Gelukkig lijkt Gloria een beetje bij te draaien.

En doet uiteindelijk niet iedereen maar wat? De spelers, de technische staf die brabbelt over transitie? Is niet iedereen maar wat aan het aankloten, met de hoop dat we over 5 jaar wel iets meer weten? Als je het zo bekijkt is John net als ieder ander.

 

CDXL. Imposter syndrome

 

Ze was er. Gloria. Niet als een engel die nederdaalt op hemelse akkoorden, maar als een vrouw die de deur opent zonder te kloppen, met in haar ene hand een vod en in de andere een oordeel. Ze bewoog zich door mijn bestaan zoals rook door een bar, alomtegenwoordig, licht verstikkend en onmogelijk te negeren. Ze rook naar zeep, zweet en iets onbestemds wat misschien wel waardigheid was. Of rum. Of allebei.

 

Ze was het soort vrouw die haar nagels kort houdt, omdat lange nagels onhandig zijn bij het breken van iemands illusies. Haar stem klonk als een gebroken bel: helder, maar met rafels aan de rand. En alles wat ze zei kwam verpakt in sarcasme, alsof ze geen zin had om zich kwetsbaar te tonen zonder het eerst in prikkeldraad te wikkelen. “So, el entrenador thinks too much, no?” zei ze, terwijl ze een stoel achterstevoren voor zich trok en er met gespreide benen opzakte, als een cowgirl met lak aan etiquette.

 

Ik knikte. Niet omdat ze gelijk had, maar omdat ik altijd knikte als ik niet wist of ik moest lachen of huilen. “Thinking is my only talent,” zei ik. “I’m trying not to waste it all at once.”

“Maybe think less. Is why you lose hairs.” Ze grijnsde, tikte tegen haar eigen slapen, alsof daar een alarmsysteem zat voor te veel gepieker. En dan keek ze me aan met die ogen die alles zagen maar nooit alles prijsgaven. Alsof ze een roman was die je mocht lezen, maar niet bezitten.

 

We praatten. Over voetbal, over Guatemala, over dromen en andere psychoses. Ze wist verrassend veel. Niet omdat ze boeken las, daar had ze immers geen tijd voor, maar omdat ze mensen bestudeerde alsof ze haar studieobjecten waren. Ik vertelde haar over mijn tactiek, over mijn zorgen, over de stiekeme stemmetjes die fluisterden dat ik hier niet hoorde. Ze luisterde, knikte, en zei: “No one belongs anywhere, John. We just pretend until someone believes us.”

 

En ik geloofde haar. Of beter gezegd: ik wilde haar geloven. Want in haar aanwezigheid voelde ik me niet per se minder mislukt, maar wel minder alleen in dat mislukken. En dat is soms alles wat je nodig hebt: iemand die naast je staat terwijl je afgaat, en niet eens probeert je uit te leggen hoe je het beter had kunnen doen. Alleen maar fluistert: “You still here. So maybe you not as bad as you think.” Ik zweeg.

 

Dit vatte ze op als een ontkenning. "Why do you care so much, John?" vroeg ze, terwijl ze een lok haar achter haar oor duwde. Haar stem had iets lichts, maar haar ogen bleven strak gericht op de mijne.

 

"Because if I stop caring, I become them," zei ik. "All those halfwits who think shouting is coaching, who think passion is a substitute for planning. I’m not better than them, but I pretend I am. If I stop pretending, I collapse."

 

Ze liet haar hoofd even zakken, grinnikte zacht. “You so scared to fail, you forget to breathe. That’s stupid.”

 

"Thanks," zei ik droog. "That really helps."

 

Ze boog zich iets naar voren. “No, listen. You are scared because you care. But caring don’t make you weak, gringo. Pretending you don’t care, that’s weak. That’s how men become cowards."

 

"That’s easy for you to say. You don’t have twenty players, a psycho chairman and an entire fanbase breathing down your neck."

 

Ze lachte weer, schamper dit keer. "I have three cleaning ladies, one broken mop, and no fucking budget. Same thing."

 

Ik kon niet anders dan grijnzen. “Touché.”

 

Toen werd ze even stil. Ze nam een slok van haar koffie, zwart, zoals altijd, alsof melk of suiker een belediging waren en keek me aan met die blik die alles afwoog zonder iets prijs te geven.

 

“You feel like imposter?” vroeg ze uiteindelijk.

 

Ik knikte. “Every damn day.”

 

Ze zuchtte. “Good. Means you not a sociopath. Real imposters never feel like imposters. They smile, they steal, they lie. You… you just try.”

 

"Try and fail," mompelde ik.

 

"Try and survive," verbeterde ze me. "And maybe… just maybe… you win."

 

Ze stond op, klopte haar handen af, draaide zich om bij de deuropening. "Next time you think too much, come talk. I charge less than a shrink. And I have better legs." Ze wiegde demonstratief met haar heupen de gang in.

