David Frederick Pentland

Ik ben David Frederick Pentland, geboren te Rotterdam op 2 maart 1967, als zoon van een Britse vader en Nederlandse moeder. Als kind genoot ik altijd als mijn vader, Benneth Eduard Pentland, verhalen vertelde over mijn overgrootvader, Frederick Beaconsfield Pentland, die 5 interlands had gespeeld voor het Engelse nationale elftal in het begin van de 20e eeuw. Mijn vaders verhalen, die zijn eigen opa hem had verteld, gingen verder nog over het op heldhaftige wijze binnenhalen van the championship (zoals mijn vader het altijd noemde) van de Southern Football League in 1907 met de Queens Park Rangers F.C. uit London, maar vooral over wat voor held mijn overgrootvader was in Baskenland.

 

Mijn overgrootvader in 1909 in het tenue van het nationale voetbalelftal van Engeland

 

Baskenland is een autonome regio in het noorden van Spanje, heeft ongeveer de grootte van de helft van Nederland, en heeft ongeveer 3 miljoen inwoners. Baskenland heeft zijn eigen taal, het Euskala, Baskisch voor Nederlanders.

 

De Eerste Wereldoorlog

Mijn overgrootvader Frederick Beaconsfield Pentland, verder in dit verhaal noem ik hem gewoon Fred, werd na zijn spelerscarrière trainer. In 1914 vertrok hij naar Berlijn om Bundestrainer te worden van het Olympische voetbalelftal van Duitsland. De Olympische Spelen zouden in 1916 in Berlijn gehouden worden, dus trokken ze hun portomonee om een voormalige profvoetballer uit Engeland te halen om in eigen land de gouden plak binnen te halen. Al snel brak de Eerste Wereldoorlog uit en werd Fred vastgezet in strafkamp Ruhleben.

 

In Ruhleben zaten ongeveer 5000 buitenlanders, voornamelijk Britten, vast die werkten of op vakantie waren in Duitsland toen de oorlog uitbrak. Onder deze gevangenen waren ondermeer nog nog 3 andere voormalige Engelse internationals ( Fred Spiksley, Samuel Wolstenholme and Steve Bloomer), een voormalig Schots international (John Cameron), een Duitse international die geboren was in Engeland (Edwin Dutton) en voormalig Tottenham speler John Brearley. Mijn overgrootvader richtte in het kamp zelfs een voetbalbond op: The Ruhleben Football Association en er werd in competitieverband gevoetbald en er werder zelfs 'interlands' gespeeld tussen Engelse, Franse en Belgische gevangenen.

 

Toch op de Olympische Spelen

Fred kwam pas aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (1918 ) vrij en door de oorlog waren de Spelen van 1916 niet doorgegaan. In 1920 zouden de Spelen in Antwerpen zijn. Hij hield met voormalige medegevangenen uit Frankrijk nog regelmatig contact per brief (hoewel deze pas maanden later aankwamen, en een fortuin kostte, de brieven moesten immers het Kanaal over). In het voorjaar van 1920 ontving hij een brief van Jules Rimet, voorzitter van de Fédération Française de Football, waarin hij gevraagd werd om op de Spelen van 1920 (te Antwerpen) het Franse Olympische elftal te coachen.

Fred kon zijn geluk niet op en vertrok onmiddellijk naar Frankrijk om zich met zijn team voor te bereiden op het Olympische Voetbaltoernooi. Helaas voor Fred mondde deze Spelen weer uit op een teleurstelling. Door een gunstige loting kwamen ze direct in de kwartfinale terecht, waar Fred en Franse équipe Italië ontmoette. De Italianen werden met 3-1 opzij gezet door geweldig modern kort passingspel van de Fransen. In de halve finale volgde de Tsjechoslowaken. Deze hadden in hun eerste twee wedstrijden tegen Noorwegen en Joegoslavie maarliefst 11 doelpunten gemaakt en gingen als favoriet voor de titel de strijd aan met de Fransozen van Fred. De Tsjechoslowaken maakte deze favorietenrol meer dan waar en zette de ploeg van Fred aan de kant met 4-1. In de finale trof Tsjecho-Slowakije het thuisland België. Tsjecho-Slowakije kwam al snel op 2-0 achterstand en liep in de 43e minuut van het veld af! Zij tekende protest aan omdat naar hun mening de scheidsrechter partijdig was en omdat zij niet hun eigen grensrechter mochten laten vlaggen (wat indertijd de regel was). Ten gevolge van het staken van de wedstrijd werd Tsjecho-Slowakije gediskwalificeerd en won België de gouden medaille. De Belgische organisatie creëerde als goedmakertje een nieuw toernooi voor de zilveren en de brozen plak. Maar Fred was met zijn Franse team al richting Frankrijk vertrokken omdat men al dacht dat het toernooi over was!

 

Wordt vervolgd.

