1. Bink
 

"Ha, binkie van me", riep mijn moeder vanaf de keuken terwijl ik al aan het multi tasken was om mijn schoenen uit te trekken en de vreselijk irritante hordeur opzij te schuiven om binnen te kunnen komen. Het was hartje zomer, dus ik was maar al te blij dat ik daarnaast ook verwelkomd werd door een frisse bries vanaf de airco die binnen op volle kracht aan het draaien was. "Er is nog wat bik, alleen het is wel 'kold' geworden lieverd", vervolgde mijn moeder. Ik hoorde dat het van mijn moeder kwam, maar de inhoud kon ik niet horen. Ik hoorde alleen haar stem. Ik was er even niet bij op het moment dat ik binnen stapte. Ik was nog in een waas van besef. "Ik ben weer terug in de keet", fluisterde ik bevestigend. Snel werd ik wakker geschud door de luide en dringende stem van mijn vader. "Vijf meijer krijgt 'ie van me, die gek. Het is geen Tino Martin!", riep mijn vader al telefonerend en tevens ruziënd met de hordeur terwijl hij zijn schoenen ook uit aan het doen was. "Zeg maar tegen die Jannes: vijf meijer en gratis drinken en eten. Publiek van dik 200 man. Als die dat niet wilt, dan mag 'ie de pestpleuris krijgen en zoeken we iemand anders", vervolgde mijn vader voordat hij op ging en mij een stevige schouderklop gaf. "Lekker thuis binkie! Kom, we gaan bikken", zei hij met een grijns van oor tot oor.

"Er is ook geen moer veranderd, ouwe", zei ik terwijl ik rond keek in de wagen met een halfvolle mond. De halfvolle mond bestond uit een aantal patatjes met mayonaise en een hap van een Mexicano. In het Poortje hadden we ook wel eens patat, maar die Mexicano van de Snacktaria had ik pas echt gemist. Ondanks dat hij koud was, was hij lekker. De pittige nasmaak van deze bruine gefrituurde stoeptegel voelde pas echt als thuiskomen. Het Poortje, oftewel de jeugddetentie in Veenhuizen hier in Drenthe, was namelijk de afgelopen twee jaar mijn 'thuis'. Ondanks dat ik van alles lustte, daar beperkte ik mij voornamelijk tot broodjes kaas of witte rijst. We waren zogenaamd 'bevoorrecht', als ik de medewerkers daar mocht geloven, dat we binnen de detentie klusjes mochten doen om extra bij te verdienen zodat we lekkernijen als chocoladerepen en chips konden kopen in de kantine. Het was natuurlijk een lol van jewelste om ze vol ongeloof en afkeuring te zien kijken naar ons wanneer we met een tas vol snacks terug naar onze cel liepen. "Kijk die boeren eens loeren, joh", zei Nicky. Yassin vulde aan: "Ja wollah, vieze tatta's. Altijd zo nieuwsgierig. Vieze haters!" Aan geld binnen de detentie hadden we namelijk geen gebrek, dus hoefden wij geen klusjes te doen om snacks te kunnen kopen. Nicky's vader was de beste vriend van mijn pa, net zoals ik beste vrienden was met Nicky. Beiden kwamen ze wekelijks met een geeltje aan zetten. Soms zelfs meer. Yassin had geen ouders meer. In ieder geval niet in leven. Het was de vriend van een nicht van Nicky. Connectie was dus snel gelegd. Overigens had Yassin aan financiën binnen de detentie ook geen gebrek. Zijn oom was namelijk dé wietkoning van Emmen en omstreken.

