Ze noemen de heiligste plek op aarde. Voor Luciano was het gewoon thuis. Muren die eeuwenoud waren. Pleinen met toeristen die met open mond naar de koepel keken, terwijl hij alleen oog had voor de bal aan zijn voeten.

 

Campo Pio XI 

Een stuk versleten gras, nauwelijks 400 meter verwijderd van de pracht en praal van de Sint-Pietebasiliek. Voor de buitenwereld misschien een vergeten hoekje. Voor Luciano de plek waar alles begon. Waar hij, dag na dag, zijn eigen strijd voerde. Alleen, tegen de hitte ,  tegen de vermoeidheid, tegen de stemmen die fluisterden dat jongens zoals hij nooit verder zouden komen dan die verweerde muren.

 

Geen Publiek. Geen prijzen. Alleen het ritme van de bal en de drang om beter te worden. Om te ontsnappen.

Want dromen in Vaticaanstad? dat doe je stil. je schreeuwt ze niet van de daken. Je draagt ze in stilte, net als een geheim.

 

Maar soms... wordt zelfs een geheim te groot om verborgen te blijven. 1 blik , 1 wedstrijd, 1 kans. Een scout van ASC Trastevere Calcio zag wat niemand anders zag: een jongen die weigerde op te geven. Een jongen met het heilige vuur in zijn ogen.

 

En nu begint het pas echt. geen heilige grond meer onder zijn voeten, maar ruige straten, modderige velden en tegenstanders die niets voor hem onder zullen doen. Geen bescherming. Geen wonderen. Alleen zweet, pijn en de honger om verder te komen dan wie dat ooit voor mogelijk hield.

 

"sommigen vinden het geloof in kerken. Hij vond het in een bal en een droom."

The Vatican Boy

Eindelijk is hij terug. Ga het zeker volgen

Leuke intro. Succes!

Daar is de meester in het vertellen weer. Leuk! 

 

 

Ik ben Luciano, zestien jaar oud, geboren onder de gouden koepels van de Sint-Pieter en groot geworden tussen de eeuwenoude muren van Vaticaanstad. Mijn jeugd was een zegen. Terwijl mijn vader, Pietro, zijn dagen vulde met het vertellen van verhalen op Radio Vaticana, zorgde mijn moeder, Donna, dat ons kleine appartement altijd aanvoelde als een warm nest – een plek waar ik elke avond kon thuiskomen, met de geur van versgebakken brood en de geruststellende klanken van haar lach op de achtergrond.

 

Al zo lang ik me kan herinneren, droomde ik van één ding: voetballen. Niet zomaar voetballen op de binnenplaatsen van de stad, maar écht voetballen, onder de lichten, voor publiek dat mijn naam zou zingen. Iedere avond na het eten, sloop ik met mijn bal naar Campo Pio XI, het bescheiden trainingsveld net buiten de muren. Daar, terwijl de zon onderging en de koepels achter mij steeds donkerder werden, trapte ik eindeloos tegen de stenen muren, hopend dat iemand, ooit, mij zou zien.

 

En die hoop was niet vergeefs.

 

Na jaren van trainen, vallen en opstaan, was daar ineens dat telefoontje. Trastevere Calcio. Een club die leeft en ademt in de stegen van Rome, spelend in de Serie D, . Ze hadden mij gezien. Ze wilden mij.

 

Nu sta ik hier, aan de vooravond van iets dat groter voelt dan alles wat ik ooit heb gekend. Morgen begin ik aan de voorbereiding bij Trastevere. Trainer Marco Bernardini – een man die spreekt met een vuur in zijn ogen – heeft me zelf gebeld. Hij vertelde me dat hij geloofde in mijn spel, in mijn instinct, in dat ongrijpbare stukje passie dat ik meedraag vanuit mijn jeugd tussen de pilaren en fonteinen.

 

"Je hebt iets wat niet te trainen valt," had hij gezegd. "Iets wat alleen geboren wordt in jongens die niet alleen de bal, maar ook de hemel zelf achternajagen."