 

 

David Frederick Pentland

Ik ben David Frederick Pentland, geboren te Rotterdam op 2 maart 1967, als zoon van een Britse vader en Nederlandse moeder. Als kind genoot ik altijd als mijn vader, Benneth Eduard Pentland, verhalen vertelde over mijn overgrootvader, Frederick Beaconsfield Pentland, die 5 interlands had gespeeld voor het Engelse nationale elftal in het begin van de 20e eeuw. Mijn vaders verhalen, die zijn eigen opa hem had verteld, gingen verder nog over het op heldhaftige wijze binnenhalen van the championship (zoals mijn vader het altijd noemde) van de Southern Football League in 1907 met de Queens Park Rangers F.C. uit London, maar vooral over wat voor held mijn overgrootvader was in Baskenland.

 

Mijn overgrootvader in 1909 in het tenue van het nationale voetbalelftal van Engeland

 

Baskenland is een autonome regio in het noorden van Spanje, heeft ongeveer de grootte van de helft van Nederland, en heeft ongeveer 3 miljoen inwoners. Baskenland heeft zijn eigen taal, het Euskala, Baskisch voor Nederlanders.

 

De Eerste Wereldoorlog

Mijn overgrootvader Frederick Beaconsfield Pentland, verder in dit verhaal noem ik hem gewoon Fred, werd na zijn spelerscarrière trainer. In 1914 vertrok hij naar Berlijn om Bundestrainer te worden van het Olympische voetbalelftal van Duitsland. De Olympische Spelen zouden in 1916 in Berlijn gehouden worden, dus trokken ze hun portomonee om een voormalige profvoetballer uit Engeland te halen om in eigen land de gouden plak binnen te halen. Al snel brak de Eerste Wereldoorlog uit en werd Fred vastgezet in strafkamp Ruhleben.

 

In Ruhleben zaten ongeveer 5000 buitenlanders, voornamelijk Britten, vast die werkten of op vakantie waren in Duitsland toen de oorlog uitbrak. Onder deze gevangenen waren ondermeer nog nog 3 andere voormalige Engelse internationals ( Fred Spiksley, Samuel Wolstenholme and Steve Bloomer), een voormalig Schots international (John Cameron), een Duitse international die geboren was in Engeland (Edwin Dutton) en voormalig Tottenham speler John Brearley. Mijn overgrootvader richtte in het kamp zelfs een voetbalbond op: The Ruhleben Football Association en er werd in competitieverband gevoetbald en er werder zelfs 'interlands' gespeeld tussen Engelse, Franse en Belgische gevangenen.

 

Toch op de Olympische Spelen

Fred kwam pas aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (1918 ) vrij en door de oorlog waren de Spelen van 1916 niet doorgegaan. In 1920 zouden de Spelen in Antwerpen zijn. Hij hield met voormalige medegevangenen uit Frankrijk nog regelmatig contact per brief (hoewel deze pas maanden later aankwamen, en een fortuin kostte, de brieven moesten immers het Kanaal over). In het voorjaar van 1920 ontving hij een brief van Jules Rimet, voorzitter van de Fédération Française de Football, waarin hij gevraagd werd om op de Spelen van 1920 (te Antwerpen) het Franse Olympische elftal te coachen.

Fred kon zijn geluk niet op en vertrok onmiddellijk naar Frankrijk om zich met zijn team voor te bereiden op het Olympische Voetbaltoernooi. Helaas voor Fred mondde deze Spelen weer uit op een teleurstelling. Door een gunstige loting kwamen ze direct in de kwartfinale terecht, waar Fred en Franse équipe Italië ontmoette. De Italianen werden met 3-1 opzij gezet door geweldig modern kort passingspel van de Fransen. In de halve finale volgde de Tsjechoslowaken. Deze hadden in hun eerste twee wedstrijden tegen Noorwegen en Joegoslavie maarliefst 11 doelpunten gemaakt en gingen als favoriet voor de titel de strijd aan met de Fransozen van Fred. De Tsjechoslowaken maakte deze favorietenrol meer dan waar en zette de ploeg van Fred aan de kant met 4-1. In de finale trof Tsjecho-Slowakije het thuisland België. Tsjecho-Slowakije kwam al snel op 2-0 achterstand en liep in de 43e minuut van het veld af! Zij tekende protest aan omdat naar hun mening de scheidsrechter partijdig was en omdat zij niet hun eigen grensrechter mochten laten vlaggen (wat indertijd de regel was). Ten gevolge van het staken van de wedstrijd werd Tsjecho-Slowakije gediskwalificeerd en won België de gouden medaille. De Belgische organisatie creëerde als goedmakertje een nieuw toernooi voor de zilveren en de brozen plak. Maar Fred was met zijn Franse team al richting Frankrijk vertrokken omdat men al dacht dat het toernooi over was!

 

Wordt vervolgd.

 

 

David Frederick Pentland

Ik ben David Frederick Pentland, geboren te Rotterdam op 2 maart 1967, als zoon van een Britse vader en Nederlandse moeder. Als kind genoot ik altijd als mijn vader, Benneth Eduard Pentland, verhalen vertelde over mijn overgrootvader, Frederick Beaconsfield Pentland, die 5 interlands had gespeeld voor het Engelse nationale elftal in het begin van de 20e eeuw. Mijn vaders verhalen, die zijn eigen opa hem had verteld, gingen verder nog over het op heldhaftige wijze binnenhalen van the championship (zoals mijn vader het altijd noemde) van de Southern Football League in 1907 met de Queens Park Rangers F.C. uit London, maar vooral over wat voor held mijn overgrootvader was in Baskenland.

