De hoeveel wedstrijden en het ritme waarin ze mekaar opvolgen eist haar tol. De meest voor de hand liggende oplossing dan vers bloed, maar wellicht is dan enkel mogelijk als Ties zelf een bijdrage levert. Dat heeft hij zelf ook wel begrepen.

50 - Wat het daglicht niet verdraagt

De straat is stil, het is acht uur in Staré Mesto, de oude stad van Bratislava. De regen is gestopt, maar de lucht blijft vochtig, zwaar. Achter Ties doemen duistere kantoorgebouwen op als kille reuzen van glas, staal en geheimen. Hij staat met zijn handen in zijn jaszakken, zijn schouders iets opgetrokken tegen de kou.

Nina leunt nonchalant tegen een betonnen zuil van de brug waar ze onder staan. Het park om hen heen is donker, de straatlampen van het verlaten skateparkje waar ze hebben afgesproken omlijnen haar silhouet scherp. Ze is prachtig — een soort schoonheid die te strak omlijnd is om echt geruststellend te zijn. Elke haarlok op de juiste plek, lippen rood als herfstappels, ogen koel en berekenend. Zelfs haar glimlach voelt geregisseerd.

Ties irriteert zich aan hoe mooi hij haar nog steeds vindt. Ondanks alle twijfel, maakt haar aanblik nog steeds een verpletterende indruk.

“You could have told me,” zegt hij uiteindelijk. Zijn stem klinkt hees, moe. “You should have told me about Rado.”

“I wanted to,” antwoordt ze koeltjes, bijna achteloos alsof ze het zelf ook niet helemaal geloofd. “But when, Ties? Over beers after training? Between line-ups and tactics? This isn’t something you just drop into conversation.”

Hij schudt zijn hoofd. “So you let me walk into this blind?”

Ze haalt haar schouders op. “You weren’t ready.”

“Bullshit.”

Ze kijkt hem strak aan, maar zegt niets.

“Did you know what happened to him?” vraagt Ties. 

Ze zucht, traag, bijna theatraal. Een haarlok valt voor haar gezicht. “The papers wrote it was a heart attack. That’s what they told everyone.”

“But you don’t believe that?”

Haar ogen glijden langs zijn gezicht, alsof ze inschat hoeveel hij aankan. Dan zegt ze zacht: “Two bullets in the back of your skull. Your heart tends to stop after that.”

Ties wankelt een halve stap achteruit. Zijn maag trekt samen. Het geluid van haar stem, zo koel, zo feitelijk, snijdt harder dan de woorden zelf.

“You used him.”

“I worked with him,” zegt ze scherp, haar donkere ogen smeulen maar verraden iets van verdriet. Een zeurende pijn die nooit verdwijnt. Niet helemaal althans. “We tried to pull on a few threads. He pulled too hard.”

“And then you just found me,” zegt Ties bot, zijn woorden harder dan hij bedoelt, maar het kan hem ook niet schelen. Hij wil duidelijkheid. “A foreign idiot to wind up and send in.”

“I didn’t find you,” zegt ze zachter dan eerst. Ze kijkt naar de grond, strijkt haar haren uit haar gezicht. “But I did recognize something. You don’t belong here, not really. And that’s exactly why you see what others ignore.” Hij lacht bitter. “I came here to coach. Not to play detective.”

Ze zet een halve stap naar voren, haar gezicht schaduwrijk onder de lantaarn. “You came here to matter, Ties. Admit it. You want to be seen.”

Haar woorden raken hem opnieuw. Te direct. Te waar.

Hij kijkt weg, naar de skyline van Bratislava, waar de lichten van aangemeerde cruiseschepe vol pensionado’s schitteren in het donkere water van de Donau. Links het kasteel, hoog op de heuvel, uitgelicht met spotlights. Ooit een onneembare vesting van waaruit koningen hun rijk regeerden, nu gereduceerd tot trekpleister voor toeristen. Alles voelt plots zwaar — zijn hoofd, zijn hart, zijn benen.

“I don’t know what you want from me,” zegt hij zachtjes. Zijn stem breekt net niet maar hij moet er moeite voor doen. Ze kijkt hem aan met die blik — half zacht, half scherp als gebroken glas.

“I want you to remember. Everything. Names. Dates. Transfers. Keep a record. Hide it, if you have to. When the moment comes, you’ll know what to do.”

“And what if I don’t?”

“Then you’re just the next ghost in someone else’s story.”