 

Vanavond zit ik op mijn bed, de stad buiten mijn raam gedempt in het maanlicht, mijn tas ingepakt aan mijn voeten. Ik voel mijn hart bonzen. Niet uit angst, maar uit een oerkracht die me voortstuwt. Dit is mijn moment. De start van iets groots.

 

En terwijl ik mijn ogen sluit, kan ik ze horen – de klokken van de Sint-Pieter, luid en helder, als een zegen op mijn reis.

 

Morgen begint mijn nieuwe leven. En ik, Luciano Romano van Vaticaanstad, ben er klaar voor.

 

----------------

 

@Djurovski Het heeft even geduurd maar ik heb weer nieuwe inspiratie en vooral ook zin om weer aan een verhaal te beginnen.

@Marius thanks. hier ook nog een vervolg daar op.

@Copywriter we kruipen weer in het toetsenbord en hopelijk weet het ook jou weer te boeien.

Een club die @Nom de Guerre nog wel kent. Veel succes bij Trastevere.

7 uur geleden zei Djurovski:

Een club die @Nom de Guerre nog wel kent. Veel succes bij Trastevere.

 

Dik 20 jaar mee gespeeld. Succes @mattihamstra

Trastevere is een mooie (studenten)wijk. Daar staat ook een kerk met iets wat op de UCL lijkt ervoor, kan ik mij nog herinneren. Veel succes!

 

De Eerste Training

 

De volgende ochtend voelde mijn lichaam als een gespannen veer. Ik had nauwelijks geslapen, maar zodra ik mijn voeten op de grond zette, was alle vermoeidheid verdwenen. Vandaag was de dag.

 

Trastevere Calcio. Het rode trainingstenue hing als een belofte in de kleedkamer. Mijn naam, nog zonder nummer, prijkte op een eenvoudig label. Om me heen zaten spelers die ik tot gisteren niet kende maar die hun sporen al verdiend hadden bij Trastevere. En ik, de jongen uit Vaticaanstad, was ineens een van hen.

 

Trainer Marco Bernardini stond midden op het veld, zijn handen op zijn rug, zijn blik scherp en verwachtingsvol.

 

"Vandaag," begon hij, "krijgen jullie de kans om te laten zien wie jullie zijn. We beginnen met 40 minuten conditie werk en daarna een grote partij.  Eerste selectie tegen tweede selectie. Zestig minuten. Geen excuses."

 

Mijn hart sloeg op hol toen hij me wees en riep:

"Luciano, met de eerste."

 

De eerste selectie. Mijn benen voelden plots loodzwaar, maar iets diepers in mij – iets wat ik jarenlang had opgebouwd – duwde me vooruit.

 

De partij begon intens. Er werd niet getreuzeld, niet gelachen. Het was serieus. Iedereen vocht om zijn plek. Ik probeerde slim te bewegen, me niet te forceren, maar klaar te staan waar het moest.

 

Na 20 minuten gebeurde het.

 

Een hoekschop voor ons. De bal werd kort genomen, een voorzet volgde. De verdediging van de tweede selectie kreeg de bal niet goed weg. In een flits – ik dacht niet, ik handelde – kwam de bal recht voor mijn voeten. Mijn instinct nam het over. In één beweging haalde ik uit.

 

BAM.

 

De bal vloog tussen een woud van benen door en sloeg onhoudbaar in de hoek. 1-0.

 

Voor een seconde viel alles stil. Alsof de wereld zijn adem inhield. Daarna, de complimenten van mijn ploeggenoten. Zelfs Bernardini knikte goedkeurend, zijn gezicht ondoorgrondelijk, maar zijn ogen verrieden alles.

 

Ik had gescoord. In mijn eerste partij. Met de eerste selectie.

 

De rest van de partij bleef ik hard werken, verdedigen, lopen, passen – alles wat ik kon om te laten zien dat ik niet zomaar een toevalstreffer was. Na het eindsignaal liep ik, bezweet en uitgeput, terug naar de trainer.