 

Mijn overgrootvader in 1909 in het tenue van het nationale voetbalelftal van Engeland

 

Baskenland is een autonome regio in het noorden van Spanje, heeft ongeveer de grootte van de helft van Nederland, en heeft ongeveer 3 miljoen inwoners. Baskenland heeft zijn eigen taal, het Euskala, Baskisch voor Nederlanders.

 

De Eerste Wereldoorlog

Mijn overgrootvader Frederick Beaconsfield Pentland, verder in dit verhaal noem ik hem gewoon Fred, werd na zijn spelerscarrière trainer. In 1914 vertrok hij naar Berlijn om Bundestrainer te worden van het Olympische voetbalelftal van Duitsland. De Olympische Spelen zouden in 1916 in Berlijn gehouden worden, dus trokken ze hun portomonee om een voormalige profvoetballer uit Engeland te halen om in eigen land de gouden plak binnen te halen. Al snel brak de Eerste Wereldoorlog uit en werd Fred vastgezet in strafkamp Ruhleben.

 

In Ruhleben zaten ongeveer 5000 buitenlanders, voornamelijk Britten, vast die werkten of op vakantie waren in Duitsland toen de oorlog uitbrak. Onder deze gevangenen waren ondermeer nog nog 3 andere voormalige Engelse internationals ( Fred Spiksley, Samuel Wolstenholme and Steve Bloomer), een voormalig Schots international (John Cameron), een Duitse international die geboren was in Engeland (Edwin Dutton) en voormalig Tottenham speler John Brearley. Mijn overgrootvader richtte in het kamp zelfs een voetbalbond op: The Ruhleben Football Association en er werd in competitieverband gevoetbald en er werder zelfs 'interlands' gespeeld tussen Engelse, Franse en Belgische gevangenen.

 

Toch op de Olympische Spelen

Fred kwam pas aan het einde van de Eerste Wereldoorlog (1918 ) vrij en door de oorlog waren de Spelen van 1916 niet doorgegaan. In 1920 zouden de Spelen in Antwerpen zijn. Hij hield met voormalige medegevangenen uit Frankrijk nog regelmatig contact per brief (hoewel deze pas maanden later aankwamen, en een fortuin kostte, de brieven moesten immers het Kanaal over). In het voorjaar van 1920 ontving hij een brief van Jules Rimet, voorzitter van de Fédération Française de Football, waarin hij gevraagd werd om op de Spelen van 1920 (te Antwerpen) het Franse Olympische elftal te coachen.

Fred kon zijn geluk niet op en vertrok onmiddellijk naar Frankrijk om zich met zijn team voor te bereiden op het Olympische Voetbaltoernooi. Helaas voor Fred mondde deze Spelen weer uit op een teleurstelling. Door een gunstige loting kwamen ze direct in de kwartfinale terecht, waar Fred en Franse équipe Italië ontmoette. De Italianen werden met 3-1 opzij gezet door geweldig modern kort passingspel van de Fransen. In de halve finale volgde de Tsjechoslowaken. Deze hadden in hun eerste twee wedstrijden tegen Noorwegen en Joegoslavie maarliefst 11 doelpunten gemaakt en gingen als favoriet voor de titel de strijd aan met de Fransozen van Fred. De Tsjechoslowaken maakte deze favorietenrol meer dan waar en zette de ploeg van Fred aan de kant met 4-1. In de finale trof Tsjecho-Slowakije het thuisland België. Tsjecho-Slowakije kwam al snel op 2-0 achterstand en liep in de 43e minuut van het veld af! Zij tekende protest aan omdat naar hun mening de scheidsrechter partijdig was en omdat zij niet hun eigen grensrechter mochten laten vlaggen (wat indertijd de regel was). Ten gevolge van het staken van de wedstrijd werd Tsjecho-Slowakije gediskwalificeerd en won België de gouden medaille. De Belgische organisatie creëerde als goedmakertje een nieuw toernooi voor de zilveren en de brozen plak. Maar Fred was met zijn Franse team al richting Frankrijk vertrokken omdat men al dacht dat het toernooi over was!

 

Wordt vervolgd.

Ziet er goed uit ga zo door. :thumb:

 

 

 

Fred Pentland in Spanje

Nadat de Spelen wederom uitliepen op een farce werd Fred een coachjob in Spanje aangeboden. Racing Santander deed hem een aanbod om de Verdiblancos negen maanden lang te coachen voor 1000 peseta’s per maand (een gigantisch bedrag in die tijd) en een deel van de verhoogde inkomsten door de vergrootte toeschouwersaantallen. Er stond nu immers een voormalig Engels international aan het roer van Racing en iedereen wilde dat zien. Fred deed wat verwacht werd van hem en speelde vernieuwend voetbal, met korte passing en spel gebaseerd op techniek. Hij viel op als trainer van Racing en was al gauw gewild bij andere Spaanse voetbalclubs.