We zaten met zijn drieën op een cel. Het was lachen, gieren en brullen. Ik miste de kamp ontzettend, maar Yassin zei het perfect: "Broer, dit is vakantie man. We hebben tv, spelletjes en we mogen met zijn drieën op een cel. Sahbi, we hebben zelfs assie! Stel je voor we zaten vast in Zuid-Amerika of zo. Dat zou pas faya zijn." Ik was het zeker met Yassin eens, maar hij had in principe niemand om naar terug te komen. Ik had mijn ouders, mijn zusje en mijn vriendin. Want ondanks dat ik 14 was toen ik in de detentie kwam, en een echte 'bink', miste ik die liefde wel. We waren zelfs opgegroeid op het kamp samen. Eigenlijk hebben we een soort van verkering sinds dat we elkaar kennen. Of nou ja, sinds dat we het besef en begrip hebben wat verkering is. We konden het altijd goed met elkaar vinden en het werd dus met de jaren 'intiemer'. Over liefde gesproken: ik had er nog eentje. Deze was nog groter dan de liefde voor Annie. "Kom ballie", zei ik tegen Nicky en Yassin na de eerste stap buiten in onze luchtpauze. Ik kon geen genoeg krijgen van de bal aan mijn voeten. Van het passeren van mijn tegenstander. Scoren. Assisteren. Winnen. Helaas is dit prachtige spelletje ook indirect de reden geweest dat ik binnen heb gezeten en na twee jaar pas weer terug ben gekomen. Terug op mijn plekje. In onze wagen. Op het kamp. In Emmen, want hier kom ik weg.

 

Spoiler

Een tijd heb ik niet op het forum gezeten, maar de laatste tijd werd ik weer wat actiever. Hoe actiever ik werd, des te meer begon ik weer te spieken in mijn favoriete topic: de Novellenbundel. Mijn laatste novelle is volgens mij van 2015, genaamd Benji, en als ik terug denk aan al mijn novelles dan was dit wel mijn favoriet.

Ik wil een soortgelijke opzet/novelle gaan starten. De mensen die mij en mijn novelles (her)kennen, weten dat ik erg fan ben van het opbouwen van een verhaal maar ook het opbouwen en zo gedetailleerd mogelijk neerzetten van de personages. Omdat ik überhaupt geen pc/laptop heb, laat staan FM23, begin ik met een verhaallijn. De plan is om over een paar weken een 'volwaardige' game pc te hebben, waarna we het stukje FM gaan implementeren in dit verhaal. 

Ik weet van mijzelf dat, als ik enthousiast ben, ik zo veel mogelijk en zo snel mogelijk post. Dat is nog steeds zo, echter ben ik vandaag de dag getrouwd en ook nog papa van een prachtige dochter en werk ik fulltime. Dat is een totaal andere situatie dan de situatie van 2015 waarin ik nog studeerde en vrijgezel was. Na best wat getwijfel, toch besloten om het een kans te geven en te doen wat ik zo leuk vind op dit forum namelijk verhalen schrijven in combinatie met Football Manager. Ik probeer dus zoveel mogelijk en zo vaak mogelijk te posten, maar bindt me nergens aan vast. Lijkt het je leuk het verhaal te volgen middels een tag, dan lees ik dat graag terug in de comments   

 

30 december 20222 jr. bewerkt door Keeza

Intrigerende intro in ieder geval! Veel succes met het oppakken van een oude hobby!

Welkom terug en je opening boeit mij gelijk al. Benieuwd welke draai je novelle krijgt. 

Tag aub. Succes!

Wauw, een ontzettend gave intro! Gaat dit leiden naar een game met WKE?

 

Tag me maar bij de volgende updates. 

WKE naar de top das top

Tag mij ook maar..

 

"Hier kom ik weg" deed mij meteen aan Daniel Lohues denken en dus aan Drenthe. Ga je met Emmen beginnen, of met een amateurclub in die regio?

Veel succes

 

2. Beste wensen

 