 

Bernardini stak zijn hand uit en trok me naar zich toe.

"Goed gedaan, ragazzo," zei hij, terwijl hij me doordringend aankeek. "Je blijft. De hele voorbereiding. Jij krijgt je kans."

 

Ik kon niets anders dan knikken, te vol van emoties om iets zinnigs terug te zeggen. Binnenin mij barstte echter een vuur los dat nog nooit zo fel had gebrand.

 

Vanaf nu was het echt. Dit was geen droom meer. Dit was mijn gevecht. Mijn avontuur.

 

En ik was vastbesloten om het te winnen.

 

---------

 

@Djurovski en ik maar denken dat het een originele club was om mee te starten

@Nom de Guerre thanks man

@timke1609 ik breng binnenkort weer een bezoekje aan Rome en wil dan ook iets bewuster deze wijk gaan bezoeken

 

@keano77 @Marius @FSc1997 @Copywriter thanks voor de like

Van een heerlijke start gesproken. Blijft het toch ook , zullen niet gek veel mensen mee hebben gespeeld gok ik

Veel plezier, Rome is prachtig en wat een start voor Luciano!

Mooi begin voor Luciano, je zo laten gelden op de eerste training. 

Ben benieuwd hoeveel hij erin schiet in de rest van de voorbereiding.

 

De weken na mijn eerste training vlogen voorbij als in een roes. Elke dag trainde ik met de eerste selectie van Trastevere Calcio. Elke dag leerde ik, groeide ik, vocht ik. Trainer Bernardini hield woord: ik kreeg mijn kans. Niet één keer, maar elke training, elke oefenpartij, stond ik er. Tussen de mannen. Tussen de dromen die langzaam echt werden.

 

De eerste oefenwedstrijd van de voorbereiding voerde ons naar Città di Isernia. Een historische stad, diep verscholen in het hart van Molise. Hun stadion was klein, de tribunes dicht op het veld, de lucht zwaar van zomerwarmte. Maar er hing iets magisch in die middag: een gevoel dat alles kon.

 

Vanaf het eerste fluitsignaal waren wij de baas. Trastevere speelde met een tempo en flair waar Isernia niet tegenop kon. In de 28e minuut kreeg ik mijn moment.

 

We braken uit over rechts. Ik zag Mousslih, onze snelle rechts buiten, vertrekken in de ruimte. Zonder na te denken gaf ik de bal – strak, laag, precies in de loop. Hij nam één keer aan en joeg de bal onder de keeper door. 0-3. Terwijl hij juichend naar me toe sprintte, besefte ik: ik had mijn eerste assist gegeven in het shirt van Trastevere.

 

De wedstrijd liep uit op een gala. Elke aanval leek gevaarlijk. De bal rolde, de combinaties klopten, en ik voelde me vrijer dan ooit.

 

In de 80e minuut gebeurde het opnieuw. Een aanval over links, de bal werd hoog voorgegeven. Mijn tegenstander probeerde me af te schermen, maar ik zette alles op alles. Ik draaide voor hem langs, voelde de bal op kniehoogte komen en tikte hem – zonder nadenken – met de wreef binnen. 1-6.

 

Mijn eerste echte goal in deze voorbereiding.

 

De wedstrijd eindigde uiteindelijk in een verbluffende 1-9 overwinning. Het team vierde het uitbundig, maar ik was vooral stil van binnen. Niet uit onzekerheid, maar uit een diepe, krachtige rust. Ik hoorde erbij. Niet als jongen die toevallig een paar goede momenten had, maar als speler die zijn plek had verdiend.

 

Na het laatste fluitsignaal kwam Bernardini naar me toe. Hij legde zijn hand op mijn schouder en zei:

"Je hebt je verhaal geschreven, Luciano. Nu gaan we het samen verder schrijven."

 

Ik glimlachte, keek omhoog naar de ondergaande zon boven Isernia, en voelde het zeker weten:

 

Dit was nog maar het begin.

