Gaat erg goed!! Anna helpt enorm!

 

'Ivar je bent altijd zo gefocust op het behalen van je doelen dat ga je niet elke keer mar volhouden. Probeer eens wat meer te genieten van waar je nu bent , Wat je al hebt gedaan en vooral ook genieten van het hier en nu. Die druk van het elke keer maar weer moeten dat gaat je nog eens te veel worden.' Het zijn woorden van Anna die me raken. Het klopt natuurlijk ook wel wat ze zegt. Ik ben iemand die zichzelf elk seizoen weer doelen stelt en daar ben ik de afgelopen maanden zo mee bezig geweest dat ik vergat waar het spelletje echt om draait. Dat is toch vooral plezier hebben en genieten. Ik moest een basisplek krijgen en ik moest minstens 10 competitie goals maken. Inmiddels is dat allebei gelukt zo lijkt het maar als ik mezelf afvraag hoeveel leuke dingen ik eigenlijk buiten het voetbal om heb gedaan is dat niet heel veel. Sinds Anna er is trek ik er wel wat meer op uit. Misschien dat het me daarom de laatste weken wat makkelijker af ging. De prijs voor talent van de maand Februari is daarom voor mij ook geen toeval.

 

Mijn voornemen is dan ook vooral om te gaan genieten van de FA Cup clash tegen Arsenal in het Emirates. Het is een wedstrijd waar ik sinds de loting al naar uit kijk en de nodige plaagstootjes door een paar bekende Arsenal influencers zijn al gegeven. Wel heb ik aan 1 van die influencers mijn shirt belooft. Het is voor ons eigenlijk heel simpel deze wedstrijd. Elke uitslag is in principe goed zolang je maar niet voor lul staat. Dat is toch wel even wat anders dan de druk van het moeten winnen in de League One. Toch heeft de manager gekozen voor een iets andere speelstijl. Nog steeds wel met 2 man voorop maar de rest speelt iets meer teruggetrokken. Arsenal heeft het daar best moeilijk mee al moet gezegd worden dat het tempo nou niet bepaald hoog ligt. Dit geeft ons misschien wel een kans denk ik nog bij mezelf. Zolang het 0-0 staat hoeft die bal maar 1 keer goed te vallen en hoe langer het 0-0 blijft hoe meer Arsenal de aanval gaat zoeken. En dan is daar vlak voor rust zo'n moment. Een lange bal word verlengd door Ross Stewart en ik trek een sprint om als eerste bij de bal te komen. Iets links centraal kom ik uit en dat is voor mij niet heel lekker om voor een schot te gaan. Ik weet een verdediger af te houden en kan iets naar binnen toe. Echt afspeel mogelijkheden heb ik dan nog niet en dus draai ik maar weer de andere kant op. Op dat moment hoor ik vanuit mijn rug iemand roepen en geef ik eigenlijk blind een steekbal met buitenkant rechts. Dit is verassend genoeg om de verdediging op het verkeerde been te zetten. Cirkin bedenkt zich geen moment en haalt verwoestend uit van net binnen het strafschop gebied. Even lijkt het alsof ik droom maar als ik de supporters aan de andere kant van het stadion hoor juichen weet ik het zeker. Het staat 0-1 en de tegenstander kan aan de bak. De manager is tevreden over ons spel en pept ons nog maar eens op. Ook onderling is er ineens het vertrouwen in een stunt. In de 2e helft is het spelbeeld zoals je die mag verwachten. Arsenal gooit het gas vol open om een snelle gelijkmaker te forceren en in de 58e minuut moeten we dan toch buigen en staat het gelijk. Voor ons veranderd er niks en wij blijven dus ook hetzelfde spelletje spellen. Dat vraagt van mij en Stewart vooral veel kracht want we maken veel vuilen meters en als de bal dan een keer voorin komt moeten we ook nog eens alles geven zodat er wat jongens aan kunnen sluiten. Na 90 minuten staat het nog steeds gelijk en gaan we verlengen. Wij mogen al trots zijn op het feit dat wij tot een verlenging zijn gekomen maar je koopt er natuurlijk helemaal niks voor. Bij Arsenal proef je toch vooral de onzekerheid en in de 1e helft van de verlenging gebeurd er eigenlijk helemaal niks. Het gaat voor ons echter goed mis in de 2e helft van de verlenging waar we na 113 loodzware minuten ineens met 9 man komen te staan door 2 rode kaarten. Stewart word er uit gehaald en vanaf dat moment sta ik echt helemaal alleen op een eiland. Er is simpel weg geen beginnen aan en het is hopen dat we het weten te halen tot de strafschoppen. De minuten lijken voorbij te kruipen maar het lijkt het toch echt in te zitten als het bord van de 4e official omhoog gaat. 1 minuut extra tijd. En juist in die ene minuut valt het doek alsnog als Aubameyang uiteindelijk goed word vrijgespeeld en de 2-1 maakt. Nog geen 20 seconden later fluit de scheidrechter voor het einde en ben ik lee gespeeld. De meegereisde supporters klappen hun handen stuk en dat is toch mooi om te zien. Ze zijn trots en als we deze nederlaag hebben verwerkt zullen wij dat als spelers ook wel zijn. Zoals beloofd geef ik mijn shirt nog aan de Arsenal influencer en zie ik daar vlakbij nog een meisje staan die vroeg om de schoenen van 1 van de Arsenal spelers. Deze heeft ze niet gekregen maar ik weet dat ik dezelfde heb. Ik kan het dan toch niet laten en roep naar haar of ze misschien de mijne zou willen. Van schrik kan ze alleen nog maar ja knikken en dus trek ik mijn schoenen uit. Nog even een knuffel en dan krijg ik ook het applaus van de Arsenal supporters die het tafereel hebben gezien. Na afloop post Helen Lucas op het instagram een filmpje daarvan met de tekst "Class act"

