Heerlijke overwinning en ook zoals het hoort tegen de hekkensluiter. Al mag je natuurlijk niets vanzelfsprekend gaan vinden nu!

De zorgen waren al een moment weg tijdens die spontane training, maar deze glansrijke overwinning zal deze zelfs voor even nog meer naar de achtergrond duwen. Gelukkig maar. Zo kan Ties toch ook even genieten van het voetbal, en de reden waarom hij naar hier getrokken is.

Gelukkig gaat voor Ties de zon schijnen. Hopelijk blijft dat ook zo

Heerlijke overwinning en het team staat als een huis

Na al die donkere, grijze, regenachtige dagen (zowel letterlijk als figuurlijk voor Ties) is het fijn dat het zonnetje zich iets meer laat zien aan de hemel. De vraag is natuurlijk hoe lang dat zo blijft, want waarschijnlijk komen de eerste donderwolkjes alweer richting het Slowaakse landschap getrokken.

Dit is precies het soort wedstrijd waar je op hoopt na alles. Een makkelijke en eclatante overwinning. Alle zorgen lijken even verdwenen en verdreven.

Even lijkt alles zoals het zou moeten zijn

54 - Hakken over de sloot

De lucht boven Svätý Jur is helder, bijna kunstmatig blauw. Het voelt als een zeldzame lentedag in december. Het stadionnetje is voller dan normaal — zo’n vierhonderd toeschouwers, met vlaggen, sjaals en spandoeken. Brigáda Slavko staat als achter het zuidelijke doel, luidruchtig en dronken van verwachting. Er hangt iets in de lucht. Niet spanning, maar hoop.

Ties staat langs de zijlijn, armen over elkaar gevouwen, zijn blik onafgebroken op het veld. Rimavská Sobota is een taaie tegenstander, compact, georganiseerd, met een defensieve discipline die zeldzaam is in deze divisie. Het is zo’n ploeg die je niet verslaat met flair, maar met precisie en geduld.

Svätý Jur begint goed. Gretig zelfs. De bal circuleert vlot. Michael Lamptey is ongrijpbaar aan de rechterflank, en het middenveld — zelfs zonder de geblesseerde Tomas Kubik — zet goed druk op de tegenstander. In de dertiende minuut volgt de eerste beloning. Een corner van Adam Fronc zweeft de zestien in als een vlijmscherpe snee. Pavol Resetka stijgt boven alles en iedereen uit, zijn voorhoofd stoot de bal als een sloopkogel richting het vijandelijke doel. De bal knalt tegen de touwen. 1-0.

Resetka balt zijn vuisten, schreeuwt iets onverstaanbaars in het Slowaaks, en laat zich omhelzen door Marek Machaj en Anders Sørensen. Het publiek veert op. Ties balt even zijn vuist, maar blijft verder roerloos voor de dug-out staan. Hij kent deze tegenstander. Dit is geen ploeg die zich zomaar gewonnen geeft.

Van dominantie is dan ook geen sprake, Svätý Jur moet het hebben van hard werken, snelle counters en een snufje geluk. In de 28ste minuut breekt Michael Lamptey uit. Zijn snelheid is een mes door zachte boter. Hij kapt naar binnen, laat zijn man staan, en rolt de bal terug richting de zestienmeterlijn. Daar duikt Furak Zeba op. Eén pas naar voren, en dan het schot — strak in de rechterhoek.

Brigáda Slavko ontploft. De hanenvlag wappert driftig. Bier vliegt de lucht in. Zeba balt zijn spieren, kijkt naar de tribune en slaat op zijn borst. Lamptey komt aanrennen en springt tegen hem aan. Een moment van pure chemie.

Na rust herhaalt de combinatie zich. Lamptey krijgt alle ruimte, glipt langs zijn man als water tussen vingers, en legt terug. Wéér Zeba. Wéér raak. 3-0.

Het publiek zingt zijn naam. Geen vuiltje aan de lucht, Svätý Jur draait op volle toeren, en niemand die daar iets aan kan veranderen. Ties voelt de spanning uit zijn lijf glijden. 

Maar dan gebeurt het. Niet in één keer, maar sluipend, als een grijze mist die vanuit de hoeken het veld opkruipt.

Gemakzucht.

De pressing verdwijnt. Passes worden slordig, balletjes achter het standbeen, halfbakken sprintjes terug. Robert Kovac begint te mopperen, pakt een domme gele kaart waardoor hij de volgende wedstrijd geschorst is. Sørensen brult, jut zijn ploeggenoten op, maar kijkt om zich heen alsof hij de grip kwijt is. En achterin: ruimte, plotseling, overal ruimte.

