Sinds een paar seizoenen worden we, de neutrale voetbalsupporters, opgeschrikt door het bericht dat rijke clubeigenaren de voetbalsport kapot maken met wildwestkapitalisme. Wildwestkapitalisme zou je kunnen omschrijven als een ongeordend kapitalisme (ondernemingsgewijze productie) dat wordt gekenmerkt door ongebreidelde winstmaximalisatie en waarin het recht van de sterkste heerst. De tegenhanger is een geciviliseerde vorm van kapitalisme, waarin de continuïteit van de onderneming en rendement op langere termijn centraal staan.

 

Het is voor het voetballen moeilijk een nette bedrijfstak te worden. Duistere figuren met teveel geld zijn het wereldje binnengedrongen en werken daar hun eigen agenda af. In het verleden is er wel vaker iets mis gegaan in de voetballerij. Als mensen veel geld verdienen, moeten zij veel belasting betalen en dan krijgen ze de kennelijk moeilijk te onderdrukken behoefte daar geheel of gedeeltelijk onderuit te komen. Menige Nederlandse stervoetballer heeft het met de fiscus aan de stok gehad: Gullit, Van Basten, Rijkaard, Bergkamp. Clubbestuurders zijn zelfs wegens belastingfraude de gevangenis ingegaan o.a. de voormalige voorzitters van Ajax en FC Groningen, Harmsen en De Vries. Tegen voormalig Feyenoord-voorzitter Van den Herik liep tot voor kort ook een gerechtelijke procedure. Toch zijn dit kruimels vergeleken met wat er tegenwoordig in Engeland aan de hand is.

 

De Russische oliemiljardair Roman Abramovich wordt vaak genoemd als voorbeeld van een wildwestkapitalist in de voetbalsport. Abramovich heeft een paar jaar geleden de voetbalclub Chelsea gekocht. Voor veel geld schafte hij bovendien een stel goede spelers en een coach aan en daarna werd Chelsea kampioen van Engeland. Tot de ingekochte spelers behoorden Arjen Robben en Mateja Kezman die twee jaar geleden nog uiterst productief waren in de voorhoede van PSV. Chelsea betaalde voor deze heren respectievelijk 18 en 8,5 miljoen euro. In omgekeerde richting is de Braziliaan Alex Rodrigo Dias da Costa, kortweg Alex, gegaan. Alex is ‘economisch eigendom’ van Chelsea, maar bij PSV ‘gestald’, omdat hij nog niet in Engeland mag spelen.

 

De president van de wereldvoetbalbond FIFA, Joseph (‘Sepp’) Blatter heeft de noodklok geluid. Deze man is er indertijd van beschuldigd dat hij door omkoping aan zijn baantje is gekomen, maar aangezien die beschuldiging afkomstig was van een van zijn tegenstanders, is zij misschien niet waar. De zaak toont echter de mentaliteit in die kringen. Blatter meent dat oneerlijke zaakwaarnemers en inhalige clubeigenaren de toekomst van de voetbalsport in gevaar brengen en hij heeft zich voorgenomen daar iets tegen te doen.

 

Het eerste punt waar de FIFA-voorzitter zich druk over maakt is dat een nieuwe vorm van slavernij is ontstaan. Voetbalmakelaars en talentenjagers sporen (vooral in de sloppenwijken van de grote Braziliaanse steden) talentvolle kinderen op en sluiten met hen en hun ouders een contract. Op die manier kopen zij de commerciële rechten die verbonden zijn aan deze topvoetballers in de dop, zodat zij bij elke toekomstige transfer winst maken. Niet alle talentjes breken door, maar degenen die het wel lukt topvoetballer te worden, zijn een jarenlange goudmijn voor hun ‘ontdekkers’.

 

Blatter haalt ook hard uit naar de exorbitante spelerssalarissen. Zaakwaarnemers spelen bij de contractbesprekingen een belangrijke rol en hebben zelf groot belang bij de hoge salarissen omdat zij een percentage als inkomen ontvangen. Clubs worden als het ware gegijzeld, want als de spelers niet betaald krijgen wat ze willen, vertrekken ze met het grootste gemak naar een andere club die meer biedt, contract of geen contract. Maar ook de clubs zelf willen gecontracteerde spelers soms graag verkopen, omdat zij verdienen aan de afkoopsom. ‘Transfervrije’ spelers zijn speler van wie de contractduur is verstreken en waarvoor je dus geen afkoopsom kunt vragen. Zulke spelers moet je als club eigenlijk niet hebben. Een bekend patroon is dan ook dat spelerscontracten een of twee jaar voordat zij aflopen, worden verlengd. De spelers werken hieraan uiteraard graag mee, want het nieuwe contract is altijd een beter contract.

 

Van enige clubliefde of van een band met de supporters is bij de moderne profvoetballer meestal geen sprake. De supporters kunnen zich nauwelijks met de spelers identificeren. Zij zijn dankbaar als het bestuur voor een paar jaar een of enkele goede spelers heeft weten te contracteren, maar laten meestal geen traan als deze spelers vertrekken en door andere worden vervangen. Sportsociologen hebben hiervoor de term gladiatorisering’ bedacht: een instrumentele houding tussen de speler en het publiek, dat de speler slechts toejuicht zolang hij in leven is.