 

Ik bleef achter met mijn servetjes vol pijlen, cirkels en krabbels. Gloria. Schoonmaakster. Psycholoog. Orakel. En mogelijk mijn enige bondgenoot in dit broeierig bordeel dat voetbalclub heette.

 

Ik bleef zitten alsof ik in een scène uit een B-film was beland, waarin de hoofdrolspeler net door een zijdelingse opmerking van een vrouwelijk bijpersonage de waarheid over zichzelf had ontdekt. Alleen zaten daar meestal nog drie camera’s op gericht, een strijkorkest op de achtergrond en een lichtfilter dat alles een gouden gloed gaf. Ik zat met een bierviltje waarop een tactische opstelling stond, een verkreukeld T-shirt en de geur van zweet en oude rum in mijn neus.

 

Gloria. Verdomme. Ze had me weer doorzien als een glazen ruit. Of nee, beter: als een goedkope zonnebril van de Decathlon. Niet ondoorzichtig genoeg om iets te verbergen, maar net glamoureus genoeg om te doen alsof.

 

Ik keek naar mijn eigen handschrift. Mijn aantekeningen leken ineens infantiel. Pijlen. Hokjes. Looplijnen. Een plan. Altijd een plan. Maar misschien was het tijd om de controle een beetje los te laten. Gewoon af en toe iets voelen zonder het eerst kapot te analyseren.

 

"Try and survive," had ze gezegd. Niet "win." Niet "dominate." Gewoon: overleven.

Ze begreep het beter dan wie dan ook hier. Terwijl ik zat te wroeten in databases en trainingsschema’s, was zij degene die de geur van mislukking kon ruiken zodra je het gebouw binnenkwam. Zij kende dit land, dit hotel, deze mensen. En ze wist dat mannen zoals ik in de regel kwamen, verbrandden en verdwenen. Alleen wist ze ook dat ik anders probeerde te zijn.

 

Misschien vond ze dat zelfs... aandoenlijk. Of vermoeiend. Of beide.

 

Ik zuchtte, stond op en nam mijn biertje mee richting mijn kamer. Gloria had gelijk. Ik dacht te veel. Maar dat was het enige wat me hier nog menselijk hield: denken, twijfelen, zoeken en misschien af en toe luisteren naar een vrouw die beter wist. Zelfs als ze een dweil vasthield.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 10-5-2025 om 08:55 zei Marius:

Zelfkennis is het begrip van alle wijsheid. Althans, dat wordt wel eens beweerd. Mogen we dan concluderen dat John een wijs man is?  

 

Wijsheid is vervolgens ook handelen naar die kennis en ik heb zo het vermoeden dat het daar vaak spaak loopt, niet alleen bij John trouwens. Ik merk dat het karakter van de "echte" John steeds meer bleedthrough krijgt van mijn eigen persoontje in dat opzicht.

 

Op 10-5-2025 om 10:55 zei FSc1997:

Gelukkig lijkt Gloria een beetje bij te draaien.

En doet uiteindelijk niet iedereen maar wat? De spelers, de technische staf die brabbelt over transitie? Is niet iedereen maar wat aan het aankloten, met de hoop dat we over 5 jaar wel iets meer weten? Als je het zo bekijkt is John net als ieder ander.

 

Ik durf met zekerheid te zeggen dat John na een jaartje weer weg is   

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Mascini @FSc1997

 

John heeft toch soms ook een luisterend oor nodig, en wie beter dan de hotelbaas met een geweldig paar benen? 

En zelfs met een ploegje dat effectief zonder middenveld speelt, hoef je niet elk jaar de nationale beker te winnen

Chapeau voor John om zo diep in gesprek te kunnen met zo'n verschijning als Gloria. De gedachten van menig man zouden er wellicht te veel bij afdwalen om dat überhaupt mogelijk te maken heb ik zo het vermoeden. Maar net daardoor heeft hij misschien wel een streepje voor bij haar.

Zeer knap om een degelijk gesprek te houden met zo'n verschijning.

Wijze woorden voor John van Gloria, overleven. Niks meer en ook niks minder voor John. En als we iets weten van John, dan is het dat hij dat is. Of hij nu op een pistool moet zuigen, zijn beste vriend moet verraden of een moord moet plegen. De vraag is, kan hij overleven met enige vorm van zelfrespect. Ik denk het antwoord wel te weten. 

 

CDXLI. Controlled chaos

 

Het was halverwege de namiddag. De zon drukte op het terras als een depressieve ambtenaar op zijn toetsenbord: zonder inspiratie maar met een verpletterende regelmaat. Gloria stond achter de bar met een doek over haar schouder, als een koksmes dat je altijd bij de hand hield, ook al stond je alleen maar sinaasappels te persen. Haar haar zat in een rommelige staart, alsof ze zich pas om 11 uur had herinnerd dat de wereld nog draaide, en haar blik, die typische Gloria-blik, was ergens tussen spottend en bezorgd blijven hangen.

