Mijn vrouw was laaiend enthousiast. Ze belde meteen al haar vriendinnen, zette ons huis te koop en gaf die zelfde avond nog een groot feest. Ik deelde niet mee in de feestvreugde, ik had mijn hoofd bij de wedstrijd tegen CSKA, die nota bene ook nog ik Moskou werd gespeeld.

 

Na een uitbundig feest lag mijn vrouw nog half dronken op de bank. Een paar van haar vriendinnen waren er ook nog. Zij probeerden het koffiezetapparaat aan de praat te krijgen. Toen ik langs liep keken ze me vragend aan, ik liep gewoon door en stapte in de auto op weg naar het vliegveld. In Moskou aangekomen was het aardig koud, hoewel de zon scheen. De spelers waren er allemaal al. Ik mocht later komen vanwege mijn positie. Ik kwam aan in het hotel en werd volkomen genegeerd door mijn spelers. Het liefst was ik had ik het eerste vliegtuig weer terug naar huis genomen, maar dat was mijn eer te boven. Ik besloot de stad in te gaan en de training door Gerard van der Lem te laten leiden. Een beetje door de stad slenterend dacht ik aan mijn toekomst in Twente. Hoe zou het zijn om in zo'n streek te wonen? Ik bedacht allemaal standaard beelden van het platteland: boeren die pijp roken, meisje met Pipi Langkous vlechtjes en volslanke vrouwen.

Ik kocht nog wat souvenirs en ging terug naar het hotel, vanavond was de wedstrijd al. Op weg naar het hotel zei ik tegen de taxichauffeur dat hij me ook wel direct naar het stadion kon brengen. Ik had er echt geen zin in om weer volkomen genegeerd te worden. Bij het stadion aangekomen schreef ik me in voor een rondleiding. Het zou nog wel even duren voor ik hier weer zou zijn, dus genoot ik er maar van. Het stadion was prachtig van binnen. De buitenkant lijkt wat vervallen, maar binnenin hadden ze alles wat er maar te wensen viel.

 

Na de rondleiding was het al bijna tijd voor de wedstrijd. Ik ging alvast in de dug-out zitten. In de kleedkamer had ik niks te zoeken. Toen de wedstrijd begon kwamen er nog een paar spelers naar me toe om me succes te wensen bij Twente en om hun excuses aan te bieden.

 

De wedstrijd begon fantastisch van onze kant. Al na 5 minuten was het Tamerus die 1-0 maakte. We hadden nog wat kansen op 2-0 maar door een counter 5 minuten voor de rust gingen we toch met een gelijkspel de kleedkamers in. Ik besloot ook maar mee te gaan. Ik nam afscheid van de spelers en bedankte ze voor de mooie tijd. Ik gaf Van der Lem een hand en wenste hem veel succes de rest van het seizoen. De meeste spelers greep het toch wel aan dat ik vertrokt maar sommige boeide het niks meer.

De tweede helft liep uit op een deceptie. Na 55 minuten stonden we 2-1 achter en was de wedstrijd beslist. We hadden niks meer in te brengen en werden helemaal weggespeeld. Het was dan ook geen wonder dat het een kwartier voor tijd 3-1 werd. Dat werd ook de eindstand. De spelers bedankten de meegereisde fans en nog voordat ik het veld af was hoorde ik mijn naam gescandeerd worden door de Ajax fans. Met tranen in mijn ogen liep ik naar het vak waar ze zaten en bedankte ze. Alle spelers liepen het veld af terwijl ik nog even bleef staan. De fans gooiden er nog een paar liedjes uit toen zij werden verzocht om de bussen op te zoeken. Ik bedankte ze nog een keer en liep terug. Ik ging in de dug-out zitten en keek naar het veld.

 

Dat was het dan, mijn laatste wedstrijd voor AFC Ajax, de club die ik als klein jongetje aanbad. Waar ik vroeger van droomde om er ooit te spelen. Dat lukte niet, maar coach er van zijn wel. Dat het zo tot een eind moet komen. Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb, maar toen ik de kleedkamers opzocht waren de stadionlampen al uit. De kleedkamer was leeg. Nou ja, op een grote verpakking na. Ik opende het en zag dat het een gigantische collage was van allemaal foto's. Op de foto's stond het team steeds juichend. Er was een foto bij elke prijs die we gepakt hadden. Huilend keek ik er naar. Ik nam de lijst onder mijn arm en liep het stadion uit. Ik pakte meteen het eerste vliegtuig terug en zo kwam er een begin aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

 

Teruggekomen in Amsterdam lag er op de deurmat een grote envelop. Er stond geen afzender op. Ik opende de envelop, een lach kwam tevoorschijn op mijn gezicht.

 

 

Er zat een post-it briefje op de achterkant geplakt.

