Na 24 jaar

Luciano – Voor de wedstrijd

De busreis naar Bologna voelde onwerkelijk.
Een jaar geleden speelde ik nog Serie D wedstrijden in stadions waar je bij wijze van de namen van alle aanwezige fans kon onthouden.
En nu… kampioenswedstrijd in de Serie A.

Mijn benen voelden zwaar maar scherp tegelijk.
Een trilling in mijn dijspieren bij elke bocht die de bus nam. Mijn veters zaten strak. Ik rook de geur van fakkels die al brandden nog voordat wij met de bus aan kwamen.

Tijdens het warmlopen kwam Memphis naast me lopen.
Hij gaf me een korte, harde klap tegen mijn rug.
“Vandaag schrijf je geschiedenis, broer,” zei hij zacht, zijn ogen donker en warm tegelijk.

Ik knikte.
In mijn hoofd geen gedachten, alleen een rustige stem:
Dit is het. Nu. Voor Roma.

Aftrap

Bologna uit. Stadio Renato Dall’Ara.
Maar het voelde als thuis.
De hele zijde achter het doel was geel en bordeaux. Vlaggen wapperden. Liederen bulderden. Het rook naar vuurwerk, gras en zweet. Alles ademde Roma.
We begonnen nerveus. Passes net te hard, aannames net te slap. Tot minuut 17.
Corner. Tah sprong hoger dan wie dan ook. Kopte keihard binnen.
0-1.
Het uitvak explodeerde. Rook, vuurwerk, trommels. Mijn hart sloeg tegen mijn ribbenkast alsof hij eruit wilde breken.


Minuut 19 Mijn moment

Twee minuten later. Bal van rechts. Hoog.
Alles vertraagde.
Ik zag hem hangen. Voelde mijn kuiten spannen, mijn rug strekken. Ik ademde in. Alles werd stil.
Dit is voor eeuwig. Scoren in de kampioenswedstrijd… dit blijft.
Ik sprong. Kopte tegendraads raak.
0-2.
Ik gleed op mijn knieën richting de cornervlag. Gras schuurde mijn schenen, mijn shirt plakte aan mijn rug. Ik sloot mijn ogen, opende ze weer, zocht.
En ik zag haar.
Kaci. Naast Elen en Amara en mijn ouders. Onze ogen kruisten.
Ik tilde mijn handen en maakte een hart. Alleen voor haar.
Om me heen vlogen teamgenoten. Fabian gilde in mijn oor. Pellegrini sloeg op mijn rug. Alles brandde. Alles leefde.

Kaci – De wedstrijd
Vanaf minuut 1 voelde ik dat het anders was.
Mijn ademhaling stokte steeds. Mijn hart bonsde zo hard dat ik dacht dat iedereen het hoorde.
Ik kneep de hand van Elen bijna blauw. Amara fluisterde zacht: “Hij doet het. Let op.”
Naast me zat zijn moeder, haar handen gevouwen, lippen bewegend in stille gebeden. Zijn vader trilde met zijn knie, onophoudelijk.
Toen Tah scoorde, sprongen we op. Reflex. Maar ik ging alweer zitten voordat het gejuich wegstierf.
Ik wachtte op hem.
En toen kwam het.
Hij steeg boven iedereen uit, kopte binnen alsof hij de lucht bezat. Hij gleed op zijn knieën. Hoofd naar de lucht. En toen keek hij.
Onze blikken ontmoetten elkaar.
Hij maakte een hartje. Mijn adem stokte. Mijn ogen vulden zich. Zijn moeder sloeg haar handen voor haar gezicht. Zijn vader kneep zijn ogen dicht.

Tweede helft – Luciano

Ik bleef scherp. Op links kreeg ik ruimte. Haalde net de achterlijn. Lage, strakke voorzet. Tammy gleed binnen.
0-3.
Ik keek op naar het vak. zeker 8000 Roma supporters zongen en sprongen tegelijk. Ik voelde hun liefde tot in mijn botten.
Nu is het klaar. Dit is van ons.

Wissel – minuut 79

De Rossi gebaarde. Mijn benen trilden van vermoeidheid en emotie.
Ik liep naar de zijlijn. Het uitvak zong mijn naam. Hard. Vurig.
Mijn borst trilde, mijn ogen prikten.
De Rossi sloeg zijn armen stevig om me heen.
“Trots op je,” fluisterde hij in mijn oor. “Dit is pas het begin.”
Ik slikte. Mijn keel brandde.