 

Ik zat op een gammele plastic stoel, met op het tafeltje een stapel servetten waarop in verschillende lagen vetvlekken en penlijnen mijn nieuwste tactische inzichten waren neergekwakt.

 

"¿Qué carajo es esto?" vroeg ze, haar stem een mengsel van koffie, nicotine en Latijns-Amerikaanse ergernis.

 

Ik keek op. "It’s football, Gloria. Art. Structure. Controlled chaos."

 

Ze snoof, zoals alleen vrouwen kunnen snoeven wanneer ze aanvoelen dat je iets belachelijks gaat verdedigen alsof het de universele waarheid is.

"You draw like niño de cinco años. What is this? All forwards? No defenders?"

 

"It’s a 3-1-4-2," zei ik met de overtuiging van een man die weet dat hij uitgelachen zal worden.

 

Gloria haalde haar wenkbrauwen op alsof ze net hoorde dat ik dacht dat watermeloen een groente was. "Three defenders only? You want to die on pitch?"

 

"Not die. Just win big. Or lose trying." Ik grijnsde. "There’s no honour in playing not to lose."

 

Ze legde de doek op de bar, leunde met haar ellebogen op het blad en keek me aan alsof ik haar zojuist verteld had dat ik een open relatie wilde, met haar kat. "You want to risk todo. No balance, no calma. Why, John? Why not play like... normal person?"

 

Ik haalde mijn schouders op. "Because normal people don’t win anything. Balance is for accountants and dieticians. I need madness, Gloria. I need violence in the final third. Chaos in the midfield. Carnage at the back if necessary."

 

Ze stak een hand in haar zij, het soort houding dat elk zelfrespecterend man hoort te vrezen. "Carnicería, sí. But why? People here, they want goals, sí. But también... they want dignity. You lose 5-4, people laugh. You win 1-0, people sing."

 

"Not if you bore them to death," antwoordde ik. "I want passion. I want to win with fireworks, not by strangling the opponent in midfield and hoping for a set piece."

 

Gloria liep naar mijn tafel, pakte een servetje op met duim en wijsvinger alsof het besmettelijk was. "You are loco, mister coach. Un loco romántico."

 

Ik glimlachte. "Better than a pragmatic failure."

 

Ze schudde haar hoofd, maar haar mondhoeken trokken even op. Niet veel. Maar genoeg om te weten dat ik nog niet volledig was afgeschreven.

 

"Okay, Don Quijote. Go fight your windmills. Just don’t come crying when they hit back."

Ze keerde terug naar haar bar, het doek over haar schouder als de cape van een vrouw die weet dat ze altijd gelijk heeft.

 

En ik? Ik nam nog een slok van mijn bier, keek naar mijn servetten, en dacht: misschien was ik inderdaad gek. Maar wel een gek met een plan.

 

Ze kwam even later terug met een fles rum en twee glazen.

 

Niet vragen. Gewoon aannemen. Dat was Gloria’s stijl. Ze schonk in met de routine van iemand die vaker had meegemaakt dat praten zonder drank nergens toe leidde. De fles zette ze neer alsof het een argument was dat zich vanzelf wel zou bewijzen.

 

"You say chaos. But in chaos... people die."

 

Ik nam een slok. De rum was zoet en bijtend tegelijk. Net als Gloria. "People die in boredom too, Gloria. Just slower."

 

Ze keek me aan over de rand van haar glas. Haar ogen waren donker, bijna zwart, als koffie die al een tijdje op de warmhoudplaat had gestaan. "You play like man who have nothing to lose."

 

Ik knikte. "Maybe I don’t."

 

"Then you stupid." Ze zei het zonder venijn, als een dokter die net een nare diagnose gaf maar nog net niet het graf begon te graven. "Everyone lose. Always. But smart people lose slowly. Con estilo."

 

Ik grijnsde. "And what’s the point of style without substance?"

 

Ze zuchtte diep. "You think all or nothing is noble. Is not. Is childish. You want team to play like they in movie. Like every goal must be poem."

 

"Yes," zei ik. "But one written in blood, sweat and mud. With one moment of brilliance that makes the rest worth it."

 

Ze liet zich zakken op de stoel tegenover me. Haar ene knie schokte nerveus. Ze nam nog een slok. "You not coach. You artist. Dangerous mix."

 

"Football is war. Art. Religion. Sex. All of that. Rolled into ninety minutes."

Ze lachte nu zachtjes. "Then your tactics... are like drunk sex. Loud. Messy. Someone always get hurt."

 

Ik leunde achterover. "Yes. But sometimes... unforgettable."

 

Ze keek me aan, een lange, afwegende blik. Haar hand rustte op haar glas, haar vingers tikten ritmisch tegen het glas, alsof ze haar woorden aan het voorbereiden was.