"Rennen vriend!", riep Nicky. Ik was volledig in een waas door aan het slaan. Het oppervlak waar ik tegen aan sloeg, begon steeds zachter te worden. Dit was absoluut geen goed teken, echter had ik het zelf niet door. Alles leek geblurd en mijn armen bewogen automatisch. Ik werd niet moe, de adrenaline had mijn gehele lichaam overgenomen.  "Hannes! Nu! Wegwezen, pik!", drong Nicky aan. Toen ik wederom niet op zijn oproep reageerde, besloot Nicky mij van deze persoon af te trekken. Dit hielp en ik was in een flits van een seconde weer op deze wereld. In dezelfde seconden schoot er een nare pijn in beide handen, vooral rondom de knokkels leek het alsof er duizenden kleine schroeven tegelijkertijd mijn knokkels in boorden. Echter verdween deze pijn ook snel, toen ik zag hoe de persoon eruit zag van wie ik zojuist afgehaald ben. Het besef kwam toen. Het besef dat ik veel te ver was gegaan. Dat hier heel veel problemen van gaan komen. 
Dat ik mij moest gaan verantwoorden. Ik wist niet eens zijn naam. Niet zijn leeftijd. Niet of hij broers of zussen heeft. Ook niet wat zijn intentie was. Wel wist ik dat hij over de schreef was gegaan bij Annie. 

 

Ongeveer een kilometer verder was het Nicky die adviseerde te stoppen om uit te rusten. "Pikkie, dit is echt niet best", zei hij. "Waarom werd je zo gek?", vervolgde hij terwijl hij met zijn duim een sigaret uit het pakje schoof mijn kant op. Nog voordat ik deze opstak, flitste het hele incident razendsnel door mijn hoofd. Waarschijnlijk kwam het door de peuk, want hiermee begon alles. We waren voor Oud en Nieuw de stad in gegaan. Naar onze vaste spot; Club Limbo in Emmen. Nicky, Annie en ik. Filiz was ook mee. Dit was Nicky zijn scharrel, maar omdat hij nog langer met een paar sokken doet dan met zijn vriendinnetjes, was deze niet noemenswaardig. Na een paar drankjes besloten we te gaan roken. Dit moest buiten, omdat Limbo geen rokershokken had. Het was koud, maar ik had het al redelijk warm gekregen door de Bacardi dat ik het wel zonder jas aandurfde. Annie ontsnapte kort aan mijn aandacht, omdat ik met Nicky aan het ouwehoeren was, toen ik haar stem hoorde. Deze was feller en luider dan ik van haar gewend ben, dus gingen bij mij de natuurlijke alarmbellen af. "Blijf van mij af, pleurisjong!", schreeuwde Annie. Het mooie aan Annie, voor mij persoonlijk, was dat ze net zo vurig was als ik. Een tel later had ze haar platte binnenkant van haar hand verbonden met de wang van de persoon die haar lastig viel. Als reactie deed de jongen hetzelfde. Annie viel om. Ik activeerde. De rest is geschiedenis. 

 

"Heb je zijn pleuriskop gezien?", vroeg Nicky. "Lekker voor hem, vieze boer!" Ik had Nicky zojuist het hele verhaal verteld. Hij had de aanleiding van het voorval namelijk niet gezien. Maar zoals ik Nicky kende, nam hij het direct voor me op. We waren inmiddels bezig met onze tweede peuk samen. Mijn telefoon ging. Annie belde. Die was me even, hoe gek het ook klinkt, totaal ontschoten. Vanaf het moment dat Annie de klap kreeg van die jongen, ik enkele seconden later bovenop hem lag en even later een kilometer verderop in een steeg aan het roken was was ik Annie even vergeten. Ik maakte mij echter geen zorgen. Annie was iemand die heel goed voor zichzelf kon zorgen. Zo waren wij immers opgevoed. Dit bleek maar weer. "Ik ben thuis schat. Jij ook, nu thuis komen.", zei ze. Nog voordat ik kon reageren, vervolgde ze: "Je zit onder het bloed. Ik heb het gezien. Snel naar huis." Al glimlachend stopte ik mijn telefoon terug mijn broekzak in, toen op dat moment het los ging in de lucht. "Beste wensen, pikkie!", riep Nicky al kijkend naar zijn Rolex. Niet wetende wat mij morgen, beter gezegd het komende jaar, te wachten zou staan, antwoordde ik: "Besten wensen."