 

Een tweede punt van zorg voor de FIFA is dat het verschil tussen de rijke en de doorsneeclubs steeds groter wordt. De rijke clubs kopen de beste spelers weg bij de minder rijke, waardoor zij steeds sterker worden, steeds vaker winnen en daardoor steeds meer verdienen aan toegangskaartjes, sponsorgelden, televisierechten en de verkoop van allerlei parafernalia variërend van clubsjaals en shirts tot videobanden en computergames.

 

Sporteconomen hebben gewezen op een merkwaardige contradictie. Een voorwaarde voor een economisch gezonde tak van sport is dat de competities spannend zijn. De uitslagen moeten niet bij voorbaat vast staan, omdat er anders niemand meer komt kijken. Men spreekt in dit verband van uncertainty of outcome en competitive balance. De deelnemers aan de competitie moeten ongeveer even sterk zijn. Tegelijkertijd wordt van de clubs echter verwacht dat zij hun best doen om te winnen. Deze creëren daarom optimale trainingsfaciliteiten, trekken de beste trainers en coaches aan en kopen de beste spelers. Aan de voorwaarde van competitive balance wordt zelden geheel voldaan. In alle voetballanden zijn enkele vermogende clubs die jaar in, jaar uit aan de top staan. Doordat rijke buitenstaanders, zoals Roman Abramovich grote sommen geld in clubs pompen wordt de kloof tussen rijk en arm in de voetbalwereld steeds groter. Economisch gezien graaft de sport op die manier zijn eigen graf.

 

Blatter heeft aangekondigd iets te zullen doen aan de hebzucht van de rijke clubs en hun eigenaren. Een goed streven, maar er ligt een gevaarlijke tegenstander op de loer, Neelie Kroes, Europees Commissaris van Mededinging en belast met het bewaken van de vrije markt. Veel van de ellende in de voetballerij is begonnen met het zgn. Bosman-arrest van het Europees Hof van Justitie uit 1995. Dat bepaalde dat het destijds vigerende transfersysteem, dat de clubs de mogelijkheid bood voor spelers die naar een andere club overgingen een flink transferbedrag te vragen, in strijd was met het EEG-Verdrag. Het ‘kopen’ en ‘verkopen’ van spelers was niet toegestaan, want in strijd met het vrije verkeer van werknemers tussen de lidstaten van de Europese Unie. Bovendien werden de nationaliteitsclausules die de meeste bonden hanteerden onrechtmatig verklaard, waardoor deze bonden geen beperkingen meer konden opleggen aan het aantal buitenlanders uit andere lidstaten van de Europese Unie dat in een wedstrijd mocht worden opgesteld. Het Bosman-arrest gooide de spelersmarkt open met alle negatieve gevolgen van dien. Het is twijfelachtig of Neelie Kroes bereid is de klok terug te draaien en beperkende maatregelen te accepteren.

 

Daarom heb ik besloten er zelf maar iets aan te gaan doen. Ik ga het machtige Chelsea, bolwerk van dit voetballende Wildwestkapitalisme, eigenhandig de nek omdraaien door de club failliet te maken en terug te jagen naar de donkere krochten van het Engelse Conference voetbal. Dat is nog eens origineel, dunkt me.

Sinds een paar seizoenen worden we, de neutrale voetbalsupporters, opgeschrikt door het bericht dat rijke clubeigenaren de voetbalsport kapot maken met wildwestkapitalisme. Wildwestkapitalisme zou je kunnen omschrijven als een ongeordend kapitalisme (ondernemingsgewijze productie) dat wordt gekenmerkt door ongebreidelde winstmaximalisatie en waarin het recht van de sterkste heerst. De tegenhanger is een geciviliseerde vorm van kapitalisme, waarin de continuïteit van de onderneming en rendement op langere termijn centraal staan.

 

Het is voor het voetballen moeilijk een nette bedrijfstak te worden. Duistere figuren met teveel geld zijn het wereldje binnengedrongen en werken daar hun eigen agenda af. In het verleden is er wel vaker iets mis gegaan in de voetballerij. Als mensen veel geld verdienen, moeten zij veel belasting betalen en dan krijgen ze de kennelijk moeilijk te onderdrukken behoefte daar geheel of gedeeltelijk onderuit te komen. Menige Nederlandse stervoetballer heeft het met de fiscus aan de stok gehad: Gullit, Van Basten, Rijkaard, Bergkamp. Clubbestuurders zijn zelfs wegens belastingfraude de gevangenis ingegaan o.a. de voormalige voorzitters van Ajax en FC Groningen, Harmsen en De Vries. Tegen voormalig Feyenoord-voorzitter Van den Herik liep tot voor kort ook een gerechtelijke procedure. Toch zijn dit kruimels vergeleken met wat er tegenwoordig in Engeland aan de hand is.