Ik heb je maar meteen op FCT Inside geabonneerd, kun je zien wat hier zoals speelt op het "platteland"! Bart

Ik las het blad een beetje door en vond het best aardig gemaakt. Er stond heel wat oud nieuws in, maar dat blijf je houden als je een blad maar eens per maand uitbrengt.

 

Die dag was het dan zover: mijn eerste wedsrtijd. Na kennis te hebben gemaakt met alle spelers was de sfeer goed. Er werd gelachen op de trainingen maar de serieuze ondertoon bleef aanwezig.

We woonden nog steeds in Amsterdam, maar dit weekend stond de verhuizing op het programma. We hadden ons huis in Amsterdam nog niet verkocht, maar ik had er vertrouwen in dat we het snel zouden kwijt raken. Omdat ik nog niet echt heel goed wist hoe het team in wedstrijden speelden zat ik nog lang te puzzelen met de opstelling. Ik had een aardig idee van ieders capiciteiten, maar in de wedstrijden was er nu druk, iets waar sommigen misschien wel moeite mee zouden hebben. Na lang puzzelen kwam ik tot de volgende opstelling:

 

 

Zenuwachtig als in het begin bij Ajax reed ik naar het stadion. Ik had er weer helemaal zin in en voelde me als herboren. Ik had er ook zeker vertrouwn in dat ik zou winnen. Ik geloofde namelijk in het schok-effect. En straks zouden de kranten vol staan met het Koetsier-effect. Terwijl ik de krantenkoppen al voor me zag moest ik oppassen dat ik mijn auto op de weg hield. Ik had inmiddels een huurauto, aangezien ik mijn auto bij Ajax moest inleveren. Het was een Ford Focus. Niet veel bijzonders, hoewel ik me dat wel kon veroorloven. Ik vond het echter niet echt gepast om bij mijn eerste wedstrijd in een mooie sportauto aan te komen. Ik heb namelijk een hekel aan vedette gedrag! Aan gekomen bij het stadion stond het zweet me in de naad. Wat een spanning. Ik ging nog even op bezoek bij Bart. Hij wenste me succes en zei dat hij het vertrouwen in me had. We dronken samen nog een borrel en ik verliet zijn kantoor om de spelers op te zoeken. Nog een paar uur en dan was het zover: mijn eerste wedstrijd op de bank bij FC Twente.

Ik vind Twente een mooie club en wat (kweeniewie) al zei: er zijn er zoveel novelles van ajax...;) succes en hou deze schrijfstijl erin;)

Ga zo door!! Ik vind dit nog steeds een goed verhaal. Ben ook benieuwd naar je prestaties met Twente:thumb:

FC Twente is geen verkeerde club en ook leuk verzonnen dat dat huis voor jullie is zeg.

Ook vind ik het cool dat je de opstelling op een echt wedstrijdbord hebt weten te zetten zeg.

Iets minder lijkt het me als je meteen een blad in je neus geduwd krijgt, maar op zich is het wel een goed idee van van den Baar.

FC Twente is geen verkeerde club en ook leuk verzonnen dat dat huis voor jullie is zeg.

Ook vind ik het cool dat je de opstelling op een echt wedstrijdbord hebt weten te zetten zeg.

Iets minder lijkt het me als je meteen een blad in je neus geduwd krijgt, maar op zich is het wel een goed idee van van den Baar.

 

Hoe bedoel je? Dat FC Twente Inside? Leek me wel grappig, kwam het blad tegen op internet.

Dat wedstrijdbord is trouwens een foto van het wedstrijdbord die ze in de kleedkamer bij Twente gebruiken!8)

 

Zal morgen ochtend een verslag geven van de wedstrijd tegen RBC.

Bedankt voor jullie reacties!

 

Het viel me op dat alle spelers er al waren. Het was een uur voor de afgesproken tijd en iedereen zat al gezellig in de kantine wat te drinken en te kaarten. Bij Ajax kwamen de meeste spelers op het laatste moment aan, alsof ze niet graag op de club wilden zijn. Toen ik dit zag groeide mijn vertrouwen in de wedstrijd. Jongens die zoveel van voetbal en de club hielden, die moesten toch wel een goede wedstrijd op de mat kunnen brengen? Ik mengde me in de groep en deed vrolijk mee met alle kaartspelletjes en was een van de grote gangmakers bij het rondje moppen tappen. Ik voelde al meteen helemaal thuis. Niemand sprak ook maar een woord over de wedstrijd, dat kon later wel. Na alle gezelligheid vertelde ik mijn spelers dat het tijd was om in te lopen. Ik liep met ze mee het veld op en zag dat er al aardig wat mensen op de tribunes hadden plaatsgenomen. Ze juichten toen de spelers het veld op liepen en hun oefeningen afwerkten. Ik kreeg er kippenvel van. Een kwartier voor aanvang van de wedstrijd riep ik ze weer naar binnen om de tactiek te bespreken.