Hij slikt, proeft metaal in zijn mond. “I still don’t trust you.”

Er valt een stilte. Traag. Dicht. Alsof de wereld zijn adem inhoudt.

Hij kijkt haar aan. Haar gezicht lijkt bijna te gloeien in het licht van de straatlantaarn, zó mooi. Alsof je water ziet in de woestijn — alleen om je te realiseren dat je naar lucht liep, of een allesverzwelgende vlammenzee.

Reacties

@keano77 @MJD85 @Vlonkie @Henk Mansveld Dank voor de likes!

@Djurovski Precies, dan moet je met een plannetje komen om ervoor te zorgen dat er wel spelers komen. En jij bedankt voor het stemmen!

@Titan Ja ik google gewoon op de stadions, en de rest schrijft zichzelf eigenlijk. Ik hoef niet eens heel creatief te zijn haha. Nog bedankt voor het stemmen!

@timke1609 Hopelijk niet meer Angolezen die niet weten wat buitenspel is. Gewoon harde werkers, jongens die het veld in kunnen komen in de rust en de ploeg een boost geven. Bedankt voor het stemmen!

@Vlonkie Ja dat wordt de volgende stap, wat gaat Ties volgend seizoen doen? Of wordt dat voor hem bepaald. Nog bedankt voor het stemmen!

@Marius De basis staat gewoon goed, maar zodra er mensen uitvallen wordt het een probleem merk je meteen in het veld. Wat zal die bijdrage dan zijn?

Wil je een vaste tag? Laat maar weten.

@mattihamstra @Titan

1 juni1 jun bewerkt door FSc1997

Nina begint langzaamaan eisen te stellen en lijkt er niet hoor terug te deinzen om een ander richting het gevaar te sturen. Wat heeft zij daadwerkelijk te winnen met haar onderzoek?

Nina stuurt Ties misschien wel de gevaarlijke kant op. Die 2 kogelgaten in het hoofd van de vorige trainer zeggen wel genoeg. Het bestuur, daar moet je niet mee sollen…

Afrekening ala maffi style. Lekker plekje waar Ties actief is

Ties probeert Nina schaakmat te zetten, maar ze lijkt hem altijd een stap voor te zijn. Daar zijn haar vrouwelijke charmes natuurlijk het ultieme wapen voor ook.

Daar komt ook echt de ware aard van Nina naar boven. In spelen op de zwakte van Ties om er vervolgens keihard zakelijk gebruik van te maken

Het blijkt dat je geen persoon daar kan vertrouwen

51 - Under the bridge

Onder de brug heerst een vreemd soort stilte. Het skatepark is verlaten, op een paar lege bierblikjes en het verre dreunen van het verkeer na. De Donau stroomt traag, zwart als olie, rimpelloos in het licht van straatlampen aan de overzijde van de oever. De brug boven hen lijkt eindeloos, een betonnen weg hemelwaarts, met flikkerende lichten als sterren in een andere wereld.

Ties zit op de rand van een betonnen helling, handen tussen zijn knieën gevouwen. De kou van de steen trekt door zijn dijen heen. Zijn jas is te dun. Zijn gedachten nog dunner.

Nina gaat naast hem zitten. Haar leren jas is strak gesloten, haar lippen rood als wijn, haar ogen verborgen in schaduwen maar onmiskenbaar op hem gericht.

Ze zegt niks. Alleen een kleine zucht, nauwelijks hoorbaar, als ze hem aankijkt.

“I… I just don’t know who I should believe. Or what”, zegt Ties. Zijn stem klinkt alsof hij die van iemand anders nadoet. “Tomas never speaks the truth, and if I ask questions he threatens me with vague words. You’re not being honest with me as well. And Rado... he’s not even here anymore, he’s just a warning.”

Nina's vingers glijden over het beton, traag, alsof ze de kou ervan wil lezen. “You’re not crazy,” zegt ze zacht, haar stem voelt dichtbij. “They make you feel like you are. It’s a tactic. Make you doubt the truth so long, that you forget it ever mattered.”

“I’m just a football coach,” zegt Ties. “No whistleblower, no soldier. I just want to understand why I feel dirtier every day I wake up in this fucking country.”

Ze lacht, kort. Niet vrolijk. “Because you’re starting to see it.”

Ze legt haar hand op zijn knie. Traag, zonder aarzeling. Haar vingers warm, maar doelgericht. Hij kijkt naar haar gezicht. De manier waarop het licht onder de brug haar wangen hol maakt, haar jukbeenderen nog scherper. Ze is bloedmooi. Maar niet zacht.