 

Slechts een paar dagen later spelen we uit bij Charlton en pas daar merken we hoe diep we moesten gaan tegen Arsenal. De 1e helft lijkt helemaal nergens op en dat het slechts 1-0 voor Charlton staat is een wonder. Ik word in de rust vervangen en dat is een logische wissel gezien het feit dat ik echt geen pepernoot raak. Ik sta onder de douche als ik het gejuich van de meegereisde supporters hoor en weet dus dat het 1-1 staat. Als ik aangekleed en wel plaats neem op de bank zie ik dat we niet verder komen dan 1-1. 

 

Na een goede week trainen is iedereen weer redelijk fris om de wedstrijd tegen Crewe Alexandra in te gaan. Het is de enige thuiswedstrijd deze maand en na het gelijke spel van een wedstrijd eerder en het verlies tegen Arsenal willen we toch aan de supporters laten zien dat we er staan en nu vol voor het kampioenschap zullen gaan. Het is dan altijd fijn om de openingstreffer te maken al heb ik dat zelf niet eens echt door. Het is een schot vanuit de 2e lijn die ik min of meer tegen me aangeschoten krijg en zo de bal dusdanig van richting verander dat de doelman kansloos is. Vlak na rust is het Ross Stewart met de 2-0 en nog net binnen het uur spelen sta ik weer eens op de goede plek om een rebound binnen te koppen. 3-0 winst en dus weer uitstekende zaken gedaan. 

 

Ik train goed de vorm is er en ik kan eigenlijk niet wachten op de wedstrijden die komen gaan. Maar dan krijg ik 2 dagen voor de wedstrijd tegen Lincoln een telefoontje terwijl ik nog op de club ben. Het is een voor mij onbekend nummer en ik neem dan eigenlijk nooit op. Ook in dit geval neem ik niet op en 5 minuten later moet ik bij de trainer op kantoor komen. Er is telefoon voor mij. Er schiet van alles door mijn hoofd. Er is toch niks met mijn moeder aan de hand of met Anna? Twijfelend breng ik nog uit met Ivar. 'Ivar je spreekt met Andy Edwards manager van de nationale selectie voor spelers onder de 20 jaar. Je hebt jezelf de afgelopen periode in de schijnwerpers gezet en ik heb al een paar keer contact gehad met de manager van Sunderland. Je traint goed , Je speelt goed en niet geheel onbelangrijk voor een aanvaller je weet het net de laatste tijd erg makkelijk te vinden. Bij deze wil ik je uitnodigen voor de komende interland periode in de onder 20 categorie.'  Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik  moet zeggen en had eerlijk gezegd ook geen moment rekening gehouden dat ik dit seizoen ook maar in de buurt zou komen voor een oproep voor een nationaal elftal. Nu heb ik dus de kans om bij Engeland onder 20 aan te mogen sluiten en komt er ineens behoorlijk wat op me af. Moet ik niet toch afzeggen en wachten op Nederland. Aan de andere kant mijn moeder is deels Engels en mijn vader ken ik niet. Ik bel dus gelijk met mijn moeder en die vraagt mij of het goed voelt. In dit soort situaties heeft ze me geleerd om altijd op mijn gevoel af te gaan en als mijn gevoel goed is dan is dat vaak de beste keuze. Al snel ben ik er dan over uit en ga ik voor mijn kans daar. Ook Anna bel ik op terwijl. 'Ik zei toch dat je vooral moest gaan genieten. Dan komen mooie dingen altijd vanzelf.' maar voor ik me mag melden moet er nog wel een competitie wedstrijd gespeeld worden. 