"My father," zei ze uiteindelijk, "he play football. Not good. But strong. He always say: better to lose 1-0 with head high... than win 4-3 with culo on fire."

 

Ik grijnsde. "Your father sounds like a defender."

 

"Sí," knikte ze. "And a drunk. But he loved the game."

 

"Then he wouldn’t have liked me."

 

Ze haalde haar schouders op. "Maybe. But me? I like chaos. Sometimes."

We zwegen. De avond was gevallen, als een deken over iets dat je liever niet meer aanraakt. De lichten op het terras flikkerden kort en gaven ons net genoeg zicht om elkaar niet helemaal kwijt te raken in de duisternis.

 

"Maybe," zei ze, "you need one boring midfielder. Just one. To hold it all together."

 

Ik knikte langzaam. "Maybe."

 

Ze stond op. "Don’t tell anyone I said that."

 

Ik keek haar na terwijl ze terug liep naar de bar, haar heupen bewogen alsof ze zich van elk oogpaar bewust was, inclusief dat van een God die zich met opzet omdraaide.

 

"Gracias, Gloria."

 

"De nada, pinche loco."

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

Op 11-5-2025 om 12:11 zei FSc1997:

John heeft toch soms ook een luisterend oor nodig, en wie beter dan de hotelbaas met een geweldig paar benen? 

En zelfs met een ploegje dat effectief zonder middenveld speelt, hoef je niet elk jaar de nationale beker te winnen

 

Blasfemie! Natuurlijk willen we elk jaar iets winnen   Wie neemt anders iemand als John aan? Dat doe je alleen omdat het prijzen oplevert. Een soort Mourinho in het zuur; het ziet er niet uit, maar je pakt wel prijzen.

 

Op 11-5-2025 om 12:37 zei Marius:

Chapeau voor John om zo diep in gesprek te kunnen met zo'n verschijning als Gloria. De gedachten van menig man zouden er wellicht te veel bij afdwalen om dat überhaupt mogelijk te maken heb ik zo het vermoeden. Maar net daardoor heeft hij misschien wel een streepje voor bij haar.

 

Onze John is natuurlijk Eleni gewend  

 

Op 11-5-2025 om 13:01 zei Djurovski:

Zeer knap om een degelijk gesprek te houden met zo'n verschijning.

 

Oefening baart kunst, hij heeft natuurlijk wel enige ervaring met femme fatales.

 

6 uur geleden zei ElMarcos:

Wijze woorden voor John van Gloria, overleven. Niks meer en ook niks minder voor John. En als we iets weten van John, dan is het dat hij dat is. Of hij nu op een pistool moet zuigen, zijn beste vriend moet verraden of een moord moet plegen. De vraag is, kan hij overleven met enige vorm van zelfrespect. Ik denk het antwoord wel te weten. 

 

John doet wat nodig is, dat staat als een paal boven water.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Mascini @FSc1997

 

En ze heeft nog verstand van het spelletje ook. Klinkt bijna als een droomvrouw

Gloria lijkt toch van alle markten thuis. Ben benieuwd of die middenvelder er komt!

 

Van Mourinho in het zuur moest ik toch wel even hardop lachen. 

Gloria die nu ook meepraat over voetbal, én er de alcohol bij haalt. Ze is nog gevaarlijker dan ik al dacht.

John en Gloria.... daar bloeit iets op. Maar wat? Benieuwd wanneer het puntje bij het paaltje komt. 

 

 

CDXLII. De eerste bekerwedstrijd

 

De eerste officiële wedstrijd van het seizoen. Een bekerduel in de Copa de Guatemala tegen Izabal FC, een ploeg uit een lagere divisie. Op papier een eenvoudige zege. In de praktijk een test voor mijn experimentele opstelling: twee libero's en slechts één echte middenvelder.

 

De zon brandde genadeloos op het veld van het Estadio David Cordón Hichos. De lucht trilde van de hitte, en het kunstgras voelde aan als schuurpapier onder de voeten. De spelers van Izabal FC zagen eruit alsof ze rechtstreeks uit een strandbar waren geplukt, met zonnebrillen en alles. Onze jongens? Ze waren klaar om te slachten.

 

Vanaf het eerste fluitsignaal was het duidelijk: dit zou geen wedstrijd worden, maar een slachting. Santi, onze spits met de flair van een flamencodanser en het temperament van een stier, opende de score binnen vijf minuten. Een kopbal die de keeper van Izabal alleen maar kon nakijken terwijl hij zijn zonnebril rechtzette.

 

Daarna was het de beurt aan José López, onze libero met de drang naar voren van een op hol geslagen paard. Hij scoorde drie keer, elk doelpunt een ode aan de chaos die ik had gecreëerd met mijn opstelling.