In de 60ste minuut komt Rimavská Sobota terug. Een crosspass naar hun rechterflank, één kapbeweging, en de bal wordt in de korte hoek geschoten. Michal Surima duikt, maar te laat. 3-1.

Ties balt zijn vuisten. “Wake up!” roept hij. “Don’t fall asleep now!”

Maar ze slapen. Vier minuten later weer. Een rommelige aanval. Een bal die blijft hangen. Surima twijfelt — komt half, stopt, wil toch duiken. Te laat. 3-2.

Het publiek valt stil. Alleen het gegrom van Brigáda Slavko blijft. Geen gezang, geen gejoel.

Alleen gespannen afwachting.

Ties voelt de controle die ze hadden verdwijnen als suiker in een kop koffie. Hij tiert niet. Hij weet: dit is wat gebeurt als de scherpte verdwijnt. Met hangen en wurgen vecht Svätý Jur zich richting het eindsignaal.

In blessuretijd volgt een gelukje: een penalty, makkelijk gegeven omdat Sørensen omver wordt gelopen in de zestien bij een vrije trap. De scheids wijst naar de stip.

Zeba eist de bal op. Hij lijkt rustig. Maar Ties ziet het — de vermoeidheid in zijn ogen, het hijgen, de blik naar de tribune. Niet gefocust. Niet in controle. Hij neemt een aanloop… en jaagt de bal hoog over. Zo ver over dat een jongen van de Brigáda de bal pas na een minuut of vijf weer uit de struiken haalt.

Het eindsignaal klinkt. Ze winnen. Maar het voelt niet zo.

Ties loopt het veld op. Niet triomfantelijk, maar peinzend. Zijn spelers groeten het publiek, maar zonder overtuiging. Jan Larsen kijkt naar de grond. Surima recht zijn rug, maar zijn gezicht is wit, vermoeid.

Het publiek applaudisseert, maar met die beleefde traagheid die hoort bij iets wat ‘net goed genoeg’ was. Geen extase. Geen ontlading. Alleen opluchting.

Ties kijkt naar zijn ploeg. Naar hun vermoeide gezichten. En hij weet: iets klopt er niet. Iets broeit. Misschien alleen vandaag. Misschien het begin van iets groters. Een overwinning op papier. Maar in zijn hoofd begint een andere strijd.

Reacties

@keano77 @Henk Mansveld @MJD85 merci voor de likes!

@timke1609 gewoon hard blijven werken, ook tegen de kleintjes. Het is een dooddoener, klopt. Maar het is wel zo.

@Marius Genieten was het zeker. Mocht ook wel na alle doom and gloom.

@Vlonkie Voor nu even zon, maar dat is nooit lang in Slowakije.

@Djurovski Het team draait heerlijk. Tactisch echt sterk en bezig aan een sterke periode.

@Titan Heel goed gezien, de donkere wolken komen snel genoeg weer langsdrijven. Carrière als weerman overwogen?

@ElMarcos Zeker, gewoon een lekker potje ballen en een onmachtige tegenstander van de mat spelen. Smaken de pintjes toch het beste.

@mattihamstra Heel even wel ja ;)

Wil je een vaste tag? Laat maar weten.

@mattihamstra @Titan

Ik zou graag het Slowaakse weer willen presenteren, maar ik was de taal niet goed genoeg machtig, werd me verteld . Maar eh, dat team van Ties heeft het even niet zo lekker allemaal, lijkt alsof dat al sinds dat uit de hand gelopen feestje is begonnen.

Het lijkt of er toch iets van gemakzucht in de ploeg is geslopen. Voorlopig komt het team er nog mee weg

Gemakzucht, elke trainer haat het, maar alleen de allerbeste kunnen het voorkomen.. Gelukkig kost het ze niet de zege, maar Ties moet gaan ingrijpen!

Het zal niet de eerste noch de laatste keer zijn dat een ploeg zich in slaap laat wiegen bij een comfortabele 3-0 voorsprong. Vraag maar aan de bondscoach van de Belgische nationale ploeg Gelukkig bleef puntenverlies uit. Hopelijk is de ploeg wakker geschud en overkomt hen dit niet opnieuw in de nabije toekomst.

Dit is inderdaad met de hakken over de sloot en op een manier waar niemand happy van wordt.