 

De uitwedstrijd tegen Lincoln speel ik eigenlijk een beetje op veilig. Ik doe weinig gekke dingen maar ben ik niet perse op zoek naar een doelpunt. De 50/50 duels ga ik ook niet in omdat ik veel te bang ben om geblesseerd te raken en moet afhaken. Het zal wat zijn zeg word je voor het eerst opgeroepen en moet je afhaken met een blessure of iets dergelijk. Gelukkig kan ik op veilig spelen omdat dat stand dat ook toe laat. Met de rust staan we al met 0-2 voor en word de wedstrijd zakelijk uitgespeeld.

 

 

@MNie de goede vorm is niet onopgemerkt gebleven.

 

@delichris Ik ben iemand die snel vergeet om screens te maken van de stand tussendoor helaas en maak eigenlijk na een wedstrijd kleine verslagjes. dus voor een screen van de stand moet ik het antwoord helaas schuldig blijven. die komt pas aan het einde van het seizoen

 

@Kyrill Anna is wel degelijk van belang in de vorm van Ivar zo lijkt het.

 

@komodo25 @timpy00 @Vlonkie @T10 @ElMarcos @Copywriter @Daniell

 

 

Mooi stuk weer

Jammer dat er geen stunt tegen Arsenal kwam, maar wat was Sunderland dichtbij. In de competitie doe je het goed hoor.

Hebt helemaal gelijk ze is enorm belangrijk.  Prachtig stuk weer

 

Ik mag me melden bij Engeland onder 20 en dat is weer een mijlpaal in mijn toch korte loopbaan. Nog geen jaar geleden speelde ik niet eens wedstrijden vanwege corona maar trainde ik bij de plaatselijke amateurs in een jeugd elftal. Inmiddels mag ik mezelf speler van Sunderland noemen en daar doe ik het naar behoren getuige deze oproep.  Anna heeft me wel gewaarschuwd dat ik met niet al te veel verwachtingen deze interland periode in moest gaan en ze drukte me nogmaals op het hart om vooral te gaan genieten. En genieten is het zeker op de trainingen. Bij Sunderland trainen we op een aardig niveau maar hier zie je toch dat jongens van de topclubs in Engeland op een net iets hoger niveau trainen en het is dus een uitdaging om daar in mee te gaan. Het is de eerste 2 dagen voor mij nog wat onwennig  maar daarna kan ik de schroom redelijk van me af gooien en denk ik niet meer aan het feit dat ik een nationaal team vertegenwoordig. Tegen de leeftijdsgenoten van Duitsland maak ik helaas geen minuten maar een paar dagen later is het niet alleen een invalbeurt van 10 minuten waarin ik mijn debuut maak maar ook nog eens uitgerekend tegen Nederland. Dat zorgt toch voor extra druk en gezien de 1-0 achterstand op dat moment is het ook geen fijn moment om in de ploeg te komen. Het is lekkerder om met een voorsprong in het veld te komen en zo je eerste minuten te maken dan dat je er in komt en men verwacht dat je de gelijkmaker weet te maken. Het zijn 10 minuten om snel te vergeten maar gelukkig is de manager tevreden over mijn prestaties op de training. 

 

Terug naar het zogenaamd normale leventje maar daar is weinig normaals aan. We komen in de buurt van de beslissende fase in de competitie en daarin kunnen wij niet alleen promotie afdwingen maar ook de titel pakken. Normaal is het daarom ook verre van. Zelf voel ik de kriebel al een beetje maar overal waar je even langs komt beginnen mensen er over. Het laat zien hoe enorm de stad mee leeft met de club en dat een eventuele promotie de mensen hier ook trots maakt. Mensen durven weer te dromen van een derby tegen Newcastle over een paar jaar en eerlijk gezegd geef ik de mensen die derby ook maar wat graag. De eerste horde die we daarvoor moeten nemen is Gillingham thuis. Met ruim 29.000 man op de tribune geeft het nog maar eens aan hoe erg het leeft hier. De druk lijkt toch een beetje verlammend te werken in de eerste 40 minuten van de wedstrijd. We komen via Stewart wel op voorsprong maar geven net zo gemakkelijk de gelijkmaker cadeau. Stewart zet ons vlak voor rust opnieuw op voorsprong en in de blessuretijd weet Neil er ook nog 3-1 van te maken. De tussenstand geeft niet echt weer hoe de verhoudingen zijn en hoewel de manager tevreden is met de tussenstand is hij dat niet over ons spel. Maar in deze fase weet iedereen ook dat de punten belangrijker zijn dan het spel. Vlak na rust maakt Stewart zijn hattrick compleet en lijkt de tegenstander het wel te geloven. Ik ben nog wel op zoek naar mijn goal en weet deze ook nog te vinden. 5 minuten voor tijd is het een voorzet vanaf links die ik het beste in weet te schatten en al koppend weet te verlengen richting de verre hoek. Het is dan al de 6-1 en dus een ruime uitslag. Het is feest op de tribunes wetende dat we in de volgende wedstrijd bij een overwinning al gepromoveerd zijn.