 

Mijn overgrootvader als trainer bij Racing Santander

 

In de zomer van 1921 werd Fred aangetrokken door Atletic de Bilbao. Hij professionaliseerde de club vliegensvlug. Er werd opeens elke dag getraind en spelers kregen betaald. Dit betaalde zich uit; in 1923 won Fred met Atletic de Copa Del Rey, de nationale beker, destijds het enige nationale voetbaltitel, de Spaanse nationale competitie bestond immers nog niet. Tevens werd Fred 3 maal achtereenvolgend kampioen van Viskaya (Biskaje, de regio in Baskenland waar Bilbao in ligt). Hij had de harten van de voetbalfans in Baskenland gestolen.

Na deze zegereeks werd Fred Pentland trainer van Atletico Madrid, in 1903 opgericht door Baskische studenten die studeerde in Madrid, daarom ook dezelfde clubkleuren als Athletic de Bilbao hebbend, en won in 1928 het Campeonato del Centro, het regionale kampioenschap in de regio waar Madrid toebehoort. Toen in 1928 de Spaanse nationale voetbalcompetitie werd opgericht mocht Atletico (net als Atletic de Bilbao, Real Madrid, FC Barcelona, Real Sociedad, Arenas Club de Getxo, Real Unión, RCD Espanyol, CE Europa en Racing Santander) als medeoprichter vanaf het begin meedoen in deze nationale voetbalcompetitie.

Nadat in de zomer van 1929 FC Barcelona als eerste kampioen werd van de Spaanse nationale voetbalcompetitie keerde hij terug naar Bilbao met maar één doel voor ogen: het Spaanse nationale kampioenschap binnen halen met Athletic de Bilbao...

 

Wordt vervolgd.

 

 

Een legende in Baskenland

De terugkeer van Fred bij Los Leones de San Mamés werd toegejuicht. In Bizkaia was men overtuigd van zijn kwaliteiten. Nadat in de eerste wedstrijd Real Madrid was verslagen met 2-1 was de toon gezet. Athletic ging voor het kampioenschap. Vervolgens verloor Athletic in het seizoen 29/30 geen competitiewedstrijd meer. Van de 18 competitiewedstrijden werder er 12 gewonnen en speelden ze er 6 gelijk. Het eerste nationale kampioenschap van Athletic de Bilbao was een feit. Goudhaantje Gorostiza werd de topscorer met 20 doelpunten in 18 duels. Tevens won Athletic de Copa del Rey, de eerste dubbel was binnen.

 

Ondertussen was Fred in 1929 ook nog eens bondscoach van het Spaanse nationale voetbalelftal. Zijn beste resultaat was een 4-3 overwinning tegen zijn eigen vaderland Engeland. Spanje werd mede door Fred de eerste niet-Britse nationale ploeg die Engeland versloeg.

 

In het volgende seizoen waren de verwachtingen hoog. Toen men in de eerste 9 speelrondes toch was teleurstellend 2e stond, kwam FC Barcelona, de kampioen van 28-29 op bezoek. In het eigen Estadio San Mamés behaalde Athletic (en Fred) de meest gevierde overwinning aller tijden: het grote FC Barcelona werd met 12-1 (!) opzij gezet. Bata scoorde maarliefst 7 doelpunten. Deze 12-1 nederlaag is nog immer de grootst geleden nederlaag van FC Barcelona aller tijden. Na deze legendarische overwinning leek Athletic de titel niet meer te kunnen ontlopen. Mede door het geweldige spitsenduo Bata en Gorostiza, die samen 44 competitiedoelpunten in 18 wedstrijden maakten, won Athletic de titel in 1931 op doelsaldo!

 

Wordt vervolgd.

Hmm, de foto's willen niet meer werken.

 

Hoewel ik niet wil zeuren zou ik graag willen weten wat mensen van mijn verhaal vinden.

het ziet er goed uit, ben benieuwd waar dit heen gaat

Het zijn flinke lappen tekst, zonder al teveel plaatjes.

 

Probeer het op een iets leukere manier te presenteren.

 

Succes!

Je fotos werken inderdaad niet, heb eens gekeken maar kan er blijkbaar niet echt iets aan doen...

Kijk even hierzo...

 

Je schrijfstijl en verhaal kan mij wel bekoren

Bedankt voor de reacties. De plaatjes waren gewoon foto's die al op internet stonden. Blijkbaar houden ze niet zo van deeplinking oid. Ik zet mn verhaal vanmiddag voort.

 

 

De tweede achtereenvolgende dubbel

Ook werd in 1931 de beker gewonnen. In de finale Betis werd met 3-1 opzij gezet. Fred was dus niet alleen de eerste trainer in Spanje die de dubbel won, hij won hem ook nog eens twee keer achterelkaar!