Hij voelt zijn hart sneller kloppen. Niet van verlangen, niet helemaal. Ook van gevaar. Van het weten dat dit moment te veel gewicht draagt. Dat één stap in haar richting misschien geen weg terug kent.

“I can’t shake the feeling that you’re using me,” fluistert hij.

Ze buigt zich iets naar hem toe. Haar adem ruikt naar pepermunt en sigarettenrook. “Maybe,” zegt ze. “But not only.”

Haar lippen raken de zijne als een vraag. Licht, verkennend. Maar Ties antwoordt. Zijn hand glijdt langs haar kaak, haar nek in. Haar huid warm onder zijn vingers, haar adem zwaarder. Ze trekt zich niet terug. In plaats daarvan verplaatst ze zich op zijn schoot, haar knieën aan weerszijden van zijn bovenbenen. Ze kust hem dieper, gretiger, haar vingers grijpen in zijn haar. Haar lichaam drukt zich tegen het zijne aan — warm, slank, beheerst, maar zonder terughoudendheid.

Het is alsof hij in iets valt. Niet in liefde. In een tunnel. Donker, verslavend, gepolijst met halve waarheden.

Hij wil het. En tegelijkertijd wil hij wegrennen.

Als ze zich terugtrekt, laat ze haar voorhoofd tegen het zijne rusten. Haar hand streelt zijn wang zachtjes. “I understand your doubts,” fluistert ze. “You should doubt. It means you’re still thinking for yourself. Those who don’t… are lost.”

Hij slikt. Zijn hart bonkt.

“I need time” zegt hij. “The winterbreak is coming up. Maybe when I’m not fully focused on the squad… I have time to think. To work.”

Ze knikt. Eén keer. “Take your time,” zegt ze. “But don’t wait too long.”

Ze drukt nog een korte kus op zijn lippen. Dan stapt ze van hem af, vouwt haar jas weer dicht.

Haar gezicht is weer neutraal. Die koele maskerade die ze altijd lijkt te kunnen oproepen.

Als ze verdwijnt in de schaduw, blijft Ties zitten. De kou van het beton is weer terug in zijn botten. De kus brandt nog op zijn lippen, maar niet als vuur van liefde. Eerder als een merkteken.

Hij kijkt naar de Donau. En hij denkt aan kogels. Aan Slavko de haan, die vannacht waarschijnlijk op één poot slaapt, in een houten hokje naast een stadion vol spoken.

Reacties

@MJD85 @keano77 @Henk Mansveld Merci voor de likes!

@Titan Journalisten hè, iets met waarheidsbevinding ofzo... Maar het brengt Ties in een lastig parket.

@timke1609 Nee zo blijkt dat Ties een wespennest is ingelokt. Nu nog eruit zien te komen zonder te worden (neer)gestoken.

@Djurovski Slowakije is een fantastisch land, zolang je niet trainer bent onder een maffia-achtige voorzitter haha.

@Marius Scherp gezien, dat blijkt deze update opnieuw hoe makkelijk ze hem meekrijgt.

@mattihamstra En als het zakelijk niet lukt om Ties te pakken te krijgen, doet ze het wel op een andere manier ;)

@Vlonkie Helaas niet, zaak is dat hij zich er nu uit gaat redden.

Wil je een vaste tag? Laat maar weten.

@mattihamstra @Titan

3 juni3 jun bewerkt door FSc1997

Tot zover de journalistieke objectiviteit van Nina .

En voor je het weet, is Ties helemaal een vogel voor de kat. Eenmaal geproefd van de verboden vrucht is er immers geen weg terug. Of wel?

De vraag is wil je echt weten wat er allemaal achter de schermen gebeurt...

Die vrouwen hebben een bepaalde macht waar weinig mannen aan kunnen ontsnappen

Nina is geen doodgewone journalist zoals alle andere. Dat is nu in elk geval duidelijk

Je reageert zelf als alsof je weer wat ik wil gaan zeggen. Niet alleen trainers denken na over tactieken. Nina blijkbaar ook.

Op de eerste plaats gefeliciteerd met je verkiezing voor IDS! Heb het verhaal net 'even' gelezen en je schrijft heerlijk. Ik blijf dus zeker volgen. Duidelijk is inmiddels wel dat Nina niet zomaar een journaliste is. Wat haar agenda wel is, dat weet jij alleen. Maar ik ben zeer benieuwd!