 

De rust kwam als een scheermes onder de douche: onverwacht, pijnlijk helder en met de scherpe snede van realisatie dat het pas halverwege was. 4-0 op het bord. De tegenstander had het hoofd laten hangen als een overspannen flamingo met nekkramp. In de kleedkamer keek ik rond. Santi zat met zijn shirt half over zijn kop getrokken, zijn borst glom van zweet en ego. Cuadros zat op de vloer, rug tegen de muur, alsof hij net vijftien kilometer had gelopen in plaats van anderhalve helft had staan pingelen. Niemand zei wat. Behalve Miguel. Die mompelde iets over “una violación deportiva,” wat volgens mij iets betekende als een sportieve verkrachting, en voor het eerst in lange tijd vond ik dat een rake omschrijving.

 

Ik besloot niet te wisselen. Niet uit vertrouwen, maar uit luiheid. Het liep, dus waarom morrelen aan de machine? Een machine die kraakte en piepte, zeker, maar vooruit bleef beuken als een oude tank die je niet zomaar tegenhoudt. Izabal FC had intussen het niveau van een lokale dansgroep op rollerskates. Ze dansten, maar vooral om hun evenwicht te bewaren.

 

Na de rust ging het tempo omhoog, niet omdat dat tactisch nodig was, maar omdat Santi zich verveelde. En als een beest als Santi zich verveelt, dan ontstaat er schade. Hij begon duels aan te gaan alsof hij probeerde bomen om te duwen. Geen elegantie, geen finesse. Pure, brute kracht. De centrale verdediger van Izabal, een zekere R. López volgens het wedstrijdblad, was na tien minuten in de tweede helft klaar. Niet omdat hij geblesseerd was, maar omdat hij huilend om zijn moeder riep, op zoek naar troost of een vervroegd pensioen.

 

Het was Ávila die profiteerde. Terwijl iedereen dacht dat Santi weer als een dolle stier over de achterlijn zou rammen, legde hij de bal terug. Ávila, die altijd iets te veel tijd nodig had om zijn schot af te vuren, kreeg deze keer precies genoeg ruimte om met zijn chocoladebeen een schuiver te produceren die zelfs de keeper van Izabal niet serieus nam. De bal hobbelde tergend langzaam binnen, alsof hij onderweg nog twijfelde of hij het wel waard was om als doelpunt geteld te worden. 5-0.

 

Ik keek opzij naar Miguel, die zijn handen vouwde alsof hij net een religieuze openbaring had gehad. “We are gods, jefe,” fluisterde hij met overdreven eerbied. Ik wilde antwoorden, maar op dat moment viel de zesde treffer. José López opnieuw. Uit een corner, opnieuw met zijn kop, alsof hij geboren was met een bouwstaal in zijn nek.

 

Daarna kwam Ortega. Een beul in de verdediging, het charisma van een kapotte koelkast, maar wel iemand die op het juiste moment op de juiste plek kon staan. Een afvallende bal uit een chaotisch mêlee van benen werd met een rare stuit voor zijn voeten gelegd. Ortega dacht niet, Ortega deed. En zo knalde hij de bal via de binnenkant van de paal binnen. 7-0. Geen juichen, geen gebaren naar de hemel. Ortega stapte gewoon weg alsof hij net een parkeermeter had bijgevuld. Zo was hij.

 

Het publiek, of wat daar voor doorging, was extatisch. Acht man en een verdwaalde hond gilden hun kelen schor. Gloria stond achterin met een plateau vol lege flesjes en grijnsde. “Es bueno, jefe,” zei ze zonder echt enthousiasme. Alsof het winnen met 7-0 niet meer dan een burgerplicht was.

 

En misschien was dat het ook. Want dit was geen overwinning, dit was een afrekening. Een boodschap. Niet aan Izabal, die arme sukkelaars waren slechts de boodschapper die werd neergeschoten. Nee, dit was gericht aan de rest van de competitie. We waren er. En we kwamen om te blijven.

 

De tegenstander was geslacht, vakkundig en zonder medelijden. En dat is precies wat ik wilde. Want in Guatemala, zo had ik inmiddels geleerd, overleven de aardige mensen het niet. Alleen de honden met tanden maken hier kans. En vandaag hadden we onze tanden laten zien.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

21 uur geleden zei Djurovski:

En ze heeft nog verstand van het spelletje ook. Klinkt bijna als een droomvrouw

 

Maar zoals die Italiaanse pipo ooit zong, de meeste dromen zijn bedrog.

 

20 uur geleden zei FSc1997:

Gloria lijkt toch van alle markten thuis. Ben benieuwd of die middenvelder er komt!

 

Van Mourinho in het zuur moest ik toch wel even hardop lachen. 

 

Eentje. Dat mag toch? De rest van het middenveld is een operationele zone.

 

18 uur geleden zei Marius:

Gloria die nu ook meepraat over voetbal, én er de alcohol bij haalt. Ze is nog gevaarlijker dan ik al dacht.