 

------------

de 1e oefenwedstrijd belicht ik nog even apart vanaf nu zullen er buiten verhaallijnen ook meerdere samenvattingen van wedstrijden in 1 update verschijnen. 

 

@Djurovski vaak zegt de voorbereiding nog niks maar voor het gevoel van een jonge jongen is het wel lekker om gelijk het gevoel te hebben dat hij er echt bij hoort.

 

@timke1609 thanks man. ben er al vaker geweest maar dan meer voor wat europese awaydays. nu eens een keer tijd om de stad rustig te ontdekken.

 

@FSc1997 de kop is er vanaf en voorlopig lijkt Luciano nog geen plankenkoorts te hebben

 

@Nom de Guerre @Marius @keano77 thanks voor jullie like

Een sterk officieus debuut met een assist en een goal. Wel lekker ballen voor Luciano in zo'n wedstrijd waar alles lukt. Maar dan nog, je moet er wel staan.

Hoewel een oefenwedstrijd is dit wel een erg lekker debuut

 

De Laatste Stappen naar het Echte Werk

 

Na de galavoorstelling tegen Città di Isernia bleef de voorbereiding in volle vaart doorgaan. De volgende tegenstander was Castiglionese, en hoewel we met 1-4 wonnen, voelde het voor mij anders. Mijn spel was slordig, mijn aannames niet scherp, mijn keuzes vaak net verkeerd. In de kleedkamer na afloop keek ik naar mijn schoenen terwijl de trainer sprak. Niet iedere dag kon je de held zijn. Dat moest ik leren.

 

Een week later, thuis tegen Avezzano, herpakte ik me. We wonnen met 5-3 en ik leverde een assist af die me nog lang zal bijblijven. Met mijn rug naar het doel werd ik ingespeeld. In een vloeiende beweging legde ik de bal panklaar voor Crescenzo, die hem ongenadig hard binnen schoot. De aanwezige supporters klapten; de trainer knikte goedkeurend. Ik voelde mezelf weer groeien.

 

De laatste oefenwedstrijd voor de competitie bracht ons naar Victor San Marino. We wonnen overtuigend met 1-5, en deze keer stond ik écht op. Vlak voor rust onderschepten we een slechte pass van de tegenstander. Ik twijfelde geen seconde, ging ervandoor, en met een krul langs de uitstormende doelman, via de binnenkant van de paal, maakte ik de 0-2. Na rust was het Baldari die vanaf rechts een strakke voorzet gaf. Ik hoefde alleen nog maar het laatste tikje te geven: 1-3. Twee goals. Een perfecte afsluiting van de voorbereiding.

 

Na het eindsignaal riep trainer Bernardini me apart.

"Luciano," zei hij, met een grijns, "je hoort erbij. Vaste plek in het eerste. De nummer 9 ligt voor je klaar."

 

Nummer 9. Het nummer van spitsen, van legendes. Mijn hart maakte een sprongetje, maar thuis, die avond, zat ik aan tafel tegenover mijn vader. Pietro keek me serieus aan.

"Zoon," zei hij, "de 9 is een rugnummer dat verwachtingen wekt. Iedereen zal iets van je willen. Denk goed na of je die druk nu al wilt dragen."

 

Ik dacht aan zijn woorden, voelde hun gewicht. En ik wist wat me te doen stond. De volgende dag koos ik voor nummer 24. Mijn eigen pad, mijn eigen verhaal.

 

De voorbereiding was voorbij.

 

En nu begon het echte werk.

 

---------

 

@FSc1997 Een voorbereiding zegt vaak niet zo veel behalve voor een jonge jongen die daarin zijn kansen grijpt

 

@Djurovski voor een jonge jongen die zich moete bewijzen maakt het denk ik niet uit of het een nietszeggende oefenwedstrijd is. die grijpt elke kans aan.

 

@Marius @timke1609 @MNie thanks voor de like

 

@Nom de Guerre @Copywriter

Eerste missie geslaagd. Nu knallen in de competitie. 