Na het fluitsignaal – chaos

Het laatste fluitsignaal voelde als een golf die brak over een stad die al 24 jaar wachtte.
Alles spatte open. Supporters stroomden het veld op. Rook, vuurwerk, geschreeuw. Mensen grepen me vast. Mijn shirt verdween. Mijn schoenen. Mijn scheenbeschermers. Zelfs iemand die aan mijn boxer trok. Dat ging me wat te ver maar voor ik het wist was ik alles zo´n beetje kwijt. Gelukkig had ik het shirt waarin ik scoorde nog in de kleedkamer liggen.


Kaci – Chaos

Ik zag het gebeuren.
Mensen rukten aan hem, trokken zijn shirt uit, zijn schoenen. Even voelde ik angst opborrelen.
“Ze gaan hem verpletteren,” fluisterde ik, mijn stem trilde. Elen sloeg haar arm om me heen. “Hij is veilig, Kace. Kijk maar.”

Na het optillen van de Scudetto

Na de kus op en het optillen van de Scudetto zag ik hem. Hij zocht. Eerst zijn vader. Een omhelzing, schouder tegen schouder, schreeuwend zonder woorden. Zijn moeder. Hij kuste haar voorhoofd. Ik zag hoe haar schouders eindelijk ontspanden.
En toen zag hij mij.
Zijn blik veranderde. Hij kwam op me af.
Hij tilde me over de borden, het veld op.
Ik voelde zijn handen om mijn middel. Zijn geur van gras, zweet en het rook van de fakkels.
We stonden daar samen, midden op het veld.
Hij liet me niet los.
Ik legde mijn hand op zijn borst. Zijn hart bonsde wild.
“Kijk dan,” zei ik zacht. “Die mensen… wat jij voor ze hebt gedaan… dat is toch prachtig?”
Hij keek. Ogen nat.
Hij ademde diep, schokkerig, alsof hij eindelijk rust vond.
En toen zakte hij neer in het gras, trok me mee. Ik zat tegen hem aan, mijn hoofd op zijn schouder, mijn hand op zijn borst.
Zijn ademhaling vertraagde.
Zijn hartslag werd weer rustig.
We keken samen naar tienduizenden uitzinnige mensen, rook die opsteeg, de schaal die blonk in het stadionlicht.
En voor het eerst sinds ik hem kende…
zag ik hem met zijn droom die net was uitgekomen.

---

@Djurovski Bayern moest aan de scoringdrift geloven. Die finale lijkt wel een zekerheidje. Wat een debuut seizoen is het nu al voor Luciano bij Roma.

@FSc1997 @Henk Mansveld @Marius @timke1609 @Nom de Guerre

Luciano – Rome, alles brandt nog na

De Scudetto is binnen. De stad ademt opluchting, uitzinnigheid, geschiedenis. Maar ik adem nog iets anders: focus.

We hebben twee finales voor de boeg.
De Coppa Italia.
En de allergrootste: de Champions League.

Kaci is weer terug naar Londen. Haar laatste woorden bleven hangen in mijn hoofd toen ik haar uitzwaaide:

“Ik ben er in München. Ik laat je daar niet alleen staan.”

⸻

Bayern-uit – 2-1 verlies, maar doorgaan

De Allianz Arena voelt vijandig. Zelfs op de bank voel je dat.
Na 15 minuten: 2-0 voor hen. De lucht wordt dun.
De Rossi kijkt al opzij, naar mij.
Maar dan komt het kantelpunt:
We vinden rust. Controle. Belotti tikt de 2-1 binnen, en met die goal zakken onze schouders.

Ik speel geen minuut. Maar ik voel elke tackle, elke sprint.
We gaan naar de finale.
En wel in ditzelfde stadion.

Ik blijf nog even lang op het veld na het fluitsignaal. Niet om te juichen, maar om te onthouden hoe het klinkt. Hoe het ruikt.
München. Dit is jouw voorproefje.

⸻

Modena-thuis – 3-0

Geen selectieplek.
De Rossi:

“Je moet fris zijn, niet fanatiek. Finalevoetbal vraagt helderheid.”

Ik begrijp hem.
Maar vanbinnen knaagt het.

