Ik zit vandaag alleen in mijn enorme grote studeer kamer. Ik ben Stevens. Gery Stevens noemen ze mij ook wel. Ik schrijf columns en gedichten inzake het voetbal. Zo probeer ik nu inspiratie te vinden voor mijn nieuwe column van morgen. Ik heb de vrijheid om zelf een onderwerp te bepalen. Dat vind ik wel fijn. Veel andere columns van collega schrijvers lijken toch wel erg op elkaar. Ik begin te typen. Toch kan ik niet de juiste woorden vinden. Mijn gedachten dwalen steeds weer af. Ik heb wel verschillende onderwerpen zoals een stuk over Marco van Basten. Waarom weet niemand wie hij daadwerkelijk is en waarom is hij nog niet ontslagen terwijl menig andere trainer er nu niet meer zou zitten met de streken die van Basten heeft uitgehaald. Toch kan ik de woorden niet vinden en kom niet verder dan een halve pagina. Ik ben onder tijd aan het internetten en zie de talloze voetbaluitslagen van dit seizoen voorbij komen. Ik ben zeer geïnteresseerd in de prestaties van Tottenham Hotspur. Een oude liefde van mij. Ik ben geboren en getogen in Nederland maar na 3 jaar verhuisd naar het kille Engeland. Het kon mij daar niet echt bekoren. Een ding vond ik echter wel leuk. Voetbal. Ik woonde in Londen. Hier voetballen natuurlijk een aantal clubs maar mijn voorkeur ging vrijwel meteen uit naar Tottenham. Een fantastische club. Mooie spelers, mooi stadion. Een echte volksclub. Mijn vader was ook een hartstochtelijk Spursfan en ging elke week naar White Hart Lane om de Spurs aan te moedigen. De tijd waarover ik nu praat is zo rond de jaren ’60-’70.

 

 

Mijn gedachten gaan terug naar mei 1972. De 1e keer dat ik mee mocht naar een wedstrijd van de Spurs. En wat voor een wedstrijd. De UEFA cup finale tegen Feyenoord. Ik heb nog een aantekening in mijn dagboek staan. Ik was 13 jaar oud.

 

 

Ik was dagenlang vol van deze wedstrijd. Wat een enorme ervaring was dit. Geweldig. Als ik het teruglees word ik opnieuw laaiend enthousiast. Ik zie het feest en de mensen zo nog voor mij. De spelers die de Uefa cup wonnen waren helden geworden. Ze werden aanbeden.

 

Nog geen 2 jaar later haalde Spurs opnieuw de UEFA cup finale. Opnieuw was ik erbij. Het mocht niet baten. Er werd verloren van Feyenoord. Een diepe teleurstelling heerste er bij de aanhang van de Spurs. Ik was kapot na de finale. Ik denk minstens zo moe als de spelers. Van het aanmoedigen in dit geval. Na deze finale is de club afgezakt. In 1981 en 1982 wist de club nog wel de FA cup te winnen. Een absolute topprestatie. Ik krijg er kippevel van als ik er aan denk. Wat een mooie jaren waren dat.

 

Dit jaar gaat het wat minder met de Spurs. Er is een Nederlandse trainer. Martin Jol. Hij doet het goed bij Tottenham. De ploeg verraste vorig jaar en heeft een enorm sterke selectie. Toch lukt het ze niet bij de absolute top aan te sluiten. Wat toch wel de intentie van het clubbestuur is. Terwijl ik zo aan het nadenken ben ik een liedje aan het neuriën. Wie voor Tottenham is, is immers tegen Arsenal. Dit is de tekst van het liedje:

 

We are the Tottenham the pride of the south,

We hate the Arsenal cos they are all mouth,

We took the north bank and that was fuck all,

The Tottenham will rise and the Arsenal will fall.

 

And it's Tottenham Hotspur

Tottenham Hotspur FC

We're by far the greatest team

The world has ever seen.

 

Klop, Klop. Ik schrik van het geklop op mijn deur. Ik was zo ver weg met mijn gedachten dat ik was vergeten dat vandaag Ron Jans langs zou komen. Ron Jans is een goede vriend van mij en we praten vaak over voetbal. Het zijn vaak uiterst interessante en leerzame gesprekken. Vaak komen hier de beste columns uit voort. We besluiten te gaan wandelen. Onderweg komen we aan de praat over… ? Inderdaad over Tottenham Hotspur. Hij heeft hier zijn mening ook zo over. Is een goede vriend van Martin Jol. Hij geeft mij het nummer van Martin Jol. ‘Bel maar eens met hem, misschien kan hij je informatie geven over de club die je aan je hart gaat. En wie weet kun je het in je columns gebruiken. Gebruik mij maar als referentie’.

 

Ik zit vandaag alleen in mijn enorme grote studeer kamer. Ik ben Stevens. Gery Stevens noemen ze mij ook wel. Ik schrijf columns en gedichten inzake het voetbal. Zo probeer ik nu inspiratie te vinden voor mijn nieuwe column van morgen. Ik heb de vrijheid om zelf een onderwerp te bepalen. Dat vind ik wel fijn. Veel andere columns van collega schrijvers lijken toch wel erg op elkaar. Ik begin te typen. Toch kan ik niet de juiste woorden vinden. Mijn gedachten dwalen steeds weer af. Ik heb wel verschillende onderwerpen zoals een stuk over Marco van Basten. Waarom weet niemand wie hij daadwerkelijk is en waarom is hij nog niet ontslagen terwijl menig andere trainer er nu niet meer zou zitten met de streken die van Basten heeft uitgehaald. Toch kan ik de woorden niet vinden en kom niet verder dan een halve pagina. Ik ben onder tijd aan het internetten en zie de talloze voetbaluitslagen van dit seizoen voorbij komen. Ik ben zeer geïnteresseerd in de prestaties van Tottenham Hotspur. Een oude liefde van mij. Ik ben geboren en getogen in Nederland maar na 3 jaar verhuisd naar het kille Engeland. Het kon mij daar niet echt bekoren. Een ding vond ik echter wel leuk. Voetbal. Ik woonde in Londen. Hier voetballen natuurlijk een aantal clubs maar mijn voorkeur ging vrijwel meteen uit naar Tottenham. Een fantastische club. Mooie spelers, mooi stadion. Een echte volksclub. Mijn vader was ook een hartstochtelijk Spursfan en ging elke week naar White Hart Lane om de Spurs aan te moedigen. De tijd waarover ik nu praat is zo rond de jaren ’60-’70.