 

De Russische oliemiljardair Roman Abramovich wordt vaak genoemd als voorbeeld van een wildwestkapitalist in de voetbalsport. Abramovich heeft een paar jaar geleden de voetbalclub Chelsea gekocht. Voor veel geld schafte hij bovendien een stel goede spelers en een coach aan en daarna werd Chelsea kampioen van Engeland. Tot de ingekochte spelers behoorden Arjen Robben en Mateja Kezman die twee jaar geleden nog uiterst productief waren in de voorhoede van PSV. Chelsea betaalde voor deze heren respectievelijk 18 en 8,5 miljoen euro. In omgekeerde richting is de Braziliaan Alex Rodrigo Dias da Costa, kortweg Alex, gegaan. Alex is ‘economisch eigendom’ van Chelsea, maar bij PSV ‘gestald’, omdat hij nog niet in Engeland mag spelen.

 

De president van de wereldvoetbalbond FIFA, Joseph (‘Sepp’) Blatter heeft de noodklok geluid. Deze man is er indertijd van beschuldigd dat hij door omkoping aan zijn baantje is gekomen, maar aangezien die beschuldiging afkomstig was van een van zijn tegenstanders, is zij misschien niet waar. De zaak toont echter de mentaliteit in die kringen. Blatter meent dat oneerlijke zaakwaarnemers en inhalige clubeigenaren de toekomst van de voetbalsport in gevaar brengen en hij heeft zich voorgenomen daar iets tegen te doen.

 

Het eerste punt waar de FIFA-voorzitter zich druk over maakt is dat een nieuwe vorm van slavernij is ontstaan. Voetbalmakelaars en talentenjagers sporen (vooral in de sloppenwijken van de grote Braziliaanse steden) talentvolle kinderen op en sluiten met hen en hun ouders een contract. Op die manier kopen zij de commerciële rechten die verbonden zijn aan deze topvoetballers in de dop, zodat zij bij elke toekomstige transfer winst maken. Niet alle talentjes breken door, maar degenen die het wel lukt topvoetballer te worden, zijn een jarenlange goudmijn voor hun ‘ontdekkers’.

 

Blatter haalt ook hard uit naar de exorbitante spelerssalarissen. Zaakwaarnemers spelen bij de contractbesprekingen een belangrijke rol en hebben zelf groot belang bij de hoge salarissen omdat zij een percentage als inkomen ontvangen. Clubs worden als het ware gegijzeld, want als de spelers niet betaald krijgen wat ze willen, vertrekken ze met het grootste gemak naar een andere club die meer biedt, contract of geen contract. Maar ook de clubs zelf willen gecontracteerde spelers soms graag verkopen, omdat zij verdienen aan de afkoopsom. ‘Transfervrije’ spelers zijn speler van wie de contractduur is verstreken en waarvoor je dus geen afkoopsom kunt vragen. Zulke spelers moet je als club eigenlijk niet hebben. Een bekend patroon is dan ook dat spelerscontracten een of twee jaar voordat zij aflopen, worden verlengd. De spelers werken hieraan uiteraard graag mee, want het nieuwe contract is altijd een beter contract.

 

Van enige clubliefde of van een band met de supporters is bij de moderne profvoetballer meestal geen sprake. De supporters kunnen zich nauwelijks met de spelers identificeren. Zij zijn dankbaar als het bestuur voor een paar jaar een of enkele goede spelers heeft weten te contracteren, maar laten meestal geen traan als deze spelers vertrekken en door andere worden vervangen. Sportsociologen hebben hiervoor de term gladiatorisering’ bedacht: een instrumentele houding tussen de speler en het publiek, dat de speler slechts toejuicht zolang hij in leven is.

 

Een tweede punt van zorg voor de FIFA is dat het verschil tussen de rijke en de doorsneeclubs steeds groter wordt. De rijke clubs kopen de beste spelers weg bij de minder rijke, waardoor zij steeds sterker worden, steeds vaker winnen en daardoor steeds meer verdienen aan toegangskaartjes, sponsorgelden, televisierechten en de verkoop van allerlei parafernalia variërend van clubsjaals en shirts tot videobanden en computergames.

 

Sporteconomen hebben gewezen op een merkwaardige contradictie. Een voorwaarde voor een economisch gezonde tak van sport is dat de competities spannend zijn. De uitslagen moeten niet bij voorbaat vast staan, omdat er anders niemand meer komt kijken. Men spreekt in dit verband van uncertainty of outcome en competitive balance. De deelnemers aan de competitie moeten ongeveer even sterk zijn. Tegelijkertijd wordt van de clubs echter verwacht dat zij hun best doen om te winnen. Deze creëren daarom optimale trainingsfaciliteiten, trekken de beste trainers en coaches aan en kopen de beste spelers. Aan de voorwaarde van competitive balance wordt zelden geheel voldaan. In alle voetballanden zijn enkele vermogende clubs die jaar in, jaar uit aan de top staan. Doordat rijke buitenstaanders, zoals Roman Abramovich grote sommen geld in clubs pompen wordt de kloof tussen rijk en arm in de voetbalwereld steeds groter. Economisch gezien graaft de sport op die manier zijn eigen graf.