Ik zit op de tribune. Alleen. Mijn knie tikt zenuwachtig.
Tijdens de rust stuurt Kaci een video vanuit Londen. Haar stem zacht, beeld rommelig.

“We juichen op afstand, maar ik heb het gevoel dat je ons hier hoort.”

Ik glimlach.
Ze heeft gelijk.
Zelfs van 1.400 kilometer ver, is ze dichtbij.

⸻

Coppa Italia-finale – AC Milan – 4-3 (n.v.)

Het Olimpico is verdeeld. De spanning voel je tot in je enkels.

Pellegrini maakt 1-0. Maar ik kom niet in mijn spel. De passing is slordig, de ruimtes kleven aan mijn voeten.
Dan Giroud, via de stip. 1-1.

Mijn benen voelen zwaarder dan normaal. Maar in minuut 81 schuift Doan een bal tussen twee linies. Ik ren alsof het mijn laatste sprint is, raak de bal met mijn wreef , net voor de keeper. 2-1.

Ik wil vieren, maar mijn hoofd zegt: focus.

Dan, een spookbal. Eigen doelpunt. 2-2.

We slepen ons door naar verlenging.
Minuut 110. Voorzet Juanlu.
Ik spring, voel een kramp door mijn hamstring schieten, maar kop hem binnen. 3-2.
Pijn in alles.
Maar ik blijf staan.

Nunes maakt 4-2. Reijnders maakt het nog spannend: 4-3.
Daarna alleen nog tegenhouden. Blokken. Tijd rekken.

Het fluitsignaal voelt als een klap op je borst.

De dubbel is binnen.

⸻

Parma-uit – 0-2

Midweekwedstrijd.
We moeten alleen niet verslappen.

Ik krijg zestig minuten. Genoeg om mijn benen te voelen, om mezelf te herstarten.

Ik geef de assist op Doan. Korte kaats, steekpass tussen twee verdedigers. Hij maakt het af.

Niks spectaculairs. Maar precies wat we nodig hebben.
We naderen München met een ritme dat klopt.

⸻

Napoli-thuis – 7-0

Dit was supposed to be a final rehearsal.
En het werd een demonstratie.

Vier minuten. Fabian. 1-0.
Dan: een elleboog op mijn kaak. En die verdediger kijkt me aan alsof ík iets verkeerd deed. Rood, na tussenkomst van de VAR.

Minuut 37. Strafschop.
Ik leg de bal neer. Stilte in mijn hoofd.
Ik schiet hem hard, diagonaal. 3-0.

Tweede helft: 4-0.
Dan een briljante 1-2 met Doan. Ik sprint, open mijn lichaam, schuif de bal in de verre hoek. 5-0.

Ik word gewisseld.
De rest kijk ik met een handdoek over m’n hoofd.
We winnen met 7-0.
Maar ik denk alleen aan zaterdag.

⸻

Gala in Milaan – Stil applaus van binnen

Derde topscorer van Italië. Ik klap voor Kvaratskhelia en Giroud.

Dan: Talent van het Jaar.

Op het podium schijnt het licht fel.
Maar binnenin voel ik alleen rust. Geen hype.
Bevestiging.

Na afloop eet ik met de staf. Kort.
Alles in mijn hoofd is gericht op die Champions League finale in München.

⸻

Kaci – Londen, weken tussen werelden

Londen is snel, maar ik zit in vertraagde scenes.

Ik bewerk foto’s, schrijf treatments. Drink koffie die koud wordt.
Maar elke wedstrijd van Roma maakt mijn wereld scherp.

Modena keek ik met Amara.
Bekerfinale met Elen.
Napoli-thuis keek ik alleen, fluisterend tegen het scherm:

“Hij voelt het. Hij weet dat ik kijk.”

Na 7-0 stuur ik hem één zin:

“Dat was kunst. En je wist het.”

⸻

WhatsApp

📲 Luciano:
Al iets ingepakt?

📲 Kaci:
Een jurk, een camera, en het notitieboek dat ik kocht in Shoreditch. De rest komt.

📲 Luciano:
Laat een beetje ruimte over voor mij.

📲 Kaci:
Ik neem ruimte voor adem. En daar pas jij in.

📲 Luciano:
Nog twee dagen.

📲 Kaci:
Nog één leven. En dan zien we of we het delen.

---

@Djurovski @Marius @Henk Mansveld @timke1609 @FSc1997 @Nom de Guerre