Prima voorbereiding, op naar het echte werk!

Had persoonlijk wel voor de nummer 9 gekozen. Een speler met vertouwen breekt niet. Toch is dit misschien wel wat beter

 

Augustus – Begin van een Nieuw Tijdperk

 

De competitie begon thuis tegen Cassino. Alles voelde anders. De opkomst, het stadion dat met de vriendschappelijke wedstrijden leeg was maar waar nu zo´n 300 man zat, de manier waarop mensen naar me keken. Ik voelde het in mijn maag – zenuwen, echte zenuwen. Niet zoals voor een training of oefenwedstrijd. Dit telde. Dit was écht.

 

Ik speelde negentig minuten, maar eerlijk? Ik was niet goed. Mijn voeten wilden sneller dan mijn hoofd kon volgen. Passes kwamen niet aan, mijn loopacties waren vaak te vroeg of te laat. Het was alsof ik tegen mezelf speelde. Maar het team sleepte het eruit: 3-2 winst, met treffers vlak voor en vlak na rust die het verschil maakten.

 

Na afloop hoorde ik het in de kleedkamer: ik was de jongste debutant ooit voor Trastevere Calcio. Een titel die mooi klinkt, maar die ook knaagt. Want ik weet: vanaf nu kijkt iedereen.

 

Tussen twee competitiewedstrijden door speelden we een vriendschappelijke pot tegen Casertana uit de Serie C. Geen standaardplanning, maar blijkbaar al lang vastgelegd. Ik begon op de bank, wat ik begreep – anderen moesten ook minuten maken. In de 67e minuut kwam ik erin. Twaalf minuten later veroverden we de bal op het middenveld, en meteen ging mijn blik naar voren. De steekpass kwam perfect, en ik twijfelde geen seconde. Vanuit een lastige hoek haalde ik uit – diagonaal, laag, hard. Binnen. 0-1.

 

Uiteindelijk werd het nog 1-1 in de slotfase. Jammer, maar dit soort duels leer je van. Serie C is een ander niveau – sneller, slimmer. Maar ik voelde: ik kan mee.

 

Dan: Boreale, uit. Alles klopte. Vanaf de eerste minuut zaten we goed in de wedstrijd. Cacheiro zette aan op links en slingerde de bal voor. Ik stond precies waar ik moest zijn, helemaal vrij. Een simpele kopbal – 0-1. Daarna duurde het lang. We waren beter, maar verzuimden om het af te maken. Tot de slotfase.

 

Massimo schoot de 0-2 binnen. Daarna gaf Ricci een voorzet die zo scherp was dat ik alleen maar hoefde te lopen. Mijn timing was perfect, mijn contact zuiver. 0-3. Twee goals, negentig minuten, en een overtuigende zege.

 

Augustus was de maand waarin alles begon. Waarin ik voelde hoe het is om het gewicht van een team, een club, verwachtingen op je schouders te dragen. Maar ook waarin ik ontdekte dat ik dat gewicht aankan.

 

Nummer 24 is nog maar net van mij. Maar hij begint al als thuis te voelen. 

 

-------------

 

@Copywriter ook in de competitie is Luciano los

 

@FSc1997 de start is er. 1 op 1 maar dat zegt nog niet veel na 2 wedstrijden

 

@Djurovski op de keuze van het rugnummer kom ik later nog terug  want echte spitsen spelen natuurlijk graag met nummer 9. echter zijn daar al zoveel verhalen mee geschreven.

 

@timke1609 @Marius @MNie thanks voor de like

 

@Nom de Guerre

Visitekaartje afgegeven met twee treffers in één competitieduel.

De druk en aandacht zal alleen toenemen op jonge Luciano voorlopig.

Een keurig begin. 