 

Blatter heeft aangekondigd iets te zullen doen aan de hebzucht van de rijke clubs en hun eigenaren. Een goed streven, maar er ligt een gevaarlijke tegenstander op de loer, Neelie Kroes, Europees Commissaris van Mededinging en belast met het bewaken van de vrije markt. Veel van de ellende in de voetballerij is begonnen met het zgn. Bosman-arrest van het Europees Hof van Justitie uit 1995. Dat bepaalde dat het destijds vigerende transfersysteem, dat de clubs de mogelijkheid bood voor spelers die naar een andere club overgingen een flink transferbedrag te vragen, in strijd was met het EEG-Verdrag. Het ‘kopen’ en ‘verkopen’ van spelers was niet toegestaan, want in strijd met het vrije verkeer van werknemers tussen de lidstaten van de Europese Unie. Bovendien werden de nationaliteitsclausules die de meeste bonden hanteerden onrechtmatig verklaard, waardoor deze bonden geen beperkingen meer konden opleggen aan het aantal buitenlanders uit andere lidstaten van de Europese Unie dat in een wedstrijd mocht worden opgesteld. Het Bosman-arrest gooide de spelersmarkt open met alle negatieve gevolgen van dien. Het is twijfelachtig of Neelie Kroes bereid is de klok terug te draaien en beperkende maatregelen te accepteren.

 

Daarom heb ik besloten er zelf maar iets aan te gaan doen. Ik ga het machtige Chelsea, bolwerk van dit voetballende Wildwestkapitalisme, eigenhandig de nek omdraaien door de club failliet te maken en terug te jagen naar de donkere krochten van het Engelse Conference voetbal. Dat is nog eens origineel, dunkt me.

Sinds een paar seizoenen worden we, de neutrale voetbalsupporters, opgeschrikt door het bericht dat rijke clubeigenaren de voetbalsport kapot maken met wildwestkapitalisme. Wildwestkapitalisme zou je kunnen omschrijven als een ongeordend kapitalisme (ondernemingsgewijze productie) dat wordt gekenmerkt door ongebreidelde winstmaximalisatie en waarin het recht van de sterkste heerst. De tegenhanger is een geciviliseerde vorm van kapitalisme, waarin de continuïteit van de onderneming en rendement op langere termijn centraal staan.

 

Het is voor het voetballen moeilijk een nette bedrijfstak te worden. Duistere figuren met teveel geld zijn het wereldje binnengedrongen en werken daar hun eigen agenda af. In het verleden is er wel vaker iets mis gegaan in de voetballerij. Als mensen veel geld verdienen, moeten zij veel belasting betalen en dan krijgen ze de kennelijk moeilijk te onderdrukken behoefte daar geheel of gedeeltelijk onderuit te komen. Menige Nederlandse stervoetballer heeft het met de fiscus aan de stok gehad: Gullit, Van Basten, Rijkaard, Bergkamp. Clubbestuurders zijn zelfs wegens belastingfraude de gevangenis ingegaan o.a. de voormalige voorzitters van Ajax en FC Groningen, Harmsen en De Vries. Tegen voormalig Feyenoord-voorzitter Van den Herik liep tot voor kort ook een gerechtelijke procedure. Toch zijn dit kruimels vergeleken met wat er tegenwoordig in Engeland aan de hand is.

 

De Russische oliemiljardair Roman Abramovich wordt vaak genoemd als voorbeeld van een wildwestkapitalist in de voetbalsport. Abramovich heeft een paar jaar geleden de voetbalclub Chelsea gekocht. Voor veel geld schafte hij bovendien een stel goede spelers en een coach aan en daarna werd Chelsea kampioen van Engeland. Tot de ingekochte spelers behoorden Arjen Robben en Mateja Kezman die twee jaar geleden nog uiterst productief waren in de voorhoede van PSV. Chelsea betaalde voor deze heren respectievelijk 18 en 8,5 miljoen euro. In omgekeerde richting is de Braziliaan Alex Rodrigo Dias da Costa, kortweg Alex, gegaan. Alex is ‘economisch eigendom’ van Chelsea, maar bij PSV ‘gestald’, omdat hij nog niet in Engeland mag spelen.

 

De president van de wereldvoetbalbond FIFA, Joseph (‘Sepp’) Blatter heeft de noodklok geluid. Deze man is er indertijd van beschuldigd dat hij door omkoping aan zijn baantje is gekomen, maar aangezien die beschuldiging afkomstig was van een van zijn tegenstanders, is zij misschien niet waar. De zaak toont echter de mentaliteit in die kringen. Blatter meent dat oneerlijke zaakwaarnemers en inhalige clubeigenaren de toekomst van de voetbalsport in gevaar brengen en hij heeft zich voorgenomen daar iets tegen te doen.

 

Het eerste punt waar de FIFA-voorzitter zich druk over maakt is dat een nieuwe vorm van slavernij is ontstaan. Voetbalmakelaars en talentenjagers sporen (vooral in de sloppenwijken van de grote Braziliaanse steden) talentvolle kinderen op en sluiten met hen en hun ouders een contract. Op die manier kopen zij de commerciële rechten die verbonden zijn aan deze topvoetballers in de dop, zodat zij bij elke toekomstige transfer winst maken. Niet alle talentjes breken door, maar degenen die het wel lukt topvoetballer te worden, zijn een jarenlange goudmijn voor hun ‘ontdekkers’.