 

 

Mijn gedachten gaan terug naar mei 1972. De 1e keer dat ik mee mocht naar een wedstrijd van de Spurs. En wat voor een wedstrijd. De UEFA cup finale tegen Feyenoord. Ik heb nog een aantekening in mijn dagboek staan. Ik was 13 jaar oud.

 

 

Ik was dagenlang vol van deze wedstrijd. Wat een enorme ervaring was dit. Geweldig. Als ik het teruglees word ik opnieuw laaiend enthousiast. Ik zie het feest en de mensen zo nog voor mij. De spelers die de Uefa cup wonnen waren helden geworden. Ze werden aanbeden.

 

Nog geen 2 jaar later haalde Spurs opnieuw de UEFA cup finale. Opnieuw was ik erbij. Het mocht niet baten. Er werd verloren van Feyenoord. Een diepe teleurstelling heerste er bij de aanhang van de Spurs. Ik was kapot na de finale. Ik denk minstens zo moe als de spelers. Van het aanmoedigen in dit geval. Na deze finale is de club afgezakt. In 1981 en 1982 wist de club nog wel de FA cup te winnen. Een absolute topprestatie. Ik krijg er kippevel van als ik er aan denk. Wat een mooie jaren waren dat.

 

Dit jaar gaat het wat minder met de Spurs. Er is een Nederlandse trainer. Martin Jol. Hij doet het goed bij Tottenham. De ploeg verraste vorig jaar en heeft een enorm sterke selectie. Toch lukt het ze niet bij de absolute top aan te sluiten. Wat toch wel de intentie van het clubbestuur is. Terwijl ik zo aan het nadenken ben ik een liedje aan het neuriën. Wie voor Tottenham is, is immers tegen Arsenal. Dit is de tekst van het liedje:

 

We are the Tottenham the pride of the south,

We hate the Arsenal cos they are all mouth,

We took the north bank and that was fuck all,

The Tottenham will rise and the Arsenal will fall.

 

And it's Tottenham Hotspur

Tottenham Hotspur FC

We're by far the greatest team

The world has ever seen.

 

Klop, Klop. Ik schrik van het geklop op mijn deur. Ik was zo ver weg met mijn gedachten dat ik was vergeten dat vandaag Ron Jans langs zou komen. Ron Jans is een goede vriend van mij en we praten vaak over voetbal. Het zijn vaak uiterst interessante en leerzame gesprekken. Vaak komen hier de beste columns uit voort. We besluiten te gaan wandelen. Onderweg komen we aan de praat over… ? Inderdaad over Tottenham Hotspur. Hij heeft hier zijn mening ook zo over. Is een goede vriend van Martin Jol. Hij geeft mij het nummer van Martin Jol. ‘Bel maar eens met hem, misschien kan hij je informatie geven over de club die je aan je hart gaat. En wie weet kun je het in je columns gebruiken. Gebruik mij maar als referentie’.

 

Ik zit vandaag alleen in mijn enorme grote studeer kamer. Ik ben Stevens. Gery Stevens noemen ze mij ook wel. Ik schrijf columns en gedichten inzake het voetbal. Zo probeer ik nu inspiratie te vinden voor mijn nieuwe column van morgen. Ik heb de vrijheid om zelf een onderwerp te bepalen. Dat vind ik wel fijn. Veel andere columns van collega schrijvers lijken toch wel erg op elkaar. Ik begin te typen. Toch kan ik niet de juiste woorden vinden. Mijn gedachten dwalen steeds weer af. Ik heb wel verschillende onderwerpen zoals een stuk over Marco van Basten. Waarom weet niemand wie hij daadwerkelijk is en waarom is hij nog niet ontslagen terwijl menig andere trainer er nu niet meer zou zitten met de streken die van Basten heeft uitgehaald. Toch kan ik de woorden niet vinden en kom niet verder dan een halve pagina. Ik ben onder tijd aan het internetten en zie de talloze voetbaluitslagen van dit seizoen voorbij komen. Ik ben zeer geïnteresseerd in de prestaties van Tottenham Hotspur. Een oude liefde van mij. Ik ben geboren en getogen in Nederland maar na 3 jaar verhuisd naar het kille Engeland. Het kon mij daar niet echt bekoren. Een ding vond ik echter wel leuk. Voetbal. Ik woonde in Londen. Hier voetballen natuurlijk een aantal clubs maar mijn voorkeur ging vrijwel meteen uit naar Tottenham. Een fantastische club. Mooie spelers, mooi stadion. Een echte volksclub. Mijn vader was ook een hartstochtelijk Spursfan en ging elke week naar White Hart Lane om de Spurs aan te moedigen. De tijd waarover ik nu praat is zo rond de jaren ’60-’70.

 

 

Mijn gedachten gaan terug naar mei 1972. De 1e keer dat ik mee mocht naar een wedstrijd van de Spurs. En wat voor een wedstrijd. De UEFA cup finale tegen Feyenoord. Ik heb nog een aantekening in mijn dagboek staan. Ik was 13 jaar oud.

 

 

Ik was dagenlang vol van deze wedstrijd. Wat een enorme ervaring was dit. Geweldig. Als ik het teruglees word ik opnieuw laaiend enthousiast. Ik zie het feest en de mensen zo nog voor mij. De spelers die de Uefa cup wonnen waren helden geworden. Ze werden aanbeden.