 

                                                                                                                                                                    

Tags:

@Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill

                                                                                                                                                                    

Allen, allereerst de beste wensen en op naar een mooi 2023. Er wordt hier en daar wat gespeculeerd over de eventuele club waar ik de FM save mee ga doen en dat doet mij deugd. Sterker nog: het geeft me steeds meer zin om die save al te beginnen. Echter wordt het een save, of novelle, a la Benji. Dat wil ik dan al wel verklappen. Het gaat dus niet om een specifieke club, maar juist om een persoon. Namelijk onze vechtersbaas Hannes. Als je nu nieuwsgierig bent geworden hoe dat met Benji ging, dan adviseer ik je gauw naar het archief te gaan en de novellenbundel van FM 2015 op te zoeken. Voor nu delen we het lief en leed dat Hannes heet. Voor nu nog zonder het voetbal aspect, maar ik beloof dat deze snel aan bod komt  

 

 

 

2 januari 20232 jr. bewerkt door Keeza

Fijn stukje weer

 

 

Tags:

@Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill

Veertien en invallen op het hoogste niveau is al opvallend genoeg, maar dit lijkt op het eerste gezicht niet al te veel goeds te beloven natuurlijk.

Leuke update weer. 

 

3. Poortje

 

Sinds mijn groeispurt op mijn 10e levensjaar vol gas begon te geven, leek het alsof ik een centimeter per week groeide. Ik was, of beter gezegd ik werd, lang. Lang en sterk. Op mijn veertiende was ik bijna 1.90 meter. Daarnaast ben ik ook redelijk gezet. Tuurlijk, ook door de mexicano's maar het is vooral genetisch bepaald. Mijn vader Jozef, oftewel de Beer van WKE, was precies twee meter lang. Bijna net zo breed. Een gemene stopper die bijna altijd over de scheef ging. Een stopper die zijn gebrek aan snelheid compenseerde met slimme, veelal geniepige, overtredingen. Een stopper die menig spits de daaropvolgende maandag liet ziekmelden voor het werk. Een stopper die, als hij het iets 'rustiger' aan deed in het veld, het ver kon schoppen. In ieder geval op de Nederlandse velden. In veel opzichten leek ik op mijn vader. Qua uiterlijk, qua lichaamsbouw, qua karakter en qua talent. Echter, stond ik aan de andere kant van het veld. Ik was spits. Lang en sterk. Je zou zeggen dat het logisch is dat ik dan in zou leveren qua balans, techniek, wendbaarheid en noem maar op. Niks was minder waar. Ik had het volledige pakket, al zeg ik het zelf. Op mijn vierde begon ik te voetballen. Natuurlijk ook bij WKE. Ik begon te voetballen in het allermooiste jaar in de geschiedenis van WKE:
 

 

Een kleine tien jaar later. Ik had mijn lengte en kracht gebruikt om een 19-jarige jongen te overmeesteren, op hem te gaan liggen en door te blijven slaan tot het moment dat Nicky mij van hem af trok. Als 14-jarige snotneus kon ik mij, ook op het veld, al meten met volwassenen mannen. In een volledige waas, die mij overmeesterde, wist ik niet te stoppen. Ik bleef maar slaan op het gezicht, zelfs toen deze jongen zich niet meer kon verdedigen en bewusteloos was. Dit allemaal doordat hij mijn Annie sloeg. Mijn emotie overmeesterde me. Eenmaal in de wagen wist Annie mij al te melden dat deze jongen was overleden. Ze had het via een vriendin gehoord, die weer vriendinnen is met het zusje van het slachtoffer. Ik raakte in paniek. "Ik heb iemand doodgeslagen.", riep ik luid met mijn handen in mijn halflange donkere lokken. Omdat het besef redelijk snel kwam dat ik zeker weten gezien of herkend ben, wist ik vrij snel rustig te worden. Ik had er vrede mee. Het was mijn fout. Ik zou er ook voor gaan boeten. Nog steeds in een soort van trans, viel ik in slaap.