 

Ja, ik moet alleen nog even bedenken hoe gevaarlijk en in welk opzicht  

 

7 uur geleden zei ElMarcos:

John en Gloria.... daar bloeit iets op. Maar wat? Benieuwd wanneer het puntje bij het paaltje komt. 

 

Opbloeiende planten hebben ook shit nodig, dus wie weet  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Mascini @FSc1997

 

Pakt goed uit met de libero's, lekkere zege, al is het tegen een kneuzenploeg. 

13 mei13 mei bewerkt door FSc1997

Amen haha. Damm wat een gala wedstrijd. Ook al zijn het tegen dansmarietjes op rollerskates

De plaatselijke strandjongens mochten al snel opnieuw inpakken, inclusief hun zonnebrillen. Een zege die onuitwisbare indruk zou moeten maken het gevolg, behalve op Gloria dan.

Ik denk dat menig speler van de tegenstander liever met zijn handdoek op het veld was blijven liggen. Al geldt dat misschien ook wel voor John. 

 

CDXLIII. Negatief na een 7-0

 

Na afloop zat ik niet in de dug-out. Niet in de kleedkamer. Niet op kantoor. Niet bij Miguel. Niet eens bij Gloria, al was ze ongetwijfeld ergens een fles aan het openmaken voor een dorstige klant. Nee. Ik zat op een gammel plastic stoeltje achter de kantine, met een halve liter goedkoop lokaal bier in mijn knuist en de geur van vers gemaaid gras, uitgeperste sportzweet en halve trauma’s om me heen.

 

Ik voelde me leeg. Niet euforisch. Niet voldaan. Leeg.

 

Want wat betekent een overwinning als de tegenstander niet eens kwam opdagen, bij wijze van spreken? Dit was niet het resultaat van briljante tactiek of geslepen rotzooispel. Dit was een auto die honderd kilometer per uur reed over een veld vol slapende kippen. Je hoeft geen Max Verstappen te zijn om dan aan te komen met een kippenbot tussen je banden.

 

7-0. José López drie goals. Libero of niet, de man speelde alsof hij tijdelijk bezeten was door de geest van Franz Beckenbauer met ADHD. En toch. Ik wist dat hij het volgende duel net zo makkelijk weer als een houten paal zou staan jengelen, op zoek naar het gaatje dat er niet was.

 

Ik nam een slok. Het bier smaakte naar warmte die was afgekoeld tot lauwwarm, met een hint van iets metaligs en spijt.

 

Santi kwam even later uit de kleedkamer gestrompeld, met een sigaar in zijn mondhoek, alsof hij Fidel Castro was na een geslaagde coup. “Coach,” riep hij. “Muy bien, no?”

 

Ik knikte. “You did well, Santi.”

 

“Maybe tonight we go celebrate, jefe?”

 

Ik grijnsde. Niet omdat ik dat een goed idee vond, maar omdat ik wist dat ik het niet zou doen. En soms is het makkelijker om mensen blij te maken met iets dat je niet doet, dan ze teleur te stellen met wat je wel doet.

 

“Nah, not tonight.”

 

Santi haalde zijn schouders op en verdween. Gloria was in de periferie van mijn blikveld verschenen. Klaarblijkelijk had ze de wedstrijd ook gekeken. Ze leek gematigd enthousiast, maar met een blik van ‘kom je nou nog of moet ik het zelf doen?’. Miguel stond verderop met een glas cola, nippend alsof het whisky was en zijn hele leven daarvan afhing.

 

Ik bleef zitten.

 

Want ergens wist ik: dit was nog maar het begin. Als je met 7-0 wint van een stel sukkels, verwachten mensen dat je de volgende keer weer wint. En daarna. En daarna.

 

De lat was omhooggeschopt en ik stond eronder met een krakkemikkige ladder van tactiek, hoop en halfdronken inspiratie.

 

Ze kwam eraan zonder zich aan te kondigen, zoals altijd. Gloria had geen entrée nodig. Ze was het soort vrouw dat zich niet aanmeldde, maar verscheen. Haar voeten, bloot en met de nagels in een vurige kleur die niet in woorden paste, lieten nauwelijks geluid achter op de betonnen vloer van ons stadionnetje..

 

Ik keek niet op. Nog niet. Want soms is kijken toegeven. En ik was daar nog niet, in dat stadium van de avond waarin je toegeeft aan alles wat je al weet. Mijn blik bleef op de grasmat, of wat daarvoor moest doorgaan, hangen, waar het licht van de lichtmasten elke oneffenheid letterlijk aan het licht bracht.

 

Ze zuchtte zacht, zoals alleen vrouwen zuchten als ze weten dat je weet dat ze er zijn. Ik rekte me uit.