 

Toen ik ze de opstelling vertelde keken de meeste spelers raar. Ze snapten niet helemaal mijn idee achter de opstelling. Na wat uitleg zagen ze er echter wel wat in. Ik legde de laatste tactische dingen uit en vertelde ze dat het vooral een kwestie van concentratie en houding was. Mochten we op achterstand komen, dan moesten we alles geven om weet terug te komen in de wedstrijd. Ik pepte ze op en zei dat het nu of nooit was! Hoewel ze dat al vaker hadden gehoord werkte het en goed geconcentreerd gingen ze het veld op.

 

Toen de spelers het veld op liepen kwam er een fantastisch geluid van de tribunes. Ze begonnen meteen met het zingen van allemaal liedjes! Op een gegeven moment werd er een groot spandoek omhoog gehesen. Ik schrok me dood! Op het spandoel stond mijn hoofd, op een Che Guevara-achtige manier, met daar onder de woorden: Onze Verlosser. Ik vond het fantastisch! Met het kippenvel nog steeds op mijn armen begon de wedstrijd.

 

We begonnen scherp en zochten dan ook meteen de aanval. Het grote probleem was echter de laatste pass. Die werd altijd net niet goed gegeven, iets wat ook de verdienste was van het verdedigen van RBC. RBC kwam er af en toe uit met een counter en was dan ook een keer dichtbij een doelpunt. Boschker redde echter fantastisch. Zo gingen we de rust in met een 0-0 en waren we niet verder gekomen dan een schot hoog over het goal van de tegenstander.

In de rust vertelde ik ze dat het zeker mogelijk was om met 3 punten van het veld af te stappen. Ik zag duidelijk dat het ze aan zelfvertrouwen ontbrak. Ik probeerde een paar spelers een hart onder de riem te steken, maar het had weinig effect. Veel spelers rekenden op weer een deceptie. Ik probeerde ze nog wat op te peppen, maar het werkte niet echt.

In de tweede helft was het RBC die zich hervonden had. Ze speelden niet spectaculair maar kwamen af en toe toch voor de goal. Het was aan Boschker te danken dat het doel schoon bleef. Ik schreeuwde allemaal instructies van af de zijlijn en het leek alsof ze er in begonnen te geloven. Aangemoedigd door het thuis publiek gingen ze vol in de aanval. Er kwamen een paar schoten op goal, maar de keeper van RBC had nog niks te doen gehad. De wedstrijd was bijna afgelopen en ik stuurde mijn manschappen nog een keer naar voren. Op aangeven van de meegekomen Cornelisse kapte Oudekamphuis drie spelers uit en jaagde de bal op goal. Het was het eerste schot op goal van ons, maar hij zat meteen! Het stadion ontplofte! Met nog 1 minuut officiële speeltijd was de winst voor ons! Na de wedstrijd liepen de spelers een ereronde en werd mijn naam gescandeerd vanaf de tribunes.

 

De media vielen over elkaar heen om mijn zeer effectieve 4-1-3-2 tactiek te prijzen. In mijn blijdschap belde ik Bart op om te zeggen hoe goed het wel niet allemaal ging! Hij was ook blij maar bleef voorzichtig. Hij zij dat de eerste wedstrijd na het ontslag van een trainer 9 van de 10 keer gewonnen word. Hij wou de komende wedstrijden wel even zien of het nog steeds zo goed ging. Ik was meteen wat minder enthousiast, maar snapte hem.

 

De dag na de wedstrijd stond de verhuizing op het programma. Mijn vrouw en ik besloten alles zelf te vervoeren. We huurden een busje en reden de hele dag met onze spullen heen en weer. Toen we alles in het appartement hadden vielen mijn vrouw en ik uitgeput neer op het balkon. De zon scheen en mijn leven leek vanaf nu alleen nog maar beter te worden. Ik zag het helemaal zitten bij Twente en mijn vrouw en ik hadden het samen beter dan ooit. En dan ook nog zo'n woning!

 

De trainingen gingen goed deze week en de sfeer zat er goed in. Iedereen had het de hele week over de overwinning en de fantastische sfeer in het stadion. Ik waarschuwde echter mijn spelers voor overmoedigheid, maar het hielp weinig. Iedereen liep met zijn hoofd in de wolken. Ik trok me er maar niks van aan en richtte me op de aankomende wedstrijd.

 

We moesten tegen Willem 2. Ze stonden onder ons, maar hadden vorige week 0-0 tegen Ajax gespeeld. Ik was daar toch wel van geschrokken, aangezien ik had verwacht dat Ajax na mijn vertrek weer de zogeheten "winning mood" te pakken zou krijgen. Hun defensie was echter goed, want de nul houden tegen Ajax was nagenoeg onmogelijk, met aanvallers als Lazovic, Huntelaar en Tamerus. De dag van de wedstrijd besloot ik de opstelling precies zo te houden als tegen RBC. Al wou ik wel een aanvallender instelling. Ik keek echt na de wedstrijd uit en was dan ook blij dat deze over een paar uur begon.