 

Nog geen 2 jaar later haalde Spurs opnieuw de UEFA cup finale. Opnieuw was ik erbij. Het mocht niet baten. Er werd verloren van Feyenoord. Een diepe teleurstelling heerste er bij de aanhang van de Spurs. Ik was kapot na de finale. Ik denk minstens zo moe als de spelers. Van het aanmoedigen in dit geval. Na deze finale is de club afgezakt. In 1981 en 1982 wist de club nog wel de FA cup te winnen. Een absolute topprestatie. Ik krijg er kippevel van als ik er aan denk. Wat een mooie jaren waren dat.

 

Dit jaar gaat het wat minder met de Spurs. Er is een Nederlandse trainer. Martin Jol. Hij doet het goed bij Tottenham. De ploeg verraste vorig jaar en heeft een enorm sterke selectie. Toch lukt het ze niet bij de absolute top aan te sluiten. Wat toch wel de intentie van het clubbestuur is. Terwijl ik zo aan het nadenken ben ik een liedje aan het neuriën. Wie voor Tottenham is, is immers tegen Arsenal. Dit is de tekst van het liedje:

 

We are the Tottenham the pride of the south,

We hate the Arsenal cos they are all mouth,

We took the north bank and that was fuck all,

The Tottenham will rise and the Arsenal will fall.

 

And it's Tottenham Hotspur

Tottenham Hotspur FC

We're by far the greatest team

The world has ever seen.

 

Klop, Klop. Ik schrik van het geklop op mijn deur. Ik was zo ver weg met mijn gedachten dat ik was vergeten dat vandaag Ron Jans langs zou komen. Ron Jans is een goede vriend van mij en we praten vaak over voetbal. Het zijn vaak uiterst interessante en leerzame gesprekken. Vaak komen hier de beste columns uit voort. We besluiten te gaan wandelen. Onderweg komen we aan de praat over… ? Inderdaad over Tottenham Hotspur. Hij heeft hier zijn mening ook zo over. Is een goede vriend van Martin Jol. Hij geeft mij het nummer van Martin Jol. ‘Bel maar eens met hem, misschien kan hij je informatie geven over de club die je aan je hart gaat. En wie weet kun je het in je columns gebruiken. Gebruik mij maar als referentie’.

Mooie intro en het leest lekker weg. Ga zo door.

Mierenneuken is niet leuk, maar soms zijn de mieren te groot :cab: Je maakt indruk met je intro, maar die 'FMfans' moet toch echt weg.

Oeff blunder .. ! Mijn welgemeende excuses. Zal het veranderen :checkit:

mooie club, de sfeer is inderdaad geweldig, ben ook eens naar een match gaan kijken. succes!

De volgende dag besluit ik Martin Jol te bellen. We hebben een zeer goed gesprek. Hij geeft mij toestemming een interview te publiceren in de krant waarvoor ik mijn columns schrijf. Het is een zeer open interview waar menig concurrerende krant jaloers op zou zijn. Maar het klikt goed tussen Martin Jol en mij. We houden wat contact over en weer.

 

Aan het einde van het seizoen hebben we opnieuw telefonisch contact, waarbij hij mij uitnodigt voor een etentje in Londen. Ik vertrek op vrijdagmiddag naar Londen. Tottenham speelt dit weekend tegen naaste concurrent Manchester City. Op vrijdagavond wisselen we van gedachten over de tactiek en speelwijze van Tottenham. Het blijkt dat we wel op een lijn zitten. Jol vraagt zich dan ook verbaasd af of ik ervaring heb als trainer van een team. Ik vertel dat ik inderdaad verschillende trainersdiploma’s heb en op dit moment een team in de eredivisie van Nederlandse vrouwenvoetbal train. En met succes. De ploeg staat bovenaan. Boven verwachting van menig kenner. Alleen het vrouwenvoetbal is nog in de groei en dus is mijn naam nog niet gevestigd.

 

Op zondagmiddag voetbalt Tottenham tegen Manchester City. Het is de beslissende wedstrijd voor een UEFA cup ticket. De laatste wedstrijd van het seizoen. Tottenham wint met maar liefst 5-0 met als uitblinker Jermain Defoe. Manchester City had geen antwoord op de tactiek van Martin Jol. De tactiek de Jol en ik de vorige avond bedacht hadden. Heel Engeland had het er over. De kranten stonden vol over de nieuwe tactiek van Martin Jol.

 

Nog geen uur na de wedstrijd zat ik bij Jol op het kantoor. We genoten na van onze overwinning. Hij bedankte mij en ik ging weer op huis aan. Na het weekend kreeg ik een telefoontje. Martin Jol. Hij klonk bedeesd. Hij vertelde dat hij zijn baan als coach van Tottenham moest opgeven. Zijn vrouw was ernstig ziek en hij moest verhuizen naar Australië. Het klimaat in Australië was beter voor zijn vrouw. Hij klonk diep teleurgesteld. Maar zegt hij: ‘dat is niet waar ik voor bel. Ik heb jou aanbevolen bij het bestuur als de nieuwe trainer’. Ik val werkelijk waar bijna van de bureaustoel. Weet amper wat ik moet zeggen. Ik heb niet een betaald voetbal trainersdiploma. Volgens Jol maakt dit niks uit. ‘Ik heb het bestuur verteld van jou tactische manoeuvre en ze waren diep onder de indruk’.

 

Nog geen uur na het telefoontje van Jol had ik de voorzitter van Tottenham al aan de telefoon hangen. Hij vertelde mij wat de bedoeling was. Ik moest mijzelf en mijn plannen komen presenteren. Dit zou ook Steve McLaren komen doen. Op basis van deze presentatie zou beslist worden wie de trainer zou worden.

 

Volgende keer: De presentatie en het resultaat hier van

Ik vind em leuk tot dusver8) ga zo door

Spurs altijd leuk en leuk gepresenteerd

Leuk dat je hoofdtrainer kunt worden bij Tottenham. Ik ben er zelf ook manager geweest, stuur me maar een PM dan zal ik je mijn topicnaam geven kun je nog ideeen qua spelers of wat ook eruit halen.