 

Thuis tegen Rotherham moet het gebeuren. Met ruim 31.000 man die al ruim voor aanvang van de wedstrijd aanwezig zijn is het al genieten op het moment dat we met de bus aan komen. Een zee van fakkels ontbrand en het duurt dan ook even voor we daar doorheen zijn. Het gebonk op de bus van mensen die ons aanmoedigen. Ik krijg er kippenvel van. Die mensen moeten vandaag beloond worden. Jaren lang stonden ze er toen de club hun nodig had. 2 jaar op rij gedegradeerd en tot op heden was het de club nog niet gelukt weer eens te promoveren. Vandaag is de dag waarop die mensen al een tijdje op hebben gewacht en hopelijk valt er ook iets te vieren na afloop van de wedstrijd. Gek genoeg voel ik me vrij ontspannen. Die steun van de mensen is zo geweldig dat ik al snel het gevoel heb dat het niet mis kan gaan. Het beloofd een mooie avond te worden en vanaf het moment dat ik aftrap schreeuwen de supporters ons richting het doel van de tegenstander. Hier voetbal je toch voor? Om momenten als deze mee te kunnen maken. We zijn de bovenliggende partij en het is wachten op een goal. Na wat kleine kansjes merk ik langzaam dat de ruimtes wat groter worden en dat het makkelijker word om de tegenstander kapot te spelen. In de 18e minuut is daar dan ook de ruimte. De bal word over rechts mooi vrij gespeeld en een vroege voorzet word gegeven. Ik moet er alles aan doen om bij de bal te komen en duik met alles wet ik in me heb naar de bal zonder dat ik oog heb van wat er om mij heen gebeurd. Ik raak de bal en dan ...... dan word het donker en stil. Voor mijn gevoel dit dit slechts een fractie van een seconde maar het eerst volgende beeld dat ik heb is wazig. Ik heb een dokter boven mij en ik voel in de verte dat mijn nek word vastgehouden. Verder hoor ik alleen een suis in mijn oor en dat is het. Het lijkt wel alsof ik droom eerlijk gezegd. Pas een uur later en inmiddels in het ziekenhuis ben ik pas weer een beetje bij kennis. Het schijnt dat ik net iets eerder dan de doelman bij de bal was en zo de openingstreffer heb weten te maken maar dat vlak na het raken van de bal een botsing met de doelman onvermijdelijk was. Hoe mooi de avond dus begon het is nu wel even een nachtmerrie. Het meeste gaat eigenlijk ook langs mij heen. Pas een dag later besef ik me eigenlijk pas dat ik geluk heb gehad en het met wat kneuzingen in mijn nekwervel en een zware hersenschudding echt heel goed is afgelopen. Het had veel erger kunnen zijn als ik de artsen moet geloven. Inmiddels weet ik ook dat de ploeg met heel veel moeite heeft weten te winnen met 3-2 maar dat ze de promotie ingetogen hebben gevierd vanwege mijn situatie. Anna is vanaf het moment dat ik van het veld werd gedragen bij me geweest en is uitgeput. Voor de zekerheid moet ik nog wel een dag blijven en worden er nog allemaal tests afgenomen. 2 dagen na de wedstrijd ben ik weer thuis en is het logisch dat ik een paar wedstrijden moet missen. De beelden heb ik nog niet terug gekeken en dat wil ik ook niet. 

 

De eerste wedstrijd die ik thuis vanaf de bank moet toekijken is de wedstrijd tegen Oxford. Er word met 1-1 gelijkgespeeld maar het zal iedereen een zorg zijn. de supporters leven in een roes sinds de promotie en willen bij een goed resultaat in de volgende wedstrijd het feest past echt los laten barsten. 

 

