zoals oliebedrijf Elf, autoproducenten Renault, Citroën, Peugeot e.a.

De hele zaak kwam aan het licht toen de grote baas van het noodleidende Elf op een 3 weken lange zon vakantie ging naar de altijd mooie Caribische eilanden. In een interview met de plaatselijke krant praatte meneer zijn mond voorbij over de financiering van de hele reis. Hij zou hem cadeau gekregen hebben van de regering. Le Monde begon hiernaar een onderzoek en beetje voor beetje kwam er een heel netwerk aan het licht. Ronselpraktijken, afpersingen, gelddoorsluippraktijken etc. En alles werd uiteraard breed uitgemeten in de media.

Na deze beschuldigingen riepen de oppositie partijen in Frankrijk het volk op tot een massale demonstratie op de Champs Elysees. Het hele gebeuren liep nogal uit de hand want alles in een straal van 1 kilometer werd gesloopt. De regering riep hierop de noodsituatie uit in het land, waarop het alleen maar erger werd.

Kort samengevat stapte de regering af, en wilde de oppositie partijen zonder verkiezingen de taken overnemen. Dit pikte wij als het volk natuurlijk niet waarop er weer een revolutie uitbrak. Uiteindelijk waren alle politieke partijen gestopt en was er een week lang geen leiding over het land.

Toen besloot te socialistische beweging Faire une fois fou, fonde ton propre état (vert: Doe es gek, sticht je eigen staat) een staatsgreep te doen, en dat lukte. Dit kwam er op neer dat Frankrijk nu onder leiding was van een stel debielen die de BBC serie How to start your own country iets te serieus hebben genomen. Deze serie is overigens wekelijks op Ned. 3 te zien onder de naam Kroon jezelf tot koning – en begin je eigen land.

Om hun belangrijkste standpunt, Het volk aan de macht, over te dragen aan de medelandgenoten, moest het juiste medium gekozen worden. U raadt het al, voetbal werd het magische wordt bij de nieuwe leiders. Er werd besloten dat alle voetbalclubs in de Ligue 1 hun trainers moesten ontslaan, en ‘gewone’ mensen van het volk als trainer moesten aannemen. Dit plan haalde de clubs echter nooit, het plan werd vroegtijdig ingetrokken door bedreigingen van het adres van ene Bonaventure K. en ook Kim K. werd verdacht. De maffia bleek het land nog aardig in zijn greep te hebben.

Uiteindelijk werd na enkele bedreigingen over en weer besloot dat alleen de trots van de natie, Olympique Lyon, zijn trainer moest ontslaan. Het protest van voorzitter Jean-Michel Aulas (werd enkele dagen later dood in een steegje gevonden) en sterspelers Juninho Parananamananmananaco en Silvian Wiltord hielp niet, Gerard Houllier werd ontslagen en er werd een Idols-achtige actie opgestart om de club aan een nieuwe trainer te helpen.

 

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Heel orgineel verhaal:)!

 

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Er werd besloten dat alle voetbalclubs in de Ligue 1 hun trainers moesten ontslaan, en ‘gewone’ mensen van het volk als trainer moesten ontslaan.

 

 

Die zin begrijp ik niet helemaal

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

originele opening, maar waarom ga je niet verder met je andere verhaal vond ik een topverhaal...

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Er werd besloten dat alle voetbalclubs in de Ligue 1 hun trainers moesten ontslaan, en ‘gewone’ mensen van het volk als trainer moesten ontslaan.

 

 

Die zin begrijp ik niet helemaal

 

moet: 'gewone’ mensen van het volk als trainer moesten aanemen, zijn. Ik zal het veranderen.

 

originele opening, maar waarom ga je niet verder met je andere verhaal vond ik een topverhaal...

 

De game trok me niet meer :)

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Er was natuurlijk een enorme toeloop, plus nog de buitenlandse media die allemaal wilden weten wat er aan de hand was en hoe het zou gaan.

Allereerst werd een voorselectie gemaakt, iedereen jonger dan 25 werd weggestuurd. De overigen kregen allemaal een nummer, de mijne was nr. 444.

Op een gegeven moment werd mijn nummer opgeroepen en moest ik me naar het kamertje begeven waarop stond ‘Audition’. Binnen zat een panel dat bestond uit de beheerders Jérôme Seydoux, Frédéric Munoz, Marion Facciol en Technisch Directeur Alain Olio.

Ik ging op de stip staan waar ‘French Idol’ op stond, heel origineel allemaal natuurlijk.

Monsieur Claude Anglé…

Bonjour.

Bonjour

Wat zijn uw aspirations als une trainer ?

Wel, iek streeve natuurlijk naar aanvallend et creatief voetbal avec veel korte passes en ik préféré gevoelsvoetbaal boven le football systematique.