Ik hoop dat jij het gaat worden in London en dat je net zo veel prijzen of meer dan Jol zal gaan pakken.

Lekker geschreven, normaal lukt het me niet hele stukken uit te lezen, nu lukt het heel makkelijk.

Vind Spurs ook een hele mooie keuze! Goede selectie... zie uit naar je volgende updat!

Ja, gaat lekker zo. Mooi en leest gemakkelijk weg. Succes met de Spurs, echt een mooie club is dat..

 

Op 16 juli kwam ik aan in Londen na een vliegreis met flinke vertraging. Gelukkig ben ik op tijd weggegaan. Je zult maar te laat komen bij zo’n belangrijke presentatie. Ik ben netjes gekleed. Zeer netjes. Eenmaal aangekomen word ik begeleid naar een fantastische vergaderzaal. Ik krijg de kans om eerst naar de presentatie van Steve McLaren te kijken. Ik ben diep onder de indruk. Deze man is een echte vakman met veel voetbalverstand. Heel even vraag ik mij af wat ik hier doe. Het is mijn beurt voor de presentatie.

 

Ik vertel mijn verhaal. Recht uit mijn hart. Hierbij gebruik ik de volgende sheets.

 

 

Moe maar voldaan ben ik na een kwartiertje klaar. Ik ben zeer tevreden. Na de tijd raak ik aan de praat met Steve McLaren. Het was een zeer interessant gesprek. Ondanks mijn gebrekkige engels begrijp ik hem uitstekend en we kunnen het zeer goed vinden. Aan het eind van de middag schudden wij elkaar de hand en wensen elkaar succes.

 

Ik rij terug naar mijn hotel en ben helemaal vol van wat er allemaal gebeurd is. Stond ik zomaar met Steve McLaren te praten. Ik ben volledig van de wereld. Over 2 dagen zullen we horen wat het wordt. In deze 2 dagen doe ik niks anders dan bellen, praten en schrijven. Ik ben de hele dag bezig met Tottenham Hotspur. Ik wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Kranten zijn volop aan het speculeren over de nieuwe trainer. Er zijn veel polls op het internet waarbij ik toch nog wel verrassend veel voorkeur krijg.

 

Op 18 juli ben ik al om 06:00 mijn bed uit. Ik kan amper wachten op het telefoontje. Dan gaat de telefoon om 08:00. Ik spring in de benen. Voor niks, het blijkt mijn moeder te zijn. Wilde weten of er al gebeld was. Ik reageer wat snauwerig. Kom ik daarvoor in de benen. Ik besluit later deze dag mijn moeder maar even weer te bellen en mijn excuses aan te bieden. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Om 10:00 gaat de telefoon opnieuw. Ik zie aan het nummer dat het Tottenham is.

 

Ik pak op en de persoon aan de andere kant van de lijn blijkt de voorzitter te zijn. Hij spreekt het bevrijdende woord. Ik ben de nieuwe trainer van Tottenham. Het bestuur heeft geen moment getwijfeld. Ze waren onder de indruk van mijn gepassioneerde verhaal en gunnen mij de baan. Ze geven mij de tijd en het geld om de doelen te realiseren, precies zoals ik ze had aangegeven in mijn presentatie.

 

Nadat ik de telefoon heb neergelegd ren ik van gekte een rondje in mijn kamer. Ik bel meteen Martin Jol. En natuurlijk ook Ron Jans om hem te bedanken voor zijn wijze raad om contact op te nemen met Martin Jol. Daar is de bal immers beginnen te rollen. Ook bel ik mijn moeder netjes terug om het te vertellen. Ze is laaiend enthousiast en al lang weer vergeten hoe ik reageerde vanochtend.

 

Volgende keer: Hoe ga ik deze enorme klus aanpakken?

 

Reacties en tips zijn natuurlijk van harte welkom.

 

De afgelopen paar dagen ben ik in Engeland gebleven. Het was goed vertoeven in het hotel waar ik zat op de kosten van Tottenham. Uitermate luxe. Ik kon op de momenten dat ik alleen was rustig aan het werk. Ik heb veel gesprekken gevoerd. Mijn eerste gesprek was een dag na het telefoontje met de voorzitter zelf. Hij legt nog eens uit waarom hij mij nou als trainer wilde. Hij geeft aan dat het bestuur ook heeft gezien dat ik geen ervaring had in het betaalde voetbal. Hij zegt: ‘dit kun je als een nadeel zien. Het kan natuurlijk ook een voordeel zijn, je stapt immers onbevangen er op af. Een beetje naïviteit kan geen kwaad in het voetbal’. Hij vertelt dat er in het bestuur gestemd was over de trainer. Er zijn 18 bestuursleden. Er hebben maar liefst 13 leden op mij gestemd. Overduidelijk dus.

 

Ik voel mij zeer vereerd en welhaast opgelaten als ik dit hoor. Het voelt als een droom. Dan gaat de voorzitter verder. Hij vraagt mij wat ik nu doe. Ik vertel dat ik columns schrijf voor een krant, een dameselftal in de eredivisie van de vrouwen train en natuurlijk zelf ook nog een beetje voetbal. Ik merk dat de voorzitter zeer geïnteresseerd is in mijn verhaal. Dit geeft mij een goed en vertrouwd gevoel. Alsof ik niet weg ben geweest bij mijn geliefde Tottenham.

Dan gaat hij verder over de assistenten die ik natuurlijk moet hebben als trainer. Hij vraagt of ik mijn eigen assistenten mee wil nemen?

 

Daar moet ik even over nadenken. Ik ken immers geen goede assistenten. Ik heb nog geen contacten in het voetbalwereldje. Dan besluiten we dat ik eerst in gesprek ga met de huidige assistent en dan zal bepalen of ik wil samenwerken hiermee. Als laatste komen we op een punt waar je als club niet om heen kunt. De doelstelling. De doelstelling van het bestuur is een redelijke plaats in de Premier League. Ik vraag of dit niet een te bescheiden doelstelling is. De voorzitter vertelt mij voorzichtig te zijn. ‘Creëer niet al te hoge verwachtingen, die worden altijd tegen je gebruikt op het moment dat het wat slechter gaat’, geeft hij mee als wijze raad.