Het is het weekend van mijn verjaardag en het had een mooi verjaardagsfeestje kunnen worden in de thuiswedstrijd tegen Shrewsbury Town. Als er word gewonnen zijn we kampioen. Hier hebben we een heel jaar keihard voor gewerkt en het voelt verschrikkelijk om uitgerekend deze wedstrijd niet te kunnen spelen. Heel even heb ik gedacht om niet bij deze wedstrijd aanwezig te zijn. Het doet ergens toch een beetje pijn maar hey er kan een feestje gevierd worden en hoewel ik rustig aan moet doen heb ik mijn aandeel zeker gehad in het mogelijke kampioenschap. Hoewel ik nooit heb kunnen klagen over de sfeer in het stadion is het nog mooier als je op de tribune zit. Die ongekende ontlading als Stewart ons op voorsprong schiet. De teleurstelling als de tegenstander op gelijke hoogte komt. Het tussen hoop en vrees leven met het idee dat het toch niet mis zal gaan. Maar nee het gaat niet mis. in de 2e helft lopen we uit naar een 3-1 voorsprong en krijg ik 5 minuten voor tijd het seintje om naar beneden te komen. Onderweg naar beneden kom ik meerdere medewerkers van de club tegen. Van iedereen krijg ik wel een knuffel van blijdschap. Ook voor die mensen is het de afgelopen jaren niet makkelijk geweest. Een degradatie betekend ook minder inkomsten dus die mensen hebben moeten vrezen voor hun baan. Dat ook die mensen die mee mogen maken is fantastisch en dat besef ik me maar al te goed. Hoewel sommigen vragen hoe het met me gaat gaat het niet om mij nu. Dit is een grote dage voor alle medewerkers , supporters en voor de stad. Als de scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd fluit barst er een volksfeest los. Had mij dit een jaar geleden gezegd en ik had je voor gek verklaard. Ik word in het zonnetje gezet door mijn medespelers en ik word toegezongen door de supporters. En dat is eigenlijk ook het moment dat ik breek. Dat komt niet vanwege het feit dat ik deze wedstrijd niet kon spelen. Het komt door jaren keihard werken en het nooit opgeven van mijn droom. Hoe vaak ik ook werd uitgelachen of hoe vaak ik ook te horen kreeg dat mensen niet in mij geloofden. Dit is de beloning van al die jaren hard werken en vechten tegen al die negatieve reacties. Mijn eerste seizoen als prof en gelijk kampioen.  Ook mijn moeder , opa , oma en Anna houden het niet droog. Die zijn ook dat ik geliefd ben bij de supporters en dat maakt ze ook trots. 

 

En dag later is dan al de huldiging door de stad. Ook daar is het natuurlijk groot feest. Overal waar je kijkt zie je het rood en wit van de club. Maar er is nog meer goed nieuws. Ik mag langzaam weer een individueel programma gaan afwerken en kan gaan werken aan mijn herstel. Hoewel ik tegen Plymouth nog niet kan spelen gaat mij vizier al op de wedstrijd die daarna komt. De uitwedstrijd bij Plymouth word overigens met 1-3 gewonnen. Ik zie helemaal niks van die wedstrijd. Het is de verjaardag van mijn moeder en dus maak ik er met de familie een leuke dag van.

 

Het is tijdens mijn herstel hard werken en hopen dat ik mee kan doen in de laatste thuiswedstrijd tegen Cambridge. Een dag voor de wedstrijd komt de manager al naar mij toe. Het is niet verantwoord om je te laten starten maar ik neem je wel op in de wedstrijd selectie. Reken er maar op dat je minuten gaat maken als beloning voor je harde werk dit seizoen. Ik neem al lang voor lief dat ik bij de selectie zit en zie de jongens ondanks het kampioenschap nog steeds hongerig zijn. Bij rust staat het al 4-1 en mag ik na een uur spelen warm gaan lopen. De supporters veren op en beginnen gelijk te zingen. Daar raak ik maar niet aan gewend. 18 minuten later kom ik bij een hoekschop voor ons met gejuich binnen de lijnen. De hoekschop komt en alsof er niks gebeurd is volg ik de bal, Ga ik de lucht in en knik ik raak. Op het moment dat ik het gejuich van de supporters hoor voel ik de rillingen door mijn lijf gaan. Ross Stewart is als eerste bij mij om het feestje te vieren. 'Mate you're f*cking crazy!' Doelend op de manier waarop ik mijn blessure opliep en met letterlijk mijn 1e bal contact zonder angst het kopduel aan te gaan. Dat is ook de reden waarom ik die beelden niet wil zien. Ik weet zelf namelijk niet precies wat er is gebeurd en daardoor voelt het voor mij alsof ik op dit soort momenten vrij kan zijn in plaats van er aan terug te denken. De 5-1 van mij was het toetje voor de supporters die met een tevreden gevoel naar huis te kunnen. 

 

De laatste wedstrijd van het seizoen is uit bij Morecambe. Opnieuw zit ik op de bank maar dit keer kom ik niet aan spelen toe. Er word met 1-2 gewonnen en zo komt er een einde aan een toch fantastisch seizoen. Kampioen geworden. Een mooie FA Cup achter de rug. In 38 competitie wedstrijden in actie gekomen en daarin 21 keer tot scoren weten te komen. Het zijn cijfers waar ik vooraf alleen maar van kon dromen. De club is ook tevreden over mijn prestaties en zoals aan het begin van het seizoen was afgesproken willen ze maar wat snel om de tafel om over een nieuw contract te praten.

 

 

 

@MNie thanks weer. blijf mijn best doen;)

 

@delichris uiteindelijk was die FA cup toch niet gewonnen maar als je zo dichtbij bent is het natuurlijk el zuur

 

@Kyrill thanks weer!