Ziet er nog steeds goed uit en ik denk dat je wel wint:thumb:

 

Bij het inspelen voor de wedstrijd viel me op dat Niels Oude Kamphuis als herboren leek. Ik had hem geprezen in de pers om zijn vertrouwens op te krikken en her straalde van hem af. Hij speelde iedereen voorbij en had een aardige rush in huis, iets wat me tegen RBC ook al op viel. Ik besloot hem van positie te wisselen met Brama en zoveel mogelijk te spelen via de vleugels.

In de kleedkamer vertelde ik mijn spelers dat ze niet bang moesten zijn voor een counter en gewoon moesten aanvallen. Ze zeiden dat ze nu alles wel durfden. Ik lachte en zei dat ze gewoon moesten genieten. Het was de 2e thuiswedstrijd op rij, dus ze wisten waar ze het voor deden.

Toen we het veld op liepen zag ik dat het succes van vorige week niet onopgemerkt was gebleven. Er zaten ruim zesduizend toeschouwers meer dan vorige wedstrijd. Ze juichten enthousaist toen de spelers het veld op liepen en ik voelde me weer helemaal thuis.

 

Vanaf het begin van de wedstrijd zochten we meteen weer de aanval. Maar we bleven weer onzorgvuldig met de laatste pass. Zo kwamen we niet verder dan een schot voorlangs. Er gebeurde dan ook weinig totdat Oude Kamphuis in de 37e minuut een solo begon, kaatste met Afonso en de 1-0 scoorde. Het stadion antplofte en Oude Kamphuis werd bedolven onder zijn medenspelers. We speelde de overige minuten proffesioneel uit en tevreden gingen we de kleedkamer in.

In de kleedkamer hamerde ik erop dat ze geconcentreerd moesten blijven. Ze waren er nog lang niet. Willem 2 zou zeer aanvallend gaan spelen om minstens een gelijkspel uit het vuur te slepen. Ik had niet echt het idee dat het overkwam. Ze hadden meer oog voor elkaar en elkaars grappen dan voor mij. Schreeuwend maande ik ze tot stilte en vertelde mijn verhaal nogmaals. Nu luisterden ze wel en vol goede moed gingen ze weer het veld op voor de tweede helft.

De tweede helft was een drama. Alsof ze het Ajax waren van '95 speelden ze gallery play. Ik hield mijn hart vast bij elke uitbraak van Willem 2. Ik schreeuwde naar mijn spelers, maar het mocht niet baten: na 10 minuten was de stand alweer gelijk. De spelers leken nu wel wakker te zijn geschut. Ze speelde weer normaal en kwamen nog dicht bij de 2-1, maar een vlammend schot van Benson spatte uiteen op de paal. Uit een counter was het echter El Hamdaoui die de 2-1 voor Willem 2 maakte. De moed zonk ons in de schoenen en Willem 2 had de rest van de wedstrijd niks meer van ons te vrezen. Het bleef 2-1 en de euforie na de wedstrijd van vorige week was dan ook in een klap weg. Ik besefte dat ik toch nog aardig wat moest doen, wou ik deze ploeg resultaten laten boeken.

 

De dag na de wedstrijd ging ik op bezoek bij Bart van den Baar. Ik gaf toe dat hij gelijk had en dat ik tegen AZ alles zou doen om daar resultaat te boeken. Ze stonden dan wel hoog op de ranglijst, maar speelden hun vorige wedstrijd, tegen RBC, alles behalve overtuigend. Ze wonnen weliswaar, maar hadden zwakke punten. Ik vertelde Bart dat ik gewoon aan mijn huidige systeem vast wou houden en net zo zou gaan spelen als tegen Willem 2. Alleen wat minder aanvallend ingesteld. Hij had er nog steeds alle geloof in en zij dat de rest van het bestuur dat ook had. Ik bedankte hem voor zijn vertrouwen en ging op weg naar het trainingscomplex.

Aangekomen zag ik dat de spelers de kater van de wedstrijd nog niet verwerkt hadden. De training bestond voornamelijk uit een beetje uitlopen en praten. Ik vertelde de spelers dat ze goed hadden gespeeld, maar gewoon pech hadden. Ik wist zeker dat het tegen AZ beter zou gaan, aangezien ze dan aan het systeem gewend raakten en zo het zelfvertrouwen zal groeien. Ze namen het van me aan en na de training gingen we nog met z'n allen wat drinken zodat ik iedereen wat beter zou leren kennen. Het was echt geweldig en ik kreeg het gevoel alsof ik bij een grote familie hoorde.