 

Het gesprek nadert zijn einde. De voorzitter heeft nog wel een paar eisen. Allereerst wil hij dat ik een afspraak maak met de assistent. Verder wil hij de volgende keer een rapport zien met het beeld wat ik heb van de huidige selectie. Een beschrijving van de spelers. Dit het liefst al in samenspraak met de assistenten. De vraag is of ik dit ook nog aan het bestuur zou willen presenteren. Als al deze formaliteiten rond zijn, zal ik aan de selectie voorgesteld worden. Maar hier is nog tijd genoeg voor.

 

Als ik van de kamer van de voorzitter over het trainingscomplex van Tottenham loop, wordt ik aangesproken door Jermaine Defoe. Hij is licht geblesseerd en is op weg naar de masseur. Hij herkent mij van de foto’s in de krant. Hij geeft mij een hand en feliciteert mij. We praten wat weg. Ik vraag naar zijn blessure. Hij blijkt zijn hamstring verrekt te hebben. Aan het eind van de gang komt een onbekend iemand aanlopen. Voor mij onbekend althans. Het blijkt de masseur te zijn. Hij geeft mij een hand en vraagt Defoe of hij mee wil komen. Defoe gaat met hem mee en geeft nog gekscherend een klap op de schouder. ‘Ik speel wel he, volgend seizoen’. Met een big smile op zijn gezicht loopt hij weg. Ik draai mij om en loop terug naar het hotel.

 

Onderweg ben ik nog eens aan het nadenken over het gesprek. Het doet mij ergens pijn als ik de doelstelling van de voorzitter hoor. Het zou zo mooi zijn als Spurs weer jaarlijks mee zou doen om de prijzen. In gedachten ben ik al aan het malen over mijn presentatie van de selectie. Eenmaal terug in mijn hotelkamer zie ik een krant liggen. Ik open de sportpagina zoals ik dit altijd doe als er een krant voor mijn neus ligt. Daar staat een enorme foto van mijzelf. ‘Spurs trekt onervaren trainer aan’. Als ik het artikel verder lees, lijkt de kop minder negatief dan ik in eerste instantie dacht.

 

Als ik mijn mail open heb ik een mail van Tottenham binnen. Hierin staat het officiële persbericht dat naar buiten is gebracht door de club.

 

 

Volgende keer o.a: De persconferentie

 

Ik besluit om vandaag maar vroeg te gaan slapen. Lijkt ook zo vreemd als je de tijdens de persconferentie je verhaal zit te vertellen met wallen onder je ogen. Hier zo aan denkend moet ik wel even lachen. Het zou wel grappig zijn. Toch moet ik zeggen dat ik behoorlijk zenuwachtig ben. Ik heb nog nooit een persconferentie gegeven. Niet in het Nederlands, dus laat staan in het Engels. Ik probeer mij een beetje voor te bereiden. Het woordenboek uit de bibliotheek gehaald. En nu hard aan het puzzelen op de standaardzinnen. Dit is tevens een goede manier om mijn gedachten eens even te verzetten. De zenuwen voel ik door mijn hele lichaam gieren. En ik heb nog een hele nacht te gaan.

 

De volgende ochtend word ik om 06:00 uur al wakker. Ik heb slecht geslapen. Ook niet zo gek. Ik douche mij uitgebreid, krijg een ontbed op mijn kamer van het hotel. De kamerjongen die het eten langs brengt blijkt ook een hartstochtelijke Spursfan te zijn. We raken aan de praat. Hij vertelt mij dat hij mij op TV en in de kranten heeft gezien. Hij gaat altijd met zijn vader naar de Spurs. Maar zegt hij: ‘Ik heb ze nog nooit een prijs zien winnen’. Deze opmerking raakt mij wel. Het zou mooi zijn als ik deze jongen een fantastische prijs kon bezorgen. En ik ben meteen weer laaiend enthousiast en vol energie. Dit soort opmerkingen geven mij een onbeschrijfelijk gevoel van ambitie, dadendrang en energie. Piep, piep, de pieper van de jongeman, ‘Andrew’ heet hij gaat over. Hij moet weer weg. Ik doe de deur weer dicht. Als ik net op weer achter mijn computer zit, hoor ik een zacht geklop op de deur.

Het blijkt opnieuw Andrew te zijn. Hij durfde het net niet aan mij te vragen, maar hij wil een handtekening. De eerste handtekening die ik uitdeel. Als Andrew dolgelukkig wegloopt, draai ik mij om en moet mijzelf even in de arm knijpen. Er zijn mensen die een handtekening van mij willen. Van mij, van Gery Stevens. Ik vind het maar vreemd en kan het amper bevatten.

 

Nadat ik heb gegeten en een krantje heb gelezen besluit ik om maar eens even door een winkelstraat van Londen te gaan wandelen. De persconferentie is immers pas om 4 uur vanmiddag. Op straat word ik al meerder keren herkend. Dit is een vreemde gewaarwording voor mij. Ik vermaak mij prima en de tijd vliegt voorbij. Rond een uur of 1 ben ik terug in het hotel. Benut het laatste uurtje voor een paar kleine voorbereidingen. Denk nog eens na over wat voor kleding ik aan zal doen. Uiteindelijk besluit ik te kiezen voor iets waar ik mij in voel. Waarin ik gewoon mijzelf kan zijn. Gekleed in een zeer nette spijkerbroek met een leuke witte trui met een nike-logo ga ik op weg naar White Hart Lane.

 

Eenmaal aangekomen staat de perschef al op mij te wachten. Hij kijkt eerst even verbaasd naar mijn kleding. Ik leg hem uit waarom ik zo gekleed ben. Hij begrijpt mij volkomen. Dit geeft mij toch wel een zeker gevoel. Voor de tijd zie ik de voorzitter nog. Ik zie dat de perszaal al volstroomt met journalisten. Mijn maag voelt alsof hij elk moment om kan draaien. Tegelijkertijd ben ik ook laaiend enthousiast.