 

@komodo25 @timpy00 @Vlonkie @T10 @ElMarcos @Copywriter @Daniell

21 doelpunten in 38 wedstrijden is gewoon goed, volgend seizoen ga je vlammen!

Wat een geweldig seizoen. Ik kan niet wachten op het nieuwe seizoen.

 

Zo'n beetje elke thuiswedstrijd ben ik afgelopen seizoen op en neer gevlogen om Ivar te zien spelen. Slechts een paar wedstrijden heb ik als moeder zijnde moeten missen maar zat ik wel trouw met mijn ouders de wedstrijd te bekijken. Die ouwe van me is zo trots op zijn kleinzoon maar tegelijkertijd hebben we ook de angst gehad toen het tijdens de promotie wedstrijd mis ging. Nou ging er niet gelijk de schrik door me heen die Ivar had toen hij Eriksen ter aarde zag storten op het EK en ik had ook niet gelijk in de gaten dat er iets mis was. Op tv is dat toch wat anders. Die voorzet kwam Ivar is net wat eerder bij de bal en je ziet die botsing met de doelman wel maar je ziet ook de bal het doel in gaan en dan neemt de euforie het over. Ivar die de openingstreffer maakt in het duel waarin Sunderland kan promoveren dat is toch al fantastisch? Maar dan zie en hoor je al heel snel dat er iets niet klopt. Hij staat niet op , Het gejuich verstomd en je ziet medespelers in paniek. En dan zie je je zoon ook nog eens niet bewegen. Geen beweging van vreugde maar ook geen beweging van pijn. Ik kan je vertellen dat dan de vloer wel even onder je vandaan zakt. Je kan niks doen en erger nog je kan op dat moment ook niemand bereiken. Je ziet een arts vervolgens zijn nek stabiliseren en vreest dan het ergste. Die ouwe van mij heeft doodsangsten uitgestaan. Seconden lijken minuten te duren en minuten duren uren. Maar na een paar minuten zie je toch iemand tegen hem praten en zie je Ivar toch een kleine beweging met zijn arm maken. Op dat moment weet je dat hij in goede handen is. Anna heeft mij onderweg naar het ziekenhuis gebeld en de ergste zorgen nemen dan al af. Ze doet geen uitspraken over hoe erg het is want dat weet ze zelf ook niet maar ze weten al wel dat hij buiten levensgevaar is. Hij had rust nodig en dus koos ik er voor om niet gelijk die kant op te gaan. Dat deden we een week later wel voor zijn verjaardag. Het werd klein gehouden maar een dag later was er toch een groot feest.

 

Sunderland werd kampioen en ondanks het feit dat Ivar niet kon spelen liet het publiek merken hem te steunen. Het zijn momenten die je nooit meer vergeet. Om je eigen zoon daar op het veld te zien staan terwijl hij word toegezongen van supporters die van hem lijken te houden. Wie had dat een jaar geleden kunnen bedenken. Ik snapte zijn tranen dan ook volledig. Al die jaren heeft hij er in geloofd dat het kon en hoewel ik steeds meer mijn twijfels kreeg heb ik dat nooit laten merken. Je kan niet spreken van geluk vind ik. Hij heeft dit zelf afgedwongen door in zichzelf te investeren. Hij had in corona tijd kunnen zeggen van prima we voetballen niet dus ik ga niks doen. Maar hij is aan de slag gegaan met een personal trainer. Heeft zichzelf op alle vlakken verbeterd. Had zijn zinnen gezet op dat jeugdtoernooi en als je iets echt wilt dan is de kans groter dat het lukt. Die promotie en het kampioenschap is een beloning voor al het harde werk dat hij er in gestopt heeft.

 

Na het kampioenschap heeft hij ook gelijk aan mij duidelijk gemaakt voorlopig niet terug te keren naar Nederland. Ja misschien voor in de vakantie maar niet om daar te voetballen. Het avontuur in de Championship lonkt en als de club zich aan zijn belofte weet te houden staat er een evaluatie gesprek op de planning en het moet wel heel raar lopen willen ze niet met een nieuw contract komen. Zijn gevoel blijkt te kloppen. Op 6 mei word hij verzocht om op de club te komen en ligt er zelfs al een contract klaar. We hebben het al eens over een zaakwaarnemer gehad maar dat is er nog niet van gekomen. Ivar heeft gezegd deze zomer te gaan kijken voor iemand die hij kan vertrouwen. De club wil dat IVar een contract voor 4 jaar ondertekend. De onderbouwing is duidelijk. De club heeft een plan voor de toekomst klaar liggen en met de promotie en het kampioenschap ligt het wat dat betreft op koers. Binnen 4 jaar moet er gestreden worden om promotie naar de Premier League en daarin zal de contract verlenging van Ivar een signaal zijn naar de supporters toe. Daar staat overigens ook een behoorlijke vergoeding tegenover. Ivar gaat van net 2000 Euro naar 33.000 Euro per maand. Hij hoeft er eigenlijk niet lang over na te denken. Hij heeft het hier goed en voelt de waardering van alles en iedereen die bij de club betrokken is. Wel vraagt hij nog om een momentje met mij , mijn ouders en Anna. 'Mam , opa , oma jullie hebben jaren lang voor mij gezorgd het is tijd dat de rollen nu worden omgedraaid en dat ik voor jullie ga zorgen. Anna Dat geld ook voor jou. Ik heb je nooit gezegd hoe dankbaar ik ben dat je voor mij je leven in Nederland hebt achter gelaten als vriend maar dat is erg belangrijk voor mij geweest. Ook voor jou zal ik zorgen dat jij geen zorgen hoeft te hebben.' 10 minuten later ondertekend Ivar het contract en daarbij word gelijk zijn nieuwe rugnummer bekend. Ivar is de nieuwe nummer 9 van Sunderland. Hoe trots kan je zijn als moeder? Ik kan niet wachten om hem weer aan het werk te zien. maar nu eerst genieten van een welverdiende vakantie.