"Politie! Opstaan!", werd er keihard geschreeuwd na een harde bonk die de deur open deed gaan van de wagen. "Godverdomme, wat is dit? Gekken!", riep mijn vader terwijl hij het woongedeelte van de wagen in kwam lopen in zijn onderbroek. Ik was op de bank in slaap gevallen. "Rustig, pik!", riep Nicky toen de agenten mij iets te hardhandig naar de grond werkten om mij te arresteren. Mijn vader bleef door schreeuwen dat ze van mij af moesten blijven. Hij wist natuurlijk nog van niets. "Rustig, pape. Het is goed. Ik moet mee.", zei ik al struikelend doordat ik wat sneller meegetrokken werd dan ik kon lopen op dat moment. Een vrouwelijke agent stond bij de deuropening om Nicky, Annie en mijn ouders tegen te houden naar buiten te gaan. "Waar gaat hij heen?", krijste mijn moeder huilend. De agente hield zich stil en probeerde vooral de situatie niet te laten escaleren. Ik keek om en zag zowel mijn moeder als Annie huilen. Mijn hart brak. Met een voorzichtig knikje probeerde ik ze gerust te stellen. "Poortje,", zei Nicky, "daar ga je altijd naar toe als minderjarige."  Terwijl ik achterin het politiebusje zat, begon ik mij voor de eerste keer te beseffen wat er allemaal aan de hand was en wat voor consequenties er zouden volgen. 

 

 

                                                                                                                                                                    

Tags:

@Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill

                                                                                                                                                                    

3 januari 20232 jr. bewerkt door Keeza

Niet geheel verrassend natuurlijk dat de politie na dit voorval aan de deur zou staan.

Dit is nu al een boeiend verhaal om te volgen met een hoofdpersoon die langs de randen van de maatschappelijke acceptatie durft te schuren !

Tja dan staan ze wel voor de deur met zoiets

 

4. Eis

 

Een voordeel van jeugddetentie in vergelijking met de echte gevangenis, hier kwam ik pas later achter, is het feit dat je recht hebt op meer telefoontjes als je eenmaal vast bent gezet. Als 'kind' had je simpelweg meer rechten, wat ook wel logisch was. Het was dus niet geheel onlogisch dat ik vrijwel direct na binnenkomst en alle formaliteiten die daarbij kwamen kijken, met mijn vader aan de lijn hing. "Dit meen je niet kerel...", zei hij, "kloten, man!". Ik had zojuist het incident, in hoeverre ik mij die gehele waas kon herinneren, van A tot Z verteld aan mijn vader. Deze man was de eerlijkste persoon die ik kende. Hij was nergens bang voor, vertelde altijd wat er op zijn tong lag en hij kon simpelweg niet liegen. Een schat van een vent. "Jongen, het is niet anders. Dom, maar ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Maar je bent wel echt te ver gegaan. Hoezo kon je niet stoppen, toen het klaar was?", vroeg hij mij. Hier had ik geen antwoord op. Terugdenkend aan het moment wist ik eigenlijk ook geen logische verklaring te vinden waarom ik zo gek werd. Zou het gevoel voor Annie zo diep liggen? Of was dit een kortsluiting in de wirwar aan kabels wat mijn karakter moesten voorstellen? Het was hoe dan ook te laat om er iets aan te veranderen.

Ik sprak daaropvolgend in hetzelfde telefoongesprek mijn moeder nog kort, maar ook Annie was bij mijn ouders. Ondanks dat de bewakers wat irritant begonnen te doen en mij erop wezen, door gebaren op hun pols te maken, dat het tijd was, kon ik toch nog een mooie tijd met Annie spreken. Toen ik vroeg of ze wist waar Nicky was, hem had ik immers als eerste gebeld maar zonder gehoor, viel er even een stilte. "Ze hebben hem ook, schat", zei Annie voorzichtig. Ik antwoordde: "Hoe bedoel je? Waarmee? Ik snap het niet... Hoezo?". Wat bleek is dat Nicky de medeplichtige was, zoals beschreven in het bericht van RTV Drenthe. Ik kon mij hier niets van herinneren. "Nicky heeft mij van die jongen gehaald, hoe kan dit?", fluisterde ik. Nog voordat zij reactie kon geven, hoorde ik drie korte pieptonen achter elkaar. Ik keek naar links en zag dat één van de bewakers zijn wijsvinger op het knopje van het toestel had. Verbinding verbroken.