 

Dan is het zover. Onder begeleiding van de voorzitter ga ik de perszaal binnen. Geflits van fotocamera’s klinkt. De 3 stappen die ik moet zetten om bij de tafel te komen lijken meters lang. Daar zie ik een officieel naambordje staan. Gery Stevens – Trainer/Coach Tottenham Hotspur staat erop. Ik neem plaats. De voorzitter neemt het woord en houdt een praatje van zo’n 5 minuten. Dan haalt hij het contract te voorschijn. Hij geeft mij een vulpen. Precies wat ik in gedachten had. Een gouden vulpen. Zo had ik het immers ook altijd gezien op TV. Ik zet de punt van de vulpen op het papier. Ik hoor de camera’s flitsen om dit moment vast te leggen. Mijn handtekening staat officieel onder het contract. De belangrijkste handtekening die ik ooit heb gezet. De voorzitter geeft mij een hand. Er worden flink wat foto’s gemaakt. Dan is het tijd voor de journalisten om vragen te stellen. Ik weet mij er wel aardig door heen te slagen ondanks mijn gebrekkige Engels. Er zijn wel een paar kleine versprekingen maar de lol en de ervaring is er niet minder om. Achteraf blijf ik nog even hangen en kom ik opnieuw de vice-voorzitter tegen. Hij vertelt mij dat het bestuur tevreden met de manier waarop ik met de pers ben omgegaan. Ik ben zelf ook zeer tevreden.Vol van de nieuwe indrukken en contacten word ik in een zeer luxe auto van de club teruggebracht naar mijn hotel.

 

Reacties en tips zijn van harte welkom ... :P

Leuke stukjes die je schrijft maar let een beetje op de leestekens.

Je zinnen zijn kort, je plaatst steeds een punt, waardoor lezen vrij vermoeiend gaat worden.

Probeer met komma's te werken.

THNX voor de positieve reacties!

 

 

De volgende dag vlieg ik terug naar Nederland. Ik heb immers nog gewoon een baan. En er woont nog familie in Nederland. Ik wandel over het vliegveld en loop naar de goede baan. Om 12:00 vertrekt het vliegtuig naar ‘Holland – Schiphol’. Na een poosje gevlogen te hebben arriveer ik op Schiphol. Tot mijn verbazing staan daar mensen van de NOS, Tien en RTL. Dit had ik absoluut niet verwacht. Ik ben ook absoluut niet voorbereid hierop. Ze rennen allemaal naar de hal waar ik aankom. Ik weet even niet zo goed wat ik moet doen. Als ik als klein kind TV zat te kijken had ik altijd een hekel aan opdringerige journalisten. Ik kreeg altijd het gevoel dat ze de sporter niet in hun waarde lieten. Maar ik kan op dit moment weinig anders doen dan de vragen netjes te beantwoorden. Zodoende doe ik er drie kwartier over om van het vliegveld naar buiten te komen, waar mijn broer mij op staat te wachten. Ik stap in en we rijden weg. Op weg naar het huis van mijn broer. Ze hebben de hele familie ingelicht en als we aankomen in de Achterhoek waar mijn broer woont, staat de hele familie al buiten te wachten. Ik word opnieuw overvallen met tal van vragen. Ik voel me wel heerlijk ontspannen. Kom eindelijk helemaal tot rust en kan rustig mijn verhaal vertellen. De familie hangt aan mijn lippen. De voetbalfans in elk geval. De rest is niet geïnteresseerd in de voetbal versie. Deze kant van de familie is meer geïnteresseerd in hoe het hotel was ingericht en ook de vraag of Robbie Keane daadwerkelijk zo knap is als op TV komt menig keer voorbij.

 

De spanning van de afgelopen dagen valt volledig van mij af. Tegen een uur of 10 moet ik een aantal keren flink gapen. Ik was in eerste instantie van plan om vannacht nog naar huis te gaan, maar in goed overleg besluit ik bij mijn broer te blijven slapen. Na een nacht goed slapen ben ik de volgende ochtend rond een uur of 9 weer mijn bed uit. Na het ontbijt rijd ik naar huis. Thuis bekijk ik eerst alle post. Er is veel post. Meer dan ik ooit heb gehad. Kaarten met felicitaties vanwege mijn nieuwe baan. Zelfs al interviewaanvragen van de Elf en de Voetbal International. Dit zijn dingen waar ik nog nooit over na had gedacht. Het leek zo vanzelfsprekend als ik zelf in de VI aan het lezen was. Maar nu het zo dichtbij komt blijkt alles een groot avontuur. Na een flinke kop koffie ga ik achter mijn computer zitten. Ik moet toch maar eens nadenken over de selectie. Ik heb morgenavond telefonisch overleg met de assistent bij Tottenham. Hij vond dat ik niet in Londen hoefde te blijven voor dit overleg.

 

Eerst bel ik nog eens met Martin Jol. We nemen de hele selectie door. Hij geeft zijn mening over de selectie. Over de zwaktes. De sterktes, de tactiek, de talenten enz. Ik vraag hem of hij een klein rapport kan mailen. Hij belooft mij dit te doen. Tijdens het bellen open ik mijn mail. Ik zie een mail van mijn huidige werkgever. Ik begin te lezen. Tijdens het lezen valt mijn mond open van verbazing. Ik vergeet dat ik aan het bellen. Ik kan niet geloven wat er in deze mail staat. Het is werkelijk waar onvoorstelbaar. Mijn baas vindt dat ik niet correct gehandeld heb, en zal mij niet laten gaan. Hij wil dat ik blijf werken. Het opgetogen, onverklaarbaar blije gevoel wat ik de afgelopen dagen had stort ineen. Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik gooi de telefoon neer. Ik word even overvallen door een paniekgevoel. Ik probeer mijzelf tot kalmte te manen. Er is vast een manier waarop dit opgelost kan worden.