 

---------------------------------------------------------------------

 

Weer een stukje door de ogen van een ander.

 

@MNie volgend seizoen met sunderland een stapje hogerop en dus genoeg uitdaging. Een kijken of er dan weer 20+ goals inzitten

 

@delichris Nog even geduld maar het nieuwe seizoen komt er aan

 

@Kyrill @komodo25 @timpy00 @Vlonkie @T10 @ElMarcos @Copywriter @Daniell

Heerlijk hoe een moeder meeleeft en een nieuw contract is altijd lekker.

Vanzelfsprekend moeder zo meeleeft maar erg goed stuk weer ja. Dat is schrikken ja gefeliciteerd met promotie naar Championship

 

Na een geweldig seizoen en een net zo mooi nieuw contract is het tijd voor vakantie. Voor ons stond er in Mei al niks meer op de planning en dus kon er goed 7 weken vakantie gevierd worden. Ik heb besloten om eerst 3 weken met Anna op reis te gaan en daarna neem ik haar ouders en broertje en mij moeder , opa en oma nog mee op vakantie voor 3 weken. Anna is een groot fan van de series op Netflix over Pablo Escobar. We kennen natuurlijk allemaal Narcos wel al moet ik zelf zeggen dat ik El Patron Del Mal beter vind. Anna is door die series ook boeken gaan lezen en heeft ooit al een aangegeven dat als ze de kans krijgt graag een reis door Colombia wil maken en alle plekken die te maken hebben gehad met Escobar te willen bezoeken. Zelf lijkt het me ook gewoon tof om daarheen te gaan. Het schijnt nu ook wel een mooi land te zijn maar natuurlijk spreekt de geschiedenis voor zich. Echter heb ik ook een andere documentaire gezien waarin een andere Escobar naar voren komt. Andres Escobar. 

 