Winst is winst, maar de manier waarop moet Ties toch hoofdpijn bezorgen

3 punten is wat telt en blijft staan. Dat het nog spannend word is slechts voor latere zorg

55 — De stilte tussen de stormen

Het is een zeldzaam kalme middag in het huis van Ties. De zon hangt traag boven Svätý Jur, werpt een vaal, haast rokerig licht door de half geopende gordijnen. Buiten zijn de straten stil; alleen het zachte gerommel van een brommer op afstand herinnert hem eraan dat de wereld doorraast. Binnen heerst iets dat hij bijna niet meer gewend is: rust.

Het competitieschema is grillig, haast onlogisch. Vanaf nu spelen ze om de twee weken een wedstrijd, alsof de bond vergeten is dat voetbal ritme nodig heeft, dat teams momentum moeten vasthouden. Maar het geeft Ties iets wat hij lang niet heeft gehad — tijd om te denken, te ordenen, te graven.

Hij zit op zijn bank, laptop op schoot, een kop koffie binnen handbereik. Op het scherm: een wirwar van Excelbestanden, oude PDF’s, gescande documenten. Hij bekijkt contracten, beleidsnotities, afspraken over bonussen, budgetten en materiaalvoorziening. Met google translate komt hij een heel eind door het Slowaakse oerbos van medeklinkers en vreemde accenten. Voor het overige heeft hij een vergeeld pocketwoordenboek naast zich liggen. Veel documenten zijn onduidelijk, nog meer is verouderd. Hij slaat alles op via een externe harde schijf — een grijze, gehavende doos van 1 terabyte — die hij vervolgens, met een bijna kinderlijk gevoel van geheimhouding, opbergt in een plastic Tesco-tas, achterin zijn kledingkast, tussen een oude joggingbroek en een stapel truien.

Hij vertrouwt niemand echt volledig. Tomas zeker niet, Nina evenmin. Vlad blijft een mysterie, maar Ties neemt het zeker voor het onzekere. En ook al lijkt de storm even te gaan liggen, hij voelt dat er weer iets aan zit te komen.

Zijn gedachten dwalen af naar de spelers die Vincenzo, de gladde Italiaanse zaakwaarnemer/consultant/beunhaas, langs had gestuurd. Een handvol proefspelers, elk met hun eigen verhaal — en hun eigen problemen.

Zo was er die Slowaakse rechtsback, naam onuitspreekbaar, bijna volledig samengesteld uit medeklinkers. Ties had hem nauwelijks serieus kunnen nemen. De jongen had de uitstraling van een dorpsslager en de loopstijl van een kruiwagen met een lek wiel. Hij werkte hard, dat wel, maar er zat geen voetbal in zijn voeten. En met het salarisplafond zoals het nu was, kon hij zich geen gokjes permitteren.

Daarna kwam er een Nigeriaanse middenvelder met de flair van een Champions League-speler. Geweldige techniek, overzicht, kracht. Alles wat je wilde in een centrale motor. Maar de man had een houding alsof hij zich ver verheven voelde boven alles wat te maken had met Svätý Jur. Altijd bezig met zijn telefoon, gesprekken voeren in het Engels over zijn “next step” — alsof hij de club alleen als tussenstation zag. Toen hij na twee trainingen een salariseis op tafel legde waar de club halve selectie van kon betalen, had Ties vriendelijk bedankt. Een maand later zag hij zijn naam opduiken bij een subtopper uit de tweede divisie, ergens in Midden-Slowakije.

Het waren vooral kneuzen die Vincenzo op viste. Een Tsjechische veteraan zonder kruisbanden. Een 18-jarige sneuzel - met meer puisten dan balcontacten - die drukker was met TikTok-dansjes filmen dan zijn ploeggenoten in stelling brengen.

Een Italiaanse spits die door zijn zaakwaarnemer was gedoopt tot de nieuwe Inzaghi. Het kwam erop neer dat hij enkel afwerkoefeningen wilde doen. Toen hij tijdens een partijspel een simpele intikker maakte, vierde hij het doelpunt door zijn shirt uit te trekken en ermee rond te zwaaien alsof hij zojuist de winnende in de WK-finale had gescoord. Vlad had zijn waterflesje verwrongen tot een minuscuul propje plastic.

De meest recente proefspeler was misschien nog het moeilijkst om af te wijzen. Een 39-jarige Slowaak, vriendelijke, eerlijke ogen, een rustige motoriek. Een soort wandelende herinnering aan wat voetbal ooit was. Geen strakke looplijnen of moeilijke tactieken. Gewoon ballen in een veldje, plezier hebben met je maten. Hij had ooit in de voorselectie van het nationale team gezeten, was jarenlang een nuttige kracht geweest in de eerste en later tweede divisie, tussendoor een uitstapje naar de Poolse eredivisie. Technisch nog altijd verfijnd - de bal leek verliefd op zijn voeten - maar zijn lichaam was op. Elke versnelling eindigde in een zucht. Na elk duel bleef hij even op de grond zitten, tastend, voelen of alles nog op zijn plek zat. Bij de derde training moest hij afhaken met liesklachten. Ties had hem na afloop even apart genomen. “You’re a good player,” had hij gezegd, “but I don’t need someone to fade away here.”