 

In principe kon ik, ondanks dat ik het een plek van niks vond, goed mengen in het gezelschap van het Poortje. Ik was geen crimineel. Ja, ik had iets gedaan wat niet door de beugel kon maar zo'n persoon was ik niet. Ik had daarentegen wel een boevenkop. Daar kon ik helemaal niets aan doen. Maar goed, om die reden viel ik niet op in de detentie. Zowel positief niet, als negatief. In de middag had ik al 'vrienden' gemaakt met andere jongens van het kamp. Zo moeilijk was dat niet, want ik kende ze in principe allemaal. Eentje kende ik zelfs aardig goed. Het was mijn achterneefje Harm. Die zat ook pas sinds kort voor een overval op een juwelier. Harm was een volle neef van Nicky. Zijn moeder en Nicky zijn moeder waren zussen. "Daar heb je hem al, haha!", zei Harm. Op het moment dat ik mij omdraaide, hoorde ik al een bekende stem. "Daar zijn ze hoor: de Daltons", zei Nicky al grappend terwijl hij de openbare ruimte in liep. Nicky was ook gearresteerd. Met een glimlach wist ik hem te begroeten. Na wat 'small talk' wenkte Nicky mij om even mee te lopen. "Ik heb je pa gesproken, pik.", fluisterde Nicky serieus, "Hij heeft al contact gehad met Ismael." Laatstgenoemde was dé advocaat van het kamp. Alle wietboeren, dieven en noem ze maar op kwamen bij Ismael terecht. Nicky vervolgde: "Eis is twee jaar, zegt hij. Is een onmogelijk verhaal, we moeten brommen."

 

 

                                                                                                                                                                    

Tags:

@Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill

 

Bedankt voor de reacties allemaal. Maak kennis met onze Hannes  

                                                                                                                                                                    

4 januari 20232 jr. bewerkt door Keeza

Vreemd dat Nicky ook vast zit

Leuk begin zeg, leest lekker weg. Tag mij voortaan maar! 

Tag mij voortaan ook maar! Het verhaal boeit me al sinds het begin.

Ik voel dat er toch nog een bepaalde wending zit aan te komen!

Ja Nicky zit niet voor niet. Er komt nog wat uit de hoge hoed. 

 

5. Nicky

 

Kennen jullie de uitdrukking 'als een ander in de sloot springt, doe jij het dan ook?'. Nou, als het aan mij ligt dan is Nicky de persoon waardoor deze uitdrukking het levenslicht heeft gezien. Zo'n goede vriend was Nicky. Niet nadenken, maar gaan. Nicky kon in principe geen nee zeggen. Het was geen domme jongen, maar gewoon een hele loyale jongen. Niet denkend aan de consequenties, maar leven in het moment. Ik was met Nicky, net zoals met Annie, opgegroeid. Sterker nog; we vormden een hechte vriendschap. Vooral in onze jongere jaren, toen de vriendschap met Annie nog niet uitbloeide tot iets anders. Onze eerste biertje dronken we samen onder genot van onze eerste sigaret. Samen draaiden we onze eerste joint, waar we beiden niet uit kwamen en hierdoor toch een voorgedraaide moesten kopen bij Cheers. De twee redbulls en Milka repen stalen we ook samen uit de plaatselijke Jumbo. Samen werden we betrapt, maar ook samen kwamen we weg. Ik had geen echte broers, maar Nicky beschouwde ik zeker als eentje.