Ah oui. Et u heeft le diploma’s vereist ?

Oui, oui.

Et, wat is uw favorite formation?

Noue, als iek naar de huidige selection de Lyon kijk, denk iek dat 4-4-2 avec une verdedigende middenvelder de beste taktieke is.

Oké, et welke spelers zou u aantrekken als u le trainer de Lyon was?

Ah oui, je zou une spits aantrekken parce que trois spitsen ne pas plus est, et une links et rechtsback parce que die positions aussi lichtbezet zijn.

Merci monsieur Anglé, wij zijn het er denk iek tous over eens dat we u dans le volgende ronde zien.

Merci.

Au revoir

Au revoir.

 

Yes! We zitten in de volgende ronde. Uiteindelijk zijn er 50 man die er door gaan naar de volgende ronde.

De 2e ronde is, je gelooft het of niet, de theaterronde. Dit bestaat uit, natuurlijk, een theater met daarop een standaard met daarop een heel groot voetbalveld, de bedoeling is dat de kandidaat daarop zijn tactische kunsten vertoont. Maar daarover later meer.

 

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Whahahaahah, geweldig bedacht :D, dat accent en die Idols ronde...

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Ik snapte het niet helemaal, die theaterronde. Ik had immers mijn favoriete tactiek al in de eerste ronde verteld, waarom zou ik die nu nog een keer moeten vertellen. Ik snapte het nut niet, iedereen wist toch wel hoe een 4-4-2 met verdedigende middenvelder er uit zag. ‘Laat joh, we zien wel’ antwoordde een andere kandidaat, maar daar kon ik geen genoegen mee nemen. Ik liep naar technisch directeur Alain Olio om te vragen wat nou eigenlijk de bedoeling was van die hele theaterronde.

“Kijk, een tv-show als Idols is een schoolvoorbeeld van hersenloze t.v. Het enige doel van dit soort shows in vermaak, en niets anders. Ik kan u vertellen, er zitten wekelijks miljoenen mensen voor de buis die geen flikker van voetbal af weten maar die alleen kijken omdat ze vermaakt willen worden, mensen willen uitlachen. Om die mensen toch een beetje rode draad te laten zien, moeten jullie het hele tactische aspect van voetbal uitleggen. Alleen maar om de kijkercijfers hoog te houden en meer geld binnen te laten stromen.â€ÂÂÂ

O ja, dat was ik even vergeten, het ging hier allemaal om het geld in dit smerige wereldje.

 

Ik deed m’n oordopjes in en de mp3-speler aan en koos een rustig nummertje van Coldplay uit. Terwijl God Put A Smile Upon My Face door mijn hoofd dwaalde tekende ik op een papiertje mijn tactiek uit. Het was een doodsimpele tactiek. 1 keeper, 4 verdedigers op een rij. 1 ijzervreter vóór de verdediging, 2 vleugelmiddenvelders, 1 genie centraal op het middenveld, 1 targetman en tenslotte een andere aanvaller die er wat om heen dwarrelde om de doelpunten te maken.

‘Trois fois quattre, je répété, trois fois quattre’

Dat ben ik, drie maal 4, 444. Ik loop het theater op en zie een enorm whiteboard staan.

 

Bonjour, monsieur Claude Anglé.

Bonjour

Ga ton gang

Ah oui.

 

Ik liep richting het whiteboard waarop een voetbalveld tot in detail was getekend, pakte de zwarte stift, en begon te tekenen. Nu moet u weten dat mijn handschrift nooit het best leesbaar is geweest dus schroom niet te vragen wat er staat, vertel ik het panel.

Eerst zette ik de elf magnetische bolletjes op de goede plekken en toen begon ik de namen eronder te schrijven.

 

Au prémiere, le keeper:

 

Naturellement, Coupet. C’est le beste keeper de Frankrijk.

 

Deuxièmement, les verdedigers:

 

Monsoreau est une zeer degelijke linksback mais misschien moet hier nog une aankoop gedaan worden. Cris et Cacapa sont les beste verdedigers centrale de Frankrijk. Pour le position de rechtsback est un aankoop noodzakelijk, mais Réveillère zou die plek wel in kunnen vullen.

 

Troisièmement, le middenvelder defensief :

 

Normalement Diarra est le premiere keuze, mais omdat il très lang blessee est, est Pedretti le basisspeler dans le begin van de competition.

 

Quatrièmement, les middenvelders:

 

Le keuze pour les middevelders est simplement. Ben Arfa est un talent, mais Malouda is le beste linkshalf de Frankrijk. Wiltord a le ervaring, mais Govou est le beste rechtshalf de Frankrijk. Et ten slotte Juninho P. est une held.