De volgende twee seizoenen werd Fred ondanks fantastisch voetbal tweemaal tweede, beide keren nipt achter Real Madrid. Toch werd twee keer de Copa Del Rey veroverd. In 1932 werd in Madrid FC Barcelona met 1-0 verslagen. In 1933 was Real Madrid de klos, Fred leidde zijn team naar een 2-1 in Barcelona. Fred had het gevoel dat hij niets meer kon bereiken na 2 kampioenschappen en twee tweede plaatsen in La Liga en vier achtereenvolgende bekerzeges (!) in de Copa Del Rey en vertrok naar het de nevenclub uit Madrid, Athletic de Madrid, dat uitkwam in de tweede divisie en promoveerde gelijk door tweede te worden achter Real Oviedo. Met het pas gepromoveerde Ahtletic de Madrid werd hij in 1935 gelijk zevende.

Zijn fabelachtige carrière in Spanje kwam tot een abrupt einde toen er in Spanje onder leiding van Generaal Franco een burgeroolog uitbrak. Fred zag, met zijn herinneringen aan de Eerste Wereldoorlog, de bui al hangen en vertrok hals over kop naar Engeland.

 

De held van Euskal Herria was weer thuis. Hij was nog een aantal jaar trainer bij Barrow A.F.C. In 1962 stierf hij op 78-jarige leeftijd. Na zijn dood werd hij geëerd in Estadio San Mamés.

 

Kort samengevat waren zijn prestaties:

 

Als speler

 

Queens Park Rangers

Kampioen Southern Football League| 1909

 

Engelse nationale elftal

5 interlands| 1909

British Home Championship| 1909

 

Als trainer

 

Frans Olympisch Elftal

Halve Finale OS| 1920

 

Athletic de Bilbao

Kampioen Primera Division| 1929-30, 1930-31

Runners-up Primera Division| 1931-32, 1932-33

Winnaar Copa Del Rey| 1923, 1930, 1931, 1932, 1933

Kampioen van Biskaje| 1923-24, 1924-25, 1930-31, 1931-32, 1932-33

 

Athletic Madrid

Runners-up Segunda Division| 1933-34 (Promotie naar de Primera Division)

Runners-up Copa Del Rey| 1926

 

 

El Bombín II?

Maargoed, dit was dus mijn overgrootvader. Door hem, eigenlijk natuurlijk door de verhalen van mijn vader, heb ik altijd een soort emotionele band gehad met Euskal Herria, Baskenland dus, en Bilboko Athletic Kluba, Athletic de Bilbao.

In het dagelijks leven was ik, wat ik heden ten dage ben zal u als lezer nog verrassen, juridisch consultant met een eigen bedrijfje in Rotterdam. In mijn jeugd heb ik alleen bij de plaatselijke Xerxes gevoetbald en was ik fan van Sparta, waar ik in de D'tjes ook nog eens stage mocht lopen omdat ik in een paar competitiewedstrijden als flegmatieke linksbuiten was opgevallen. Ik viel af omdat ik te weinig oog voor tegenstanders had en het beter dacht te weten dan de trainer.

Maar een maand geleden kreeg mijn hele leven een totale omslag. Nadat ik halverwege juni had vernomen dat Athletic-trainer Javier Clemente was ontslagen omdat hij het niet eens was met het transferbeleid passeerde allemaal namen de revue. In eerste instantie leek het Félix Sarriugarte, voormalig speler van Athletic in de jaren '90, te worden. Om onduidelijke redenen ging dit niet door.

11 Juli stonden 3 mannen aan mijn deur in Rotterdam. Één van deze mannen herkende ik: Fernando Lamikiz, voorzitter van Athletic de Bilbao. Ik deed uit beleefdheid open en een van de andere mannen vroeg in dramatisch slecht Engels of ik Mr. Pentland was. Ik antwoordde instemmend en vroeg de mannen wat er aan de hand was. Ze wilde met me spreken over iets heel belangrijks. Ik liet de mannen maar binnen, niet dat ik een andere keus zou hebben, en vroeg of ze iets wilde drinken. Toen ik terugkwam uit de keuken lagen er verscheidene brieven en een foto op tafel. 'Do you know El Bombín?' vroeg Lamikiz. Ik antwoordde dat de man op de foto verdacht veel leek op mijn overgrootvader Fred Pentland, maar dat ik geen idee had wat of hoe een Bombín was. Lamikiz maakte mij duidelijk dat El Bombín de bijnaam in Baskenland was van mijn overgrootvader. Hij kreeg die bijnaam omdat hij altijd een typisch Britse bolhoed droeg, een Bombín in het Spaans.

De twee onbekende mannen, die zich hadden voorgesteld als Aitor and Asier, hadden op hun colbert een veel-kleurige logo geprint dat mij niet bekend voorkwam, later werd mij duidelijke dat dit de vlag was van Batasuna, de politieke tak van de ETA.

Na wat gepraat over mijn grootvader sloeg plots de stemming om. Lamikiz legde een Spaanstalig contract voor mijn neus en vertelde erbij dat ik de natuurlijke opvolger was van El Bombín. Terwijl ik het Spaans aan het ontcijferen was, ik heb Latijn op de middelbare school gehad, dus ik herkende sommige woorden, foeterde 'Aitor' Lamikiz uit. Hij vond het schijnbaar te lang duren. Toen ik duidelijk maakte dat ik niet zomaar een Spaanstalig contract tekende, vertelde Lamikiz opeens in het Duits, Lamikiz heeft immers enkele jaren in Munchen gestudeerd, zodat 'Aitor' en 'Asier' het niet verstonden, dat weigeren simpelweg niet kon. Ik snapte het niet, maar opeens drong het tot mij door. Lamikiz werd gedwongen om mij een contract aan te bieden. Weigeren zou het einde betekenen van Lamikiz, en bovendien zouden 'Aitor' en 'Asier' mij wel onder handen nemen.