 

Wij hebben samen lief en leed gedeeld. Nicky was beide ouders kwijt geraakt. Op hetzelfde moment. Een noodlottig ongeval was de oorzaak dat Nicky op 12-jarige leeftijd zijn leven moest vervolgen zonder ouders. Lang hoefden mijn ouders niet na te denken. "Die jongen komt bij ons, het is niet anders.", zei mijn vader toen. Het is misschien raar zeggen, maar onze band groeide hierdoor. We hadden dezelfde interesses, dezelfde voorkeur voor vrouwen, hetzelfde favoriete drankje en draaiden allebei dezelfde nummers. We hielden beiden ontzettend veel van voetbal, echter zat hier een groot verschil in. Ik speelde bij PEC en kon, op zijn zachts gezegd, een aardig balletje trappen. Nicky bakte er niks van. Toch was hij altijd op het veldje naast Sportpark de Grote Geert te vinden. Samen met mij. Ondanks dat hij niet kon voetballen, koos ik hem tijdens het 'pis-potten'. Ik had zoveel meer, en betere, keus. Maar het was mijn maatje. Mijn pikkie. Nicky.

 

 

Het liep wel eens uit de hand op het veldje naast de Grote Geert. Nou ja, wel eens. Vaker wel, dan niet. Het had te maken met onze karakters. Reizigers, zoals wij kampers noemen, laten niet met zich sollen. Het wordt er vanaf jongs af aan in gepeperd. Pesten ze je? Bijt van je af! Slaat iemand je? Sla harder terug. Maar vooral: zit er iemand aan één van ons? Pak hem aan! Er was geen handboek, je moest het meemaken. Stiekem was het ook de reden dat ik Nicky in mijn team koos bij het voetballen op het veldje. Niet dat het wat uit ging maken, maar op deze manier was hij toch 'dichterbij' als het los ging. Vooral de mocro's en anti's (lees: Marokkanen en Antilianen) gaven ons de nodige 'shit' op het veldje. Vaak kwamen ze, door middel van voetbal, sensatie zoeken. Ik had eerlijk gezegd een korter lontje dan Nicky. Hij was best rustig. Toch was hij de eerste die op de rest van de tegenstanders sprong toen ik de eerste klap uitdeelde. Ene Younes had mijn moeder uitgescholden, omdat ik iets te laat was met mijn tackle. Zonder nadenken, maar wel met een glimlach, liet ik mijn knokkel zijn kin begroeten. Nicky kwam over mijn schouder om het gebied onder zijn rechteroog paars in te kleuren, nog voordat hij op de grond viel. 

 

Het is natuurlijk niet raar dat hetzelfde gebeurde op de Raadshuisplein op oudjaarsavond. De avond waarin ik zwart zag. De waas waar ik mij bijna niets van kon herinneren, behalve dat ik een jongen dood heb geslagen. Pas toen Nicky vertelde wat zijn aandeel was, kwamen de herinneringen langzaam terug. Het gebeurde snel: de jongen sloeg Annie, iets later hoekte ik hem met mijn rechter en terwijl hij aan het opkrabbelen was sloeg Nicky hem met een halflege fles Bacardi. Nicky wist hem hierna van achter vast te grijpen, waardoor ik vrij spel had. Nicky maakte het niet uit in wat voor trans ik verkeerde of wat er ging gebeuren. Hij hielp, zonder na te denken, mee. Dat was Nicky. Niet denkend aan de consequenties, maar zijn broeder helpen. Toen ik eenmaal de jongen in mijn eentje verder aan het verpulveren was, ontfermde Nicky zich over zijn twee vrienden. Ondanks dat Nicky twee koppen kleiner was dan ik, was hij sterker. Dat durf ik wel toe te geven. Toen Nicky klaar was met die twee vrienden, trok hij mij van de jongen af. Helaas te laat, bleek later, om deze jongen zijn 'leven te redden'. Hoe je het wendt of keert; Nicky was medeplichtig. Ik sprong in de sloot, hij kwam mij achterna. Niemand anders zou dit doen. Zonder twijfel. Mijn pikkie. Nicky. 

 

                                                                                                                                                                    

Tags:

@Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill@Orrie@KayDeManaager

 

Nicky was inderdaad betrokken bij het 'opstootje'. Eigenlijk helemaal geen verassing, ze hadden hem redelijk snel te pakken 

                                                                                                                                                                    

 

 

5 januari 20232 jr. bewerkt door Keeza

Op die manier wordt het natuurlijk wel een ingewikkeld vraagstuk. Want die fles Bacardi zal die jongen ongetwijfeld geen deugd gedaan hebben.