De trainingen er na gingen goed: er werd uitstekend en geconcentreerd gevoetbald. Iedereen was zich van het belang van de wedstrijd tegen AZ bewust.

 

Thuis ging ook alles perfect. Mijn ouder waren ons komen opzoeken in onze nieuwe woning. Het was geweldig! Voor het eerst had ik het gevoel dat mijn ouders echt trots op me waren. Mijn vrouw liet ze vol trots ons huis zien. Het knaagde echter wel aan me dat er nog niet eens belangstelling was getoond voor het huis in Amsterdam. De hypotheek was toch wel een last aangezien mijn salaris nogal naar beneden gegaan was. Het maakte me nog bewuster van het feit hoeveel ik wel niet bofte met dit huis.

Ik had het gevoel alsof mijn leven niet meer stuk kon. Vol vertrouwen ging ik dan die zaterdag op weg naar het stadion om de lange busreis naar Alkmaar te maken voor mijn 3e wedstrijd met FC Twente

 

De wedstrijd tegen AZ was voor beide teams belangrijk. AZ was de laatste twee jaar tweede geworden in de competitie en was van plan nu wel kampioen te worden. Het was ook de eerste wedstrijd voor de net aangenomen Co Adriaanse. Ik hoopte dat er nu maar eens geen schokeffect zou bestaan en dat we gewoon wonnen. Ik gunde Adriaanse de winst, maar dan in elke andere wedstrijd.

 

In de kleedkamer zag ik dat iedereen nu erg last van zijn zenuwen had. Ik vertelde ze dat AZ waarschijnlijk aanvallend zou spelen en dat we ons niet van de wijs moesten laten brengen. Iedereen hoopte op een wonder, aangezien AZ nogal goed speelde. Ik legde uit dat ze ook nog Europees speelden en dat dat toch wel te merken zou zijn. Ze zullen misschien flitsend starten, maar in de tweede helft zou de vermoeidheid opkomen. Dan konden wij goed toeslaan. Ze knikten instemmig en gingen vol goede moet het veld op.

In de eerste 10 minuten was Boschker onze held. Hij stopte twee kopballen en was koelbloedig toen Braafheid alleen op het afkwam. Verder dan een kopbal Hreidarsson kwamen we niet. Wat ik al vreesde gebeurde. AZ bleef aanvallen en na een fantastische actie van Martens was het Streit die scoorde. We zochten meteen na de aftrap de aanval, maar AZ bleef drukken. Boschker had drie fantastische reddingen in huis waardoor we met 1-0 de kleedkamers opzochten en nog mochten hopen op een puntje.

De spelers waren er niet echt van overtuigd dat dit goed zou komen. AZ speelde goed en wij waren nauwelijks voor hun goal gekomen. Ik instrueerde ze om gewoon goed geconcentreerd te blijven verdedigen en om dan bij een counter er met zijn allen uit te komen. De spelers geloofden dat het wel mogelijk was en gingen met toch nog wat hoop het veld op voor de tweede helft.

De vermoeidheid was duidelijk te zien bij AZ in de tweede helft. Elke aanval van hen liep op niets uit omdat ze elke lange bal niet meer konden belopen. Mijn spelers merkten dit en zochten steeds meer de aanval. Op aangeven dan Oud Kamphuis was het Brama die Mendes da Silva in de lucht aftroefde en raak kopte. Ik stond de springen op het veld. Weer was het Oude Kamphuis die beslissend was voor ons! Ik was door het dolle heen! AZ kwam meteen met twee wissels. Ik reageerde daar op door was verdedigender te spelen om het gelijkspel veilig te stellen. Dit lukte en het overige kwartier gebeurde er dan ook weinig.

Na de wedstrijd zag ik dat de spelers echt wel geloofden dat ze goed voetbal in huis hadden. Het was weer gezellig in de kleedkamer na dit stuntje. Ik had het idee dat we deze competitie nog wel konden verassen.

 

De week ging rustig voorbij en iedereen had vol vertrouwen in de wedstrijd tegen FC Utrecht. Voor de wedstrijd in de kleedkamer vertelde ik dat we de goede lijn nu door moesten trekken. Een overwinning thuis tegen Utrecht zou een goede beloning zijn voor het harde werken. De jongens dansten en zongen in de kleedkamer voor de wedstrijd. Ik deed vrolijk mee en had het gevoel dat deze wedstrijd wel een succes moest worden! Ik besloot Brama iets meer naar voren te plaatsen om mee druk te leveren vanuit de zogeheten tweede linie. Ook plaatste ik Sluijter links op het middenveld als vervangen voor de geblesseerde Engelaar.