We beginnen de reis natuurlijk met het verhaal over de "slechte" Escobar. Dit is toch een beetje hoe de mainstream media Pablo heeft neergezet en gezien de gruwelijke daden is dat ook wel terecht. We doen deze tour met beveiliging want het kan soms best gevaarlijk zijn. Zo komen we langs plekken als het hoofdkantoor van El espectador en de DAS. Gaan we langs het huis waar zijn neef is doodgeschoten en loop ik door de wijk waar Pablo zelf om het leef kwam. Maar ook kom ik de wijken die Pablo heeft opgezet en daar is hij gewoon nog steeds een god. Spreek ik met mensen die hem tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar zijn voor de toekomst die hij ze heeft gegeven. Het is best indrukwekkend om die verhalen te horen. Hoe slecht de man dan ook was er zijn altijd 2 kanten. Hacienda Napoles is bijvoorbeeld een thema park geworden met aan de ene kant een safaripark die gewoon bijna letterlijk is overgenomen  na de dood van Pablo maar daar is ook nog een aquapark bij gekomen. Overnachtingen in de suites kosten vanwege de naam behoorlijk wat maar hey als we er toch zijn. Helaas kunnen we niet naar het monaco gebouw want dat is een paar jaar geleden gesloopt. Wel kunnen we naar de kathedraal. De plek die Pablo liet bouwen om zijn straf uit te zitten. Het is nu een klooster maar ook hier voel je toch het sfeertje van de drugsbaron nog hangen. De tourleider brengt het verhaal over de voetballers die hier langs kwamen en dat is voor mij het moment om te beginnen over de documentaire ' The 2 Escobars ' Ik vraag de tourleider of Pablo met het opzetten van verlichting en voetbalvelden in de sloppenwijken mede verantwoordelijk is geweest voor de lichting die in 1994 naar het WK ging en in de kwalificatie zoveel indruk wist te maken door bij Argentinië met 0-5 te winnen. De tourleider kijkt verbaast naar mij maar vind het mooi dat ik hierover begin. Zijn antwoord is heel simpel. Bijna iedereen die in de drugswereld zat is daar verantwoordelijk voor. Het witwassen ging via de voetbalclubs en die werden daar natuurlijk ook weer beter van. De aanleg van voetbalvelden heeft inderdaad wel geholpen bij het ontwikkelen van talent. In die moeilijk tijd was het Colombiaanse elftal de verbinding die het land nodig had. Het ging niet alleen meer over drugs en geweld maar ook over voetbal en de vreugde die daardoor loskwam. Helaas was er ook voor het Colombiaanse elftal een keerzijde aan het succes. Nadat Pele ze had uitgeroepen tot 1 van de kanshebbers voor het WK en de dood van Pablo Escobar ging het in Colombia helemaal mis. Er was geen echte leider meer en er waren genoeg criminelen die de macht over wouden nemen. Zo werd er een kind van 1 van de spelers ontvoerd. Werd een broer van 1 van de spelers vermoord na het verlies tegen Roemenië  en ontving het team doodsbedreigingen via de tv in het hotel als een speler zou worden opgesteld. Na 2 wedstrijden was al zeker dat Colombia naar huis kon na een eigen doelpunt van Andres Escobar. Dat eigen doelpunt zou hem uiteindelijk fataal worden en na een avondje uit werd hij na een discussie over het eigen doelpunt 6 keer door zijn lichaam geschoten. We sluiten onze reis in Colombia af met leuke dingen. Zien echt wat van de nieuwe cultuur van het land. Bezoeken nog een aantal mooie plekken en er staat een afspraak op de planning met Reggaeton ster KarolG. We hebben via instagram al eens contact gehad toen ik na de wedstrijd een filmpje vanuit de kleedkamer online had gezet waarin we haar muziek op hadden staan en ik in vloeiend Spaans de tekst wist. Verder kenden we elkaar niet maar ze had nu gezien dat ik in Colombia was en vroeg zelf of ik het leuk vond om misschien eens af te spreken. Anna stond er ook wel voor open en dus heb ik snel Shirt van de club op laten sturen. 1 van mij met mijn nieuwe rugnummer en 1 met mijn rugnummer een de naam Bichota achterop. Het kleinigheid word gewaardeerd. Er volgt een gesprek waarin vooral mijn ogen worden geopend. Buiten dat het een prachtige vrouw is heb ik vooral respect voor de manier hoe ze zich als vrouw in een mannenwereld groot houd en daarbij ook hard werkt om jong vrouwelijk talent dezelfde kans te geven. Ik krijg van haar het advies mee om voetbal niet meer als hobby te gaan zien. Natuurlijk is het je hobby maar je gaat er nu gewoon keihard geld mee verdienen. Zie het als werk. Wees streng voor jezelf en stel jezelf doelen. Elke dag weer opnieuw moet je wakker worden met het idee dat je de beste van de wereld bent. Dan gaat je loopbaan in een sneltreinvaart vooruit. Ze vraagt me gelijk om een paar doelen voor mezelf op te stellen. Ik schrijf mijn doelen voor het komende seizoen op en ze begint te lachen. Ik krijg nog een kans om een meerjarenplan uit te schrijven met doelen. Als ik echt groot moet denken dan wil ik het WK van 2026 halen en binnen nu en 2 jaar in de Premier League actief zijn. En binnen 3 jaar een transfer gemaakt hebben naar een club die Europees voetbal speelt. Dat zijn doelen. 

 

Al met al heeft de reis naar Colombia indruk gemaakt en is het zeer zeker ook leerzaam geweest. Het is nu tijd om met familie te gaan genieten op Kreta. Hier is het vooral ontspannen met zijn allen en doen we hier kleine dag tripjes of gewoon helemaal niets. Wel pakken we met de boot nog een weekendje Santorini mee. Het stadje boven op een berg waar het uitzicht oneindig lijkt te zijn. Maar als die vakantie er op zit kriebelt het toch ook wel weer enorm om aan de slag te gaan. De Voorbereiding wacht en het avontuur in de Championship lonkt.

 

----------------------------

 

in de volgende update gaan we echt beginnen met het nieuwe seizoen

voor degenen die de documentaire the 2 escobars graag eens willen zien laat het me weten dan zorg ik voor een link

 

@delichris dat blijft toch dat moeders instinct  denk ik

 

@Kyrill Uiteindelijk leeft een familielid altijd wel intens mee heb ik het idee. Kijk bijvoorbeeld naar de vader van frenkie toen hij zijn 1e voor barca maakte of de moeder van ronaldo die het bijna aan haar hart krijgt in de docu over CR7

 

@MNie @komodo25 @timpy00 @Vlonkie @T10 @ElMarcos @Copywriter @Daniell