Want dat was het uiteindelijk. Ties wil geen voetballers die kwamen afbouwen, geen mannen die willen uitbollen in de luwte van een Slowaaks dorp. Hij wil winnaars. Harde gasten. Klootzakken, desnoods, als ze maar het gras opvreten om te winnen.

Hij wil kerels zoals Anders Sørensen, buffels zoals Tomas Kubik, beulen zonder medelijden zoals Furak Zeba — met het vuur in de ogen van iemand die ooit alles verloren had, en nu weigerde ook maar iets te laten glippen.

Terwijl hij zijn laptop dichtklapt en de harde schijf zorgvuldig opbergt, merkt hij dat zijn hartslag rustiger is dan de afgelopen weken. Maar de rust voelt niet als vrede. Meer als een adempauze tussen twee veldslagen. Alsof de monden van het artilleriegeschut even zwijgen, maar enkel omdat er nieuwe mortieren en granaten worden geladen zodat over een kwartier de hel op aarde weer kan losbarsten.

Hij weet dat er meer komt. Meer geheimen, meer confrontaties, meer vuiligheid. Maar voor nu — heel even — is het stil. Ties laat zich achterover zakken op de bank. Buiten trekt een wolk voor de zon. Binnen wordt zijn koffie koud.

Reacties

Zoals eerder aangegeven, het is even veel te druk met alle werk/studie/privé. Toch weer een update, vrees niet we gaan vrolijk door.

@keano77 @Henk Mansveld @MJD85 dank voor de likes!

@Titan Ah, dat zal me een sollicitatiegesprek zijn geweest! En het loopt niet helemaal lekker, klopt.

@Djurovski voorlopig nog wel. Het kan ook gewoon een minder duel zijn, maar het moet niet te vaak gebeuren.

@timke1609 Juist, maar hoe grijp je in? Halve basiselftal eruit? Teambuilding die uitdraait op een grote kroegentocht door Bratislava? Het is nog even aftasten.

@Marius haha ja de Belgen zullen er nog wel even van wakker liggen. Hopelijk loopt het in Slowakije niet zo'n vaart.

@ElMarcos punten zijn binnen, maar moet niet te vala gebeuren dit.

@Vlonkie hoofdpijn zeker, hopelijk wordt het geen migraine.

@mattihamstra zo kun je het ook bekijken! Positief blijven.

Wil je een vaste tag? Laat maar weten.

@mattihamstra @Titan

Krijg zo een zootje maar eens over de vloer om proef te laten draaien. De ene kan nog minder voetballen dan de andere, en degene die dat wel kan, heeft niet meer de fysieke capaciteit om dat 90 minuten lang te doen. Gelukkig heeft Ties nog het gezag om jongens door te sturen.

Het elftal lijkt wel op het elftal wat ik ga vlaggen bij mijn amateurteam. Alles kan en je moet roeien met de riemen die je hebt

Of ze kunnen nog geen kut dekken zoals de prins van het trainersgilde ooit zei of ze zijn. Iets fit genoeg of ze denken dat het geld er in overvloed is. Niet echt de spelers waar je wat aan hebt nee

Het is een kwestie van komen en gaan voor uitgebluste veteranen, verre voetbalnomaden en spelers met de onjuiste houdingen. Niet echt iets waar je op zit te wachten als trainer, maar ja als er geen geld is moet je iets

Haha, een treffende en ook komische beschrijving van allerlei type spelers; vooral die van 'de Inzaghi' is best tekenend - iedereen kan hem zijn als je niet kunt voetballen maar wel gevaarlijk bent in de zestien. Ik zat trouwens wat plaatjes te bekijken van Svätý Jur via Google; sfeerfol dorpje wel, typisch voor de regio.

Dit soort spelers kom je niet verder mee als club. Om ze op bezoek te krijgen is natuurlijk een groot drama, want jij mag ze gaan vertellen dat ze geen toekomst hebben.

Met alle verdachte activiteiten eerder. Verbaasd het denk ik niemand dat zo’n schimmige zaakwaarnemer met dit soort rommel aankomt. Alsof je in een bazaar loopt en de eigenaar van de stand blijft volhouden dat alles wat hij verkoopt origineel is