 

Volgende update: Wat nu..? Valt mijn droom in duigen .. ?

 

Reacties zijn van harte welkom!

 

Ik plof neer in mijn bureaustoel en vraag mijzelf af wat ik nu moet doen. Ik besluit meteen maar een advocaat in de arm te nemen. Ik neem contact met advocatenkantoor Spong. Na overleg krijg ik zelfs Gerard Spong als advocaat. We spreken de volgende af om half drie in de middag. De volgende dag kom ik daar aan. Ik leg mijn situatie voor aan dhr. Spong. Hij legt mij uit dat dit in principe geen probleem hoeft te zijn. Ik maak immers een carrièremove. Dit is een stap voorwaarts en ieder mensen heeft het recht zichzelf te ontwikkelen. Hier staat echter wel tegenover dat Tottenham een klein bedrag moet betalen aan mijn huidige werkgever om mij weg te kopen. Ik begin alweer te twijfelen. Zou Tottenham mij echt zo belangrijk vinden dat ze mij willen wegkopen. Voor mij tien anderen is het gevoel wat ik er bij heb. Ik word altijd erg onzeker van deze situaties.

 

Met het zweet in de handen verzamel ik de moed om de voorzitter van Tottenham te bellen. Ik toets het nummer in…en druk hem weer weg. Ik durf eigenlijk niet te bellen. Ik verzamel opnieuw de moed. Met kloppend hart hoor ik de telefoon overgaan. Aan de andere kant hoor ik gerommel. Ik heb de voorzitter aan de lijn. Eerst vergeet ik wat te zeggen. Hij wil de telefoon er al bijna opgooien, als ik wat zeg. Hij merkt meteen dat er wat is. Ik begin te praten, maar veel te snel. Ik ga er zelfs van stotteren. De voorzitter vraagt mij om rustig overnieuw te beginnen. Ik kalmeer een beetje en vertel wat er aan de hand is. De voorzitter schiet in de lach. Dit was absoluut niet de reactie die ik verwacht had. Ik vraag wat hij er mee bedoeld. Hij verteld mij dat ik hier absoluut niet over in moet zitten. Hij zegt het van groot belang te vinden dat ik de trainer word, en geld is in deze situatie geen probleem. Ik voel de spanning van mijn schouders glijden. We eindigen het gesprek met het maken van een afspraak waar ik een analyse van de selectie zal geven. De voorzitter biedt aan om op zijn kosten te verblijven in Londen. Hij vindt dat ik naar een huis moet kijken en meerdere dingen moet regelen voor de definitieve verhuizing.

 

Ik leg de telefoon neer en ben opgelucht. Zeer opgelucht. Dan bedenk ik dat ik eigenlijk geen zin heb om alleen naar Londen te vliegen. Ik besluit mijn 18-jarige neef te bellen. Hij is een fervent voetbalfanaat. Hij is dan ook laaiend enthousiast. Hij gaat 2 weken met mij naar Londen. De volgende sta ik rond de klok van negen bij hem op de stoep en we rijden naar Schiphol. Hij vraagt mij de oren van het hoofd over Tottenham. Hij ziet ook meteen een aantal voordelen. Hij begint over gratis shirts, handtekeningen e.d. Hij vertelt mij dat hij iedereen heeft verteld dat ‘ík’ zijn oom de nieuwe trainer ben van Tottenham. Hij vertelt mij erg trots te zijn. Ik voel mij zeer vereerd. Voor we het weten zijn we bij Schiphol.

 

Een aantal uur later komen we aan in Londen. We gaan met een taxi naar ons hotel. Het is een enorm hotel op loopafstand van White Hart Lane. Mijn neef kijkt zijn ogen uit. Enorme kamers met alle luxe die je maar kunt bedenken. We besluiten nadat we onze koffers hebben uitgepakt naar White Hart Lane te rijden en het stadion te bekijken. Rond een uur of vier traint de selectie en hier willen wij natuurlijk bij zijn.

 

Aangekomen bij White Hart Lane wordt ik vele malen herkend. Mensen vragen zelfs handtekeningen. Mijn neef kijkt het met grote ogen aan. Ik zie de verbazing in zijn ogen. We wandelen het stadion binnen. Mijn neef, met fotocamera, schiet heel wat plaatjes. Tegen een uur of vier wandelen we naar het trainingscomplex. Hier zien we de warming-up van de ploeg nog onder leiding van Jol. Mijn neef maakt onder andere deze foto waarop Chimbonda, Jenas en Mido met de warming-up bezig zijn.

 

 

Het is de afsluitende training van dit seizoen. Er wordt veel gelachen. Er worden wat leuke spelletjes gedaan. Latje schieten, handbal e.d. Mijn neef heeft inmiddels de geheugenkaart al wel drie keer vol. Ik zie aan zijn ogen dat hij enorm veel plezier beleefd aan deze eerste dag.

 

 

Reacties en tips van harte welkom !

Zit d'r mooi en overzichtelijk uit ;-) Laat je niet ontmoedigen door het gebrek aan reacties, die komen wel. Succes verder.

Zit goed in elkaar. En leuk om te lezen ;) Veel succes bij The Spurs.

Ziet er mooi uit Gery!

Ga zo door

Je schrijfstijl is niet slecht hoewel er wel wat kleine foutjes insluipen zie ik met woordspeling door woorden aan elkaar te zetten die dat niet horen o.a. hierop naar mijn mening.

Het is ook vreemd dat je over het vliegveld wandelt want dat is bij de meeste vliegvelden uit den boze dat je daar gaat lopen probeer daar op te letten.