 

Blatter haalt ook hard uit naar de exorbitante spelerssalarissen. Zaakwaarnemers spelen bij de contractbesprekingen een belangrijke rol en hebben zelf groot belang bij de hoge salarissen omdat zij een percentage als inkomen ontvangen. Clubs worden als het ware gegijzeld, want als de spelers niet betaald krijgen wat ze willen, vertrekken ze met het grootste gemak naar een andere club die meer biedt, contract of geen contract. Maar ook de clubs zelf willen gecontracteerde spelers soms graag verkopen, omdat zij verdienen aan de afkoopsom. ‘Transfervrije’ spelers zijn speler van wie de contractduur is verstreken en waarvoor je dus geen afkoopsom kunt vragen. Zulke spelers moet je als club eigenlijk niet hebben. Een bekend patroon is dan ook dat spelerscontracten een of twee jaar voordat zij aflopen, worden verlengd. De spelers werken hieraan uiteraard graag mee, want het nieuwe contract is altijd een beter contract.

 

Van enige clubliefde of van een band met de supporters is bij de moderne profvoetballer meestal geen sprake. De supporters kunnen zich nauwelijks met de spelers identificeren. Zij zijn dankbaar als het bestuur voor een paar jaar een of enkele goede spelers heeft weten te contracteren, maar laten meestal geen traan als deze spelers vertrekken en door andere worden vervangen. Sportsociologen hebben hiervoor de term gladiatorisering’ bedacht: een instrumentele houding tussen de speler en het publiek, dat de speler slechts toejuicht zolang hij in leven is.

 

Een tweede punt van zorg voor de FIFA is dat het verschil tussen de rijke en de doorsneeclubs steeds groter wordt. De rijke clubs kopen de beste spelers weg bij de minder rijke, waardoor zij steeds sterker worden, steeds vaker winnen en daardoor steeds meer verdienen aan toegangskaartjes, sponsorgelden, televisierechten en de verkoop van allerlei parafernalia variërend van clubsjaals en shirts tot videobanden en computergames.

 

Sporteconomen hebben gewezen op een merkwaardige contradictie. Een voorwaarde voor een economisch gezonde tak van sport is dat de competities spannend zijn. De uitslagen moeten niet bij voorbaat vast staan, omdat er anders niemand meer komt kijken. Men spreekt in dit verband van uncertainty of outcome en competitive balance. De deelnemers aan de competitie moeten ongeveer even sterk zijn. Tegelijkertijd wordt van de clubs echter verwacht dat zij hun best doen om te winnen. Deze creëren daarom optimale trainingsfaciliteiten, trekken de beste trainers en coaches aan en kopen de beste spelers. Aan de voorwaarde van competitive balance wordt zelden geheel voldaan. In alle voetballanden zijn enkele vermogende clubs die jaar in, jaar uit aan de top staan. Doordat rijke buitenstaanders, zoals Roman Abramovich grote sommen geld in clubs pompen wordt de kloof tussen rijk en arm in de voetbalwereld steeds groter. Economisch gezien graaft de sport op die manier zijn eigen graf.

 

Blatter heeft aangekondigd iets te zullen doen aan de hebzucht van de rijke clubs en hun eigenaren. Een goed streven, maar er ligt een gevaarlijke tegenstander op de loer, Neelie Kroes, Europees Commissaris van Mededinging en belast met het bewaken van de vrije markt. Veel van de ellende in de voetballerij is begonnen met het zgn. Bosman-arrest van het Europees Hof van Justitie uit 1995. Dat bepaalde dat het destijds vigerende transfersysteem, dat de clubs de mogelijkheid bood voor spelers die naar een andere club overgingen een flink transferbedrag te vragen, in strijd was met het EEG-Verdrag. Het ‘kopen’ en ‘verkopen’ van spelers was niet toegestaan, want in strijd met het vrije verkeer van werknemers tussen de lidstaten van de Europese Unie. Bovendien werden de nationaliteitsclausules die de meeste bonden hanteerden onrechtmatig verklaard, waardoor deze bonden geen beperkingen meer konden opleggen aan het aantal buitenlanders uit andere lidstaten van de Europese Unie dat in een wedstrijd mocht worden opgesteld. Het Bosman-arrest gooide de spelersmarkt open met alle negatieve gevolgen van dien. Het is twijfelachtig of Neelie Kroes bereid is de klok terug te draaien en beperkende maatregelen te accepteren.

 

Daarom heb ik besloten er zelf maar iets aan te gaan doen. Ik ga het machtige Chelsea, bolwerk van dit voetballende Wildwestkapitalisme, eigenhandig de nek omdraaien door de club failliet te maken en terug te jagen naar de donkere krochten van het Engelse Conference voetbal. Dat is nog eens origineel, dunkt me.

Mijn eerste uitdaging was direct een stevige. Chelsea steunt op Abramovich en op de centjes van die Rus, dus die moet ik weg zien te pesten of in ieder geval een deel van de centen zien te ontnemen. Maar hoe maak je een club failliet die 143 miljoen aan transfers kan spenderen en ruim 1,5 miljoen per week aan salarissen kan uitbetalen... Dat vraagt om zorgvuldig mismanagement, aankopen die nergens op slaan en zoveel mogelijk klieren.