Met knikkende knieen zette ik mij handtekening onder het contract. Toen kwam de tweede schok, ik moest onmiddellijk mee om het eerste vliegtuig naar San Sebastian te pakken. Als een geluk bij een ongeluk was ik een half jaar geleden verlaten door mijn vrouw, en door de malafide wetgeving kreeg zij de complete voogdij over de kinderen, daar hoefde ik me dus geen zorgen over te maken. 'Maar hoe moet dat dan met mijn bedrijf?' vroeg ik Lamikiz. Hij zei dat hij, net als ik een jurist zijnde, het wel in orde zou maken.

Enkele uren later zat in het vliegtuig op weg naar San Sebastian, de hoofdstad van Baskenland. Ik kon nog nauwelijks bevatten wat er zojuist gebeurd was. Ik, David Frederick Pentland, sta per 14 juli als manager aan het roer van Athletic de Bilbao.

Tip: gebruik voor het uploaden van plaatjes gewoon tinypic.com of imageshack.us. Verder ziet het er leuk uit en is het een mooi verhaal! Succes..

Dankje, heb nu een soort van banner geupload. Volgende update zal de presentatie en de voorbereiding zijn.

 

Op 4 juli werd ik gepresenteerd aan de pers. Ik werd voorgesteld als El Bombín II. Ik zou binnen 5 jaar van Athletic weer een stabiele topper in de Spaanse competitie moeten maken. Bovendien zou ik weer bewijzen dat Athletic een echte cupfighter is, de Copa Del Rey werd immers al 24 keer gewonnen door de Basken, en zou in de komende jaren de cup weer binnen moeten halen.

Het eerste seizoen staat in het teken van het leren kennen van het coachingsvak, de club, de ploeg en Spaanse Primera Division. Het bestuur en de supporters zien graag een veilige middenmoterspositie. Zelf streef ik naar een plek bij de eerste 10.

Bovendien zal ik het Bask-only beleid moeten voorzetten. Er mogen alleen maar Basken bij Athletic spelen. Aan de eigen jeugd wordt een grote waarde toegekend.

 

 

De Club

 

 

 

De Selectie

 

 

De sterspelers van deze selectie zijn Andoni Iraola, een vleugelverdediger van topniveau, Francisco Yeste, een fantastische aanvallende middenvelder cq. linkervleugelaanvaller en de rechtsbuiten en 53-voudig international Joseba Exteberria.

 

Jeugdige talenten zijn de kopsterke spits Llorente en de piepjonge bikkelaar op het middenveld Javi Martínez.

Je schrijft het super moet ik zeggen Fides en ook leuk dat je het verhaal begint met je overgrootvader en dan langszaam naar beneden gaat.

Athletic de Bilbao is een orginele club die niet veel mensen hebben volgens mij en ze hebben ook geen slechte selectie zo te zien! Jij gaat de successen terugbrengen daar ben ik van overtuigd.

Is dat zelf erbij geschreven wat ze waard zijn, hoeveel ze wegen en hoe lang ze zijn of kun je dat in het spel zelf vinden?

Je schrijft het super moet ik zeggen Fides en ook leuk dat je het verhaal begint met je overgrootvader en dan langszaam naar beneden gaat.

Athletic de Bilbao is een orginele club die niet veel mensen hebben volgens mij en ze hebben ook geen slechte selectie zo te zien! Jij gaat de successen terugbrengen daar ben ik van overtuigd.

Is dat zelf erbij geschreven wat ze waard zijn, hoeveel ze wegen en hoe lang ze zijn of kun je dat in het spel zelf vinden?

Bedankt voor de reactie.

Ik denk dat niet zoveel mensen Athletic nemen omdat het nogal lastig is om de top te bereiken als je alleen Basken mag kopen. De selectie is opzich wel prima, maar een goede linksback is bijvoorbeeld niet echt aanwezig.

Het gewicht etc. kan je gewoon zien door [view] -> [general info] te klikken in het scherm waar je je team ziet.

De update van het eerste seizoen volgt waarschijnlijk vanavond.

 

 

Het eerste seizioen: 2006-07

 

In onze voorbereiding troffen we meerdere Baskische amateur of semi-amateurploegen die we met grote cijfers van de mat veegden. Alleen Messina uit de Italiaanse Serie A door enige tegenstand en versloegen we met 2-1. Er werden ook geen nieuwe spelers aangetrokken voor de A-kern. Alleen talent Ander Herrera (16, Zaragoza) kwam de gelederen van de B-ploeg versterken. Ook werden voor de al voor in januari Mikel Soriano (16, Tenerife) en Rodriguez Ledesma (16, Barakaldo) aangetrokken. Deze zouden in 2007 ook in het B-beginnen.