 

Na de training neem ik mijn neef mee naar het spelershome. Hij is zo enthousiast als een kind van tien. In het spelershome zitten de spelers van Tottenham te eten. Ik had de spelers ook nog niet echt ontmoet. Het is Martin Jol die het woord neemt en mij voorstelt. Natuurlijk wisten de spelers allang wie ik was. Dan schuif ik bij de technische staf aan tafel. We zitten wat te praten over koetjes en kalfjes. Dan neemt een van de spelers het woord. Robbie Keane stapt naar voren. Namens de groep wil hij Martin Jol graag bedanken. Ze hebben nog een fantastisch cadeau voor de trainer meegebracht. Ik merk dat Jol het fantastisch vindt. Hij fleurt helemaal op. Dan vertrekken de spelers een voor een. Mijn neef tikt mij aan. Hij vraagt zich af of hij zomaar een handtekening kan vragen. Ik speel de vraag door aan een assistent. De assistent loopt even weg en is tien minuutjes later weer terug. Hij heeft een shirt van Tottenham bij zich met alle handtekeningen.

 

Ik besluit dat het weer goed is geweest voor vandaag. We lopen terug over het trainingscomplex. Onze bedoeling is om naar huis te gaan. Onderweg blijven wij echter hangen. Er wordt een jeugdwedstrijd gespeeld op het kunstgras van Spurs Lodge. Ik kan niet traceren wat het precies voor een team is. Het is ongeveer in de leeftijd van 16 a 17 jaar. Vol verbazing bekijk ik het niveau van de wedstrijd. De jonge Spurs staan op dat moment met 1-0 voor. In de rust schiet ik de trainer even aan. We praten een beetje over het team. Hij legt mij enkele dingen uit. Hij kan jammer genoeg niet al te lang praten. De wedstrijd gaat immers door. In de 2e helft is er een speler die zeer positief in het oog springt. Het is de rechtsback van de Spurs. Ik ben onder de indruk van zijn spel. Hij lijkt 3 longen te hebben en is verdedigend niet te passeren. De Spurs winnen uiteindelijk met 3-0 van Manchester City. Na de wedstrijd blijkt dat ze de laatste wedstrijd moeten winnen om kampioen te worden. Na de wedstrijd spreek ik de rechtsback aan. Steve heet hij. Ik vertel hem onder de indruk te zijn van zijn wedstrijd. Hij vond het zelf ook goed gaan maar heeft ook nog wel wat kritische puntjes. Absoluut de mentaliteit van een topsporter. Ik zeg dat ik hem blijf volgen. Ik zie aan hem dat hij opfleurt. Zijn ogen beginnen te glinsteren als hij dit hoort.

 

Dan is het echt tijd om naar huis te gaan. In onze luxe taxi worden wij voor het hotel afgezet. We bestellen wat eten op onze kamer. Mijn neef raakt niet uitgepraat over wat hij allemaal heeft gezien vandaag. Ik ben er trots op dat ik hem dit kon laten zien. En wie weet is hij toch een beetje Spursfan geworden. We praten nog een poos met elkaar. En diep in de nacht besluiten we gapend dat het eigenlijk wel eens tijd wordt om naar bed te gaan. Voor morgen staat er niks bijzonders op het programma. We gaan wel weer bij de training kijken. Voor overmorgen staat er een gesprek met de assistent-manager gepland. Hier ga ik kijken hoe het met de selectie staat. Ook bespreken we hoe we de voorbereiding in gaan vullen. We moeten immers ook nog vriendschappelijke wedstrijden regelen. Na het gesprek met de assistent-manager ga ik mij voorbereiden op de presentatie die ik moet geven voor het bestuur. Hier moet ik een analyse van de selectie geven. Maar hier ben ik in principe nog niet mee bezig. Dit is immers pas over een week.

 

Ik draai mij nog maar eens om in mijn bed. Vol van de nieuwe indrukken die ik heb opgedaan vandaag probeer ik te slapen. Maar het blijft in eerste instantie toch bij woelen. Ik hoor mijn neef zich omdraaien op zijn kamer. Moe van deze fantastische dag. Langzaam kom ik tot rust en val in slaap..!

 

Na vannacht heerlijk geslapen te hebben sta ik vandaag rond een uur of 8 naast mijn bed. Ik ben wakker geworden van de wekker. Ik heb om 5 uur een afspraak met de assistent-manager van de Spurs. We gaan wat overleggen over het een en ander. En we proberen oefenwedstrijden te regelen.

 

Ik vermaak mij in eerste instantie overdag met het regelen van praktische zaken rondom het verhuizen naar Engeland. Ik probeer een huis te regelen. Ga achter een auto aan. Het blijkt dat ik een zeer luxe BMW van de club krijg. Daar ben ik best wel trots op.

 

Rond 5 voor vier ben ik gearriveerd bij het restaurant waar we afgesproken hebben. We doen dit op de kosten van James. Zo heet de assisent. Iets na negenen is hij er ook. Het blijkt een uitermate luxe restaurant te zijn waar we in terecht zijn gekomen. We bestellen wat drinken en komen aan de praat. Over de selectie. Hij vertelt hoe hij er tegen aan kijkt.

Hij vindt dat Tottenham een sterke selectie heeft met de potentie om mee te doen om het kampioenschap. Hij vindt echter wel dat een paar goede aankopen niet misplaatst zouden zijn.

Daarna komen we op het punt van de oefenwedstrijden. Hij vertelt er al 4 geregeld te hebben. Ik ben blij dat hij dit gedaan heeft. Ik houd wel van assistenten die zelf ook wat durven te doen. En niet opkijken tegen de manager. Pro-activiteit vindt ik belangrijker bij een assistent. Onder het etentje bellen we nog een aantal ploegen bij langs. Zodoende komen we op het volgende programma.

 

 

Het oefenprogramma stemt mij tevreden. Het zijn genoeg wedstrijden in deze lange voorbereiding. Er zitten 2 tegenstanders van formaat in zodat wij ons optimaal kunnen voorbereiden en scherp aan het seizoen kunnen beginnen. We besluiten om op zaterdag 20 juni te beginnen met trainen.

 

Aan het einde van het gesprek besluiten om een nieuwe afspraak te maken over 2 weken. Dan weet ik hoe er gereageerd is op de presentatie van mijn selectie. En kunnen we de laatste puntje op de i te zetten.

 

 

 

REACTIES ZIJN UITERAARD WEER VAN HARTE WELKOM