 

Ik heb me voorgenomen om zoveel mogelijk aan kapitaalvernietiging te gaan doen, maar tegelijkertijd te proberen de fans van tevreden te houden, zodat ik de club van binnenuit de vernieling in kan helpen. Ik zal pas tevreden zijn als de club in de donkere krochten van de Conference terecht is gekomen.

 

Overigens heb ik ook besloten dat bepaalde spelers de club zullen gaan vergezellen op die tocht naar de bodem. John Terry is een clubiccoon. Ik heb respect voor clubiconen, dus hij zal koste wat kost bij de club blijven. Verder heb ik een stronthekel aan Frank Lampard, dus die gaat ook gezellig mee richting Conference.

 

Zijn deze doelstellingen niet logisch? Absoluut.

Zijn ze moeilijk te realiseren? Zeer zeker.

Zijn ze eigenlijk niet voortgekomen uit kinderlijke jaloezie? Jawel.

Zijn ze daarom minder leuk om te doen? Ik dacht het niet.

 

In m’n volgende update zal ik beginnen met het mismanagement bij Chelsea. Benieuwd hoe lang het duurt voordat Abramovich me de eerste keer zal ontslaan...

Leuk idee, is een keer een benadering uit een andere hoek. Succes met je slooptocht!!

Haha dit word geweldig:)

Mijn eerste persconferentie als manager was direct een groot succes bij de fans. Die waren al niet zo blij met mijn komst, maar na afloop van de persconferentie konden ze m’n bloed wel drinken.

 

“I am fully aware that I am not the appoint you wanted. However, I am here, you are not, so either shut up and put up or fuck off. Thank you.”

 

Om de fans toch maar af te leiden besloot ik datgene te doen wat Mourinho voor mij ook altijd deed. Spelers kopen! Liefst zoveel mogelijk en zo duur mogelijk.

 

Na een weekje shoppen kwam ik op de volgende lijst uit:

Benito Carbone, 37,000 euro salaris per week, 1-jarig contract, geen transfersom

Vassilis Tsiartas, 37,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, geen transfersom

Giovanni, 37,000 euro salaris per week, 1-jarig contract, geen transfersom

Dmitry Tcherchysev, 27,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, geen transfersom

Noureddine Naybet, 37,000 euro salaris per week, 1-jarig contract, geen transfersom

Carlos Roa, 37,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, geen transfersom

Luizao, 37,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, geen transfersom

Geri Cipi, 37,000 euro salaris per week, 5-jarig contract, geen transfersom

Roberto Carlos, 195,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, 40 miljoen

Andriy Kanchelskis, 37,000 euro salaris per week, 1-jarig contract, 3,5 miljoen

Raymond Kalla, 37,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, geen transfersom

Vyacheslav Hleb, 37,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, 7,5 miljoen

David Beckham, 153,000 euro salaris per week, 2-jarig contract, 68 miljoen

 

Het transferbudget had ik al volkomen verkwanseld, voor het merendeel aan oude, waardeloze spelers en verder aan spelers die wel konden voetballen maar allemaal maar kortlopende contracten hadden gekregen. De fans zijn woest. Tijd voor een nieuwe persconferentie.

 

“Ten years ago, most of these players were great players. I have signed them to teach our young players how to play the game properly. Now stop whining and go to the pub or something.”

 

Om ervoor te zorgen dat ik de salariskosten nog wat verder kan drukken, heb ik alle spelers een contractverlenging aangeboden met het maximale salaris dat ik ze kan geven, maximale premies, maximale verhogingen per seizoen en maximaal tekengeld. Helaas staat de club nog steeds niet in de rode cijfers, maar op deze manier zal het toch niet al te lang meer duren. Hoop ik. Hehehe...

Dit vind ik een geweldig idee, ik ben wel benieuwd hoe je het gaat doen...

Een wedstrijd verliezen is op zich niet zo moeilijk he?!

 

In ieder geval ga ik hem volgen!!

Complimenten voor je eerste post trouwens, zéér hoge kwaliteit van schrijven!!

Dit vind ik een geweldig idee, ik ben wel benieuwd hoe je het gaat doen...

Een wedstrijd verliezen is op zich niet zo moeilijk he?!

 

In ieder geval ga ik hem volgen!!

Complimenten voor je eerste post trouwens, zéér hoge kwaliteit van schrijven!!

 

Ah, maar ik probeer tegelijkertijd zolang mogelijk ontslag te voorkomen he.

Geweldige schrijfstijl, en een geweldig idee dit.

Ik blijf deze volgen!

Succes!!

Af en toe verbaas ik mezelf met goede ideeën. De waarde van de spelers hoort natuurlijk ook bij het clubkapitaal, dus ik moet ervoor zorgen dat de huidige selectie ook minder waard wordt... Het lijkt me dus wel een strak plan om ervoor te zorgen dat veel spelers geblesseerd raken. Daarom heb ik de trainingsschema’s zo intensief mogelijk gemaakt.

 

Om de kans op blessures verder te vergroten ga ik dit seizoen in een belachelijke 4-2-4 formatie voetballen, waarin de spelers zich de kolere moeten lopen en bovendien maximaal aan pressing moeten doen. Dat zou de kans op blessures al lekker moeten vergroten.