 

De openingswedstrijd van het seizoen was thuis tegen Levante. Ik had het als eerste wedstrijd niet beter kunnen wensen. Levante, dat uiteindelijk laatste werd in la Liga, werd met 2-1 nadat onze beide spits Aduriz en Llorente een doelpunt hadden gemaakt. Vervolgens troffen we Barca (uit) en Real Madrid (thuis), deze wedstrijden werden beide verloren, 0-2 werd na tegen Barca, na een vroege rode kaart van Orbaiz, tegen de Koninklijke werd het ongelukkig 0-1.

Hierna volgde een reeks van wedstrijd die redelijk ging. Ploegen die we moesten verslaan (Recreativo, Racing, Mallorca o.a.) gingen gewonnen, tegen grotere clubs (Sevilla, Depor en Betis o.a.) verloren we. In de eerste ronde van de Copa kwamen we Real Zaragoza tegen. In La Romareda versloegen we ze met 4-2 (goals van Llorente (2), Yeste, Aduriz), thuis in La Cathedral maakte we het met 2-1 (wederom Llorente en Yeste) af.

Na deze thuisoverwinning behaalde we onze mooiste zege van het seizoen. In eigen huis tikten we toenmalig koplopen Valencia CF van de mat. Tiko maakte van afstand de 1-0, Baraja maakte gelijk, Yeste maakte het verschil en de 18 jarige Javi Martínez gaf de nekslag: 3-1!.

 

 

In december versloegen we Villarreal thuis met 3-2 (Yeste (2), Llorente (pen.)). Een maand later moest Sevilla het ontgelden. In onze thuishaven versloegen we de UEFA-cup-houder met 2-1 (Yeste, Orbaiz), een week later verloren we door een last-minute-winner van de 17 jarige Giovanni Dos Santos met 3-2 voor de tweede maal van Barca[/b].

In de Copa Del Rey lootte we Segunda Division ploeg Vecindario, deze werd in 2 matchen gemakkelijk opzij gezet (0-3, 0-0). In de kwartfinale lootte we het Catalaanse Espanyol. Uit verloren we teleurstellend met 2-0, maar thuis wilde we dit rechtzetten.

 

 

De goden kwam ons niet goedgezind want El Pequeño (De Kleine Boeddha) liet ons door een penalty in de verlenging teleurgesteld achter. We waren hier zo kapot van: van de volgende 9 competitiewedstrijden wonnen we er maar eentje (we versloegen nota bene Espanyol, wederom met 3-1). Gelukkig herstelde we ons op tijd en wisten we de laatste 3 westrijden (tegen laagvliegers Celta, Osasuna en Gimnàstic) wel te winnen.

 

De Eindstand van de Primera Division 2006-07

 

 

Al met al heb ik wat betreft de competitie aan mijn doelstelling voldaan. Ik ben bij de eerste tien geëindigd.

 

Francisco Javier Yeste en onze doelman Daniel Aranzubia speelden zich bovendien in het Primera Division Team of the Season 2006-07

 

Gedurende afgelopen seizoen heb ik centrale verdediger Mikel González (21, Real Sociedad, was verhuurd aan Sporting CP) en linkervleugelspeler/aanvallende middenvelder Jose Javier Barkero (28, Albacete) al voor volgend seizoen weten te strikken, gezamenlijk kostten ze ruim 6M Euro.

 

Verder jaag ik nog op spits Joseba Llorente (27, Valladolid), die goed was voor 18 doelpunten in de Segunda Division afgelopen jaar.

 

Conclusie 2006-07

Ik ben gematigd tevreden over afgelopen jaar. Leuke overwinningen behaald op Valencia en Sevilla, maar daarentegen lullig door Espanyol (‘verdomde Catalanen ook!’ – voorzitter Fernando Lamikiz) uit de Copa geschopt. Een negende plaats in La Liga is niet slecht, maar het had beter gekund als we in sommige wedstrijden achterin iets beter hadden gestaan en als onze spitsen iets meer killersinstinct hadden getoond. Ben dus wel tevreden dat we onze verdediging volgend jaar kunnen versterken met de jonge González.

 

Wat statistiekjes voor de liefhebber:

 

Topscorer (overall)

Fernando Llorente | 21 doelpunten in 43 wedstrijden

Francisco Javier Yeste | 15 doelpunten in 34 wedstrijden

Aritz Aduriz | 10 doelpunten in 33 wedstrijden

 

Topscorer (alleen competitie)

Fernando Llorente | 15 doelpunten in 38 wedstrijden (alle wedstrijden dus gespeeld!)

Francisco Javier Yeste | 12 doelpunten in 29 wedstrijden

Aritz Aduriz | 9 doelpunten in 29 wedstrijden

 

Hoogste gemiddelde (overall)

Fernando Llorente | 7.35

Francisco Javier Yeste | 7.26

Joseba Exteberria | 7.10

 

Hoogste gemiddelde (alleen competitie)

Fernando Llorente | 7.24

Francisco Javier Yeste | 7.24

Joseba Exteberria | 7.11

 

Meeste assists (overall)

Fernando Llorente | 12

Andoni Iraola | 9

Aritz Aduriz | 7

 

Meeste Man of the Match (overall)

Fernando Llorente | 9

Daniel Aranzubia | 3

Francisco Javier Yeste | 3

Joseba Exteberria | 3

 

Llorente en Yeste waren dus verreweg de beste spelers van dit seizoen, helaas was Yeste nog redelijk vaak geblesseerd en gaf hij voor iemand die een half seizoen op ‘10’ stond en de andere helft op de linkervleugel veel schokkend weinig assists (3)

Op naar seizoen 2007-08!