52 - Ties de voetballer

De ochtend begint als zovelen in deze Slowaakse herfst. Het veld ligt er drassig bij, de lijnen vervagen in de modder. In de verte dendert een vrachtwagen voorbij. Er hangt iets in de lucht, een broeierige rust voor een week die weer vol stress dreigt te worden.

Ties sjokt over het veld met zijn handen diep in zijn jaszakken. De kou bijt in zijn gezicht, de mist in zijn hoofd blijft hangen. Zijn hoofd bonkt nog na van de slapeloze nacht — de wedstrijd tegen Lipany, de ontmoeting met Nina, die verdomde onuitgesproken dreiging van Tomas.

Dan hoort hij gelach. Furak Zeba balt een propje tape en schiet het richting Michal Surima, die het achteloos uit de lucht plukt. “Poďme!,” roept iemand. Er wordt met pionnen gesmeten, scheenbeschermers worden opgegraven uit modderige sporttassen. Het is duidelijk: het wordt vandaag geen serieuze training.

Jan Larsen komt op hem af met een grijns en een paar afgetrapte voetbalschoenen in zijn handen. “You play today, coach,” zegt hij. “Time to see if the boss can ball.”

Ties wil al beginnen met een halve grap — iets met een zere rug of oude knieën — maar dan stokt het in zijn keel. Iets in hem zegt ja. Niet het verstandige deel, niet de trainer. De jongen. De jongen die ooit zaterdags om negen uur met nat haar en koude tenen een veldje in Limburg opliep in een net niet passend shirtje. De jongen die droomde van stadions, niet van bestuurskamers.

“Alright,” zegt hij. Zijn stem klinkt schor van verbazing over zijn eigen woorden.

Binnen tien minuten zweet hij als een otter. Maar hij speelt. Hij speelt écht. Een felle inspeelpass op Robert Kovac, een slimme kaats met Anders Sørensen. Hij hoort zijn naam vallen — “Ties, man on!” — alsof hij een gewone speler is. Een van hen.

De wind snijdt over het veld, maar hij voelt het nauwelijks. Hij voelt zich los. Lichter. Alsof hij al die shit van de afgelopen weken van zich af trapt.

Nina’s halve waarheden. Tomas’ dreigende glimlach. De stille, leeggelopen blikken van Vlad. Het chagrijn na de remise tegen Lipany.

Elke sliding, elke sprint, elk duel is als een schop tegen alles wat zich in hem heeft opgehoopt.

Want dit is eigenlijk wie hij is. Niet de man met een laptop en een handvol tactieken en looplijnen. Maar een jongen met modder op zijn schoenen en vuur in zijn ziel.

Dan, in een duel om de bal op het middenveld, komt Tomas Kubik als een tank op hem af. Ties wil uitwijken, maar Kubik zet zijn schouder in volle vaart tegen zijn borst.

Ties vliegt achterover. Hij slaat tegen het gras, het snot vliegt uit zijn neus, alle lucht uit zijn longen geperst.

Even ziet hij niks meer. Alleen een grijze lucht. Een verre fluit. Het doffe gebonk van voetstappen om hem heen. 

Boven hem buigt zich Furak Zeba. Zijn kale kop is bezweet, zijn wenkbrauwen samengeknepen van inspanning. “Alive?” vraagt hij. Ties knikt moeizaam. Hoest. Hij voelt zich alsof hij onder een auto is gekomen. “UP,” brult Zeba. Hij grijpt hem bij zijn arm, trekt Ties omhoog als een voddenpop. “PLAY!” en geeft hem een duw ter aanmoediging.

En hij speelt door. Hij strompelt, hij kraakt, hij vloekt. Maar hij doet mee. En op een gegeven moment — hij weet niet meer precies wanneer — vergeet hij alles. Hij vergeet Nina. Hij vergeet Tomas. Hij vergeet de enveloppen, de telefoontjes, de zorgen over wie wat weet en wat nog komen gaat.

Er is alleen nog het veld. De bal. Zijn ademhaling. De roep van een teamgenoot.

Ties Korrel, een Limburgse trainer verdwaald in een Slowaaks niemandsland, voelt zich voor het eerst in weken even geen pion in een spel. Geen slachtoffer. Geen verrader.

Hij is weer een speler. En zijn team ziet het. “Good pass!” roept Adam Fronc. “Shit, didn’t know he could play,” mompelt Larsen. Zelfs Surima, normaal stoïcijns als een grenswacht, lacht als hij een schot van Ties moet pareren.