 

Daarnaast heb ik een superzwaar voorprogramma ingesteld. De beoogde basiself van de supporters moet zo’n beetje iedere dag een oefenwedstrijd spelen in de meest vage landen. Alle wedstrijden worden uiteraard niet thuis gespeeld. Dit heeft twee oorzaken. Allereerst wil ik de supporters straffen voor hun (terechte) wantrouwen, ten tweede probeer ik mijn spelers een jetlag te bezorgen. Dit is het geplande programma van de oefenwedstrijden.

 

03-07 Matavera uit (Cook eilanden)

04-07 Nikao uit (Cook eilanden)

06-07 Elite FC uit (Burundi)

07-07 Vital’O uit (Burundi)

12-07 April 25 uit (Noord-Korea)

13-07 Pyongyang uit (Noord-Korea)

15-07 Encamp uit (Andorra)

16-07 Santa Coloma uit (Andorra)

18-07 Luis Angel Firpo uit (El Salvador)

19-07 Municipal Limeno uit (El Salvador)

22-07 Ba uit (Fiji)

23-07 Nadi uit (Fiji)

27-07 Boys Town uit (Jamaica)

28-07 Harbour View uit (Jamaica)

 

Daarna krijgt de ploeg twee weken rust. Naja rust... Met dit trainingsschema mag je het geen rust noemen. Ik hoop in ieder geval op een stevig aantal blessures.

Ik ben benieuwd naar de effecten...

Het idee is wel super!

Eventuele suggesties om Chelsea te verneuken zijn trouwens altijd welkom.

haha... erg orgineel

 

ik ga hem volgen ben benieuwd!

Wat je misschien ook kan proberen is je voltallige staff buiten gooien...

Neem mensen aan zonder ervaring of beginners!!

Dan zullen je blessure's minder snel genezen zijn en zullen je trainigen weinig progressie brengen lijkt me...

Erg orgineel idee. Toch lastig omdat je niet ontslagen wil worden.

Mijn snode plan lijkt te werken. De oefencampagne is afgelopen en er zijn in totaal dertien spelers geblesseerd teruggekeerd. Helaas zijn de meeste blessuregevallen de nieuwe aankopen, maar ik ben er toch ook in geslaagd Paulo Ferreira, Mickael Essien en Salomon Kalou voor enkele weken uit te schakelen. De rest van de selectie is ook al redelijk vermoeid aan het raken, waardoor we tijdens de oefencampagne al regelmatig steken lieten vallen. Aangezien de oefenwedstrijden echt nergens om gaan, geef ik even kort alleen de uitslagen weer.

 

03-07 Matavera uit 6-0

04-07 Nikao uit 8-0

06-07 Elite FC uit 1-1

07-07 Vital’O uit 0-1

12-07 April 25 uit 7-0

13-07 Pyongyang uit 2-0

15-07 Encamp uit 3-0

16-07 Santa Coloma uit 3-0

18-07 Luis Angel Firpo uit 5-0

19-07 Municipal Limeno uit 4-0

22-07 Ba uit 5-0

23-07 Nadi uit 3-0

27-07 Boys Town uit 3-1

28-07 Harbour View uit 5-0

 

De fans zijn niet blij. Wat een zeikerds zijn het toch ook. Ik geef ze nieuwe topspelers en veel goals in de oefenwedstrijden en nog zijn ze niet tevreden. Tijd voor een nieuwe persconferentie.

 

“Don’t you have anything better to do but complain? Go home, go the pub, go anywhere as long as it’s not here. You’re becoming annoying.”

 

Vreemd genoeg waardeerden de fans mijn uitspraken niet… Tsss… Misschien dat ik tijdens de competitiestart toch maar af en toe wat punten moet sprokkelen om te voorkomen dat ik al na drie weken mijn eerste ontslag ga krijgen.

fantastisch man! dit wordt er één voor in de schijnwerpers, al was het maar voor zijn originaliteit!

Ik neem aan dat Petr Cech in de spits staat?:mrgy:

Ik neem aan dat Petr Cech in de spits staat?:mrgy:

 

Nog niet, maar da's geen slecht idee eigenlijk...

Koop van Hooydonk, voor een contract van 100.000 p/w zal die vast wel willen komen. Betaal Fey zo'n 10miljoen en zet hem op doel

Ik heb ook besloten dat ik een zondebok nodig heb. Als alles fout gaat, dan moet ik toch iemand de schuld geven. Gezien het feit dat ik zowel aan David Beckham als aan Frank Lampard een gruwelijke hekel heb, zal een van deze twee spelers beurtelings als kop van Jut gaan fungeren.

 

De eerste serieuze wedstrijd die ik moet afwerken is voor de Community Shield, tegen Liverpool. Ik besluit deze prijs toch maar te pakken, zodat de fans toch de indruk houden dat ik het beste voor heb met de club. Ondanks onze gestoorde 4-2-4 formatie leverde de wedstrijd ook nog een overwinning op. Hyypiä kreeg al vroeg rood, Lampard benutte de strafschop en Shevchenko maakte er 2-0 van, onze eerste prijs was binnen. Geweldig. NOT...