We begonnen de wedstrijd goed en domineerden. Het leidde echter nog niet tot grote kansen. Het was juist Utrecht dat er een keer gevaarlijk uitkwam, maar het was Boschker die ons op de been hield door een vlammend schot van Kruys te stoppen. We lieten ons niet afleiden en zochten weer vol de aanval en kregen loon naar werken. Benson liet zich neer halen ten hoogte van de penaltystip en verdiende daarmee strafschop. Ik schreeuwde dat Niels Oude Kamphuis de penalty moest nemen aangezien hij de man in vorm was afgelopen weken. Hij aarzelde geen moment, legde aan en schoot de bal feilloos in de rechter onderhoek. Ik had het idee dat dit de bevrijding zou zijn en dat we nu wel uit zouden lopen. Dit gebeurde echter niet en tot de rust was de wedstrijd slaapverwekkend.

Ik spoorde mijn mannen aan om het publiek te verwennen en dus een goede score neer te zetten. Iedereen zag dit wel zitten en voelde zich oppermachtig.

We zochten in de tweede helft meteen de aanval en duwden Utrecht met de rug tegen de muur. Dit leidde echter niet tot grote kansen en we moesten hopen dat Utrecht er niet met een counter uit zou komen. Dat gebeurde niet en de stand bleef onveranderd. Van den Baar was zeer tevreden dat we juist thuis goed speelden! Ik vroeg of ik hem morgen even kon spreken en we spraken af in een klein eetcafé in Enschede.

Goede stukken, maar zet de uitslag na een wedstrijd even eronder + doelpuntenmakers :mrgy:

Goede stukken, maar zet de uitslag na een wedstrijd even eronder + doelpuntenmakers :mrgy:

 

Goed idee, zat er al over na te denken. Is wel wat overzichtelijker!

Idd weer goede stukken, ga zo door!!

 

Een kwartier eerder dan we hadden afgesproken kwam ik aan in het café. Tot mijn grote verassing zat Bart er al. Hij zat rustig wat te eten en met wat inwoners een praatje te houden. Ik hing mijn jas op en liep naar hem toe. Toen hij me zag stuurde hij de andere mensen weg. Ik ging schudde hem de hand en ging zitten. Met zijn mond nog vol eten bestelde hij twee biertje en vroeg me waarom ik hem wou spreken. Ik legde hem uit dat ik nog nooit iets heb gehoord over een doelstelling voor dit seizoen? Wat wordt er verwacht? Moet ik me al vroeg in het seizoen veilig stellen of mag het ook via de play-offs?

Hij legde me uit dat hij en het bestuur de verwachting hadden dat ik dit seizoen in de middenmoot zou eindigen. Het seizoen daarna zouden we weer mee moeten doen voor Europees voetbal, maar dat is nu te veel gevraagd. Ik knikte en dronk wat van mijn biertje. Kan ik nog verwachten dat er transfergeld beschikbaar komt voor de winterstop?

Van den Baar nam een grote slok en zei dat die kans heel klein was. Het ontslag van Fred Rutten had veel geld gekost en ook de tegenvallende toeschouwers aantallen in het begin van het seizoen voelde de club. Ik snapte het maar zei dat ik verwachtte dat er voor volgend seizoen wel geld beschikbaar zou komen. Hij zei dat hij zijn best zou doen.

Na wat bitterballen te hebben besteld begon ik over mijn idee voor een supportersavond. Het leek me een leuk idee dat ik, al dan niet met het bestuur en een paar spelers, vragen van de fans kon beantwoorden. Hij vond at wel een aardig idee en besloot om het in de week na de wedstrijd tegen Den Bosch te doen.

Voor de rest bespraken we weinig zakelijks en was het vooral erg gezellig.

Dat is inderdaad heel erg handig om te weten swollenaer anders kun je net zo goed alles verliezen hoewel het nu wel een vreemde gang van zaken is dat dat nu pas bekend wordt.

Dat is inderdaad heel erg handig om te weten swollenaer anders kun je net zo goed alles verliezen hoewel het nu wel een vreemde gang van zaken is dat dat nu pas bekend wordt.

 

Hoe bedoel je? Wat word nu pas bekend?

Dat is inderdaad heel erg handig om te weten swollenaer anders kun je net zo goed alles verliezen hoewel het nu wel een vreemde gang van zaken is dat dat nu pas bekend wordt.

 

Hoe bedoel je? Wat word nu pas bekend?

 

Dat wordt vaak voor je aangesteld wordt je al duidelijk gemaakt, dat ze dan iets later in je novelle staan maakt me niet uit maar als het er pas een tijd later staat is dat wel vreemd zeg.

Dat is inderdaad heel erg handig om te weten swollenaer anders kun je net zo goed alles verliezen hoewel het nu wel een vreemde gang van zaken is dat dat nu pas bekend wordt.

 

Hoe bedoel je? Wat word nu pas bekend?