En als het spel eindigt, als ze hijgend en proestend van het veld af sjokken, klopt Vlad hem op de schouder. “Bojovník,” zegt hij. Strijder.

En voor een moment — heel even — voelt Ties zich ook zo.

Reacties

@MJD85 @Henk Mansveld @keano77 Merci voor de likes!

@Titan Hahaha. Diepgaand bronnenonderzoek zullen we maar zeggen.

@Marius Mooi gezegd, het brengt hem in ieder geval in een lastigere situatie. Nina nu weigeren is opeens een stuk lastiger voor zijn gevoel.

@Vlonkie Als je het niet wilt weten, zou ik adviseren niet meer tel lezen, haha geintje natuurlijk. Maar of Ties er nog precies achter gaat komen dit seizoen blijft de vraag.
@Djurovski In ieder geval Nina heeft dat zeker over Ties. Wellicht een bekend gevoel voor velen. Overigens is dit puur fictief, enige gelijkenis met persoonlijke ervarging berust puur op toeval. Toch even die disclaimer

@timke1609 Ze blijkt ver te willen gaan voor een verhaal.

@mattihamstra Uitstekend gezegd, tactiek is niet alleen relevant voor voetbaltraienrs. Alleen kan Ties nog op de counter, of moet hij de bus gaan parkeren met de hoop er ongeschonden uit te komen?

@ElMarcos Dankjewel! Mooi compliment, en fijn dat je het verhaal met plezier leest. En Nina hebben we het laatste nog niet van gezien.

Wil je een vaste tag? Laat maar weten.

@Titan @mattihamstra

Precies wat Ties nodig had: een herinnering aan het feit dat hij begonnen is uit liefde voor het spelletje, het liefst genietend van de omstandigheden op een lager niveau. Aan de fikse beuk te lezen vonden de spelers het maar wat mooi, en Ties was even hun gelijke.

Even alle zorgen van zich af voetballen. Verstandige keuze

Even lekker ballen met de jongens. Ideaal inderdaad om de zorgen van zich te laten afglijden, maar de vraag is hoe hard de realiteit nadien niet zal aankomen voor Ties. In de huidige situatie kan er immers elk moment weer iets gebeuren.

Ties maakt even zijn hoofd leeg, het was al wachten op dit moment. Dat heeft hij allemaal geleerd bij z'n amateurclubje uit Limburg, mooi toch? Even wat plezier is ook belangrijk tussen alle spanningen door

Dit is voetbal hoe het ooit bedoelt was. Mannen op een koud en nat veld die even nergens anders aan denken dan tegen de bal trappen (en elkaar). Dit lijkt precies wat Ties even nodig had om morgen weer op te staan.

Zo zie je maar weer. Voetbal de belangrijkste bijzaak in het leven en de beste therapie

Dit had Ties echt even nodig.

53 - Vertrouwen tanken

Een onverwacht zachte zaterdagmiddag. Geen regen. Geen wind. Zelfs de lucht lijkt haar grijze sluier even te hebben opgeborgen. Het veld van Svätý Jur ligt er beter bij dan het hele najaar. Er hangt iets in de lucht dat al dagen ontbrak: lichtheid. De spelers voelen het. De supporters voelen het. Zelfs Ties, tussen alle spierpijn door.

Hij staat met zijn armen achter zijn rug, handen in elkaar gevouwen, een halve glimlach op zijn gezicht terwijl zijn ploeg zich warmloopt. De zware, slordige remise tegen Lipany heeft geknaagd aan hun vertrouwen, maar vandaag… vandaag lijkt het anders.

OFK 1948 Veľký Lapáš is de tegenstander. Laatste in de competitie. Kapot gespeeld, onzeker, een elftal vol jongens met afhangende schouders en blikken van mensen die liever elders zijn. Thuis, in de kroeg, of ergens waar ze niet hoeven te denken aan dit vreselijke seizoen. Ties weet dat dit precies het soort wedstrijd is waarin je niet arrogant mag zijn.

Het duel begint furieus. Michael Lamptey snijdt in de zevende minuut vanaf rechts naar binnen, kapt zijn man uit met een soepele beweging, en jaagt de bal in de korte hoek. Geen twijfel, geen aarzeling. Zijn vuist gaat omhoog, zijn gezicht een mengeling van opluchting en opgekropte frustratie.