 

En definitief, les aanvallers:

 

Hier est Carew le targetman et Fred de man die ze d’r in schiet.

 

Alles bij elkaar zag het er uiteindelijk zo uit:

 

Merci, volgende!!!

 

Ik liep het podium af. Ik besloot te gaan pissen wat God wat was ik zenuwachtig daar op het podium zeg. Toen ik eindelijk leeg was besloot ik bij de rest te gaan zitten en hun te vragen hoe het gegaan was. Veel wijzer werd ik er niet van en het was me nog steeds niet duidelijk hoe de concurrentie was, maar op het eerste gezicht leek het erg mee te vallen. Uiteindelijk werd ik uit deze immense saaiheid van het praten met voetbal on-deskundige verlost door het bericht dat de uitslag bekend gemaakt ging worden.

In groepjes van 10 werden we het podium op geroepen. Ik zat pas in het laatste groepje, en door het gejuich van steeds meer mensen werd ik steeds onzekerder over het feit of ik wel door zou gaan.

Uiteindelijk werd ook mijn nummer omgeroepen en moest ik me naar het podium begeven. We gingen met z’n allen op een rij staan en de nummers van diegene die door zouden gaan werden op genoemd.

‘257’

‘345’

‘444’

 

Yes! Ook deze ronde was ik door gekomen. Op naar de volgende ronde, de workshops…

 

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

De workshops :cab: Meesterlijk geschreven Rutger, best grappig ook af en toe, ga zo voort!

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Haha leuk verhaal :clap:

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Idols in et voetbal wereld om een manager te worden :nuts:

 

gierige fransen, doen alles om geld te krijgen en geven je dna geen enkele cent aan transfer budget ;c

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Anders dan in de gewone Idols versies waren de Workshops de een na laatste ronde. De workshops bestonden uit een stoomcursus trainen waar iedere kandidaat een prominente Franse trainer als persoonlijke cursist kreeg. Vervolgens, moest met de pas vergaarde kennis een toernooi gespeeld worden. Het toernooi bestond uit 18 jeugdteams uit lagere amateur klasses. Elke kandidaat kreeg één jeugteam onder zijn hoede en de winnaar van het toernooi, mocht zichzelf trainer van Lyon noemen, maar het toernooi was pas de finale.

De Franse trainers die ieder één kandidaat de grondbeginselen van het vak bij moest brengen waren: Arsène Wenger, Guy Roux, Roger Lemerre, Jacques Santini, Didier Deschamps, Philippe Troussier, Elie Baup, Henri Michel, Rolland Courbis, Jean-Pierre Papin, Francis Gillot, Guy Lacombe, Allain Perrin, Reynald Denoueix, Raymond Domenech, Gérard Gili, Jean Tigana en Joël Muller. Grote afwezige was Gérard Houiller, hij was nog te boos om zijn gedwongen ontslag bij Lyon. Door zijn afwijzing van dit hele gebeuren werd hij uitgeroepen tot staatsvijand nummer 1 en verbannen uit Frankrijk.

Het is natuurlijk niet heel erg eerlijk, dat de één Wenger krijgt en de ander Muller. Maar ja, voor mij was toch al lang duidelijk wie dit toernooi ging winnen dus veel maakte het voor mij niet uit.

Toch kon mijn geluk niet op toen ik te horen kreeg dat Jean-Pierre Papin mijn personal trainer werd. De legendarische (vijfvoudig topscorer van de Ligue 1; 54 interlands, 30 goals) oud spits mag dan misschien wel geen geweldige tacticus als Wenger zijn, maar daar wist ik al genoeg van dus zou dit gewoon een geweldig gesprekspartner zijn over voetbal nu en in het verleden.

Ik verwachtte veel van mijn eerste ontmoeting met de oud-spits van Marseille en niets was minder waar. Papin begon het gesprek nog met tactische formuleringen die hij op zijn cursus had geleerd maar al snel dwaalde ons gesprek af naar zijn geweldige jaren bij Marseille waar hij 5x achter elkaar topscorer van de competitie werd en 4 achter elkaar kampioen, over zijn redelijk geslaagde avontuur in Milaan, zijn geflopte verblijf in München en hoe hij uiteindelijk toch weer terug kwam in Frankrijk waar hij op 36 jarige leeftijd zijn carrière afsloot.

Ik had me geen beter moment kunnen voorstellen waarop ik eindelijk met iemand kon praten die wél verstand van voetbal had en met een hoofd vol herinneringen aan deze geweldige ontmoeting ging ik de finale in…

 

Re: Les aventures de Claude Anglé

 

Ga je er nog mee door? Prachtig verhaal namelijk!