 

Nagekomen bericht

Doordat Spanje via de Sporting play draw nog een UEFA cup plaats heeft verkregen mag Athletic deelnemen aan de Intertoto Cup!

Al bij al een redelijk seizoen. Wel enkele stomme wedstrijden verloren en hopelijk doe je volgend seizoen beter en doe zo verder :p.

 

 

Athletic moet in de Intertoto Cup tegen het Hongaarse Ferencvarós of het Turkse Besiktas aantreden. Bij winst plaats Athletic zich onverwacht toch nog voor de UEFA Cup.

Het enige nadeel is dat de nieuwe spelers niet tot de selectie kunnen behoren want de inschrijving van de spelers geschiedde voor 1 juli.

Sorry, maar bij mij ben je in 2008 gedegradeerd met 39 punten. ;)

 

Erg leuk om te lezen, historie van Athletic blijft prachtig met het alleen-Basken beleid. Ben ook altijd gecharmeerd geweest van Exteberria, zelfde type speler als ik zelf ben.

 

 

Het nieuwe seizoen is aangebroken en de nieuwe selectie is bekend.

 

Selectie Athletic de Bilbao 2007-08

 

 

Nieuwkomers in de selectie

Francisco Javier Tarantino, was vorig jaar verhuurd aan Numancia

Mikel González, voor 2M euro overgenomen van Real Sociedad, was verhuurd aan Sporting CP

José Javier Barkero, voor 4.1M euro overgenomen van Albacete

Ibon Gutiérrez, was vorig jaar verhuurd aan Castellón

Joseba Llorente, voor 7M euro overgenomen van Valladolid, werd wonderbaarlijk 2e in de Spaanse speler van het jaar verkiezing

 

Vertrokken uit de selectie

Javi González, transfervrij vertrokken naar Cultural Leonosa (B2)

Ander Murillo, verhuurd aan Numancia

Fernando Amorebieta, verhuurd aan Lleidda

Joseba Garmendia, verhuurd aan Numancia

Ismael Urzaiz, contract van deze Athletic legende liep af. Nog geen nieuwe club

 

Overige transfers

David Cañedo (17), werd gehaald van Alaves voor 75K, begint in B-selectie

Mikel Martins (vorig jaar B-selectie), werd voor 1.6M verkocht aan Eibar

Er worden verscheidene spelers uit de B-selectie verhuurd waaronder de talenten Herrera (Lemona), Rodríguez Ledesma (Amurrio), Soriano (Real Unión)

 

 

De 'voorbereiding'

Door de deelname aan de Intertoto hadden we totaal geen voorbereiding. We moesten al op 14 juli tegen de Turkse grootmacht Besiktas aantreden in Istanbul. Als we dit wonnen zouden we in de 2e voorronde van de UEFA Cup terechtkomen, en wanneer hier wisten te winnen kwamen we in de eerste ronde van de UEFA Cup. Deze eerste ronde moet gewonnen worden om in de pouleronde terecht te komen. Dit was dan ook ons doel.

Deze internationale voorbereiding verliep zo:

 

 

De wedstrijden uit tegen Besiktas was onze allereerste wedstrijd van het jaar. We kwamen vreemdgenoeg snel op een 2-0 voorsprong maar gaven het door het fysieke geweld van de Turken weer uit handen. Toch maakte we het thuis relatief eenvoudig weer goed. Hierna troffen we in de 2e voorronde UEFA Cup Young Boys uit Bern, een relatief makkelijke loting. Thuis versloegen we ze met 3-0, waardoor we in de uit-match konden uitrustten. Om ons te plaatsten voor de pouleronde troffen we in de Eerste Ronde van de UEFA Cup weer een Zwitserse ploeg: FC Thun 1898. Thuis speelde we ze compleet van de mat waardoor de uitwedstrijd alleen nog maar een formaliteit is. Athletic de Bilbao gaat de pouleronde van de UEFA Cup in!

 

In de eerste competitiewedstrijd wonnen we, ondanks een domme rode kaart van aankoop Barkero met 4-3, door een hat-trick van F. Llorente! Fernando heeft er na 6 wedstrijden (Intertoto, UEFA Cup en la Liga) al 8 doelpunten in liggen, en mocht door deze prestaties zijn debuut maken in de Spaanse Elftal tegen IJsland (0-0).

 

Vanavond volgt waarschijnlijk een nieuwe update.

Dat is inderdaad vervelend als je alleen maar Basken mag halen want die zijn er niet zo heel veel. En dan kun je ze natuurlijk ook heel erg moeilijk vinden en ze zullen ze niet voor iedere positie hebben natuurlijk he.