 

Dat wordt vaak voor je aangesteld wordt je al duidelijk gemaakt, dat ze dan iets later in je novelle staan maakt me niet uit maar als het er pas een tijd later staat is dat wel vreemd zeg.

 

Dat er geen transfergeld was wist ik al, maar had verzoek in gediend. En voor de rest is het gewoon beetje als verhaal. Alleen maar wedstrijdverslagen is ook zo saai.

 

Vandaag stond de wedstrijd tegen Den Bosch op het programma. De opstelling was inmiddels bekend en ik verwachtte dan ook dat het een soepele overwinning zou worden. In de kleedkamer liet ik de spelers hun verwachting over deze wedstrijd vertellen. Iedereen verwachtte toch wel een overwinning, ook al speelde we uit nooit echt goed. Ik vertelde ze dat ze vooral moesten letten op de laatste pass. Deze ging ook op de training nog te vaak fout. Het afronden ging altijd wel goed. Vol zelfvertrouwen liepen mijn jongens het veld op.

Het weinige publiek was onthutsend, het veld was te slecht voor woorden en voor ons spel gold minstens hetzelfde. Met een nonchalante houding tikten we de bal een beetje rond. FC Den Bosch was echter niet bij machten om het ons moeilijk te maken. IJsberend langs de lijn schreeuwde ik weer instructies, maar zonder enig succes. Op een enkele kans van Brama na was er weinig te beleven in de eerste helft. Het weinige thuis publiek gaf dan ook een hels fluitconcert bij aanvang van de rust. Hoewel het voor Den Bosch bedoeld was voelde ik toch enige schaamte. Als Den Bosch zo slecht speelt dat hun eigen publiek ze uit fluit, dan moeten wij toch meer kansen creëren!

In de rust was ik niet te houden! Ik gooide met bidons tegen muren en lied mijn woede duidelijk merken. Als kleine kinderen zaten ze daar: niks zeggend, vuurrood gezicht en elkaar aanstarend. Ik schreeuwde nog wat dingen en liep boos de kleedkamer uit.

Toen de tweede helft begon zat ik al een tijdje in de dug-out. Sander Boschker kwam naar me toe om namens de groep excuus aan te bieden. Ik zei dat ik het tot nu wel goed vond, maar dat ik in vervolg liever had dat ieder het voor zichzelf zegt. Hij knikte en rende naar zijn goal. We begonnen scherp en hadden nog een aardige kans, maar FC Den Bosch leek wel doping te hebben gehad in de rust. Ze drukten aardig en het was weer eens aan Boschker te danken dat ze niet scoorden. Helaas hield hij het ook niet eeuwig vol. In de 65e minuut was het Edgar Davids die een afgeslagen bal vanaf 25 meter volleerde en de bal prachtig in de kruising zag vliegen. Ik stuurde het hele team naar voren, maar Den Bosch kon rustig verdedigen, we verprutsten alles kansen. Ik schaamde me dood voor mijn eigen team. De overige minuten van de wedstrijd waren niet om aan te zien van onze kant en ik was dan ook opgelucht toen de scheidsrechter voor de laatste keer floot. In de kleedkamer ging ik nog meer als een razende tekeer en op de terugreis zat ik helemaal in mijn eentje voorin de bus te puzzelen aan misschien wel een beter opstelling

 

Jammer van Den bosch maar het gaat wel goedkomen denk ik.

 

Vol goede moed ging op weg naar het stadion. Vandaag was de supportersavond. Ik had besloten om Oude Kamphuis en Boschker mee te nemen. Ik had geen idee of er veel zouden komen en hoe lang het zou duren. Toen ik bij de club aankwam was het duidelijk dat de belangstelling groot was. Het hele parkeerterrein stond vol met auto's en het fietsenhok was ook een grote chaos. Ik liep meteen door naar het supportershome en zag dat deze propvol zat. Ik baande me een weg door de menigte om bij mijn plek te komen. Ze hadden een tafel neergezet met 4 stoelen. Van den Baar zou er ook bij gaan zitten. Er was echter nog helemaal niemand dus koos ik maar willekeurig een stoel. Ik besloot maar meteen te beginnen, de supporters zouden genoeg vragen hebben. Ik keek naar de groep mensen voor me en wees een grote kerel, met een Vak P tatoeage op zijn arm aan.

 

-Hoe verklaart u het trieste spel tegen Den Bosch?

Daar heb ik nu geen antwoord op. Ik vrees misschien dat het systeem toch niet het gewenste resultaat oplevert. Ik ben misschien te veel overtuigd geweest van het systeem toen het na de eerste wedstrijd tegen RBC zo geroemd werd in de media.

 

Na elke vraag koos ik weer iemand anders. Dit keer was een jongetje van rond de 12 jaar aan de beurt.