 

De avond lag loom over Guastatoya als een zware deken van vochtige dromen en half afgemaakte beloftes. Muggen dansten hun gebruikelijke dodendans rond de rand van het zwembad, waarin mijn voeten traag hun weg vonden tussen het drijvende stof en de reflecties van sterloos duister. In mijn rechterhand: een flesje Gallo, koud genoeg om de damp op het glas als een mislukte poëet te laten trillen. In mijn hoofd: zeven argumenten, allemaal even ongelijk, maar stuk voor stuk met de brutaliteit van een straathond die je eten probeert te stelen.

 

"Is warm," zei ze, alsof dat niet al vijf uur lang het geval was.

"Heat’s the least of our problems," bromde ik, en nam een slok die net te groot was om beschaafd te zijn.

 

Ze plofte naast me neer, knieën tegen elkaar, de schouders recht, maar haar blik alweer bij de fles in mijn hand.

 

"You drink cuando estás feliz. You drink cuando estás triste. Is like, eh... football tactic?"

"Balanced. Always in motion," grijnsde ik. "Unlike our midfield."

 

Ze snoof. "You joke, pero I watch the game. One midfielder? Uno? Es loco."

 

Ik haalde mijn schouders op. "It worked. Seven goals. No goals against. That’s the only argument that matters."

 

Gloria draaide haar hoofd naar me toe. In het halfduister zag ik haar ogen glinsteren, niet van bewondering, eerder van ongeloof. Misschien een zweem van vermaak. "Is Russian roulette, John. Solo takes un rival con midfield fuerte, and you drown."

 

Ik haalde mijn schouders op. "That one guy in the middle, he’s not just a midfielder. He’s a fuckin’ maestro. He conducts the chaos. He fills the gaps before they’re gaps. He reads the game like I read people’s lies."

 

Gloria spreidde haar armen. "And what if he gets tired? Or una lesión? What then, huh? You play with dreams, not with bones and blood."

 

Ik zweeg even. Nam een slok. De muggen leken het ook stil te houden, alsof ze haar argument afwogen.

"Maybe. But football isn’t about safe. It’s about control through chaos. That guy is my lighthouse in the storm."

 

Ze gromde. "Tu ego is bigger than your tactic."

"I have seven reasons why I’m right," zei ik, en begon op mijn vingers te tellen.

 

Gloria legde haar hand op mijn arm. Niet teder. Meer alsof ze een spin zag en hem even plat wilde drukken. "No me digas que vas contar."

“One.” Ik negeerde haar. “We win.”

 

Gloria rolde met haar ogen zoals alleen latina’s dat kunnen, alsof ze eeuwen van onderdrukking in één oogbeweging verwerkten.

“Two. We win big.”

“Infantil,” mompelde ze.

“Three. Santi scored.”

"Ah, the drunk toro who only runs when is angry."

“Four. Niño scored. Twice.”

She snorted. “Niño is good. He smart. He hide your tactical sins.”

“Five. Ortega did not fuck up.”

Gloria lachte luid. “Now you pushing it.”

“Six. Cuadros didn’t even have to jog. The system carries him.”

“Lazy genius,” fluisterde ze. “Reminds me of you.”

Ik zweeg even. "Seven. We looked good doing it."

Ze hief een wenkbrauw, traag, dreigend. "Vanity. Muy peligroso."

Ik keek haar aan. "You asked. I answered."

Ze tikte met haar wijsvinger op mijn voorhoofd. "No, you defend. Like all men, with numbers y bravado. You no listen. You explain."

"Then explain to me, Gloria. Why does everyone assume risk is stupidity, and safety is intelligence?"

Ze zuchtte. "Porque most people... tienen miedo. You? You no have miedo. That’s scary. Más scary than losing."

Ik draaide mijn flesje langzaam tussen mijn vingers. "And yet you’re still here."

Ze keek naar het water, dan weer naar mij. "Because maybe... maybe I want to see how far you fall before you fly."

 

De woorden bleven even in de lucht hangen, alsof ze met plakband aan een lantaarnpaal waren bevestigd, zo eentje waar ook vermiste honden op staan, of aankondigingen voor volksdansavonden waar niemand onder de veertig op afkomt. Ik keek naar Gloria, die haar voeten nu in het zwembad liet zakken, met de precisie van iemand die niet wist of ze ging zwemmen of vluchten.

 

“You don’t trust me,” zei ik, meer constaterend dan verwijtend.

“I trust you...” Ze trok haar voeten weer uit het water, alsof ze zich bedacht had. “...to do loco shit.”

“Calculated loco shit,” mompelde ik. “There’s a difference.”

Ze draaide haar hoofd naar me toe, haar gezicht half verlicht door het schamele terraslampje. “Explain.”

 

Ik zuchtte, wreef met de palm van mijn hand over mijn voorhoofd en zette het flesje Gallo naast me neer. “Look. Every coach builds their plan on what they’ve got. You build with bricks, I build with whatever’s left in the garage after the war. I don’t have midfielders who can cover ground and control the game. So I build bypass roads. I skip the traffic.”