De eerste wedstrijd was wat minder maar dat werd al snel goed gemaakt

 

September – Van Dieptepunt tot Opmars

 

De maand begon met de thuiswedstrijd tegen Cynthiabalonga. We waren beter, absoluut, maar dat telt niet als je na 66 minuten met 0-2 achterstaat. Alles voelde verloren. Zelfs het publiek was stil geworden. Maar dan: één wissel. Mastropietro.

 

Acht minuten. Twee goals. 2-2.

 

Alsof de lucht werd opengebroken en er weer adem mogelijk was. De energie keerde terug in het stadion, en in ons team. In de 80e minuut volgde een aanval zoals je ze alleen ziet als alles klopt. Balletje over de verdediging heen op Malfetta, die hem schitterend meeneemt. Ik sprint mee, ruik het moment. Bij de tweede paal komt de voorzet. Ik hoef alleen nog maar binnen te tikken. 3-2. De winnende.

Wat een comeback. Wat een avond.

 

Een week later zat ik ziek thuis toen we bij Flaminia speelden. Het voelde raar, machteloos. Maar de jongens deden het – 0-2 winst. Zonder mij. En ik was... trots. Want dit is ook míjn team.

 

Tegen Ostiamare, de nummer drie, was het overleven. Spannend, rommelig, tactisch. Geen ruimte voor schoonheid. Ricci maakte de enige goal. Ik speelde negentig minuten, werkte me kapot, maar het voelde als vechten in het donker. 1-0, op karakter.

 

Dan: Latte Dolce uit. Ik kreeg de kans vanaf de stip net voor rust – 0-1. Kort daarna maakten we ook nog de 0-2. We zaten goed. Te goed, misschien. Na rust veranderde alles. Zij drukten, wij wankelden. 2-2. In blessuretijd dacht ik nog de winnende te maken – een vlijmscherpe loopactie, koel afgemaakt. Maar de vlag ging omhoog. Afgekeurd. Twee verloren punten.

 

San Marzano uit was er eentje uit een boekje – of eigenlijk, uit een modderveld. Het veld was van klei, zwaar, onbespeelbaar bijna. Maar we speelden alsof het Stadio Olimpico was. Giordani opende de score vanuit een hoekschop. Na rust kreeg ik een penalty mee na een kapbeweging in de zestien. Zelf genomen, zelf raak: 0-2. Daarna kopte Massimo de 0-3 binnen – wéér uit een hoekschop. En Giordani maakte het af: 0-4. Een complete overwinning uit standaardsituaties.

 

Thuis – Een Moment met Vader

 

Na San Marzano zaten we thuis aan tafel. Mijn moeder Donna serveerde pasta, zoals altijd. Mijn vader Pietro, met zijn vaste espresso in de hand, keek me lang aan.

 

"Je speelt als een man," zei hij. "Sterker, slimmer. Je rent minder doelloos, denkt meer vooruit. Maar weet je wat me nog trotser maakt?"

 

Ik schudde mijn hoofd.

 

"Je blijft jezelf. Geen drift, geen sterallures. Jij bent Luciano. Onze zoon uit Vaticaanstad. En nu een spits in Serie D."

 

Hij keek even opzij, glimlachte.

 

"Maar die rugnummer 24... dat blijft voor altijd van jou. Het rugnummer van de jongen die het niet kreeg, maar het pakte."

 

Ik zei niets, maar mijn hart was vol. September had me getest. Had me omhoog en omlaag gegooid door wegens ziekte een wedstrijd te missen. Maar aan het eind stond ik er nog steeds. Sterker dan ooit.

 

---------

 

@FSc1997 Het gaat voorlopig perfect voor de club en Luciano ondanks een gemiste wedstrijd. de druk blijft maar de waardering is er ook

 

@Copywriter om een beter begin had Luciano niet kunnen vragen. veel minuten en scoort voorlopig makkelijk

 

@Djurovski je gooit helaas ook niet altijd 6 maar Luciano lijkt nu al niet meer weg te denken uit het team

 

@MNie @timke1609 @Marius thanks voor de like weer

 

@Nom de Guerre

Luciano scoort er al lekker op los. En de resultaten van de ploeg blijven goed