 

-Mag ik een handtekening van u op mijn shirt?

Er klonk wat gelach in de zaal, maar ik wenkte de jongen. Ik zette een handtekening op zijn shirt en zag hem vol bewondering kijken naar dat krabbeltje op zijn shirt.

 

-Wat is eigenlijk uw verwachting dit seizoen? klonk het van achter uit de zaal

Ik zie dit meer als een soort tussenjaar, hoewel ik een hekel aan dat woord heb. Ik ga proberen een goede basis te leggen voor volgend jaar en dan misschien voor Europees voetbal meespelen.

 

-Komt er nog versterking dit seizoen?

Dit seizoen hoogstwaarschijnlijk niet. Er is simpelweg gewoon geen geld.

 

Ondertussen kwamen Oude Kamphuis en Van den Baar binnen. Nadat zij wat vragen hadden beantwoorden was ik weer aan de beurt.

 

-Volgt u de verrichtingen van Ajax nog steeds?

Ik ben met Ajax opgegroeid thuis en heb er een leuke tijd gehad, maar kom er eerslijk gezegd niet aan toe om te kijken hoe zij het doen. Als wij tegen ze moeten zal ik zeker hun laatste wedstrijd kijken, maar het belangrijkste is nu dat wij presteren.

 

Sander Boschker kwam nu ook binnen en werd meteen bestookt met allemaal vragen.

 

Ik besloot nog een vraag te beantwoorden en dan weg te gaan. De bekerwedstrijd tegen Stormvogels Telstar stond op het programma en ik wou niet voor verassingen komen te staan.

 

-Hoe lang ziet u uw zelf nog als coach van FC Twente?

Ligt er aan hoe lang ik het naar m'n zin heb. Als ik er zoveel plezier in blijf hebben als dat ik nu heb, zijn jullie voorlopig nog niet van me af!

 

De zaal lachtte en ik stond op. Ik gaf Bart een hand en verliet het supportershome.

 

In de bus op weg naar Velsen-Zuid. De sfeer was goed en de spelers leken te snappen dat het spel tegen Den Bosch niet voor herhaling vatbaar was. Ik deed vrolijk met klaverjassen maar merkte dat het niet mijn favoriete kaartspelletje was. Ik besloot de opstelling een laatste kans te geven. Als het nu niet overtuigend zou gaan, zou ik er voor goed van af zien.

In de kleedkamer vertelde ik dat Telstar een zwakke verdediging had. We moesten gewoon meteen druk zetten en de bal het werk laten doen.

De wedstrijd begon perfect. Al in de 3e minuut kreeg Marcio Junquiera van Telstar rood en leek het een eitje te worden. Het duurde echter tot de 14 minuut voordat we onze eerste kans kregen. Brama schoot de bal echter tegen een verdediger op, maar Benson reageerde alert en scoorde met een halve volley. Ik stuurde mijn spelers naar voren! Ik wou veel doelpunten zien! We zochten vrolijk de aanval maar kwamen er niet goed uit. Telstar ging nu met z'n 10'en voor de goal hangen. Het duurde tot de 36e minuut tot onze volgende kans. We kregen een vrije trap toegekend die in 2e instantie weer door Benson binnen werd geschoten. Telstar zag het niet meer zitten en sjokte over het veld. Nu moesten we toe slaan! We zochten weer vol de aanval maar tot grote kansen leidde dat niet. Met 0-2 gingen we de rust in.

In de rust plaatste ik Vlòarsson wat meer naar voren en liet ik Brama als nummer 10 opereren. Iedereen snapte dat een dikke overwinning goed voor het zelfvertrouwen zou zijn. Iets wat we nodig zouden hebben volgende wedstrijd tegen Feyenoord.

In de tweede helft speelden me Telstar helemaal zoek. Ze raakten gefrustreerd en gingen steeds feller de duels in. Dat resulteerde in een rode kaart voor Magid Jansen in 55e minuut. Vier minuten later was het Alexander Prent die er voor zorgde dat Telstar met 8 man verder moest. Ik reageerde meteen door extra aanvallers er in te brengen. Met Necati en Gakokidze hoopte ik een grote score neer te kunnen zetten. Het resulteerde in kansen, maar dit keer was het de afwerking die te matig was. Een kwartier voor tijd was het Oude Kamphuis die wel het vizier op scherp had en de 3-0 maakte. Telstar beperkte zich nu alleen nog maar tot verdedigen om een monsterscore te vermijden. Dat lukte ze goed en met 3-0 gingen we van het veld.

In de kleedkamer zei ik dat ik niet ontevreden was, maar graag meer doelpunten had gezien. Ik vertelde ze dat we tegen Feyenoord een andere opstelling zouden spelen. Eentje die meer controlerend was. Iets wat tegen Feyenoord nodig was.