 

De eerste competitiewedstrijd leerde me dat Chelsea, ondanks een hele trits blessures en een belachelijk systeem eigenlijk gewoon nog steeds een geweldig team heeft. We moesten uit naar Watford toe en speelden er 2-2, terwijl we eigenlijk de hele wedstrijd lang beter waren en zelfs nog een hoop kansen misten. Met andere woorden, de tactiek doet nog niet voldoende wat ‘ie zou moeten doen, namelijk ervoor zorgen dat Chelsea verliest. Gelukkig wist ik onze 2-0 voorsprong te verkwanselen door Cech te wisselen en Beckham op doel te zetten. Na afloop waren de fans woest. Persconferentijd dus...

 

“If David hadn’t been so concerned with his hair, he would have seen those shots coming. I think he’s being a very poor team player. Cech needed a rest and David always says he has perfect ball control… Well, we could clearly see that when he dropped the ball twice… Maybe his wifes thong was getting in the way…”

 

Niet bepaald zinnig commentaar, maar het leek voldoende. Niet dus... De tweede competitiewedstrijd van het seizoen was er een thuis tegen Portsmouth. Weer een fantasieopstelling, maar toch weer een dikke overwinning. We wonnen met maar liefst 4-0... Dit iss dus echt niet de bedoeling... Dadelijk moet ik nog met Drogba ofzo in de goal gaan spelen.

 

De laatste wedstrijd van de maand eindigde in 2-2 uit bij Middlesbrough, waar we dankzij mij opnieuw een 2-0 voorsprong weggaven. Het enige positieve dat ik kan melden is dat Chelsea de afgelopen maand maar liefst 78 miljoen verlies heeft gemaakt en nu nog maar 54 miljoen in de clubkas heeft zitten.

Blijft grappig, misschien kun je de keeper alle vrije trappen, hoekschoppen en ingooien laten nemen. Komt hij ook nog eens ergens in het veld.

1 woord: GEWELDIG. Ga echt zo door! Dit is super mooi geschreven en ook heb je fantastische doelstellingen!

 

Blijft grappig, misschien kun je de keeper alle vrije trappen, hoekschoppen en ingooien laten nemen. Komt hij ook nog eens ergens in het veld.

 

Keepers zijn meestal wel goed in vrije trappen:P

Ik heb besloten dat de voltallige technische staf moet vertrekken. Het ontslaan van alle stafleden kost me waarschijnlijk ook nog eens een kleine 15 miljoen, waarna ik een stel prutsers uit de plaatselijke kroeg ga aannemen als hun vervangers. Uiteraard tegen een maximaal salaris van 10,000 euro per week. Ik zal de club in de rode cijfers krijgen nog voor het begin van het nieuwe jaar...

 

De eerste Champions League wedstrijd ging gelukkig verloren, 1-0 tegen Real Madrid, in Madrid. Een tweede positieve puntje was het uitvallen van Essien, die met een knieblessure twee maanden aan de kant zou moeten staan. Uiteraard wist ik het zo te draaien dat Lampard de schuld kreeg.

 

“If Frank were a bit less fat, he would’ve been faster to collect the ball, so Essien wouldn’t have gotten injured trying to win a ball back that Frank lost in the first place. So you see, it’s all FAT Franks fault.”

 

Soms sta ik versteld van mezelf. En van de Engelse fans, die alles slikten. Ik had geen rare dingen gedaan, dus de fans waren het met me eens dat Lampard de schuldige was. Hey, ik klaagde niet.

 

De volgende competitiewedstrijd was tegen onze Angstgegner, Liverpool. Onder Mourinho wisten de Blues hier nooit punten te pakken. Om de fans tevreden te houden moest ik in dit soort wedstrijden tegen rivalen wel punten pakken. Ondanks onze 4-2-4 opstelling wisten we een knappe 2-1 overwinning te realiseren, dankzij goals van Drogba en Shevchenko. Positief puntje, zowel Becks als Lampard in de lappenmand dankzij een overijverige Bellamy, die overigens wel rood scoorde.

 

De volgende wedstrijd was een thuiswedstrijd tegen aartsrivaal Arsenal, een wedstrijd die de supporters per se wilden winnen, dus een wedstrijd die ik per se wilde verliezen. Hetgeen ook lukte in een spectaculaire wedstrijd, 4-5 winst voor Arsenal op Stamford Bridge. Ondanks het ontbreken van Lampard wist ik hem toch de schuld in de schoenen te schuiven.

 

“I am obviously disappointed with the result. But I like to point out that this is all Frank Lampards fault. He would’ve played, had he been fit. We would’ve won, had he played. He didn’t play, because he was injured. He was injured because he was too slow. He was too slow, because he’s too fat. So it’s really all his fault we lost today.”

 

In onze volgende Champions League wedstrijd tegen HSV besloot ik dan toch maar weer voor de winst te gaan, om de supporters happy te houden. 2-0 winst. De laatste competitiewedstrijd leverde een 1-1 gelijkspel op tegen Newcastle.

 

We sluiten de maand af op een tiende plek in de Engelse Premiership en met een nettoverlies van ruim 23 miljoen. Het is een aardig begin, maar we zijn er nog lang niet.