Tien minuten later is het Adam Fronc. Hij draait weg van zijn tegenstander met een plotselinge versnelling en schiet hard binnen vanaf net buiten het strafschopgebied. Terwijl hij juicht, kijkt hij even naar de dug-out, alsof hij bevestiging zoekt. Ties knikt langzaam. “Yes, Adam,” zegt hij zacht, bijna onhoorbaar. De man die op de bank begon dit seizoen begint steeds vaker zijn stempel te drukken.

Rechtsback Timotej Petrisak maakt in de 22ste minuut zijn rentree na zijn blessure nog mooier. Na een corner valt de bal voor zijn voeten en hij ramt hem in het dak van het doel. Zijn gezicht breekt open in een brede, ongelovige glimlach. Hij balt zijn vuisten naar de lucht en laat zich omhelzen door zijn ploeggenoten.

Lapáš raakt in paniek. In de 28ste minuut volgt een wilde tackle van hun aanvoerder — twee benen vooruit op Jan Larsen. De scheidsrechter twijfelt geen seconde: rood. De man strompelt nog wat protesterend achter de scheids aan, maar zelfs zijn eigen ploeggenoten kijken weg. Larsen komt met een schaafwond en de schrik vrij.

Tegen tien man wordt Svätý Jur alleen maar gretiger. Net voor rust, in de 42ste minuut, staat Furak Zeba op. Zoals altijd. Hij controleert een voorzet van Lamptey op zijn borst, laat de bal één keer stuiten en jaagt hem loeihard in de verre hoek. Zonder franje, zonder theater. Hij balt zijn vuist, kijkt naar de plek achter het doel waar Brigáda Slavko zijn naam zingt, en knikt dan één keer, langzaam. De blik van een man die weet dat hij nodig is.

Na rust zakt het tempo, maar het vertrouwen blijft. De combinaties zijn soepel, de communicatie scherp. Surima heeft nauwelijks werk. Anders Sørensen coacht achterin, geen gelach, geen grote mond — gefocust.

In de 88ste minuut maakt Zeba er vijf van. Een dieptepass van Kovac snijdt door de verdediging, Zeba neemt hem in één keer mee en schuift hem beheerst langs de keeper. Hij draait zich om, kijkt naar Ties, en steekt zijn duim op.

Wanneer het eindsignaal klinkt, blijft Ties even staan. Handen in de zij. Zijn warme adem vormt wolkjes in het licht van de stadionlampen. Hij kijkt naar zijn ploeg, naar hun blije gezichten, het schouderkloppen, de grappen, de energie. Het team dat tegen Lipany zo uitgeblust leek, staat er weer.

Lamptey springt op de rug van Fronc. Larsen en Sørensen high-fiven elkaar met een platte klap. Surima gooit zijn handschoenen het publiek in — het kleine groepje achter het zuidelijke doel juicht alsof ze kampioen zijn geworden.

En Ties? Hij glimlacht. Niet breed. Niet triomfantelijk. Maar klein, oprecht.

De opluchting is tastbaar. Alsof iemand een kleed van spanning van zijn schouders trekt. Er is nog veel te doen. Veel om over te piekeren. Maar voor één dag voelt het licht. Voor één dag voelt hij zich weer een trainer van een ploeg die ergens naartoe werkt — samen.

Reacties

@Henk Mansveld @keano77 @ElMarcos @MJD85 Merci voor de likes!

@Titan Soms moet je gewoon even een potje voetballen. En ja de spelers vinden het maar wat mooi om de trainer eens een flinke beuk te geven onder het mom van een schouderduw.

@Vlonkie Fysiek niet de meest verstandige keuze, maar voor het gemoed een goede beslissing.

@Marius De huidige situatie maakt het inderdaad zeer spannend allemaal. Maar goed, er zijn nog genoeg wedstrijden te spelen voorlopig.

@timke1609 Precies, even de spanning eraf spelen, je weer even wanen op een modderigveldje in een achterafwijkje ergens in Limburg. Heerlijk.

@ElMarcos Mooi gezegd! Ben ik het roerend mee eens.

@mattihamstra Haha zeker waar dat het de belangrijskte bijzaak ter wereld is. Gaat niks boven lekker bezig zijn met een bal op een veldje met wat vrienden.

@Djurovski Zo blijkt wel ja, zeker na alle heftige ontwikkelingen van de laatste weken.

Wil je een vaste tag? Laat maar weten.

@Titan @mattihamstra