Gloria fronste. “And what if los enemigos, they wait for you at the bypass?”

“Then I drive through them.”

 

Ze lachte nu, een lage, warme lach die ergens tussen sarcasme en bewondering in hing. “You think football is like, eh... Mad Max?”

I grinned. “Exactly. Every game is the wasteland. I got my war rig, Santi’s my engine, Cuadros is the guy in the back playing the flamethrower guitar.”

Ze keek me even stil aan. “And me?”

Ik aarzelde. “You’re the voice in my head telling me not to crash into a wall.”

Ze schoof dichterbij, pakte mijn flesje bier, nam een slok, trok een vies gezicht alsof ze net azijn had gedronken en gaf het flesje terug. “You’re loco, pero charming. Like un perro callejero who thinks he’s a lion.”

“Is that a compliment?”

“Is what it is.”

 

We zwegen even, allebei starend naar de rimpels in het water, waarin het oranje licht van de bar zich vermengde met het zwart van de lucht. Een kakkerlak rende over het beton, alsof hij ook iets wilde zeggen maar zich bedacht halverwege de zin.

“Anyway,” zei ik. “You didn’t answer my question.”

Gloria trok een wenkbrauw op. “Which one?”

“Why do you care?”

 

Ze keek weg, plukte wat aan de zoom van haar korte broek. “Porque... I don’t like watching people burn who think they fly.”

Ik slikte. “That’s poetic.”

Ze stond op, klopte haar handen af en keek op me neer, haar blik hard maar ergens ook teder. “And you are combustible, John. Muy, muy combustible.”

 

Ze draaide zich om en verdween in de richting van de bar, haar heupen wiegend als een metronoom op een vuile tango. Ik bleef achter met het gevoel dat ik iets gewonnen had, of verloren. Of allebei tegelijk.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

In deze weken van eindexamens lijkt de tijd zich los te maken van het rooster. Uren verdwijnen in stapels papier, rode pennen, concentratie die knarst. Tijd laat zich niet temmen, dat weet ik al langer. Soms glipt ze door mijn vingers terwijl ik nog bezig ben met het vorige antwoordmodel.

 

Ergens, tussen de regels en de cijfers door, gebeurt het echte werk. Niet in de snelheid van het nakijken, maar in het besef dat elke fout, elke goed geplaatste krul, een verhaal vertelt. AI zou hier kunnen helpen, ja. Met het tellen, turven, het verdelen van aandacht. Maar het is mijn blik die telt, mijn afweging, mijn gevoel bij een zin die net niet klopt maar wel iets probeert. Het betekent ook dat ik minder tijd had voor dit verhaal.

 

Tijd blijft helaas ongrijpbaar. Maar zolang ik weet waarvoor ik het doe, houd ik altijd de illusie van grip.

 

Op 13-5-2025 om 16:12 zei FSc1997:

Pakt goed uit met de libero's, lekkere zege, al is het tegen een kneuzenploeg. 

 

Op dit niveau zou je het zelfs met drie libero's kunnen proberen  De lamme tegen de blinde.

 

Op 13-5-2025 om 16:32 zei Djurovski:

Amen haha. Damm wat een gala wedstrijd. Ook al zijn het tegen dansmarietjes op rollerskates

 

Uiteindelijk telt het resultaat, maar onze John wil alles goed doen en dat kan eigenlijk nooit.

 

Op 13-5-2025 om 17:10 zei Marius:

De plaatselijke strandjongens mochten al snel opnieuw inpakken, inclusief hun zonnebrillen. Een zege die onuitwisbare indruk zou moeten maken het gevolg, behalve op Gloria dan.

 

Ze is niet snel tevreden, nee...

 

Op 14-5-2025 om 08:56 zei ElMarcos:

Ik denk dat menig speler van de tegenstander liever met zijn handdoek op het veld was blijven liggen. Al geldt dat misschien ook wel voor John. 

 

Ik denk dat John liever ergens anders had gelegen en ook met iemand anders  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Mascini @FSc1997

 

Zeven-nul. En nog is Gloria niet tevreden. Al lijkt ze me ondertussen ook steeds meer te ontdooien. Maar ook dat kan natuurlijk een spelletje zijn. Zo geslepen is ze zonder twijfel wel.

In de warmte onder de zon onder het genot van lauw bier lijkt Gloria toch steeds wat meer te geven om John. 

Er broeit iets daar in Guatamala, en dat komt niet alleen door het weer en de lauwe pintjes... 

Succes met eindexamens nakijken! 

Er bloeit iets en misschien groeit er ook wel iets. Alleen weten we inmiddels ook dat John meestal prooi valt voor vrouwen die hem misbruiken. Benieuwd of het dit keer anders gaat zijn.

 

Succes met het nakijken van examens!

Krijg je vakantiedagen om dit allemaal terug te lezen?  Lekker man!